Η ευλογημένη «Ρόχα»

Φούρια Ρόχα. Κόκκινη μανία. Οργή. Αυτό το προσωνύμιο την ακολουθεί στον παγκόσμιο αθλητισμό. Κόκκινη. Το χρώμα του πάθους, του έρωτα. Χρώμα που παραπέμπει σε έντονο ταμπεραμέντο. Σε θορυβώδη προσωπικότητα. Σε δύναμη. Ενέργεια. Παίζουν σαν… να είναι θυμωμένοι. Ίσως αυτή να είναι η πιο απλουστευμένη εξήγηση. Λέγεται ότι ο «πατέρας» της ποδοσφαιρικής τους αναγέννησης, Λουίς Αραγονές υιοθέτησε απλώς το «Ρόχα» κι εντοπίζουν την «γέννηση» του Furia roja στο πολύ μακρινό 1920 και τους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αμβέρσας.

Ας είναι…

Αποδεικνύεται στα γήπεδα όλου του κόσμου, στα παρκέ, τα κορτς και στην άσφαλτο. Η κουλτούρα και η ιδιαίτερη ενέργειά τους. Η Ισπανία έχει αποκτήσει τον 21ο αιώνα χαρακτήρα υπερδύναμης στον αθλητισμό. Παράγει νικητές. Καταλαμβάνει κορυφές και διατηρείται εκεί. Από το μεσημέρι της Κυριακής (15/9) στην ήδη «πολύχρωμη» Κίνα, το κόκκινο της Ισπανίας, λάμπει εκτυφλωτικά από τα χρυσά μετάλλια που φορούν οι παίκτες του Σκαριόλο στο στήθος τους. Ξανά στην κορυφή. Δεκατρία χρόνια μετά τον τελικό στην Σαϊτάμα και την (εμφατική) νίκη κόντρα στη Γαλανόλευκη.

Τότε που ο Ρούμπιο ήταν μάλλον βοηθητικός στο ρόστερ. Αλλά σήμερα ο απόλυτος MVP. Έχοντας δίπλα του τον Μάρκ Γκασόλ, που μεγάλωσε κι αυτός, εντός κι εκτός εισαγωγικών, και αντικατέστησε επάξια το κενό του αδερφού του Πάου, λίγους μήνες αφότου κατέκτησε το δαχτυλίδι στο κορυφαίο πρωτάθλημα μπάσκετ του κόσμου.

Το μεσημέρι της Κυριακής, οι τότε αστέρες Γκαρμπαχόσα, Ναβάρο, Ρέγες, Καλντερόν, Μπ.Ροντρίγκεζ, Χιμένεθ, Καμπέθας παρακολούθησαν με στήθος φουσκωμένο από περηφάνια την αγαπημένη τους Ρόχα να ανεβαίνει στο υψηλότερο σκαλί του βάθρου. Από εκείνους ξεκίνησε η τεράστια άνοδος, που μπορεί κανείς να συνοψίσει σήμερα, με την εξής φράση: «14 μετάλλια τα τελευταία 20 χρόνια». Δύο χρυσά σε Παγκόσμιο Κύπελλο (2006, 2019), δύο ασημένια κι ένα χάλκινο σε Ολυμπιακούς Αγώνες (2008, 2012) -(2016), Τρία χρυσά σε ευρωμπάσκετ (2009, 2011, 2015), 3 ασημένια (1999, 2003, 2007), 3 χάλκινα (2001, 2013, 2017).

Στο ποδόσφαιρο; Το ίδιο. Μια πενταετία διδαχής (2008-2012). Από μια ομάδα που έφτιαξε σχολή. Και την σύστησε στο κοινό. Βασανίζοντας τους αντιπάλους της. Ναι, αυτό το περίφημο «τίκι τάκα» που έφερε πίεση, κυριαρχία, θέαμα, αποτελέσματα. Που έφερε επιτυχίες. Ασημένιο μετάλλιο στους Ολυμπιακούς το 2000, στην κορυφή της Ευρώπης το 2008, στην κορυφή του κόσμου δύο χρόνια αργότερα, το 2010, ξανά πρωταθλήτρια Ευρώπης το 2012. Όλα αυτά, με μπάτζετ πολύ μικρότερο από τις ομοσπονδίες της Ιταλίας, της Γερμανίας και της Αγγλίας για παράδειγμα.

Όλα αυτά γιατί… «Ήρθε η ώρα μας. Μας έχουν ρίξει χαστούκια όλων των χρωμάτων. Πάμε να δείξουμε ποιοι είμαστε». Αυτό είπε στα αποδυτήρια στο ημίχρονο του ημιτελικού κόντρα στη Ρωσία το 2008, ο σοφός της Ορταλέθα, Δον Λουίς, γνωρίζοντας πως μιλά στους διεθνείς του αντιπροσωπευτικού συγκροτήματος μιας χώρας, που ως το 2006 είχε να επιδείξει την κατάκτηση του Ευρωπαϊκού στο μακρινό 1964! Και αυτοί πήραν φόρα και σταμάτησαν, όταν όλοι είχαν πεισθεί για τη δύναμη της Ρόχα. Φίλαθλοι, αντίπαλοι, κριτικοί και δημοσιογράφοι.

MUST READ

Νοοτροπία, επιλογές, ρεπό και μεταγραφές…

Για την ίδια τη Ρόχα. Διότι σε επίπεδο συλλόγων, οι Μπαρτσελόνα και Ρεάλ Μαδρίτης είχαν χτίσει ήδη την δική τους ηγεμονία και συνεχίζουν να πρωταγωνιστούν με συγκλονιστική συνέπεια. Την στιγμή που ο Ραφαέλ Ναδάλ, ο οποίος τα ξημερώματα της περασμένης Δευτέρας κατέκτησε τον 19ο τίτλο του σε Grand Slam, είναι ο αθλητής που έχει καταφέρει να κερδίζει τουλάχιστον ένα Grand Slam το χρόνο για περισσότερες από 10 σεζόν! Ενώ ο πρόσφατα «συνταξιούχος» Φερνάντο Αλόνσο, ξεφυλλίζει μια συλλογή με 32 νίκες, 22 pole position, 97 πόντιουμ και φυσικά δύο Παγκόσμιους τίτλους, έχοντας βρει φυσικά τη θέση του στο Πάνθεον τον κορυφαίων πιλότων στην Ιστορία του αθλήματος, πλάι στους Σένα, Σουμάχερ, Λάουντα, Φάντζιο, Προστ και Χάκινεν.