Το ποδοσφαιρικό Grexit και το… αλεξίπτωτο για τα τρία μέτρα

Το ελληνικό ποδόσφαιρο είδε ήδη σήμερα την κόκκινη κάρτα της FIFA και –αμυδρώς- ελπίζει πλέον, μέχρι να ληφθεί και τυπικά η απόφαση της αποπομπής, να έχει καταφέρει όσα δεν έχει καταφέρει εδώ και δεκαετίες, μπας και γλιτώσει.  Μπορεί να μην είναι απίθανο, είναι όμως εξαιρετικά δύσκολο να συμβεί. Θα πιούμε και αυτό το πικρό ποτήρι.

Η ώρα της πρόσκρουσης, φαίνεται ότι έφτασε. Και θα είναι εκκωφαντική. Κάποιοι θα χαρούν, φανερά ή κρυφά και εμμέσως πλην σαφώς, για το γεγονός ότι η βόμβα σκάει στα χέρια της παρούσας κυβέρνησης και «εξαιτίας» ενός φίλα προσκείμενού της επιχειρηματία. Μια τέτοια αποσπασματική θεώρηση της κατάστασης, όμως, είναι και το βασικό συστατικό μιας διαχρονικά δηλητηριώδους συνταγής που εξασφαλίζει και τη μελλοντική αποτυχία να γίνει κάτι ουσιαστικό για έναν χώρο που ταλαιπωρείται εδώ και δεκαετίες.

Όσοι σήμερα λένε ότι η «κόκκινη κάρτα» της FIFA αφορά κυρίως και βασικά το πιστόλι του Σαββίδη, βλέπετε, κατά τη γνώμη μου υπεραπλουστεύουν τα πράγματα. Όπως στο ανέκδοτο με τον εκπαιδευτή των αλεξιπτωτιστών που, στις επίμονες ερωτήσεις του εκπαιδευόμενου «τι θα γίνει αν δεν ανοίξει το αλεξίπτωτο στα 2000 μέτρα, στα 1000 μέτρα, στα 500 μέτρα, στα 100 μέτρα, στα 10 μέτρα, στα 3 μέτρα», του απαντά: «Αμάν ρε φίλε κι εσύ: για τρία μέτρα θες αλεξίπτωτο;»

Βεβαίως, η δύναμη της εικόνας, στη συγκεκριμένη περίπτωση, είναι λογικό ότι επέδρασε καταλυτικά στις εξελίξεις.  Αλλά, κατά βάθος, είναι η αφορμή για όσα θα συμβούν. Όχι η αιτία. Διότι, δυστυχώς, δυστυχέστατα, με εξαίρεση το κουμπούρι σε κοινή θέα (και όχι κάτω από το σακάκι) σε εποχή ίντερνετ και social media (και όχι, π.χ.,δύο αθλητικών εφημερίδων και τέλος), τίποτε απ’ όσα βλέπουμε να συμβαίνουν δεν είναι πρωτοφανές.

Όσα ακούνε σήμερα ως κατηγορίες η σημερινή διοίκηση της ΕΠΟ, η διαιτησία, η Λίγκα, τα δικαιοδοτικά όργανα , η πολιτεία, ΌΛΑ έχουν ακουστεί και ξανακουστεί και στο παρελθόν, με διαφορετικούς πρωταγωνιστές.

Το ελληνικό ποδόσφαιρο βρίσκεται στο μικροσκόπιο των διεθνών αρχών εδώ και πολλά χρόνια, για όλα αυτά τα περίεργα που γίνονταν (ή για όσα, περιέργως, δε γίνονταν) εδώ. Και πριν από την κόκκινη κάρτα, υπήρξαν συμβουλές, παροτρύνσεις, κατσάδες, παρατηρήσεις κι άλλες παρατηρήσεις και μια και δύο «κίτρινες». Ο πρόεδρος της Επιτροπής Παρακολούθησης της FIFA, άλλωστε, πρότεινε την αποπομπή. Για να φτάσουμε να υπάρξει τέτοια Επιτροπή, έγιναν πολλά. Τόσα που έφεραν μπούχτισμα. Γέμισαν φίσκα το ποτήρι. Τα γεγονότα πριν, κατά τη διάρκεια και μετά το ΠΑΟΚ-ΑΕΚ, το ξεχείλισαν.

Ότι το αλεξίπτωτο δεν άνοιξε ούτε στα τρία μέτρα, δεν αλλάζει, όμως, το γεγονός ότι η πτώση ξεκίνησε απ’ τα δύο χιλιόμετρα…

Θα μπορούσαν, όλα αυτά τα χρόνια, να έχουν γίνει διαφορετικά τα πράγματα; Ασφαλώς και θα μπορούσαν. Εάν υπήρχε πραγματική βούληση, αλλά συγχρόνως –και οπωσδήποτε- και πραγματική γνώση, εύκολο θα ήταν. Το ένα από τα δύο, είτε βούληση είτε γνώση, το έχουμε δει να συμβαίνει κατά καιρούς. Και τα δύο μαζί, όμως, ποτέ –ούτε τώρα. Το τώρα, όμως, είναι στιγμιότυπο. Δραματικό μεν, αλλά στιγμιότυπο. Ενώ η κατάσταση είναι χρονία –σαν αυτή της Ευλαμπίας, του Γιοκαρίνη. Όσο κρυβόμαστε πίσω απ’ το δάχτυλό μας και αρνούμαστε αυτή την αλήθεια, το πρόβλημα δε θα λυθεί, πραγματικά, ποτέ.

Το Grexit απ’ το ποδόσφαιρο, όποτε κι αν επιβληθεί και όσο κι αν διαρκέσει, κάποια στιγμή θα αρθεί. Εάν όμως τα αίτια που το οδήγησαν ως εδώ δεν έχουν συνολικά εξαλειφθεί, αναπόφευκτα θα προκαλέσουν κάποια στιγμή το ίδιο αποτέλεσμα.

Όσοι, υποτίθεται, προσπάθησαν  να θεραπεύσουν τις παθογένειες αυτού του ταλαιπωρημένου επί δεκαετίες χώρου μέχρι στιγμής, δεν αναζήτησαν ειλικρινά, πρακτικές και εφαρμόσιμες και δοκιμασμένες λύσεις, ούτε συμβουλεύτηκαν πραγματικούς γνώστες, που, όμως, να μην ήταν μέρος του προβλήματος.

Άλλοτε χαμένοι στις ιδεοληψίες τους, άλλοτε επειδή δε μπορούσαν να θίξουν συγκεκριμένα συμφέροντα, άλλοτε και για τους δύο λόγους μαζί, αναζήτησαν μπαλώματα, προσχήματα, άντε και, το πολύ πολύ, «χρυσούς συμβιβασμούς». Και βασίστηκαν γι’ αυτό σε συνεργάτες είτε θεωρητικά καταρτισμένους, αλλά τελείως άπειρους, είτε… τόσο έμπειρους που  ήταν βέβαιο ότι, εντός οποιουδήποτε πλαισίου, στο τέλος θα έκαναν αυτό που ήξεραν να κάνουν.

Το τι πρέπει να συμβεί ώστε, εάν ορθοποδήσουμε ξανά, να μην φτάσουμε και πάλι ως εδώ, δεν είναι, όμως, πυρηνική φυσική. Δεν απαιτεί… Νομπελίστες, ούτε συμβούλια σοφών. Πραγματισμό, ειλικρίνεια και… κοκόβια χρειάζεται. Εάν –και μόνον εάν και εφόσον- βρεθούν αυτά, το τεχνητό κώμα στο οποίο μας βάζει, εκτός απροόπτου, η FIFA, μπορεί και να βοηθήσει τον άρρωστο να θεραπευτεί. Αλλιώς, το λάδι στο καντήλι θα σωθεί οριστικά και δια παντός. Προσωπικά, δεν είμαι καθόλου αισιόδοξος…

MUST READ

Νοοτροπία, επιλογές, ρεπό και μεταγραφές…