Πού είναι ο Πάνος Καμμένος;

Η απουσία αυτή γίνεται ακόμη πιο ισχυρή εάν αναλογιστούμε ότι δεν συνηθίζει να χάνει καμία ευκαιρία να επιδείξει τον ηγετικό του ρόλο και να δείξει πόσο αναντικατάστατος είναι για την κυβερνητική πλειοψηφία.

Σαν να μην έφτανε αυτό, η πιο ηχηρή παρουσία τις τελευταίες μέρες του κόμματος του οποίου ηγείται ήταν ο κ. Ζουράρις, ο οποίος υποχρεώθηκε να παραιτηθεί από τη θέση του αναπληρωτή υπουργού Παιδείας ύστερα από τις γνωστές προσβλητικές δηλώσεις που έκανε για τους οπαδούς του Άρη και του Ολυμπιακού. Μάλιστα, ο κ. Ζουράρις πέραν της παραίτησής του από την υπουργική θέση με δηλώσεις του χτες υποστήριζε ότι ο ίδιος δεν είναι βέβαιος εάν παραμένει μέλος της κοινοβουλευτικής ομάδας των Ανεξάρτητων Ελλήνων.

Όλα αυτά σίγουρα δεν είναι η καλύτερη εικόνα για τον υπουργό Εθνικής Άμυνας, ιδίως όταν, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, μπαίνουμε σε μια μακρά προεκλογική περίοδο στην οποία οι Ανεξάρτητοι Έλληνες για άλλη μια φορά θα κριθούν ως προς το εάν μπορούν να καταφέρουν να μπουν στη Βουλή, κάτι που την προηγούμενη φορά κατάφεραν οριακά, ενώ τώρα οι δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι θα συναντήσουν αρκετά εμπόδια.

Όμως, η απουσία του Πάνου Καμμένου ίσως να έχει μια βαθύτερη αιτία. Μπορεί να δείχνει ότι ο αρχηγός των ΑΝΕΛ συνειδητοποιεί ότι αρχίζει να μην είναι τόσο απαραίτητος για τον Αλέξη Τσίπρα.

Με την ψήφιση αυτού του πολυνομοσχεδίου μπαίνουμε πια σε μια νέα φάση. Ο πολιτικός ορίζοντας σφραγίζεται πλέον από το ερώτημα της «εξόδου» από τα μνημόνια και την προοπτική των εκλογών. Η σύμπραξη του ΣΥΡΙΖΑ και των ΑΝΕΛ, με όρους πολιτικής γεωμετρίας και αισθητικής, εξαρχής ανορθόδοξη, αντιστοιχούσε στην προηγούμενη εποχή, στην εποχή που έπρεπε να ενωθεί η «πάνω» και η «κάτω» Πλατεία της αγανάκτησης για να υπάρξει κυβερνητική πλειοψηφία που να εκπροσωπεί το «αντιμνημονιακό κίνημα» στην εκρηκτική αντιφατικότητά του.

Σήμερα, όμως, η κατάσταση είναι αλλιώς. Στη φάση της νέας «μνημονιακής κανονικότητας» ο ΣΥΡΙΖΑ θέλει να εκπροσωπήσει τη νέα κεντροαριστερά της λιτότητας με «κοινωνικό πρόσωπο», «ανάπτυξη» και «δικαιωματικό προφίλ», που θα εξασφαλίσει κάποια κοινωνική συνοχή μέσα σε μια συνθήκη μονίμως πιεστική (εξαιτίας της διαρκούς επιτήρησης των δανειστών) και θα εξομαλύνει και τις διεθνείς σχέσεις της χώρας (βλ. επίλυση ζητήματος με το όνομα της ΠΓΔΜ). Όλα αυτά μικρή σχέση έχουν με το μίγμα εθνικισμού, λαϊκισμού και ακροδεξιάς ρητορικής του κόμματος του Πάνου Καμμένου.

Και αυτή η αίσθηση ότι η συμμαχία ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ γίνεται ολοένα και περισσότερο μια ανορθογραφία στη νέα εποχή επιτείνεται εάν αναλογιστούμε και το πώς η «σκεύη» που έφερε μαζί του ο Πάνος Καμμένος αποδεικνύεται όλο και περισσότερο ένα βαρίδι για την κυβέρνηση, είτε μιλάμε για το πατριωτικό κιτς είτε για τις στενές σχέσεις με επιχειρηματικά κέντρα. Γιατί μπορεί π.χ. η κυβέρνηση κυνικά να αξιοποίησε τις σχέσεις του είτε με τον Δ. Μελισσανίδη είτε με τον Σαββίδη, για να αποκτήσει επικοινωνιακά στηρίγματα αλλά και να χτυπήσει άλλα επιχειρηματικά κέντρα με διάφορες πολυδιαφημισμένες «δικαστικές διώξεις» και να φανεί «αντισυστημική», αλλά από ένα σημείο και μετά τέτοιες σχέσεις γίνονται τοξικές, το όφελος που φέρνουν καθίσταται μικρότερο από τη ζημιά και η συμπόρευση με τον Πάνο Καμμένο γίνεται πολιτική επισφάλεια.

Όλα αυτά τα συνειδητοποιεί ο Πάνος Καμμένος. Πολλά δεν μπορεί να κάνει, μια που δεν μπορεί και δεν θέλει να ρίξει την κυβέρνηση, γιατί αυτό και θα σήμαινε ακόμη μεγαλύτερο κόστος και πολιτικό τέλος για τους ΑΝΕΛ αλλά και γιατί υπάρχουν διάφορες ανοιχτές «δουλειές» που πρέπει να ολοκληρωθούν. Γνωρίζει, όμως, ότι την ίδια στιγμή θα πρέπει να καταπίνει αδιαμαρτύρητα διάφορες θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ (χωρίς να καυχάται ότι μαθαίνει «τον Αλέξη να γράφει και με το δεξί») και να στρατεύεται σε μια άτυπη κυβερνητική προεκλογική εκστρατεία για ένα κυβερνητικό σχήμα που το πιο πιθανό είναι να μην τον χωράει πια…