Συχνότερα ακούς ΠΑΟΚ και Σαββίδης από τον Πειραιά, παρά από το Γ. Μίνο

«Θα επανέλθω από εβδομάδα εννοείται, για να μη θεωρηθεί ωστόσο πως η όποια προσέγγιση μου γίνει εκ του ασφαλούς, επισημαίνω πως οι τακτικές αυτές δεν είναι απλώς καταδικασμένες σε αποτυχία, αλλά παρασύρουν και το αγωνιστικό τμήμα.

Ουδείς μπορεί να κατέβει και να παίξει ποδόσφαιρο, όταν η περιρρέουσα ατμόσφαιρα στην οποία ζει και αναπνέει περιλαμβάνει γκρίνιες, οδυρμούς και κλάψες για Παπαπέτρου, Σιδηρόπουλους, ΕΠΟ, ΚΕΔ και όλα τα συναφή.

Δεν ξέρω πόσοι από τον Πειραιά το πρόσεξαν, η ΑΕΚ πάντως έβγαλε μια μόλις ανακοίνωση, όντας υποχρεωμένη να το κάνει, ώστε να απαντήσει στο μεθαυριανό αντίπαλό της. Κατά τα λοιπά, προετοιμάζεται για να διεκδικήσει ότι καλύτερο αγωνιστικά.

Ο Ολυμπιακός ψάχνει να δημιουργήσει εκ των προτέρων άλλοθι σε περίπτωση στραβής κι όποιος επενδύει σε τέτοιες τακτικές, είναι χαμένος από χέρι…»

Έτσι έκλεινε το τελευταίο ποδοσφαιρικό άρθρο που έγραψα στο to10.gr την προηγούμενη Παρασκευή κι εννοείται πως δε διαθέτω μαντικές ικανότητες, ούτε ποδοσφαιρικές γνώσεις έστω και Αλέφαντου. Απλούστατα η Θεσσαλονίκη που γεννήθηκα, μεγάλωσα και συνεχίζω να ζω, είναι η πόλη που καθιέρωσε τη σχολή της κλάψας,του αποπροσανατολισμού και της μετάθεσης ευθυνών σε τρίτους. Με ή άνευ αφορμής κι αιτίας .Ήταν η αγαπημένη τακτική Μπούζα που μετέτρεψε τη Θεσσαλονίκη σε μιζερούπολη και κάποια στιγμή αυτές οι αντιδράσεις έγιναν συνήθεια, κάτι σαν θεσμός.

Μας έτρεφαν οι γρίνιες και όχι οι φιλοδοξίες..

Μας έφταιγαν μονίμως οι άλλοι και ποτέ εμείς, κάποτε η Θεσσαλονίκη είχε τα πρωτεία στο μπάσκετ, μόλις αυτό κατέβηκε στην πρωτεύουσα ανακαλύψαμε κατεστημένα και υδροκεφαλισμούς του κράτους των Αθηνών. Όσο βρίσκονταν εδώ πάνω ο Γκάλης,ο Γιαννάκης, ο Φασούλας, ο Ιωαννίδης, ο Μπάνε όλα τα βαριά χαρτιά του αθλήματος, όσο ανεβάζαμε Γιατζόγλου, Κοκολάκη, Κορωναίο, Γαλακτερό και φέρναμε καλούς Αμερικάνους επενδύοντας, σε αντίθεση με τους χαμουτζήδες όλα ήταν καλά, όταν άρχισαν εκείνοι να τα χώνουν και να μαζεύουν την αφρόκρεμα, θυμηθήκαμε πως υπάρχει σαπίλα και κέντρα εξουσίας.

Μου το έχουν πει και αθλητές, πως ήταν ότι χειρότερο να προετοιμάζονται για παιγνίδια φωτιά και η διοίκηση της ομάδας να επιδίδεται σε κλάματα όπως η Μάρθα Βούρτση. Έχαναν τον προσανατολισμό και τη συγκέντρωση, ταυτόχρονα αποκτούσαν και άλλοθι, γνωρίζοντας καλά πως σε περίπτωση στραβής, δε θα ζητηθούν ευθύνες από εκείνους αλλά από υπαρκτά ή μη, φαντάσματα.

Δεν αντιλέγω πως πολλές φορές όντως μας έκλεβαν, το θέμα όμως ήταν τι κάναμε εμείς, γιατί ακόμα κι όταν μας αδικούσαν στ΄ αλήθεια, σπάνια ήμασταν ικανοί να τους κοιτάξουμε στα μάτια.

Το ίδιο πράγμα κάνει φέτος ο Ολυμπιακός, το τελευταίο διάστημα το έχει τερματίσει, συχνότερα ακούς τις λέξεις ΠΑΟΚ και Σαββίδης από τον Πειραιά, παρά από το στόμα του Γιώργου Μίνου…

Η βασική απορία μου είναι εντελώς ποδοσφαιρική «αυτό το πράγμα που εμφανίστηκε χθες στο Καραΐσκάκη, αυτό που είδαμε στην Τρίπολη μια εβδομάδα πριν, αξίζει να συμπεριλαμβάνεται στους διεκδικητές του τίτλου;»

Αυτή είναι η ουσία της υπόθεσης και το καίριο ερώτημα. Ακόμα κι αν δεχτούμε πως το γκολ της ΑΕΚ δεν έπρεπε να μετρήσει, απαγόρευσε κάποιος τον γηπεδούχο να παίξει ποδόσφαιρο;
Προηγείσαι με 1-0 στην έδρα σου, αν είσαι στοιχειωδώς καλή ομάδα τους πετάς ένα ακόμα και καθαρίζεις, αν είσαι καλύτερη βάζεις κι ένα τρίτο και άσε μετά τον Παπαπέτρου να τους χαρίσει το γκολ της τιμής.

Δε μπορείς να κρατήσεις ούτε το 1-0 στην έδρα σου για 10 λεπτά ρε Ολυμπιακέ και σου φταίει ο διαιτητής;

Επειδή λοιπόν δεν το κάνετε συνειδητά, με απλά λόγια δεν το πιστεύετε ούτε οι ίδιοι από μέσα σας πως ισχύει στην πραγματικότητα, πέφτετε σε επικές επικοινωνιακές γκέλες που δε χρειάζεται να τις καταρρίψει κάποιος τρίτος, αφού τις έχετε απαντήσει νωρίτερα εσείς.
Δεν πέρασε καιρός από τότε ο ο Σάββας Θεοδωρίδης επαναλάμβανε σε κάθε ευκαιρία το θεώρημα «μην ασχολείστε με τους διαιτητές, αυτά τα κάνουν οι αδύναμοι, επενδύστε για να κάνετε καλές ομάδες».

Ο Ολυμπιακός γιατί ασχολείται τώρα με τη διαιτησία, είναι αδύναμος ή μήπως οι άλλοι έκαναν καλύτερες ή έστω πιο έξυπνες επενδύσεις;

Φτάνουν στο σημείο να ουρλιάζουν για πέναλτι που δε δόθηκε σε μαρκάρισμα στο Μποτία, αυτοί που μόλις μια εβδομάδα πριν διερρήγνυαν τα ιμάτιά τους για το πέναλτι του Βαρέλα στο Αγρίνιο, στην πρώτη περίπτωση έχουμε ένα πιο επιθετικό μαρκάρισμα από το σύνηθες που και να δινόταν δε θα το έλεγες και ανύπαρκτο για να είμαστε δίκαιοι και στην δεύτερη για αμυντικό που ανέτρεψε καθαρά τον αντίπαλο του.

Δε γίνεται να είναι το ένα και να μην είναι το άλλο, πως να το κάνουμε τώρα;

Και μιλάμε για ομάδα που την προηγούμενη αγωνιστική ευνοήθηκε καθώς ο διαιτητής έκλεισε τα μάτια σε καθαρή ανατροπή του Μανιά, με την Ξάνθη προηγήθηκε με βουτιά του Φορτούνη και στο κύπελλο του χαρίστηκαν δυο κόκκινες.

Ακόμα κι αν ξεπεράσεις τις αξέχαστες ομορφιές των εποχών Σαρρή-Γκιρτζίκη που θέμα συζήτησης δεν ήταν μόνο μια φάση «είναι δεν είναι πέναλτι», αφού πήγαιναν τον Ολυμπιακό καροτσάκι, ούτε για τα φετινά δεν δικαιούνται δια να ομιλούν…