AEK : Την Κυριακή η πρώτη από τις δύο… γιορτές του ΟΑΚΑ

Η πρόκριση επί της Λάρισας αναμενόταν δύσκολη αλλά ο τρόπος με τον οποίο ήρθε τελικά αυτό το αποτέλεσμα ξεπέρασε οποιεσδήποτε εκτιμήσεις και προβλέψεις. Η ΑΕΚ έβαλε δύσκολα στον εαυτό της με το «αυτογκόλ» του Χιμένεθ να παρατάξει την ομάδα με 3-5-2, η ΑΕΛ παρουσιάστηκε με εξαιρετική λειτουργία στην άμυνα και κάπως έτσι χρειάστηκε η έμπνευση του Λάζαρου, για να γλιτώσουμε τα εμφράγματα και να βρεθούμε από την κόλαση στον παράδεισο.

Από το βράδυ της Τετάρτης γράφτηκαν και αναλύθηκαν τα πάντα γύρω από αυτή την γκολάρα του Χριστοδουλόπουλου και την πρόκριση της ΑΕΚ οπότε δεν θα επιχειρήσω να κάνω κανέναν σοφότερο. Η Ένωση κατάφερε ακόμα και σε ένα τέτοιο παιχνίδι, ακόμα και στο 94’, να γευτεί το γλυκό νέκταρ της επιτυχίας. Φανερώνοντας και πάλι κάποια από τα στοιχεία που έχουμε δει σε όλη τη διάρκεια της σεζόν από εκείνην, όπως το πείσμα και η αποφασιστικότητα. Τα οποία όπως έχει αποδειχθεί… φτάνουν και με το παραπάνω. Τουλάχιστον για φέτος.

Το ματς αυτό ανήκει πια στο παρελθόν. Μπροστά υπάρχει μόνο η Κυριακή. Μόνο η φιέστα με τον Λεβαδειακό. Η αλήθεια είναι πως ακόμα δεν έχω καταφέρει να βάλω τον εαυτό μου σε αυτό το γιορτινό κλίμα, καθώς κάτι η εκκρεμότητα για την απόφαση της έφεσης, κάτι το ότι όλα αυτά που έρχονται θα τα ζήσω από κοντά για πρώτη φορά (στο τελευταίο πρωτάθλημα της ΑΕΚ ήμουν 10 ετών και κάτοικος… Καλαμάτας), κρατούν προς το παρόν τα πόδια στη γη.

Για πολλούς τα όσα θα συμβούν την Κυριακή στο ΟΑΚΑ θα είναι μοναδικά. Για την ίδια την ΑΕΚ θα είναι όμως ιστορικά. Η επιστροφή άργησε 24 χρόνια αλλά ήρθε. Ο στόχος που τόσες φορές βρέθηκε κοντά αλλά στο τέλος χάθηκε, φέτος έχει «κλειδώσει». Παλικαρίσια και ΑΕΚτζήδικα. Με μοναδικούς αμφισβητίες εκείνους που πέρυσι πανηγύριζαν το πιο κάλπικο κύπελλο όλων των εποχών.

Δεν θα ασχοληθώ περισσότερο με τις αστειότητες που βγαίνουν από τον ΠΑΟΚ αλλά και τον περίγυρό του (ακόμα και δημοσιογραφικό) διότι απλά δεν αξίζει. Το μόνο που θα πω είναι πως εδώ και λίγο καιρό το απολαμβάνω. Έχει την πλάκα της η προσπάθεια να πείσεις τον κόσμο πως βρέχει επειδή φταίει η… Αθήνα. Τουλάχιστον αν είσαι απ’ έξω και τα παρατηρείς όλα αυτά σαν τρίτος. Διότι έτσι τα αντιμετωπίζει η ΑΕΚ. Ακόμα κι αν φτάσαμε Παρασκευή και περιμένουμε τον Σκουτέρη. Δεν πειράζει. Ας αποφασίσει όποτε θέλει. Το άσπρο, μαύρο δεν μπορεί να γίνει αυτή τη φορά οπότε καλό θα ήταν να υπάρξει και μια μεγαλύτερη ψυχραιμία στις τάξεις του κόσμου της Ένωσης.

Η ΑΕΚ γιορτάζει και πανηγυρίζει. Πρώτα την Κυριακή και μετά στο ίδιο γήπεδο, λίγο αργότερα. Στο παιχνίδι που σαν πρωταθλήτρια, θα αντιμετωπίσει την ομάδα που προς το παρόν δεν γνωρίζει αν θα τελειώσει το πρωτάθλημα ως δεύτερη ή τρίτη. Έχουν και εκείνοι την αγωνία τους. Πιστεύω στον τελικό θα έχουν μεγαλύτερη. Γιατί Καλφόγλου δεν θα υπάρχει. Όπως, δυστυχώς, δεν θα υπάρχουν και θεατές. Παρότι η συγκεκριμένη απόφαση μοιάζει μονόδρομος για να αποφευχθούν τα χειρότερα. Το παράδειγμα του Βόλου είναι πρόσφατο άλλωστε και νομίζω πως το εμπεδώσαμε όλοι. Δεν χρειάζεται επανάληψη.

Έστω και με το ΟΑΚΑ άδειο, αυτός ο τελικός πρέπει να γίνει γιορτή. Κιτρινόμαυρη γιορτή, όπως δύο χρόνια πριν απέναντι στον Ολυμπιακό. Που ετοιμαζόταν για… σαμπάνιες πριν καν γίνει η σέντρα και τελικά έμεινε να χαζεύει κάτι περίεργους τύπους με μπλουζάκια «ΗΡΘΑΜΕ» να σηκώνουν το κύπελλο. Με αντίστοιχη έπαρση έρχεται σε αυτόν τον τελικό και ο ΠΑΟΚ. Τον δρόμο και τον τρόπο η ΑΕΚ τους γνωρίζει καλά. Καλύτερα από τον καθένα. Γι’ αυτό και πρέπει να κάνει αυτό που οφείλει και μπορεί, κόβοντας οριστικά τον βήχα προς Θεσσαλονίκη μεριά. Αποδεικνύοντας στο χορτάρι, ποια είναι και με διαφορά μάλιστα, η κορυφαία ομάδα της σεζόν. Την οποία θέλει, πρέπει και μπορεί να κλείσει με το νταμπλ.

MUST READ

Ο Μεντιλίμπαρ είπε την αλήθεια σε λίγες λέξεις και «έδειξε» γιατί ο Ολυμπιακός διαφέρει

ΥΓ: To θέμα του Λάζαρου Χριστοδουλόπουλου αναμένεται να ξεκαθαρίσει μετά το ματς με τον Λεβαδειακό. Ίσως, ακόμα και μετά την εβδομάδα που ακολουθεί. Αυτή τη στιγμή τα πάντα είναι στον αέρα. Με την πιθανότητα αποχώρησης του διεθνή άσου από την ΑΕΚ μάλλον να υπερισχύει. Έστω και οριακά. Η γνώμη μου έχει εκφραστεί και στο προηγούμενο blog και παραμένει η ίδια. Τον κορυφαίο παίκτη της σεζόν δεν τον αφήνεις να φύγει, ειδικά από τη στιγμή που η διαδικασία για να τον κρατήσεις είναι σχετικά απλή. Διότι για την συγκεκριμένη υπόθεση, το βασικό ζητούμενο δεν είναι τα λεφτά, όπως φαντάζονται οι περισσότεροι.