Το σενάριο για το «κόμμα Σαββίδη», το ΠΑΟΚ-ΑΕΚ και το Σκοπιανό…

Σε αντίθεση με όσα πιστεύουν αρκετοί, τα ρεπορτάζ που όντως έχουν βγει από την  κοιλιά κάποιου ευφάνταστου, σπανίζουν πάρα πολύ. Κατά κανόνα με ελάχιστες εξαιρέσεις, ούτε και η φαινομενικά μεγαλύτερη ανοησία βγαίνει προς τα έξω χωρίς κάποια σκοπιμότητα, φανερή ή όχι. Συνήθως, για τεστάρει, να προετοιμάσει ή να «κάψει» κάτι πριν την ώρα του. Και γι’ αυτό το λόγο παρακολουθώ με πολύ μεγάλο ενδιαφέρον τις «τροχιοδεικτικές» αναφορές των τελευταίων ημερών, για την, υποτίθεται,  υπό διαμόρφωση νέα πολιτική οντότητα που θα εκπορευθεί από τη Θεσσαλονίκη.

Σύμφωνα με όσα διακινούνται, προς το παρόν ως βάσιμες πληροφορίες διαφόρων «καλά ενημερωμένων», η οντότητα αυτή θα ιδρυθεί με κεντρικό της αφήγημα την αναγκαιότητα να αλλάξουν οι άνισες και άδικες πολιτικές του «αθηνοκεντρικού» κράτους προς τη Βόρειο Ελλάδα, αλλά επίσης και να εκφραστεί μια «πατριωτική» ρητορική -με αιχμή του δόρατος το Σκοπιανό και στόχο να ασκηθεί πίεση ώστε η πιθανή λύση στη νέα ονομασία της FYROM να λαμβάνει υπόψη της τις αυξημένες σ’ αυτό το ζήτημα ευαισθησίες των κατοίκων της Μακεδονίας.

Με βάση τα πιο πάνω, επιμένει το σενάριο, το να ηγηθεί της πρωτοβουλίας ο Ιβάν Σαββίδης (ή κάποιος εκλεκτός του), μοιάζει να είναι αναπόφευκτο:
* Πρώτον, έχει πολιτική εμπειρία.
* Δεύτερον, στο σκέλος των ανισοτήτων, η περίπτωση του ΠΑΟΚ θα έχει, ασφαλώς, κομβική θέση, πρακτικώς «ναυαρχίδας», στη ρητορική και την όλη επικοινωνία του νέου σχηματισμού. Και ΠΑΟΚ σημαίνει πλέον 100% Σαββίδης.
* Τρίτον, η όλη μέχρι σήμερα επιχειρηματική  του δραστηριότητα στη Βόρειο Ελλάδα –και πέραν του «Δικεφάλου»- τον καθιστά κύριο εκφραστή μιας προσπάθειας να αμβλυνθούν αυτές οι όποιες ανισότητες: υπό μία έννοια, καλώς ή κακώς, δικαίως ή αδίκως και αρέσει ή όχι αυτό, στο μυαλό πολλών, είναι ήδη «Μακεδονάρχης».
* Τέταρτον, η στάση του ίδιου, αλλά και των οπαδών του Δικεφάλου στο συλλαλητήριο της Θεσσαλονίκης για την ονομασία της FYROM, ενισχύει σοβαρά την αληθοφάνεια του σεναρίου. (Άλλωστε, κατά τους «καλά ενημερωμένους» τουλάχιστον, δεν ήταν τίποτε άλλο από μια πρόβα τζενεράλε για τη συνολική δυναμική της προσπάθειας, αλλά και για την ευχέρεια του Σαββίδη, εάν χρειάζεται, να κινείται και αντίθετα στην κυβερνητική γραμμή, άρα και να αποκτά αυθύπαρκτη οντότητα και πολιτικό ειδικό βάρος).

Όλα αυτά, βεβαίως, έρχονται να «κουμπώσουν» με το γεγονός ότι ο κυβερνητικός συνασπισμός δεν περνάει και τις καλύτερες μέρες του, αλλά και με την ανάγκη να υπάρξει και ένας ακόμη πόλος έλξης «πατριωτικών» ψήφων για το «Μακεδονικό», πέραν των ΑΝΕΛ, που το έχουν κάνει σημαία και της ΝΔ που σιγοντάρει όχι μόνο αντιπολιτευτικά, αλλά και φλερτάροντας, επίσης, με τους (κατά πολύ) δεξιότερά της…

Όσοι υιοθετούν αυτό το σενάριο , υπονοούν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ προετοιμάζει από τώρα το έδαφος: επειδή ξέρει ότι στις επόμενες εκλογές θα κατέβει με μεγάλη φθορά σε ψήφους και σίγουρα θα χρειαστεί νέο, πιο συμβατό και πιο δυνατό από τους ΑΝΕΛ σύμμαχο για να καταφέρει να κυβερνήσει και πάλι, δίνει στον «ολιγάρχη της αρεσκείας του», όπως τον ονομάζει η ΝΔ,  έναυσμα για να αποτελέσει τον αυριανό συγκυβερνήτη.
Με δεδομένο ότι αυτό το πιθανό νέο σχήμα θα «κανιβαλίσει» και από το βασικό αφήγημα των ΑΝΕΛ (που, παρότι είναι δοκιμασμένοι συνεταίροι, είναι εξαιρετικά αμφίβολο αν θα μπουν στη Βουλή), αλλά και από την πιθανή αυτοδυναμία της ΝΔ, όλα μοιάζουν κομμένα και ραμμένα στα μέτρα του ΣΥΡΙΖΑ, που εμμέσως, λέει το σενάριο, θα διατηρήσει έτσι στο σακούλι του και όσες ψήφους διαμαρτυρίας χάσει για τη FYROM ή για μια εξοντωτική τιμωρία στον ΠΑΟΚ και τον ιδιοκτήτη του: μ’ έναν σμπάρο τρία τρυγόνια –και στην ανάγκη, οι νεοπασόκοι του Κινήματος Αλλαγής με το στερητικό σύνδρομο από την απώλεια της κρατικής εξουσίας, παραμένουν, έτοιμοι και πεινασμένοι, στην καβάτζα.

Είναι μια πολύ ενδιαφέρουσα ιστορία. Προσωπικά, ούτε την υιοθετώ ούτε την απορρίπτω προς το παρόν.

Βλέπετε, ό,τι κι αν υπαγορεύει ο ιδιότυπος νεοελληνικός αυτισμός μας, ποδόσφαιρο και πολιτική, με τη στενή αλλά και την ευρύτερη έννοια, είναι συνδεδεμένα σχεδόν παντού και κυρίως στον ευρωπαϊκό νότο, αλλά και στη Λατινική Αμερική επίσης.
Ο Μπερλουσκόνι-Μίλαν, η Λάτσιο-Μουσολίνι απέναντι στη δημοκρατική Ρόμα, η Νάπολι των φτωχών terroni, που μπήκε σφήνα στο κατεστημένο του υπεροπτικού, πλούσιου Βορρά επί Μαραντόνα, ο Φράνκο-Ρεάλ, η ανεξάρτητη Καταλονία-Μπαρτσελόνα, η «λαϊκή», μεσογειακή Ολυμπίκ Μαρσέιγ κόντρα στους χαϊδεμένους και σνομπ Παριζιάνους, το «σουπερκλάσικο» Ρίβερ Πλέιτ-Μπόκα Τζούνιορς, με την ταξική φόρτιση, όλα αποτελούν (μερικά μόνο) παραδείγματα τέτοιας ταύτισης που συχνά πυκνά ενσαρκώνεται σε πρόσωπα ή και κινήματα κάποιου είδους.

Απ’ την άλλη, το «Ποτάμι» και μόνο, αρκεί για να αποδείξει ότι νεόκοποι κομματικοί σχηματισμοί που έχουν αθρόα μιντιακή υποστήριξη και συγκροτούνται στην κατάλληλη συγκυρία, μπορούν να εμφανιστούν εκ του μηδενός, να αναπτυχθούν σε χρόνο ρεκόρ και να μπουν στη Βουλή, ακόμη κι αν πρακτικώς δεν εκφράζουν κάτι πραγματικά καινούριο, ούτε καλύπτουν κάποιο ταξικό, κοινωνικό ή ιδεολογικό κενό –αλλά έρχονται μόνο για να συγκρατήσουν μετέωρες και «εύπλαστες» κάποιες ψήφους που αλλιώς θα μεταφέρονταν σε άλλη στέγη με πιο σαφές πρόσημο, στη συγκεκριμένη περίπτωση των εκλογών του 2015, στο ΣΥΡΙΖΑ και στη ΝΔ.

Και στο σενάριο που συζητάμε, τα πράγματα δεν είναι έτσι κιόλας. Υπόβαθρο υπάρχει. Εντάξει. Το «Σκοπιανό» είναι για μένα επικοινωνιακό πιο πολύ και πολύ λιγότερο πραγματικό πρόβλημα. Αλλά κατά τα λοιπά, ο ΠΑΟΚ σίγουρα δεν ανήκει δα και στους διαχρονικά ευνοημένους του ελληνικού ποδοσφαίρου. Και η Βόρεια Ελλάδα, για το μέγεθος και τη σημασία της, είναι σίγουρα «ριγμένη» σε επίπεδο κρατικού ενδιαφέροντος, υποδομών, ευκαιριών ανάπτυξης κ.λπ. σε σχέση με άλλες περιοχές.

Τέλος, η πρόσφατη ιστορία διδάσκει επίσης και ότι με όποια πολιτική ατζέντα κι αν μπει ένα κόμμα στη Βουλή, κανένα «ταμπού» δεν απαγορεύει πλέον τη μετεκλογική του στροφή ακόμη και κατά 180 μοίρες, εάν το διακύβευμα είναι η άσκηση κυβερνητικής εξουσίας.
Με άλλα λόγια, ακόμη κι αν αυτός ο πιθανολογούμενος νέος πολιτικός σχηματισμός φτάσει στη Βουλή ως αμιγές κόμμα διαμαρτυρίας και κατά του ΣΥΡΙΖΑ (για τον ΠΑΟΚ, αλλά και για το Σκοπιανό), το να αποτελέσει όντως κυβερνητικό εταίρο του την επόμενη μέρα, ούτε δύσκολο θα είναι ούτε θα εκπλήξει κανέναν.

MUST READ

Νοοτροπία, επιλογές, ρεπό και μεταγραφές…

Όσο «φούσκα» μπορεί να είναι, λοιπόν, αυτή η πιο πάνω υπόθεση εργασίας, άλλο τόσο μπορεί και να είναι αληθινή. Από τώρα, δεν μπορώ να έχω άποψη για το πού γέρνει η ζυγαριά. Όμως, ο χρόνος μέχρι το τέλος του μηνός είναι πυκνός σε γεγονότα. Περιλαμβάνει κρίσιμες δικαστικές αποφάσεις, με κυριότερη αυτή για τα γεγονότα του ΠΑΟΚ-ΑΕΚ, αλλά και την επίσκεψη Κοτζιά στα Σκόπια την Πέμπτη, με πέντε ονόματα στο χαρτοφύλακά του. Το λιγότερο που θα κάνω εγώ, θα είναι να «διαβάσω» αυτές τις εξελίξεις ΚΑΙ μέσα απ’ το φίλτρο όσων είπαμε πιο πάνω. Θα έχει πολύ ενδιαφέρον.
Μετά, θα μπορούμε, ίσως, να πούμε περισσότερα…