Ποια «Ευρώπη»; Άλλα θα έπρεπε να απασχολούν τον Παναθηναϊκό…

Όταν μετά από ένα χρόνο κάνεις την πρώτη σου εκτός έδρας νίκη σε επαρχιακό γήπεδο  και, στη διάρκεια αυτού του χρόνου έχεις εν τω μεταξύ βιώσει όσα έχει βιώσει ως τώρα ο Παναθηναϊκός, το να πεις και μια κουβέντα παραπάνω, είναι ίσως θεμιτό.

Αν είσαι οπαδός. Αν είσαι οτιδήποτε άλλο, όμως, καλύτερα είναι να κρατάς –πολύ- μικρό καλάθι, όπως είδα ότι ορθώς έπραξε ο Ουζουνίδης.

Με 15 βαθμούς διαφορά από τον 4^ο Ατρόμητο και 11 από τον προτελευταίο Απόλλωνα, ο Παναθηναϊκός ασφαλώς και δεν βρίσκεται «ίσως και σε τροχιά Ευρώπης», όπως είδα από ‘δω κι από ‘κει γραμμένο –όχι από οπαδούς. Με δεδομένο ότι η εικόνα τους στη Λάρισα ήταν ενθαρρυντική και με βάση το πρόγραμμά τους από δω κι εμπρός, οι «πράσινοι» φαίνεται ότι θα εξασφαλίσουν σχετικά εγκαίρως την αποφυγή περιπετειών –αγωνιστικών. (Τι μπορεί να γίνει σε Καραϊσκάκη και ΟΑΚΑ είναι άλλη κουβέντα…) Αυτό σημαίνει ότι θα μπορέσουν να δοκιμάσουν σχήματα και συστήματα με όσους παίκτες τους έχουν απομείνει, προκειμένου να έχουν μια ιδέα για το πώς, εν ανάγκη, θα πορευθούν και τη νέα σεζόν, εάν και εφόσον δεν αλλάξει κάτι στους μήνες που απομένουν. Αλλά μέχρις εκεί.

Κουβέντες περί Ευρώπης, νομίζω ότι είναι τελείως άκαιρες και αποπροσανατολιστικές, όπως επίσης και οι πρόωρες εκτιμήσεις για νέους ηγέτες που αναδεικνύονται στο γήπεδο, για «μέταλλο» που βγάζει η ομάδα, για υγιή  «αντανακλαστική» αντίδραση ενός ιστορικού συλλόγου στα όσα προηγήθηκαν με τις δηλώσεις Κούγια κ.λπ.

Για μία ακόμη φορά θα πω ότι αυτά είναι πράγματα που αξιολογούνται (για την ακρίβεια συν-αξιολογούνται κιόλας…) μόνον όταν οι επικρατούσες συνθήκες είναι έστω και σχετικά κανονικές. Αλλά στον Παναθηναϊκό, εδώ και καιρό, δεν είναι. Είναι πλήρως… αντικανονικές.

Από το μέγεθος αυτού καθαυτού του μπάτζετ του, έως την παντελή απουσία του από κάθε εξωαγωνιστική πτυχή απ’ όσες, καλώς ή κακώς, περιλαμβάνει η ωραία ατμόσφαιρα του ελληνικού ποδοσφαίρου, όλα δείχνουν ότι ο Παναθηναϊκός βρίσκεται σε μια κομβική στιγμή της ιστορίας του και η νίκη επί της ΑΕΛ τσιρότο σε μια πληγή μπορεί να ήταν. Αλλά οι υπόλοιπες παραμένουν ανοιχτές και απαιτούν άλλου είδους φροντίδα, πιο σοβαρή.

Φυσικά, όταν βλέπεις απ’ το παρμπρίζ το γκρεμό να πλησιάζει ολοταχώς, το να επιδιώξεις να σταματήσεις στο δέντρο είναι μια άριστη επιλογή για σένα. Για το αυτοκίνητο, όμως, δεν αλλάζουν πολλά. Σμπαράλια θα γίνει, είτε έτσι είτε αλλιώς.

Με σοβαρότητα και όσο πιο χαμηλούς τόνους γίνεται, ο Παναθηναϊκός οφείλει να σώσει την παρτίδα εφέτος. Αγωνιστικά κυρίως και πρώτα απ’ όλα –κι αυτό περιλαμβάνει, καλώς ή κακώς και τις πιθανές απώλειες βαθμών λόγω προσφυγών.

Αλλά την ίδια ώρα, γύρω γύρω , στα ποδοσφαιρικά πράγματα της χώρας μοιάζει να συντελείται μια μεγάλη αλλαγή. Από τη μετατόπιση των πόλων εξουσίας, μέχρι τις ανακατατάξεις στα κέντρα αποφάσεων και τη διαφαινόμενη νέα κατάσταση στα τηλεοπτικά, όλα δείχνουν ότι η νέα σεζόν μπορεί να ξημερώσει σ’ ένα τελείως διαφορετικό τοπίο.

Υπό νορμάλ συνθήκες, το οικοδόμημα του Παναθηναϊκού θα έπρεπε να αποτελεί ένα από τα ορόσημα αυτού του τοπίου. Έτσι όπως έχουν τώρα τα πράγματα, όμως, θα αποτελεί απλό ντεκόρ, κάτι σαν τα σκηνικά στις ταινίες γουέστερν με τα χωριά που ήταν φτιαγμένα μόνο από χάρτινες προσόψεις κτιρίων…

MUST READ

Νοοτροπία, επιλογές, ρεπό και μεταγραφές…

Θα είναι μία ακόμη, πιθανόν μακροπρόθεσμη επίσης, από τις αρκετές παρενέργειες αυτής της παράξενης σεζόν για τους «πράσινους». Μιας σεζόν που, αν ήταν διαφορετικά τα πράγματα, θα μπορούσε να είναι σημαδιακή για εκείνους, αλλά για τους εντελώς αντίθετους λόγους απ’ αυτούς που, τώρα, τους αναγκάζουν να την περάσουν σε μαύρη σελίδα στο βιβλίο της υπεραιωνόβιας ιστορίας τους…