Τελικά τι καταφέραμε στις 13 Απριλίου 2008;

Ήταν μια υπέροχη διετία εκείνη της πολυμετοχικότητας. Μια διετία παναθηναϊκής περηφάνιας. Μια διετία με τίτλους, όπως το νταμπλ του 2010. Μια διετία με παιχταράδες, όπως ο Σισέ, ο Ζιλμπέρτο, ο Κατσουράνης, ο Λέτο και πολλοί άλλοι. Μια διετία με την τελευταία πραγματικά μεγάλη νίκη, το υπέροχο 3-2 της Ρώμης, με τον κόσμο να παραληρεί στις εξέδρες.

Μια διετία με την τελευταία πραγματικά μεγάλη νίκη στο Champions League, το 1-0 του Μιλάνου απέναντι στην Ίντερ του Ζοσέ Μουρίνιο. Μια διετία που στη φιέστα του πρωταθλήματος του 2010, η ατμόσφαιρα μύριζε… Παναθηναϊκό από άκρη σε άκρη σε ολόκληρη την Αθήνα. Μια φιέστα που ακόμα και σήμερα, 8 χρόνια μετά, παραμένει αξέχαστη σε όσους την έζησαν από κοντά, με τους παλαίμαχους να θυμίζουν στιγμές δόξας του παρελθόντος και τους παιχταράδες που είχε εκείνο το ρόστερ να αποθεώνονται από ένα κατάμεστο ΟΑΚΑ.

Ναι, για εκείνη τη χρυσή διετία, άξιζε που βγήκαμε στους δρόμους σαν σήμερα πριν από δέκα χρόνια. Άξιζε γιατί ο Παναθηναϊκός έπαψε να είναι ο φτωχός συγγενής απέναντι στον μεγάλο του αντίπαλο. Έπαψε να φοβάται τον Ολυμπιακό. Ισχυροποιήθηκε αγωνιστικά τόσο πολύ, που όσο κι αν προσπάθησαν να βγάλουν… σκάρτο ένα πεντακάθαρο νταμπλ, όσο κι αν ο ΠΑΟΚ προσπάθησε επικοινωνιακά να πείσει τον κόσμο του πως έφταιγε ο… Σπάθας που δεν πέρασε τη σέντρα σε ένα ματς στο Χαριλάου, οι προσπάθειες έπεσαν στο κενό.

Δεν υπήρχε ομάδα με το ρόστερ του Παναθηναϊκού, ούτε έπαιξε κανείς άλλος το ποδόσφαιρο που έπαιξε ο Παναθηναϊκός. Το πρωτάθλημα του 2010 ήταν καθαρό σαν κρύσταλλο. Γι’ αυτό και συνοδεύτηκε και από μεγάλες ευρωπαϊκές βραδιές εκείνη η διετία. Κι αν δεν είχε στραβώσει τόσο πολύ εκείνο το εντός έδρας παιχνίδι με τη Σταντάρ Λιέγης, ο Παναθηναϊκός εκείνης της διετίας θα είχε χτυπήσει ευρωπαϊκό τελικό.

Όμως εκείνη ήταν μια διετία και μόνο. Η πολυμετοχικότητα έφυγε τόσο ξαφνικά, όσο ξαφνικά μπήκε στη ζωή μας. Το όνειρο κράτησε για λίγο. Και δέκα χρόνια μετά από εκείνο το συλλαλητήριο εναντίον του Γιάννη Βαρδινογιάννη και γενικότερα της αποχώρησης της οικογένειας Βαρδινογιάννη από τον Παναθηναϊκό, η κατάσταση που βιώνει ο σύλλογος σε κάνει να αναρωτιέσαι: τελικά τι καταφέραμε εκείνο το απόγευμα της 13ης Απριλίου 2008; Εκείνο το SMS ανέφερε πως «Ο Παναθηναϊκός σου σε χρειάζεται». Το ίδιο όμως συμβαίνει και τώρα. Τώρα ο Παναθηναϊκός χρειάζεται περισσότερο από ποτέ άλλοτε τον κόσμο του. Όμως ο κόσμος του δείχνει πια να έχει απογοητευτεί τόσο πολύ, που δεν αντιδρά στη διάλυση του συλλόγου.

Κάποιοι θεωρούν πως εκείνο το συλλαλητήριο έφτασε επί της ουσίας τον Παναθηναϊκό εδώ που βρίσκεται σήμερα. Στο σημείο μηδέν. Με τη λογική πως με τον Βαρδινογιάννη δεν θα ζούσαμε ποτέ τέτοιες μέρες. Αυτή είναι η μία αλήθεια. Πράγματι, με τον Βαρδινογιάννη ο Παναθηναϊκός δεν θα κινδύνευε ποτέ να ζήσει τον εφιάλτη που ζει σήμερα σε καθημερινή βάση. Όμως δεν είμαι καθόλου βέβαιος πως θα ζούσε και μια διετία που θα ένιωθε και θα ήταν τόσο ισχυρός, όσο με την πολυμετοχικότητα.

Στα δέκα χρόνια από εκείνο το συλλαλητήριο, που έδειξε πως ο κόσμος του Παναθηναϊκού έχει τη δύναμη να τα βάλει ακόμα και με την ισχυρότερη οικογένεια στην Ελλάδα, ο ίδιος κόσμος είναι εκείνος που καλείται να σκεφτεί: τελικά τι καταφέραμε εκείνο το μεσημεράκι της 13ης Απριλίου στο κέντρο της Αθήνας; Ποιος ήταν ο στόχος; Απλά και μόνο να φύγει η οικογένεια Βαρδινογιάννη; Ή να δείξουμε πως ο κόσμος του Παναθηναϊκού τα μπορεί όλα; Γιατί αν ο στόχος ήταν το πρώτο σκέλος, τότε τα καταφέραμε. Αν όμως εξακολουθούμε να πιστεύουμε πως αυτός ο κόσμος όλα τα μπορεί, τότε ας φύγει και πάλι εκείνο το μήνυμα.

Διότι τώρα ο Παναθηναϊκός σου σε χρειάζεται περισσότερο από το 2008. Για την ακρίβεια, σε χρειάζεται και σε έχει ανάγκη περισσότερο από ποτέ…