Η αποχώρηση του Ντίνου Διαμαντόπουλου από τον Παναθηναϊκό ήταν κάτι που αργά ή γρήγορα θα ερχόταν. Είτε τώρα, όπως έγινε, είτε το ερχόμενο καλοκαίρι, ο Διαμαντόπουλος θα επέστρεφε κάποια στιγμή στην κανονική του δουλειά. Αυτή του ατζέντη. Η θέση του τεχνικού διευθυντή παραμένει επί της ουσίας κενή από το περασμένο καλοκαίρι. Ο Διαμαντόπουλος, όσο κι […]
Η αποχώρηση του Ντίνου Διαμαντόπουλου από τον Παναθηναϊκό ήταν κάτι που αργά ή γρήγορα θα ερχόταν. Είτε τώρα, όπως έγινε, είτε το ερχόμενο καλοκαίρι, ο Διαμαντόπουλος θα επέστρεφε κάποια στιγμή στην κανονική του δουλειά. Αυτή του ατζέντη.
Η θέση του τεχνικού διευθυντή παραμένει επί της ουσίας κενή από το περασμένο καλοκαίρι. Ο Διαμαντόπουλος, όσο κι αν ανέλαβε αυτό τον ρόλο, ποτέ του δεν θα μπορούσε να το κάνει σαν… καριέρα, τουλάχιστον σε αυτόν τον προβληματικό Παναθηναϊκό.
Όμως η συγκεκριμένη θέση στο σημερινό ποδόσφαιρο είναι περίπου όσο σημαντική είναι και εκείνη του προπονητή μιας ομάδας. Η συνεργασία και η χημεία των δύο συγκεκριμένων ανθρώπων θα πρέπει να είναι επιτυχημένη και αποτελεσματική, ώστε το μοντέλο να προχωρήσει.
Ο Παναθηναϊκός έχει μια πρόσφατη επιτυχημένη συνταγή: Αναστασίου και Νταμπίζας έφεραν ένα αποτέλεσμα που ήταν τουλάχιστον ποδοσφαιρικό. Είχαν ένα πλάνο με αρχή, μέση και τέλος. Δημιούργησαν μια ομάδα ανταγωνιστική, έχοντας στο ξεκίνημά τους ελάχιστα χρήματα, πολλούς παίκτες από τις ακαδημίες και μπάτζετ με το οποίο θα έπρεπε να βρουν «έξυπνες» λύσεις από το εξωτερικό.
Επί της ουσίας, οι Αναστασίου – Νταμπίζας έπαιζαν με «νεροπίστολα», έχοντας να ανταγωνιστούν «μπαζούκας», αφού ΠΑΟΚ και Ολυμπιακός σκορπούσαν χρήματα χωρίς να ενδιαφέρονται. Αν βάλουμε κάτω τα δεδομένα που υπήρχαν, το μοντέλο πέτυχε και με το παραπάνω. Κι όταν το δίδυμο «έσπασε», ο Παναθηναϊκός άρχισε να παίρνει την κατιούσα, να κάνει λάθος επιλογές στις μεταγραφές του και να μην μπορεί να διαχειριστεί σωστά ακόμα και τα περισσότερα χρήματα που είχε στη διάθεσή του, φέρνοντας παίκτες όπως οι Βέμερ, Εσιέν, Σάντσεθ, που πληρώθηκαν πανάκριβα και δεν πρόσφεραν τίποτα.
Από τη στιγμή που στον Παναθηναϊκό υπάρχει ο Μαρίνος Ουζουνίδης, η – όποια – διοίκηση οφείλει να επιστρέψει σε εκείνο το μοντέλο. Αρχικά να κάνει τα πάντα για να διατηρήσει τον Έλληνα προπονητή στον πάγκο και στη συνέχεια να τον πλαισιώσει με έναν Έλληνα παλαίμαχο ποδοσφαιριστή, σε νεαρή ηλικία όπως είναι και ο προπονητής και με τη δυνατότητα να «κουμπώσει» με τον Ουζουνίδη και να συνεργαστεί αρμονικά μαζί του.
Το αν θα έχει «πράσινο» παρελθόν ή όχι, μικρή σημασία έχει. Άλλωστε και ο Νταμπίζας δεν ήχησε καλά στ’ αυτιά του κόσμου, όμως η δουλειά του ήταν και αποτελεσματική και αξιοπρεπής. Σημασία έχει το αποτέλεσμα, η αρμονική συνεργασία με τον προπονητή και η γνώση για να χτιστεί κάτι ποδοσφαιρικά σωστό.