Ο Φραντς Μπεκενμπάουερ έγινε 74 ετών

Ο Φραντς Άντον Μπεκενμπάουερ γεννήθηκε στο Μόναχο στις 11 Σεπτεμβρίου του 1945, λίγους μήνες μετά την παράδοση της «ναζιστικής» Γερμανίας στην Σοβιετική Ένωση.

Ο «Κάιζερ» του γερμανικού ποδοσφαίρου ξεκίνησε την καριέρα του από τις ακαδημίες της Μπάγερν Μονάχου, ακόμα και αν ήταν υποστηρικτής…της αιώνιας αντιπάλου. Στα 14 του κλήθηκε να επιλέξει ανάμεσα στις ακαδημίες της Μπάγερν και εκείνες της Μόναχο 1860. Ο ίδιος λάτρευε τη δεύτερη, ενώ ο παγκόσμιος πρωταθλητής με τα «πάντσερ» το 1954, Φριτς Βάλτερ, ήταν το είδωλό του και φορούσε τα χρώματά της. Τελικά όμως, δεν έκανε την αναμενόμενη επιλογή, επιλέγοντας την Μπάγερν.

Πραγματοποίησε το ντεμπούτο του με την πρώτη ομάδα των Βαυαρών το 1964, όντας μόλις 18 ετών. Το πρώτο του παιχνίδι βέβαια δεν ήταν ένα οποιοδήποτε ματς, αλλά μια αναμέτρηση πλέι-οφ ανόδου στην Μπουντεσλίγκα απέναντι στη Ζανκτ Πάουλι. Ένα δικό του γκολ βοήθησε σε εκείνο το 4-0 που έστειλε τους Βαυαρούς για πρώτη τους φορά στην ιστορία τους στα σαλόνια της μεγάλης κατηγορίας. Ο νεαρός Φραντς και η Μπάγερν, μόλις είχαν αρχίσει να γράφουν ιστορία.

Στα 21 του συστήθηκε στο παγκόσμιο στερέωμα ως ο καλύτερος νέος παίκτης στο Μουντιάλ του 1966, σκοράροντας και τέσσερα γκολ στο τουρνουά. Παίζοντας ως «λίμπερο», ο Μπεκενμπάουερ καθιέρωσε τη θέση ανάμεσα στα δυο στόπερ και όρισε τον ρόλο του αμυντικού μέσου. Τη σεζόν 1967/68 έγινε αρχηγός της Μπάγερν Μονάχου, όντας μόλις 22 ετών.

Τα προσόντα του ήταν τέτοια που του έδωσαν το περιβραχιόνιο της ομάδας και τον έφεραν σε θέση να σηκώσει κούπες, όπως εκείνη του πρωταθλητή εκείνης της χρονιάς. Ήταν αυτός που ηγήθηκε της επανάστασης της Μπάγερν στην δεκαετία του 60′, κατά την οποία κατέκτησε τέσσερα πρωταθλήματα, ισάριθμα Κύπελλα, τρία σερί Πρωταθλητριών (1974-’76) και το κύπελλο UEFA (1967).

Στους Βαυαρούς έμεινε από το 1964 έως και το 1977, δίνοντας στην ομάδα το status που έχει μέχρι σήμερα. To 1977 ήρθε η πρόταση από την New York Cosmos, στην οποία έμεινε τρία χρόνια, έχοντας συμπαίκτη του τον «θρυλικό» Πελέ. Πριν τη λήξη της καριέρας του αγωνίστηκε στο Αμβούργο (1980-1982), με το οποίο πήρε και ένα πρωτάθλημα.

Με την Εθνική ομάδα της Γερμανίας (103 συμμ./ 14 γκολ) έφτασε εκτός από την κορυφή του κόσμου (1974) και σε εκείνη της Ευρώπης (1972), έχοντας ακόμα ένα τελικό Euro το 1976 (τα «πάντσερ» ηττήθηκαν από την Τσεχοσλοβακία στον τελικό). Δεν υπήρξε μόνο ο «Κάιζερ» του ποδοσφαίρου της πατρίδας του, αλλά σύμφωνα με την UEFA, είναι ο δεύτερος καλύτερος Ευρωπαίος του 20ού αιώνα.

Γενικότερα με τα Μουντιάλ είχε ιδιαίτερη σχέση και δικαίως έχει ψηφιστεί από τη FIFA στην κορυφαία 11άδα όλων των Παγκοσμίων Κυπέλλων, αλλά και στο άθλημα γενικότερα. Στο νικηφόρο Μουντιάλ του 1974, μάλιστα αναδείχτηκε κορυφαίος αμυντικός της διοργάνωσης. Σημαντικότερα βραβεία του σε ατομικό επίπεδο όμως ήταν οι δύο «Χρυσές Μπάλες» (1972, 1976) και οι δύο «Ασημένιες» (1974, 1975). Κανείς άλλος στην ιστορία της εν λόγω βράβευσης δεν μπήκε 10 φορές στην πρώτη πεντάδα.

Ο Μπεκενμπάουερ, όμως υπηρέτησε την Εθνική Γερμανίας και από το πόστο του προπονητή. Το 1984 ανέλαβε τα «πάντσερ» και δύο χρόνια αργότερα οδήγησε την ομάδα στον τελικό του Μουντιάλ του Μεξικού, όπου ηττήθηκε 3-2 από την Αργεντινή. Θα έπαιρνε ωστόσο, την εκδίκηση του από τον Ντιέγκο Μαραντόνα και την παρέα του 4 χρόνια αργότερα, στο Μουντιάλ του 1990 στα γήπεδα της Ιταλίας. Τότε που θα γινόταν ο δεύτερος μετά τον «θρυλικό» Βραζιλιάνο, Μάριο Ζαγκάλο, που θα σήκωνε την παγκόσμια κούπα ως ποδοσφαιριστής και προπονητής.

Ο Μπεκενμπάουερ δεν θα μπορούσε να μην ασχοληθεί με την αγαπημένη του Μπάγερν, στην οποία εργάστηκε υπό διάφορες ιδιότητες. Ως προπονητής των Βαυαρών κατέκτησε το πρωτάθλημα (1993/94) και το Κύπελλο UEFA (1995/96), πριν πάρει τη θέση του στην προεδρία του συλλόγου, όπου παρέμεινε ως το 2009, όταν και άφησε τη σκυτάλη στον Ούλι Χένες.

MUST READ

LIVE: Ελλάδα – Αγγλία 0-3 (Τελικό)

Στα 74 του πλέον ο οργανισμός του Μπεκενμπαόυερ είναι πολύ επιβαρυμένος από τις δύο χειρουργικές επεμβάσεις στην καρδιά του, ενώ γίνεται λόγος και για σχεδόν ολική απώλεια όρασης από το ένα μάτι. Για τους ρομαντικούς, όμως, θα μείνει για πάντα αξέχαστος για την αγέρωχη παρουσία και το «αρχοντικό» του στιλ.