Τα δύο μέτρα και δύο σταθμά του πρώην κομμουνιστή Θανάση Καρτερού

Και το χτύπημα, με τη μορφή μακροσκελούς ανάρτησης στο facebook, έχει το κλασικό και δοκιμασμένο σχήμα για τις «δύο Ελλάδες».

Τώρα παίρνει τη μορφή της αντιπαράθεσης ανάμεσα στην Ελλάδα των Τζανακόπουλων και την Ελλάδα των Μαρινάκηδων, όπου η δεύτερη εκπροσωπεί διαχρονικά όλα τα προβλήματα στη χώρα, τη διαφθορά, τη διαπλοκή, τις μίζες, την παρανομία και η πρώτη, αυτή των Τζανακόπουλων, την ελπίδα, τον αγώνα, το ήθος, την προσπάθεια για κάτι καλύτερο.

Και όλα αυτά διανθισμένα με όλες τις απαραίτητες επιθέσεις στον Μαρινάκη, ώστε να πλεχθεί κατ’ αντιδιαστολή το φωτοστέφανο γύρω από τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ.

Και αναρωτιέται κανείς: όταν επισκεπτόταν ο Θανάσης Καρτερός τον Μαρινάκη, γιατί δεν του τα έλεγε όλα αυτά κατά πρόσωπο;

Ή μήπως τότε προείχε η προσπάθεια της κυβέρνησης να αναζητήσει γέφυρες σε επιχειρηματίες;

Όπως και παλαιότερα προείχε το άγχος να κερδίσουν την Περιφέρεια Αττικής ακόμη και εάν έτσι υπονόμευαν την προσπάθεια του Θ. Δρίτσα στο Δήμο Πειραιά.

Όμως, υπάρχουν και άλλα ερωτήματα τα οποία καλό θα ήταν να σταθμίσει ο Καρτερός πριν επόμενη ανάλογη επική τοποθέτησή του: Όταν έκανε τον μεταφραστή στον Ιβάν Σαββίδη στις διάφορες συναντήσεις όπου ο τελευταίος έλεγε το περίφημο «έχω δώσει 150 εκατομμύρια ευρώ και θέλω το πρωτάθλημα, του είπε ποτέ ο Καρτερός ότι αντιπροσωπεύει μια άλλην Ελλάδα» ή μήπως απλώς προσπαθούσε να τον καθησυχάσει;

Όταν ο Φλαμπουράρης τα λέει κάθε τόσο με τον Μελισσανίδη, του θυμίζει ότι εκπροσωπεί την Ελλάδα της διαφθοράς ή απλώς πανηγυρίζουν το πρωτάθλημα;

Όταν στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ συνομίλησαν σε διάφορα επίπεδα με ανθρώπους σαν τον Λαυρεντιάδη ή τον εφοπλιστή Καραγιώργη για μηντιακά ζητήματα, ποια Ελλάδα εκπροσωπούσαν;

Όταν παραλίγο να κάνουν καναλάρχη στον ανεκδιήγητο Καλογρίτσα με τα βοσκοτόπια (που ο Καρτερός ήξερε καλά ποιος ήταν από την εποχή της πονεμένης ιστορίας που ακούει στο όνομα «Πρώτη») τι ακριβώς εξυπηρετούσαν;

Όταν η μισή κυβέρνηση δουλεύει για να διευκολυνθεί η επένδυση στο Ελληνικό της οικογένειας Λάτση, για ποια Ελλάδα από τις δύο δουλεύουν;

Ας σταματήσει το δούλεμα. Ο Θανάσης Καρτερός έχει μεγάλη ιστορία. Από τον αντιδικτατορικό αγώνα, στην ΚΝΕ και μετά σtο Ριζοσπάστη. Όπου δίδαξε γενιές ολόκληρες δημοσιογραφία. Όπου κατάφερε να κάνει ένα κομματικό έντυπο, στο οποίο έπρεπε να δώσει έγκριση το ΠΓ ακόμη και για τα σημεία στίξης, σημείο αναφοράς για τον ελληνικό Τύπου.

Και τώρα, ο ίδιος άνθρωπος βρίσκεται στη θέση από τη μια να παζαρεύει πόσα εκατομμύρια θα έρθουν από offshore για να προωθηθεί το ένα ή το άλλο μηντιακό σχέδιο που θα ευνοήσει τον ΣΥΡΙΖΑ και από την άλλη να προσπαθεί να επιτίθεται σε όλο σχεδόν τον υπόλοιπο Τύπο ως διαπλεκόμενο.

Δεν το λες και την καλύτερη ολοκλήρωση μιας σημαντικής καριέρας.

Γιατί πρέπει να πούμε τα πράγματα με το όνομά της. Αν μιλούσαμε για μια κυβέρνηση που όντως συγκρούεται με οικονομικά συμφέροντα, επιτίθεται συνολικά στις επιχειρήσεις, «κυνηγάει το κεφάλαιο» για να το πούμε πιο «ξύλινα», θα έλεγε κανείς εντάξει δικαιούνται να τα βάζουν τώρα με τον κάθε Μαρινάκη. Όμως, δεν μιλάμε για αυτό.

Από αρκετά χρόνια πριν ανέβει στην εξουσία η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ εκτιμούσε ότι η Αριστερά στην εξουσία χρειαζόταν να έχει και σχέσεις με τον κόσμο των επιχειρήσεων.

Και επεδίωξε να έχει σχέσεις με επιχειρηματίες σε διάφορα επίπεδα. Και πριν ανέβει στην εξουσία. Συνομίλησε μαζί τους και έκανε διαπραγμάτευση μαζί τους.

Από μόνο του αυτό, εάν μιλάμε για μια κυβέρνηση που δεν σκοπεύει να κάνει ακριβώς «επαναστατική πολιτική», αλλά να κυβερνήσει μια χώρα σε δύσκολη συνθήκη, δεν ήταν κακό.

Κακό γίνεται όταν μιλάς με όλους, λίγο πολύ με τον τρόπο που το έκαναν και οι προηγούμενοι, και μετά επιλεκτικά χτυπάς με βασικό κριτήριο να «κατασκευάζεις εχθρούς». Και όλα αυτά πάντα με «δύο μέτρα και δύο σταθμά».

Δηλαδή, βαφτίζεις εχθρό τον Μαρινάκη που έχει πόρους γνωστούς από την ποντοπόρο ναυτιλία και το χρηματιστήριο της Νέας Υόρκης, που όντως έχει ρίξει λεφτά στον Πειραιά, πέραν του Ολυμπιακού, που κάνει έργα, που χρηματοδοτεί συσσίτια και που όταν αποφάσισε να ανακατευθεί με τα κοινά το έκανε ανοιχτά και κατέβηκε στις εκλογές και βγήκε πρώτος σε σταυρούς, και από την έχεις κορώνα στο κεφάλι σου τον Σαββίδη, που έγινε από εργάτης επιχειρηματίας σε μια – μετασοβιετική… – νύχτα, που μπουκάρει με τα κουμπούρια στο γήπεδο, και που παρότι δεν κατέχει κανένα επίσημο αξίωμα, σήμερα στην συμπρωτεύουσα δεν γίνεται τίποτα εάν δεν έχει την έγκρισή του.

Μιλά απαξιωτικά ο Καρτερός για το no politica, αναπαράγοντας μια χιλιομασημένη καραμέλα, παραβλέποντας τα πραγματικά περιστατικά που αφορούσαν τους διεθνείς κανονισμούς για το ποδόσφαιρο και το πώς ποδοσφαιρικές ομάδες δεν πρέπει να ταυτίζονται με πολιτικές απόψεις, και από την άλλη κάνει τα στραβά μάτια στο ανοιχτό πολιτικό παιχνίδι που κάνει ο Σαββίδης, που σήμερα αναδεικνύεται στο μεγάλο στήριγμα όλων όσων θα ήθελαν ένα ακροδεξιό, εθνικιστικό κόμμα με αφετηρία τη Θεσσαλονίκη και το «Μακεδονικό».

Ο Σαββίδης φτιάχνει την ελληνική «Λέγκα του Βορρά», αλλά το πρόβλημα της χώρας και μέγας εχθρός της «αριστερής κυβέρνησης» είναι ο Μαρινάκης.

Βρίζει ο Καρτερός τον ΔΟΛ και τους δημοσιογράφους του, παραβλέποντας ότι ο Μαρινάκης αγόρασε τίτλους εφημερίδων και παρότι δεν είχε υποχρέωση να το κάνει, ουσιαστικά κράτησε το προσωπικό που ήταν εκεί και δεν άλλαξε τη γραμμή, εξασφαλίζοντας θέσεις εργασίας και την ταυτότητα και φυσιογνωμία ιστορικών εφημερίδων που δεν ήταν ποτέ ΣΥΡΙΖΑ.

Εάν είχε πάρει αυτούς τους τίτλους ο Σαββίδης, που δεν ήταν καν διατεθειμένος, όπως αποδείχτηκε, να βάλει το χέρι βαθιά στην τσέπη, θα είχε γίνει το ίδιο; ‘Η μήπως θα γίνονταν μαζικές εκκαθαρίσεις όσων θεωρούνταν ότι ήταν υπερβολικά με το προηγούμενο καθεστώς, σαν τις περιοδικές εκκαθαρίσεις στελεχών που γίνονταν στις «Λαϊκές Δημοκρατίες», που καμιά φορά νοσταλγεί ο Καρτερός;

Στην πραγματικότητα, αυτό που βλέπουμε είναι η προσπάθεια της κυβέρνησης να βρει έναν βολικό αντίπαλο.

Για την ακρίβεια, συγκεκριμένα κέντρα στο εσωτερικό της επιλέγουν σήμερα να «κατασκευάσουν έναν εχθρό», τον Μαρινάκη, στον οποίο θέλουν να αποδώσουν όλα τα αρνητικά στη χώρα.

Την ίδια ώρα που προχωρούν σε συναλλαγές με επιχειρηματίες που δεν έχουν τίποτα να ζηλέψουν από αυτές που έκαναν οι προηγούμενοι.

Στην προσπάθειά τους αυτή, που αφετηρία έχει τα πολιτικά αδιέξοδα που αντιμετωπίζουν, δεν διστάζουν να χρησιμοποιήσουν οποιοδήποτε μέσο.

Μόνο που με αυτόν τον τρόπο κάνουν εντελώς τοξική τη δημόσια σφαίρα και αντί να αναδεικνύουν το πόσο διαφορετικοί υποτίθεται ότι είναι στην πραγματικότητα συντηρούν το «όλοι οι ίδιοι είναι» που είναι η βασιλική οδός προς την άνοδο της ακροδεξιάς.

Και αυτό είναι κάτι που πρέπει να αναλογιστούν  στην κυβέρνηση και πρώτα από όλους ο ίδιος ο Τσίπρας.

Σε τελική ανάλυση, προφανώς και δεν πρέπει να ισχύει στην Αριστερά το «σκοτώνουν τα άλογα όταν γεράσουν» και οι «βετεράνοι» έχουν πολλά να δώσουν. Αλλά καλό είναι κανείς να τους παίρνει το πληκτρολόγιο κάποιες φορές.

Σε τελική η ανάλυση ο ίδιος «παππούς» στον οποίο παρέπεμψε στην τελευταία του ανάρτηση ο Καρτερός, γράφει, στο ίδιο βιβλίο μάλιστα, για το πώς «οι κοινωνικές επαναστάσεις αντλούν την ποίησή τους από το μέλλον».

Και το μέλλον αυτής της χώρας δεν μπορεί να είναι οι κατασκευασμένες, για κοντόθωρα και τελικά αμφίβολα πολιτικά οφέλη, αντιπαραθέσεις.