Εθνική Αργεντινής: Ψυχή βαθιά

Προχωρούσε στο τουρνούα λόγω ευνοϊκής διασταύρωσης έλεγαν. Δεν υπήρχε περίπτωση να τα καταφέρει κόντρα στο μεγάλο φαβορί πίστευαν. Αλλά γι’ αυτό ζει. Περπατά στα παρκέ του κόσμου για κάθετι αδύνατο. Για τις πιο σκοτεινές θάλασσες που φοβάσαι να κολυμπήσεις. Η Εθνικής Αργεντινής στο Παγκόσμιο της Κίνας θα είχε βραχύβια διαδρομή.

Γιατί το κεφάλι του Λουίς Σκόλα δεν στολίζει πια η πλούσια χαίτη του. Γιατί ο Μανού Τζινόμπιλι έχει αποσυρθεί και κάθεται στα court seats με κουστούμι. Γιατί οι Πριχινιόνι, Νοτσιόνι, Ντελφίνο δύσκολα αντικαθίστανται. Γιατί ο Καμπάτσο στη συνείδηση του κόσμου είναι περισσότερο Ισπανός, παρά Αργεντίνος. Γιατί ήταν αδύνατο. Αλλά γι’ αυτό ζει. Για την κάθε στιγμή που αναγκάζει τις πιθανότητες να γονατίσουν.

Η Αργεντινή είναι ποδόσφαιρο. Το παθιασμένο τάνγκο, οι δρόμοι του Μπουένος Αϊρες, οι μελωδίες του Κάρλος Γαρδέλ και τα παράξενα «τακτοποιημένα» χαμόσπιτα στις φτωχογειτονιές της. Αργεντινή είναι το κατάμεστο Μπομπονέρα, το Μονουμεντάλ. Είναι οι ανεξάντλητες προσδοκίες για την εθνική ποδοσφαίρου. Η απογοήτευση, στη συνειδητοποίηση ότι ο Λιονέλ Μέσι δεν μπορεί να αντικαταστήσει τον Θεό (aka Μαραντόνα) και να συνεχίσει τον προσηλυτισμό πιστών. Μα δεν είναι μόνο αυτά.

Πάνω από κάθετι, είναι ψυχή. Σε εκείνο το σημείο της Γης μεταξύ των Άνδεων και του νότιου Ατλαντικού ωκεανού, όπου εθνικό σπορ είναι το ποδόσφαιρο, το γκολ αντιπροσωπεύει την στιγμή του απόλυτου οργασμού κι η μπάλα δεν έχει χρώμα πορτοκαλί, πάνω από κάθετι υπάρχει ό,τι παράγει η ψυχή, κι ό,τι παράγεται από αυτήν.

«Το ποδόσφαιρο είναι το εθνικό μας άθλημα και πάντα θα είναι. Τίποτα δεν θα αγγίξει ποτέ το ποδόσφαιρο»

Κάπως έτσι, τόσο απλά, στη χώρα που το γρασίδι μυρίζει διαφορετικά από οποιοδήποτε άλλο σημείο του πλανήτη και είναι σχεδόν κακούργημα να μην έχει κλωτσήσει κανείς ποτέ μια μπάλα, ο Σκόλα, οι μαθητές του και τα πεπραγμένα τους στα παρκέ της Κίνας, ανάγκασαν τον Λίο Μέσι και την παρέα του να βρεθούν, έστω για λίγο, δεύτεροι στην ιδιαίτερη ιεραρχία της χώρας.

«Το ποδόσφαιρο είναι το εθνικό μας άθλημα και πάντα θα είναι. Τίποτα δεν θα αγγίξει ποτέ το ποδόσφαιρο – το μπάσκετ δεν θα φτάσει ποτέ ούτε καν κοντά. Αλλά το μπάσκετ έγινε ο πιο ανταγωνιστικός μικρότερος αδερφός», περιγράφει σε συνέντευξή του ο Λουίς Σκόλα.

Γκάουτσο ή γκαούτσο. Μια λέξη με πολλές ερμηνείες στην λατινική Αμερική. Αλλιώς το νιώθουν οι Αργεντίνοι, αλλιώς οι Ουρουγουανοί, αλλιώς οι Βραζιλιάνοι. Ιστορικά όμως οι γκάουτσο ήταν φημισμένοι για την γενναιότητά τους. Γι’ αυτή την μαγική απειθαρχία. Την αμφισβήτηση των ίδιων των μαθηματικών εννοιών,της στατιστικής και των υψηλών (μπασκετικών) αναλύσεων. Την αμφισβήτηση της λογικής.

Η Εθνική Αργεντινής και η πορεία της στο Μουντομπάσκετ της Κίνας ως τον τελικό, λοιπόν, εξηγεί με ακρίβεια όλα τα παραπάνω. Έντεκα ορκισμένοι Γκαούτσος και ο αρχηγός τους, που έχει βρει το ελιξήριο της μπασκετικής ζωής και πιθανότατα θα μεταφέρει στον διάδοχό του,  μόλις αποσυρθεί από τα παρκέ, δίδαξαν πως μπορείς να παίξεις μπάσκετ χωρίς να φοβάσαι, σαν να μπορείς να καταφέρεις τα πάντα. Με ψυχή.

«Είμαστε παθιασμένος λαός. Όχι με τη νίκη ή το να βάλει ο καθένας μας από 40 πόντους. Το να είμαστε καλοί στα σπορ είναι άκρως διασκεδαστικό, αλλά οι πιο σημαντικές στιγμές, είναι εκείνες που δεν έχουν πλάκα. Οι Αργεντίνοι είμαστε παθιασμένοι με τη διαδικασία αυτή καθαυτή, με την εξέλιξη», έχει δηλώσει ο τελευταίος των Μοϊκάνων.

Θα είναι μάταιο, αν παρακολουθώντας την Αργεντινή στην Κίνα, αναζητήσεις μεγάλους σταρ στο ρόστερ της. Μόνο αυτός. Η μοναδική εναπομείνασα μπασκετική της κληρονομιά, μετά την συνταξιοδότηση του Τζινόμπιλι. Αρκεί που ξέρει εκείνος, τι σημαίνει να είσαι Αργεντινός και εμπνέει και τους υπόλοιπους να τον ακολουθήσουν. Και πράγματι το κάνουν όλοι. Οι Καμπάτσο, Λαπροβίτολα, Μπρουσίνο, Ρεντίβο, Φέλερουπ, Γκαρίνο, Ντεκ, Ντέλια, Kαφάρο, Γκαλίτσι, Βιλντόσα.

«Έχω την εντύπωση πως η φιγούρα του ηγέτη είναι κάπως υπερεκτιμημένη. Στο τέλος της ημέρας, υπάρχει μια ομάδα που παίζει εντός των γραμμών. Κάποιο παίκτες κερδίζουν περισσότερη προσοχή από άλλους. Το παιχνίδι ωστόσο, αποφασίζει ποιος είναι φυσικός ηγέτης. Δεν δίνω την παραμικρή προσοχή λοιπόν, σε αυτά τα πράγματα», δικά του λόγια.

Το ιδιαίτερο μάθημα του Σκόλα στους συμπαίκτες του και η σύγκριση με τον Λιονέλ Μέσι

Όλοι τους ξέρουν ποιοι είναι και τι σημαίνει να παίζουν για το αντιπροσωπευτικό τους συγκρότημα. Για την γαλάζια φανέλα, βάζουν το «μαχαίρι στα δόντια» και μπαίνουν στο παρκέ. Δεν φοβούνται. Ή ίσως να συμβαίνει, αλλά δεν το δείχνουν. Υπάρχει μονάχα ένας αδιαπραγμάτευτος όρος. Η ανευ όρων υποταγή στο αγωνιστικό (και μη) πάθος. Έτσι γράφεται Ιστορία. Κι αυτό είναι το «όπλο» της Εθνικής του Σκόλα, η ψυχή. Ένα καλό σύνολο παικτών, ένας… ημίθεος αρχηγός, η αύρα των περασμένων επιτυχιών και η alma argentina.

Η Αλμπισελέστε  σε τελικό Παγκοσμίου Κυπέλλου για πρώτη φορά μετά το μακρινό πια 2002 και την Ινδιανάπολη. Ο Λουίς Σκόλα ο μοναδικός που συνεχίζει από τότε. Αυτός που ξέρει καλύτερα από όλους. Σιγά σιγά μαθαίνουν και οι υπόλοιποι. Όταν θα σταματήσει, θα ξέρουν όλοι.

Την ανεπαίσθητη διαφορά ανάμεσα στο να παίζεις για τη νίκη και στο να αλυσοδένεις στο χέρι σου την ψυχή σου. Μαθαίνουν ότι η επιτυχία δεν είναι κάποιου είδους κλειστό συμβόλαιο, αλλά παράγωγο του πάθους. Μαθαίνουν να φτιάχνουν όλους τους πιθανούς δρόμους προς την επιτυχία μόνοι τους, κόντρα στη λογική, γιατί βλέπεις το έδαφος της στατιστικής είναι πολύ ανασφαλές για τα όνειρα.  Μαθαίνουν μόνοι τους να φτιάχνουν τον κήπο, γιατί αυτοί που περιμένουν, δεν θα τους φέρουν λουλούδια.

MUST READ

Νοοτροπία, επιλογές, ρεπό και μεταγραφές…

Ανασαίνουν ήδη το πνεύμα μαχητή του και όχι εκείνο του ηγέτη (κι αυτή είναι η διαφορά του Λουίς Σκόλα με τον Λιονέλ Μέσι) κι ασυνείδητα ρίχνουν στο παρκέ, «αλητεία», κοχόνες, πάθος. Αυτά που δεν μετρούνται σε ποσοστά ευστοχίας, αλλά σε δάκρυα χαράς. Όπως αυτά του Σέρτζιο Ερνάντεζ που ξέσπασε σε κλάματα, αδυνατώντας να ελέγξει τα συναισθήματά του για την πρόκριση της ομάδας του στα ημιτελικά και τη νίκη επί της Σερβίας. Όπως αυτά του θρυλικού Μανού Τζινόμπιλι στην αγκαλιά του μπασκετικού αδερφού του μετά τη νίκη επί της Γαλλίας και την πρόκριση στον τελικό. Ψυχή βαθιά…