«Φέρτε έναν άνθρωπο και εγώ θα σας δώσω έναν ένοχο»

Ξέρει και η αριστερά δυστυχώς από σκευωρίες. Ο Μαρινάκης είναι ένας από αυτούς. Ας μην το φέρνει βαρέως. Έχουν ακολουθήσει πολλοί πριν από αυτόν την εποχή των σταλινικών εκκαθαρίσεων και όχι μόνο.

Ήταν ο Αντρέι Βισίνσκυ, ο εισαγγελέας στις διαβόητες δίκες της Μόσχας, αυτός που διατύπωσε την αρχή «φέρτε έναν άνθρωπο και εγώ θα σας δώσω έναν ένοχο», για να δείξει πόσο εύκολο είναι να κατασκευάσεις μια κατηγορία και να φορτώσεις ενοχή σε κάποιον που είναι στην πραγματικότητα αθώος.

Άλλωστε, ο ίδιος ο Βισίνσκι υπήρξε ένας μάστορας της πολιτικής επιβίωσης, καθότι όχι μόνο επεβίωσε του παρελθόντος του ως μενσεβίκου, αλλά και δεν είχε την τύχη άλλων πρωταγωνιστών των σταλινικών εκκαθαρίσεων που στο τέλος έπεσαν θύματα του ίδιου του μηχανισμού που έστησαν. Όμως, ήταν αυτός που κατεξοχήν συνέβαλε στην ακραία μορφή σκευωρίας, εκείνη στην οποία στο τέλος αναγκάζονται τα θύματα να ομολογήσουν και να γίνουν συμμέτοχα στη διαδικασία που οδηγεί στο χαμό τους.

Τα λέω αυτά για να υπενθυμίσω μια ενοχλητική αλήθεια. Η Αριστερά, μια παράταξη που έχει υποφέρει από στημένες διώξεις και σκευωρίες, έχει ταυτόχρονα στην ίδια την παράδοσή της, την πιο ακραία εργαλειακή θεώρηση του δικαίου, την πιο σκληρή και κυνική αντίληψη της σκευωρίας.

Σε μια εποχή που εκ προοιμίου όλοι θεωρούνται ένοχοι, κάτι που σίγουρα θα έκανε τον Βισίνσκι να χαμογελάσει, ξέρω ότι είναι αντιδημοφιλές να λες ότι η υπόθεση της υποτιθέμενης εμπλοκής Μαρινάκη στο Noor-1 είναι κατασκευασμένο αφήγημα. Όμως, εγώ θα επιμείνω, γιατί έμαθα να μιλάω με βάση τα στοιχεία και αυτά που πιστεύω.

Και το χειρότερο δεν είναι ότι η υπόθεση αυτή είναι κατασκευασμένη. Είναι ο τρόπος που μεθοδεύεται καιρό τώρα. «Μα δεν ισχύει ότι…» και «μήπως δεν είναι γνωστό ότι…» , θα μου πείτε; Για αναρωτηθείτε: από που τα ακούσατε και εάν ποτέ σας προσέφεραν στοιχεία. Στην πραγματικότητα θα διαπιστώσετε ότι όλη η ιστορία στηρίζετε σε διάφορες «διαρροές» και «αποκαλύψεις» που μετά ανακυκλώνονταν χωρίς τεκμηρίωση αλλά σχημάτιζαν μια εικόνα. Αποδείξεις στην πραγματικότητα δεν αποκαλύφθηκαν ποτέ, παρά μόνο «καταθέσεις», υποκλοπές που αναφέρονταν σε άλλα ζητήματα και τώρα μια δίωξη που έρχεται απλώς ως επιβεβαίωση σε ένα κυκλικό σχήμα: για να ασκείται δίωξη θα ίσχυαν τα προηγούμενα και εάν ίσχυαν τα προηγούμενα τότε ορθώς ασκείται δίωξη. Μόνο που αυτό δεν είναι απόδειξη, αλλά σοφιστεία.

«Και εάν δεν ισχύει, γιατί το κάνουν;» θα μπορούσε να αναρωτηθεί κάποιος. Και εδώ ερχόμαστε στο στοιχείο του κυνισμού. Είναι σαφές ότι με το να ασκηθεί η δίωξη διάφοροι φιλοκυβερνητικοί τρίβουν τα χέρια τους γιατί θεωρούν ότι στέλνουν το μήνυμα ότι «χτυπούν τα συμφέροντα». Ναι τα χτυπούν τόσο πολύ τα συμφέροντα που την ίδια μέρα που έγινε γνωστή η δίωξη έδωσαν τον ΟΛΘ, με σκανδαλώδεις όρους, σε μια κοινοπραξία στην οποία ηγείται ένας άλλος ιδιοκτήτης ποδοσφαιρικής ομάδας και ΜΜΕ, ο οποίος εισέβαλε σε γήπεδο με ένα κουμπούρι και πρόσφατα αποκαλύφθηκε ότι μια εταιρία του έκοβε τιμολόγια για τη διαμονή σε ξενοδοχεία μελών συμμορίας εκβιαστών που έκαψαν το αυτοκίνητο της συζύγου ενός ποδοσφαιρικού μάνατζερ που δεν διευκόλυνε τα πράγματα.

Καμία σχέση με χτύπημα συμφερόντων ή με κυνήγι της διαπλοκής δεν έχει αυτή η υπόθεση. Ιδίως όταν μιλάμε για μια κυβέρνηση και δυο κυβερνητικά κόμματα που μοιράζουν ιδιωτικοποιήσεις, που διευκολύνουν ολιγάρχες, συμπεριλαμβανομένων και αυτών που ασχολούνται και με το ποδόσφαιρο και που σε προηγούμενες στιγμές δεν είχαν πρόβλημα να παίξουν ακόμη και με τον Μαρινάκη (εκείνη την «τυχαία συνάντηση» Μαρινάκη – Δούρου τη θυμάται κανείς;).

Στην πραγματικότητα, αυτό που γίνεται δεν είναι τίποτα άλλο παρά η συνάντηση δύο παραλλαγών κυνισμού που ανθούν μέσα σε αυτή την κυβέρνηση. Μία που κατά βάση θέλει να εξυπηρετήσει συγκεκριμένους επιχειρηματίες που ένα τμήμα της κυβέρνησης –και ιδίως ο Πάνος Καμμένος– εκτιμά ότι έδειξαν τον πρέποντα σεβασμό σε αντιδιαστολή με άλλους που δεν τον επέδειξαν. Και μία που απλώς δεν έχει πρόβλημα να κατασκευάσει αποδιοπομπαίους τράγους .

Άλλωστε, όλοι μπορούν να οχυρωθούν πάντοτε πίσω από το διαβόητο «τεκμήριο αθωότητας»: «Εντάξει και να ταλαιπωρηθεί λιγάκι, στο τέλος θα λάμψει η αθωότητά του». Πράγματι, θα περάσει όλη τη διαδικασία της κύριας ανάκρισης, της αναμονής του βουλεύματος, της αμφισβήτησής του, της εκδίκασης σε πρώτο και δεύτερο βαθμό για να απαλλαγεί στο τέλος, με τη ρετσινιά να στέκει εφόσον «είχε ισχύ και για αυτό τη σκαπούλαρε». Όντως ωραιότατη αντίληψη για το κράτος δικαίου… Εσείς κοιμάστε ήσυχοι όταν συμβαίνουν αυτά; Εγώ πάντως όχι.