Η συγκλονιστική εξομολόγηση του Εβρά

«Δεν είχα τίποτα. Δεν είχαμε τίποτα.

Αλλά ζούσα σαν να έχω τα πάντα.

Εάν θα μπορούσα να σας πω ένα μυστικό για τη ζωή μου, θα ήταν αυτό. Ο καθένας μπορεί να είναι ευτυχισμένος – ο καθένας μπορεί να αγαπά αυτό το παιχνίδι. Χωρίς αυτή τη νοοτροπία, φίλε μου, δεν ήμουν εδώ ως ένας πρόσφατα συνταξιούχος αριστερός μπακ που έπαιξε για τη Γαλλία, τη Γιουβέντους και τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ.

Θα ήμουν πιθανώς ακόμα έξω από ένα κατάστημα στο Παρίσι, ζητώντας χρήματα για να αγοράσω ένα σάντουιτς.

Δεν αστειεύομαι. Όταν μεγάλωσα στο Les Ulis, μια κοινότητα στα προάστια του Παρισιού, ζούσα με τους γονείς μου και με μερικά αδέρφια μου. Έχω 24. (Αυτό δεν είναι αστείο!) Έτσι ήμασταν περίπου δώδεκα άνθρωποι στο ίδιο σπίτι. Ο πατέρας μου προσέφερε μεγάλο μέρος του εισοδήματός μας μέσω της δουλειάς του ως πρεσβευτής. Αυτό ήταν που οδήγησε την οικογένειά μας από τη Σενεγάλη, όπου γεννήθηκα, στις Βρυξέλλες και στη συνέχεια στο Les Ulis. Αλλά όταν ήμουν 10 ετών χώρισε τη μητέρα μου. Πήρε τον καναπέ και την τηλεόραση, ακόμα και τις καρέκλες.

Ακόμα τον αγαπάω, ως τον θάνατο, αλλά η κατάσταση που μας άφησε ήταν τόσο σκληρή. Μοιραζόμουν ένα στρώμα με δύο αδέρφια μου και ένας από μας θα έπρεπε να ξαπλώνει στην αντίθετη πλευρά, έτσι ώστε όλοι να έχουν αρκετό χώρο. Όταν το φαγητό ήταν έτοιμο, έπρεπε να τρέξεις για να βεβαιωθείς ότι έχεις πάρει το μερίδιό σου.

Μερικά από τα μεγαλύτερα αδέλφια μου αναγκάστηκαν να πιάσουν δουλειά για να βοηθήσουν, άλλα έφυγαν για να ζήσουν με τις οικογένειές τους. Τελικά μείναμε μόνο η μητέρα μου, η μικρότερη αδερφή μου και εγώ.

Τότε έπρεπε να βγω έξω στους δρόμους.

Το μισώ όταν οι άνθρωποι χρησιμοποιούν τη λέξη «γκάνγκστερ». Όταν μεγαλώνεις σε μια περιοχή με πυροβολισμούς συμμοριών και δολοφονίες, δεν με νοιάζει ποιος είσαι, κάνεις ό, τι μπορείς για να επιβιώσεις. Έτσι πολέμησα πολύ. Έκλεψα φαγητό, ρούχα, βιντεοπαιχνίδια. Κάθισα έξω από καταστήματα παρακαλώντας για ελεημοσύνη.

Έλεγα, «Κύριε, έχετε δύο φράγκα;»

Και οι άνθρωποι έλεγαν: «Φύγε. Πιστεύεις ότι τα χρήματα πέφτουν από τον ουρανό;»

Αυτή ήταν η παιδική μου ηλικία. Αυτό ήταν το Les Ulis. Αλλά ακούστε: Ήμουν χαρούμενος.

Ήμουν πάντα χαρούμενος.

Ξέρω ότι μερικοί από εσάς έχετε δει τα βίντεό μου στο Instagram, όπου κάνω όλα αυτά τα τρελά πράγματα και στη συνέχεια, συνηθίζω να λέω «μου αρέσει αυτό το παιχνίδι!»

Για μένα σημαίνει πραγματικά «αγαπώ αυτή τη ζωή» και τα βίντεο είναι ο τρόπος μου για να μοιραστώ την ευτυχία με τους άλλους. Αλλά δεν αποφάσισα να τα κάνω όταν ήμουν πλούσιος και διάσημος.

Αν είχατε επισκεφτεί το σπίτι μας στο Les Ulis, θα με είχατε δει να κάνω τα ίδια πράγματα. Χόρευα και τραγουδούσα και φορούσα κοστούμια και περούκες, αστεία με τις αδερφές μου.

Μου άρεσε να τους κάνω να γελάνε. Όταν βλέπουν τα βίντεό μου τώρα, συνήθως λένε: «Ω Θεέ μου, σε θυμάσαι να το κάνεις αυτό όταν ήσουν πέντε χρονών …»

Πώς μπορούσα να είμαι τόσο χαρούμενος με τόσο λίγα;

Λόγω της μητέρας μου. Έβλεπα πόσο σκληρά δούλευε για να μας προσφέρει και συνειδητοποίησα ότι δεν είχα κανένα δικαίωμα να διαμαρτύρομαι για τίποτα. Εκτός αυτού, ποιο είναι το θέμα; Γιατί να μην είναι θετικός; Εάν πιστεύεις ότι κάτι καλό θα σου συμβεί, θα γίνει!

Επιτρέψτε μου να σας δώσω ένα παράδειγμα. Την πρώτη μέρα του σχολείου, έπρεπε να πούμε στην τάξη τι θέλαμε να γίνουμε. Πολλοί συμμαθητές μου έγραψαν «δικηγόρος» ή « γιατρός.»

Έγραψα «ποδοσφαιριστής». Ο δάσκαλος με ρώτησε μπροστά στην τάξη, «Πατρίς, πιστεύεις πραγματικά ότι, από 300 παιδιά, θα έχεις την ευκαιρία να είσαι εκείνο που θα καταφέρει να γίνει ποδοσφαιριστής;

Είπα ναι.

Όλοι γέλασαν.

Για πολλά χρόνια φαινόταν ότι ο δάσκαλος είχε δίκιο.

Έπαιζα σε ένα αξιοπρεπές επίπεδο, αλλά δεν είχα προτάσεις. Αλλά τότε, το 1998, όταν ήμουν 17 ετών, παίζαμε σε ένα κλειστό τουρνουά με φίλους, όταν αυτός ο τύπος με ρώτησε αν ήθελα να πάω για δοκιμαστικό στο Τορίνο.

Το μόνο που ήξερα γι ‘αυτόν ήταν ότι είχε ένα εστιατόριο στο Παρίσι, έτσι σκέφτηκα, πρέπει να τον εμπιστευθώ; Αποφάσισα να πω ναι. Είπε ότι θα με καλέσει την επόμενη μέρα.

Πήγα στο σπίτι σκεπτόμενος ότι δεν θα καλέσει ποτέ.

Την επόμενη μέρα, κάλεσε. Πήγα στο Τορίνο μαζί του. Στο τέλος ο σύλλογος δεν μου προσέφερε συμβόλαιο, αλλά ένας από τους ανθρώπους στο δοκιμαστικό ήταν διευθυντής στη Marsala, έναν σικελικό σύλλογο που έπαιζε στην τρίτη κατηγορία. Ρώτησε αν ήθελα να συμμετάσχω στην ομάδα του. Είπα ναι.

Πέταξα πίσω στο Παρίσι σκεπτόμενος ότι αυτή η μικρή λέσχη στη Σικελία ήταν η πόρτα μου στον παράδεισο!

Αλλά πρώτα έπρεπε να την περάσω. Μου είπαν να συναντήσω τους νέους συμπαίκτες μου σε ένα ορεινό χωριό στη βόρεια Ιταλία, όπου έκαναν προπόνηση. Ποτέ δεν ταξίδευα μόνος στο εξωτερικό.

Δεν ήξερα ιταλικά. Έφυγα από το σπίτι με τίποτα άλλο από ένα παλιό χαρτί με τον αριθμό του τηλεφώνου του σπίτι μου. Πήρα το τρένο στο Μιλάνο, κι έπειτα άλλο τρένο που με πήγε στο ορεινό χωριό.

Στον σταθμό του Μιλάνου, είδα μια από τις μεγάλες οθόνες όπου τα γράμματα συνέχεια άλλαζαν, όπως στους παλιούς κινηματογράφους. Το κοίταξα. Κοίταξα το εισιτήριό μου. Πού ήταν το τρένο μου;

Έπειτα ήρθε ένας ξένος. Το μόνο που θα μπορούσα να πω γι ‘αυτόν, ήταν ότι ήταν από τη Σενεγάλη και ότι ήταν τυφλός στο ένα μάτι.

Είπε: «Πώς είσαι αδελφέ; Κοιτάς χαμένος, φαίνεσαι λυπημένος. »

Έφυγα από το σπίτι με τίποτα άλλο από ένα παλιό χαρτί με τον αριθμό τηλεφώνου στο σπίτι μου.

«Ναι, δεν ξέρω πού να πάω».

Του έδειξα το εισιτήριό μου. Είπε: «Το τρένο σας έχει φύγει. Πριν από μία ώρα. »

Οοο..

Του έδειξα τον αριθμό τηλεφώνου. Τον κάλεσε. Η μητέρα μου το σήκωσε. Όταν έμαθε ότι έχασα το τρένο μου και ότι ήμουν στο σταθμό με έναν ξένο, ξέσπασε.

Είπε: «Βάλτε τον στην αμαξοστοιχία πίσω για το Παρίσι!»

Αλλά ο ξένος ήταν σαν άγγελος. «Μην ανησυχείς», είπε στη μητέρα μου. «Αύριο θα τον βάλω στο σωστό τρένο.»

Με οδήγησε στο σπίτι του. Μου έδωσε φαγητό και με άφησε να κοιμηθώ στο πάτωμα, με οκτώ άλλους ξένους. Στις έξι το πρωί με ξύπνησε και περπάτησε μαζί μου μέχρι τον σταθμό, όπου βρήκε τη σωστή πλατφόρμα. Μέχρι σήμερα δεν έχω ιδέα ποιος ήταν, αλλά δεν μπορώ να τον ευχαριστήσω αρκετά. Ήμουν τελικά στο σωστό τρένο.

Αλλά δεν είχα ιδέα πότε έπρεπε να κατέβω.

Ήξερα μόνο το όνομα του σταθμού, επειδή ο… άγγελος μου το είχε γράψει. Έτσι σε κάθε στάση ρωτούσα τους ανθρώπους, «Είναι αυτό; Αυτό είναι?»

Μετά από λίγο καιρό, οι μόνοι άνθρωποι στο τρένο ήταν εγώ και τρεις καλόγριες. Θα τους ρωτούσα, «Qua; Qua; »

«Όχι, όχι, σινιόρε, όχι.»

Μετά την τρίτη ή τέταρτη φορά άρχισαν να ενοχλούνται μαζί μου. Αλλά τελικά πήγα στο σωστό μέρος. Βγήκα έξω και κοίταξα γύρω. Τι έβλεπα;

Τίποτα. Ούτε καν πάγκος. Μόνο ο άνεμος.

Σκέφτηκα, OΚ, τώρα είμαι εντελώς χαμένος. Χωρίς τηλέφωνο. Κανένας άγγελος. Ούτε καλόγριες.

Πώς θα τα βγάλω πέρασε σε αυτήν την κατάσταση;

Αποφάσισα να περιμένω βοήθεια. Πέρασαν πέντε λεπτά. Δέκα λεπτά. Μισή ώρα. Μία ώρα. Δύο ώρες. Κανείς δεν ήρθε. Ξεκίνησε να σκοτεινιάζει.

Πέρασαν έξι ώρες.

Τελικά είδα τα φώτα ενός αυτοκινήτου να έρχεται. Ήταν ένας διευθυντής από το σύλλογο.

«Λυπάμαι πολύ», είπε. «Νομίζαμε ότι χάσατε το τρένο. Blah-blah-blah.

Με πήγε στο ξενοδοχείο στο χωριό, όπου πήρα μια εμφάνιση της ομάδας. Έλεγξα τον εαυτό μου στον καθρέφτη και είπα: «Ω Θεέ μου»

Ήμουν το πιο ευτυχισμένο αγόρι στον κόσμο. Τότε τηλεφώνησα τη μαμά μου. «Μαμά, μπορείς να πιστέψεις αυτούς τους ανθρώπους; Μας σερβίρουν φαγητό! Καθόμαστε εδώ με τρία σετ μαχαιροπίρουνα! »

Άρχισε να κλαίει.

Δεν θα ξεχάσω ποτέ την πρώτη μου μέρα στη Σικελία. Είχα μόλις φτάσει όταν ένα παιδί με τον μπαμπά του άρχισε να με δείχνει και ρώτησε αν μπορούσε να τραβήξει μια φωτογραφία μαζί μου.

Ήμουν κάπως σαν, τι έγινε; Δεν έχω παίξει ακόμα ένα παιχνίδι και αυτοί οι άνθρωποι γνωρίζουν ποιος είμαι;

Τον ρώτησα γιατί ήθελε την φωτογραφία. Το παιδί είπε: «Επειδή δεν έχουμε δει ποτέ μαύρο άνθρωπο»

Ουάου.…

Καλώς ήρθατε στη Σικελία.

Οι συμπαίκτες μου ήταν έκπληκτοι όταν με είδαν επίσης. Ήμουν ο μόνος μαύρος παίκτης στην ομάδα. Υπήρχαν τόσα πράγματα που οι άνθρωποι εκεί δεν καταλαβαίνουν για τους μαύρους, αλλά ήταν περισσότερο άγνοια και όχι ρατσισμός.

Στην πραγματικότητα, οι Σικελείς ήταν πολύ γενναιόδωροι. Περπατούσα στον δρόμο και με προσκαλούσαν στα σπίτια τους για δείπνο. Μου είπαν, είσαι ένας από εμάς.

Το κακό πράγμα ήρθε όταν έπαιζα στο δρόμο. Οι άνθρωποι έκαναν θορύβους πιθήκων, μασούσαν μπανάνες. Ήταν πραγματικά δύσκολο. Αλλά είμαι από το Les Ulis. Είμαι σκληρός. Απλώς με νευρίαζε.

Μετά από ένα χρόνο, μπήκα στην Monza, στη Serie B, και στη συνέχεια, την επόμενη σεζόν έφυγα για τη Νις στη δεύτερη κατηγορία της Γαλλίας.

Ήταν επιθετικός εκείνη την εποχή, αλλά όταν ο αριστερός μας μπακ τραυματίστηκε, ο προπονητής, Sandro Salvioni, με μετέφερε στην άμυνα. Ήμουν τόσο θυμωμένος. Του είπα, «Δεν μπορείς να το κάνεις αυτό! Είμαι επιθετικός!

«Το πρόβλημα μου ήταν ότι έπαιζα καλά. Μια μέρα ο Salvioni μου είπε: «Πάτρις, ξέρεις γιατί είσαι τόσο καλός σε αυτή τη θέση; Γιατί μισείς να παίζεις εκεί. »

Είχε δίκιο. Έκανα επίθεση σαν τρελός επειδή ήθελα να δείξω σε όλους ότι ήμουν επιθετικός. Προωθούσα το θυμό μου στο παιχνίδι μου. Στο δεύτερο έτος, έκανα την ομάδα της σεζόν και πήραμε την άνοδο.

Με απέκτησε η Μονακό, ένας από τους μεγαλύτερους συλλόγους στη Γαλλία. Πήρα τον πρώτο μου μεγάλο μισθό.

Αγόρασα στη μητέρα μου ένα σπίτι.

Αλλά έπρεπε ακόμα να αντιμετωπίσω τόσες πολλές προκλήσεις.

Οι άνθρωποι μιλάνε για το πότε πήραμε τον τελικό του Champions League το 2004, αλλά το πιο τρελό μέρος στο Μονακό ήρθε αφού είχα παίξει ένα παιχνίδι για την εθνική Γαλλίας Κ21.

Ένας αντίπαλος είχε σφραγίσει το πόδι μου και με τραυμάτισε άσχημα. Στο νοσοκομείο είπα στον προπονητή του Μονακό, Didier Deschamps, «Είναι πολύ οδυνηρό. Δεν μπορώ να παίξω. Δεν μπορώ ακόμη να περπατήσω! »

Αλλά η ομάδα με χρειαζόταν, έτσι οι γιατροί προσπάθησαν τα πάντα για να πάρουν τον πόνο. Τίποτα δεν δούλεψε. Τότε κάποιος από το προσωπικό της ομάδας είπε: «Γιατί δεν το πας old school;

Όλοι είπαν: «Τι εννοείς;»

«Απλά βάλε ένα κοτόπουλο κάτω από το παπούτσι του.»

Ήταν τρελός, αλλά, με ξέρετε, είμαι ανοιχτός. Έτσι πήγα στο τοπικό κρεοπωλείο.

Ο χασάπης είπε: «Τι θέλεις;»

Είπα, «Ένα κοτόπουλο. Αλλά μικροσκοπικό. »

«Μικρό; Πώς κι έτσι?»

«Θα το βάλω στο παπούτσι μου».

Γέλασε. Πήγα σπίτι με το κοτόπουλο. Παράγγειλα νέα παπούτσια: ένα σε μέγεθος 42,5, το άλλο σε μέγεθος 44.

Κλότσησα την μπάλα. Ω. Αυτό αισθάνεται εντάξει.

Πονάω, αλλά είναι ΟΚ. Έτσι κατέληξα να παίζω με κοτόπουλο στο πόδι μου για τέσσερις μήνες.

Δεν έκανα προπόνηση με αυτό – η μητέρα μου ποτέ δεν θα με συγχωρούσε για σπατάλη τροφίμων – αλλά πριν από κάθε παιχνίδι έκανα μια επίσκεψη στο κρεοπωλείο.

«Καλημέρα Πατρις, το συνηθισμένο, ναι; »

Το κοτόπουλο μου επέτρεψε να παίξω τόσο καλά ώστε, τον Ιανουάριο του 2006, με απέκτησε η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ.

Ίσως να θυμάστε ότι έκανα το ντεμπούτο μου με την Manchester City. Μεγάλο ντέρμπι. Το παιχνίδι ξεκίνησε στις 12.45 μ.μ., κάτι που ήταν ασυνήθιστο για μένα ως Γάλλος.

Δεν ήμουν συνηθισμένος στο παραδοσιακό πρωινό, οπότε δεν ήξερα τι να φάω για να ετοιμαστώ. Πήγα για ζυμαρικά και φασόλια. Αρρώστησα. Έκανα εμετό. Πήγα στο δωμάτιό μου αναρωτιόμουν τι να κάνω.

Πρέπει να πω στον Ferguson ότι δεν μπορώ να παίξω, ότι είμαι άρρωστος;

Όχι Πατρίς, δεν μπορεί! Θα φανεί αδυναμία, φόβος, πρέπει να παίξεις!

Στο λεωφορείο για το γήπεδο ένιωθα ζάλη. Ήταν ηλιόλουστο πρωί και είχε ζέστη. Σηκώθηκα για μια κεφαλιά! Ένας αγκώνας στο πρόσωπό μου. Αίμα παντού. Την έχανα.

Ξέρετε τα κινούμενα σχέδια όπου υπάρχει μια φούσκα που λέει τι σκέφτεται ο χαρακτήρας;

Η φούσκα μου έλεγε: «Ω Θεέ μου, αυτοί οι τύποι είναι τόσο γρήγοροι, τόσο δυνατοί. Ήταν τόσο ωραία στο Monte Carlo …»

Στο ημίχρονο, χάναμε 2-0 κάτω. Ο Φέργκιουσον ήταν έξαλλος.

«Και εσύ, Πατρίς,» φώναξε. «Αυτό είναι αρκετό για εσένα! Κάθισε και πρόσεξε τώρα, γιατί πρέπει να μάθεις αγγλικό ποδόσφαιρο.

«Έβγαλα τα παπούτσια μου, σκούπισα λίγο αίμα. Χάσαμε 3-1. Ήμουν πραγματικά χάλια.

Λίγους μήνες αργότερα, η Γαλλία γνωστοποίησε την αποστολή της για το Παγκόσμιο Κύπελλο του 2006.

Οι συμπαίκτες μου Louis Saha και Mikaël Silvestre ήταν σε αυτό, αλλά δεν εγώ δεν ήμουν.

Αυτή τη φορά δεν ήμουν κάτω – ήμουν έξαλλος.

Πέρασα όλο το καλοκαίρι στο γυμναστήριο, βλέποντας τους συμπαίκτες μου να παίρνουν συμμετοχή στη Γαλλία … στον τελικό. Ο τελικός! Φαντάζομαι! Ήξερα ότι έπρεπε να είμαι εκεί! Ήμουν σοβαρός, ήθελα να καταστρέψω τα πάντα. Έκανα προπόνηση σαν τρελός. Περισσότερα βάρη, περισσότερες επαναλήψεις. Περισσότερος πόνος. Δεν πήγα διακοπές.

Δεν είχα καταλάβει τι σήμαινε να παίζεις για την Γιουνάιτεντ. Είχα δείξει ότι ήμουν αυτός ο μεγάλος παίκτης, αλλά η United είναι μεγαλύτερη από όλα.

Μπορεί να παίζεις ένα παιχνίδι κυπέλλου ενάντια σε μια ομάδα 5ης κατηγορίας και 76.000 άτομα να είναι στο γήπεδο. Στο Μονακό, παίζαμε μπροστά σε 6.000 άτομα. Ήταν τόσο ήσυχα που μπορούσες να ακούσεις ringtones στις κερκίδες. Δεν αστειεύομαι.

Όταν ήρθα πίσω στην preseason στην United, ήμουν πιο δυνατός και πιο γρήγορος από ποτέ. Και μετά από αυτό … Ήμουν ασταμάτητος.

Αυτός είναι ο λόγος που λέω ότι το παιχνίδι κόντρα στην Σίτι ήταν το highlight μου στην United. Χρειαζόμουν αυτήν την εμπειρία, έπρεπε να αισθάνομαι ότι δεν είμαι κανένας!

Αυτό με έκανε να συνειδητοποιήσω: «Πρέπει να εργαστείς σκληρά, φίλε μου».

Αισθάνομαι ότι βρήκα την προσωπικότητά μου στην United.

Άσε με να εξηγήσω. Αν έμπαινες στα αποδυτήρι πριν από ένα παιχνίδι, θα έλεγες, «Αυτό είναι αδύνατο.»

Χορεύαμε και τραγουδούσαμε. Θα ήμουν ο DJ, παίζοντας rock, rap, R & B. Αν έμπαινε ο Φέργκιουσον – έλεγε «τι είναι αυτή η μουσική;»

Του έβαζα Σινάτρα. Ο χώρος ήταν ένα μεγάλο πάρτι. Αλλά όταν ερχόταν η ώρα του παιχνιδιού και το αφεντικό έκλεινε το λαιμό του, ήταν σαν κάποιος να έβαζε ένα διακόπτη.

Η μουσική σταματούσε. Η ομιλία σταματούσε. Γινόμασταν πολεμιστές, έτοιμοι να πεθάνουμε ο ένας για τον άλλον. Ο μετασχηματισμός ήταν εκπληκτικός.

Αυτό ήταν το είδος του χαρακτήρα και του επαγγελματισμού που είχαμε στην United. Είχαμε τη διασκέδαση, αλλά όταν ήρθε η ώρα να δουλέψουμε, δουλεύαμε.

Και αυτό ήταν το DNA μου, 100%. Γι ‘αυτό και συνδεόμουν με την ομάδα. Κάποια στιγμή αφιέρωσα τόσο πολύ χρόνο στην United που επηρέασε την οικογένειά μου.

Ξέρετε το πανό που έχουν οι οπαδοί;

«Γιουνάιτεντ, παιδιά, γυναίκα» ΜΕ ΑΥΤΗ ΤΗ ΣΕΙΡΑ

Είναι αστείο. Αλλά σοβαρά, αυτό είναι που χρειάζεται για να πετύχεις στην United.

Το να παίζεις για αυτό το σύλλογο έχει μεγάλη ευθύνη.

Για παράδειγμα, ένα από τα πρώτα πράγματα που έκανα στην United ήταν να αγοράσω ένα μάτσο DVD και να μάθω την ιστορία του συλλόγου. Όταν πηγαίνεις κάπου, πρέπει να γνωρίζεις την ιστορία της ομάδας, επειδή είσαι αυτός που θα τη μεταφέρει.

Η αποχώρηση από την United το 2014 ήταν η πιο δύσκολη απόφαση που έπρεπε να πάρω.

Θα πω περισσότεραμια άλλη μέρα, αλλά μπορώ να σας πω ότι ήθελα να κλείσω την καριέρα μου στην United.

Αλλά μόλις αποφάσισα να φύγω, ήμουν τόσο χαρούμενος που ήρθα στη Γιουβέντους.

Οι 18 μήνες μου στη Juve έκαναν την περίοδο που έπαιζα για την United να μοιάζει σαν διακοπές. Έτρεξα τόσο πολύ. Εάν νικούσαμε, μας έλεγαν ότι είχαμε παραχωρήσει πάρα πολλά κόρνερ.

Όταν ήμασταν στην πρώτη θέση με 15 πόντους διαφορά από τον δεύτερο, αλλά χάσαμε μέσα στο Τορίνο, την επόμενη μέρα ένιωθα σαν να πέθανε κάποιος.

Θυμάμαι σε μια προπόνηση, ο Claudio Marchisio έκανε εμετό και έπρεπε να σταματήσει. Όταν η εκπαίδευση έγινε και όλοι έφευγαν από το γήπεδο, οι προπονητές του είπαν: «Όχι, όχι, εσύ πρέπει να τελειώσεις αυτό που έκανες». Ο τύπος ήταν άρρωστος, αλλά το έκανε.

Αυτή ήταν η Γιουβέντους.

Αλλά η Γιουάιτεντ, παιδιά. Η United είναι διαφορετική. Η United είναι απλά … εγώ.

Αφού έφυγα από τη Juve, μου έλειψε να είμαι μέρος αυτής της κουλτούρας νικητή. Τώρα που είμαι 38 ετών, αισθάνομαι ότι είναι καιρός να αποσυρθώ

Ο μόνος μου στόχος είναι να είμαι ο καλύτερος άνθρωπος που μπορώ.

Ίσως δεν πρέπει να το πω αυτό, αλλά άνοιξα δύο καταλύματα στη Σενεγάλη που έδωσαν τη δυνατότητα σε περισσότερα από 400 παιδιά να τρώνε καλά και να πηγαίνουν στο σχολείο.

Αυτό είναι το μεγαλύτερο επίτευγμα της καριέρας μου. Θα συνεχίσω με τα βίντεό μου και θα δηλώνω ότι «Μου αρέσει αυτό το παιχνίδι» γιατί θέλω να μοιραστώ την ευτυχία μου μαζί σας.

Δεν μπορώ να εξηγήσω πόσο ευγνώμων αισθάνομαι όταν κάποιος μου λέει: «Ω, Πατρίς, έχασα τον μπαμπά μου, αλλά βλέποντας ένα από τα βίντεό σας με έκανε να χαμογελάσω».

Σε μερικά από τα βίντεο, βρίσκομαι με ένα panda ή ντύνομαι ως ένα panda. Χορεύω και τραγουδάω και οτιδήποτε, και έπειτα θα πω, «Είναι σαν ένα panda! Είμαι μαύρος, λευκός, ασιάτης και παχουλός. Πες όχι στον ρατσισμό!»

Είναι ένα ισχυρό μήνυμα.

Ελπίζω ότι το panda θα κάνει τους ανθρώπους να συνειδητοποιήσουν ότι είμαστε όλοι το ίδιο πρόσωπο, ότι όλοι πρέπει να προσπαθήσουμε να κάνουμε τον κόσμο καλύτερο.

Μην κρίνετε τους ανθρώπους για το βάρος τους, το χρώμα του δέρματός τους, τα μαλλιά τους ή τα μάτια τους. Είμαστε όλοι άνθρωποι, είμαστε όλοι αδελφοί και αδελφές. Είμαστε μια μεγάλη οικογένεια.

Το panda μου θυμίζει μια ομιλία του Φέργκιουσον πριν από τον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ ενάντια στην Τσέλσι στη Μόσχα το 2008.

Ήμασταν στα αποδυτήρια, όταν ήρθε και ως συνήθως, η μουσική σταμάτησε.

Θα μπορούσατε να ακούσεις μια καρφίτσα να πέφτει.

Τότε ο Φέργκιουσον είπε: «Έχω ήδη κερδίσει …»

Κοιτάξαμε ο ένας τον άλλο.

Είπε, «Έχω ήδη κερδίσει. Δεν χρειάζεται καν να παίξουμε αυτό το παιχνίδι. »

Ήμασταν σαν, για τι μιλάει; Το παιχνίδι δεν έχει ξεκινήσει.

Τότε ο Φέργκιουσον γύρισε προς μένα.

«Κοιτάξτε τον Πατρίς», είπε. «Έχει 24 αδελφούς και αδελφές. Φανταστείτε τι έπρεπε να κάνει η μητέρα του για να βάλει φαγητό στο τραπέζι … »

Στη συνέχεια γύρισε στο Wayne Rooney.

«Κοιτάξτε τον Wayne. Μεγάλωσε σε ένα από τα πιο σκληρά σημεία του Λίβερπουλ … »

Στη συνέχεια γύρισε στο Park Ji-sung.

«Κοίτα τον Τζι, έρχεταιαπό τη Νότια Κορέα …»

Ο μόνος μου στόχος είναι να είμαι ο καλύτερος άνθρωπος που μπορώ να είμαι.

Καθώς ο προπονητής έλεγε τις ιστορίες μας, αρχίσαμε να συνειδητοποιούμε ότι αναφερόταν σε μια φιλία.

Δεν ήμασταν μόνο μια ποδοσφαιρική ομάδα – ήμασταν άνθρωποι από κάθε γωνιά του κόσμου, από κάθε είδος πολιτισμούς, κάθε είδος αγώνα και θρησκείας. Και τώρα ήμασταν εκεί, μαζί σε ένα δωμάτιο αποδυτηρίων στη Μόσχα, αγωνιζόμενοι για μια κοινή αιτία.

Μέσα από το ποδόσφαιρο, είχαμε γίνει αδέλφια.

«Αυτή είναι η νίκη μου!», Δήλωσε ο Φέργκιουσον.

Στη συνέχεια βγήκαμε και κερδίσαμε το Champions League.

Αυτή είναι η Manchester United.

Γι ‘αυτό μου αρέσει αυτό το παιχνίδι.

Η εξομολόγηση έγινε στο The players tribune