Σήμερα ο Παναθηναϊκός γιορτάζει

ΣΗΜΕΡΑ είναι ημέρα γιορτής για τον Παναθηναϊκό. Τιμής και υπερηφάνειας. Στην Αμερική εορτάζεται η 4η Ιουλίου. Η ημέρα της Ανεξαρτησίας. Οι Έλληνες εορτάζουν την 25η Μαρτίου. Την ημέρα που ξεκίνησε η επανάσταση του 1821. Για την απελευθέρωση του έθνους από τον Τουρκικό ζυγό. Έτσι και στον Παναθηναϊκό εορτάζεται η 13η Απριλίου. Η ημέρα του ιστορικού συλλαλητηρίου στο Πεδίον του Άρεως. Η ημέρα που η πράσινη λαοθάλασσα βγήκε στους δρόμους. Την ημέρα που ξεκίνησε ο αγώνας για την απελευθέρωση του Παναθηναϊκού, από τα δεσμά της οικογένειας Βαρδινογιάννη. Κι αν επί Γερμανικής Κατοχής 1941-44 τον αγώνα των Ελλήνων καθοδηγούσε το ΕΑΜ, στον υπέρ όλων αγώνα για την αποτίναξη των δεσμών του Βαρδινoγιαννισμού μπροστάρισσα ήταν, η υπερήφανη, η αδάμαστη Θύρα 13. Σήμερα ο Παναθηναϊκός γιορτάζει. Από την 13η Απριλίου 2008, την ημέρα του συλλαλητηρίου συμπληρώνονται δέκα χρόνια.

ΜΕ ΤΟΝ Παναθηναϊκό, αργά αλλά σταθερά να βρίσκει το δρόμο του. Να έχει φτάσει, σε επίπεδα Αργύρη Σαλιαρέλη. Κι ακόμα χειρότερα. Να τιμωρηθεί δύο φορές με αποκλεισμό από την Ευρώπη. Να μην πάρει άδεια. Να τιμωρηθεί με αφαίρεση τριών βαθμών. Οι ποδοσφαιριστές να κάνουν απεργία. Να ξεφτιλίζεται σε καθημερινή βάση στα δικαστήρια. Να διασύρεται. Να παρακαλεί τον Κομπότη να ψηφίσει στη Σούπερλιγκ για να μην υποβιβαστεί στη Βήτα Εθνική. Ο Παναθηναϊκός, στο έλεος του Κομπότη. Να χρωστάει τα δάνεια της Αγγλίας. Όλα αυτά όμως είναι ασήμαντες λεπτομέρειες. Μπροστά στο ανεκτίμητο αγαθό της ελευθερίας. Οι οργανωμένοι που μπήκαν μπροστά στον ωραίο αυτό αγώνα, μπορούν να είναι υπερήφανοι. Νίκησαν. Έγινε το δικό τους. Και μείνανε στον Παναθηναϊκό μόνοι τους. Στη κυριολεξία. Ούτε το πέταλο, δεν γεμίζουνε. Αυτό είναι πράγματι, το μέγα επίτευγμά τους. Να παίζει ο Παναθηναϊκός, στη Λεωφόρο μεταξύ συγγενών και φίλων. Και τι έγινε όμως; Και τι έγινε που ο Παναθηναϊκός, δεν έχει στον ήλιο μοίρα. Και τι έγινε που έχει φτάσει στην εσχάτη ξεφτίλα; Αυτό που μετράει, επαναλαμβάνουμε, είναι ότι ο Παναθηναϊκός λευτερώθηκε. Αυτό που μετράει, είναι ότι η Θύρα 13 νίκησε. Η οικογένεια Βαρδινογιάννη, έφυγε οριστικά και αμετάκλητα. Με τη μεγαλύτερη πλάκα, να έχει, αυτό που λέγανε, ότι η οικογένεια Βαρδινογιάννη, δεν μπορούσε να τα βάλλει με τον Κόκκαλη. Οκ. Έχανε από Τα έβαζε με τη Γιουβέντους. Με τον Άγιαξ. Με την Άρσεναλ και τη Μπαρτσελόνα. Ο λευτερωμένος Παναθηναϊκός, εδώ και δέκα χρόνια, με ποιόν μπορεί να τα βάλει;

ΚΑΠΩΣ έτσι μπήκαν οι σωτήρες στον Παναθηναϊκό. Με τα Βόρεια Προάστια να έχουν γεμίσει συνθήματα. Που κάποια υπάρχουν ακόμα στους τοίχους: «Τζίγγερ πούλα». Ο Πλυτάς με τα συνεργεία του, οφείλουμε να ομολογήσουμε είχε κάνει εξαιρετική δουλειά. Κι εδώ θα σας πω κάτι, που δεν έχει ειπωθεί ποτέ, αυτά τα δέκα χρόνια. Την ιστορική ευθύνη του Παύλου Γιαννακόπουλου. Που τον παρέσυραν και τον πήραν μαζί τους οι ψευδοπροφήτες. Και τα ωραία του λεφτά, έσκασε αλλά το κυριότερο, τους έδωσε άλλοθι. Τους νομιμοποίησε. Τι ήταν για τον Παναθηναϊκό ο Βγενόπουλος που έκανε το διάγγελμα στο Πεντελικό με τον Αλαφούζο δίπλα του; Τίποτα. Ο Παύλος ήταν αυτός που περιέβαλε το εγχείρημα, με Παναθηναικοφροσύνη. Τον Παύλο ήξερε από όλους αυτούς ο κόσμος του Παναθηναϊκού. Και κανέναν άλλον.

ΕΤΣΙ ακριβώς γράφτηκε η ιστορία. Η απόλυτη αυτοκαταστροφή. Επειδή ο Βγενόπουλος την είχε δει Σίλβιο Μπερλουσκόνι. Πήγαινε στη Βουλή και κούναγε το δάχτυλο στους πολιτικούς. Κι ήθελε και τον Παναθηναϊκό για να νοιώθει, ακόμα πιο ισχυρός. Η αλαζονεία και η έπαρση, σε όλη της τη μεγαλοπρέπεια. Κι όπως ακριβώς έσκασε η φούσκα του Χρηματιστηρίου, έτσι ακριβώς έσκασε κι ο Παναθηναϊκός με τη φούσκα της πολυμετοχικότητας. Περί του ιδίου αέρα κοπανιστού, επρόκειτο. Με τον ίδιο τρόπο γίνανε φύλλο και φτερό τα λεφτά. Πήρανε ένα νταμπλ, το πληρώσανε βαπορίσιο, βάλανε φωτιά στο φιτίλι και το κάνανε το μαγαζί Κούγκι. Με πολιορκητικό κριό, τους νταραβεριτζιδες των Οργανωμένων. Η Θύρα 13 μπορεί να είναι υπερήφανη. Ο σημερινός Παναθηναϊκός είναι και δικό της δημιούργημα.

Στη μουσική επιλογή Big Time Sarah-Sweet Home Chicago.

MUST READ

Νοοτροπία, επιλογές, ρεπό και μεταγραφές…