Αμπντελχάκ Νούρι: Δοσμένος στο ποδόσφαιρο μέχρι εκείνο να τον απομακρύνει (pics, vids)

Τραγική ειρωνεία! Το ποδόσφαιρο το οποίο εκατομμύρια άνθρωποι αντιμετωπίζουν ως μια όαση ευτυχίας, ως ένα μέσο ευφορία και χαράς, έχει τη δυνατότητα να θρυμματίσει την ψυχολογική τους κατάσταση μέσα σε λίγα λεπτά. Μπορεί να είναι μια άδικη κόκκινη κάρτα, μια λανθασμένη υπόδειξη πέναλτι, ένα γκολ. Δέσμιοι συναισθηματικά, 22 ποδοσφαιριστών και της διαιτητικής τριάδας. Μαριονέτες, με συναισθήματα άμεσα συνδεδεμένα με όσα γίνονται στο γρασίδι.

H κατάπτωση, στην οποία το ποδόσφαιρο αναγκάζει ορισμένες φορές, μπορεί να είναι καταστροφική. Τα γεγονότα τόσο σε ένα συγκεκριμένο αγώνα όσο και εκτός αυτού, έχουν την ικανότητα να γεννήσουν ένα ανεξέλεγκτο και μάλλον περίπλοκο μείγμα συναισθημάτων.

Οκ, ναι, στο τέλος της ημέρας το ποδόσφαιρο είναι απλώς ένα άθλημα. Δεν είναι κάτι που πρέπει να κυβερνά ημέρες, εβδομάδες, μήνες ή ολόκληρες ζωές. Δεν είναι λίγες οι φορές όμως, που για πολλούς είναι η πραγματικότητά τους, η ζωή τους. Για οπαδούς, για παίκτες και για όλους όσους συνδέονται άμεσα με το άθλημα, το ποδόσφαιρο είναι πραγματικά τα πάντα, τίποτα λιγότερο.

Η ζωή του Αμπντελχάκ Νούρι, άμεσα συνδεδεμένη με το ποδόσφαιρο, άλλαξε άρδην μέσα σε μια στιγμή. Ο 20άχρονος Ολλανδο-Μαροκινός μέσος, ζούσε το όνειρό του παίζοντας για τον Άγιαξ, όταν κατέρρευσε στο γήπεδο και υπέστη μόνιμη βλάβη στον εγκέφαλο…

Στον πρώτο όροφο ενός σύγχρονου διαμερίσματος στο Άμστερνταμ και στις σκιές του σταδίου όπου έζησε τα όνειρά του ο Αμπντελχάκ Νούρι, ο μεγαλύτερος από τους έξι αδελφούς του μέσου του Αίαντα, Αμπντεραχίμ Νούρι, μεταφέρει ένα γενναίο και συγκινητικό μήνυμα: «Το να είσαι θυμωμένος δεν βοηθά», λέει. «Το να είσαι λυπημένος επίσης δεν βοηθάει. Το να κλαις όλη μέρα δεν βοηθάει. Το να σκέφτεσαι θετικά, αυτό είναι που βοηθάει. Η προσευχή γι αυτόν, βοηθάει. Όταν είμαι δίπλα στο κρεβάτι του, μιλώντας μαζί του, λέγοντάς του καλά πράγματα, αυτά βοηθούν».

Σε συνέντευξή του στην Guardian ο Αμπντεραχίμ μιλά ξεκάθαρα και πολύ συναισθηματικά φορτισμένα για περισσότερο από μία ώρα,για την τραγική αλυσίδα των γεγονότων που έλαβαν χώρα το περασμένο καλοκαίρι. Αναφέρεται σε όλα όσα όσα άφησαν τον 20χρονο αδελφό του, ο οποίος ήταν ένας από τους πιο ταλαντούχους νέους ποδοσφαιριστές στην Ολλανδία, με σοβαρή και μόνιμη εγκεφαλική βλάβη.

Ο Νούρι ή Άπι, κατέρρευσε στο γήπεδο κατά τη διάρκεια ενός αγώνα ενάντια στην Βέρντερ Βρέμης τον Ιούλιο και συνεχίζει από τότε να νοσηλεύεται σε ένα νοσοκομείο στο Άμστερνταμ. Την ώρα που δίνει την προσωπική του μάχη, παραμένει στις καρδιές και το μυαλό όλων στην πόλη και φυσικά περιβάλλεται συνεχώς από τους ανθρώπους που τον αγαπούν περισσότερο. Κάθε μέρα, κάθε δευτερόλεπτο των τελευταίων πέντε μηνών, ένα μέλος της οικογένειάς του είναι δίπλα στο κρεβάτι του. «Είμαστε με τον αδερφό μου 24/7», λέει ο Αμπντεραχίμ.

«Χθες κάποιος έφερε μια φωτογραφία εδώ του αδελφού μου, με την εμφάνιση του Άγιαξ  σε ένα παιχνίδι εναντίον της Φέγενορντ και ακόμη και την φωτογραφία ήταν δύσκολο να την κοιτάξω. Αν παρακολουθήσω κάποιο βίντεο του Αμπντελχάκ να παίζει ποδόσφαιρο, μπορώ να παρακολουθήσω μόνο τα πρώτα 10-15 δευτερόλεπτα, είναι πολύ δύσκολο».

Μπορεί ακόμα να φανταστεί τον μικρότερο αδελφό του να τρέχει γύρω από τα παιδιά, περίπου στο διπλάσιο της ηλικίας του, παρά το γεγονός ότι ήταν «τόσο κοντός που η μπάλα ήταν στα γόνατά του»! Οι γονείς του έπρεπε να τον παρακαλούν να έρθει στο σπίτι. Ακόμα κι όταν επέστρεφε οι δικοί του πίστευαν ότι «θα κοιμηθεί με τα παπούτσια ποδοσφαίρου του».

Πρόωρα ταλαντούχoς, ο Νούρι υπέγραψε για τον Άγιαξ σε ηλικία επτά ετών και μια δεκαετία αργότερα έπαιζε με την ίδια χαρά και ελευθερία που χαρακτήριζε εκείνα τα πρώτα χρόνια. Ένας εκπληκτικά ταλαντούχος ποδοσφαιριστής μαροκινής καταγωγής, ο Νουρί έκανε το ποδόσφαιρο διασκέδαση για όσους τον παρακολουθούσαν να παίζει, κυρίως επειδή κι εκείνος διασκέδαζε όταν έπαιζε μπάλα. Είχε τρομερή τεχνική, εκπληκτικό ρεπερτόριο κινήσεων και κόλπα που άφηναν αντιπάλους και προπονητές με το στόμα ανοιχτό.

«Ένας απίστευτος παίκτης», λέει ο Wim Jonk, πρώην διεθνής Ολλανδός άσος, ο οποίος προπονούσε τον Νούρι στην ακαδημία του Άγιαξ. «Αν έχετε δει ποτέ ένα παιχνίδι της ομάδας, όλοι μιλούσαν για τον Άπι επειδή οι δεξιότητές του ήταν τόσο διαφορετικές από όλες τις άλλες. Ήταν τόσο δημιουργικός αλλά και απολαυστικός για τους οπαδούς και αυτό ήταν που άρεσε στους ανθρώπους. Για αυτόν, ήταν η δεύτερη φύση του να δρα έτσι, γιατί έπαιζε απλώς σαν να έπαιζε μπάλα στο δρόμο».

Η φήμη του Νούρι ταξίδευε συνεχώς μέσα στον Άγιαξ, κι έξω από τους κόλπους της ομάδας. Όλοι οι κορυφαίοι σύλλογοι στην Ευρώπη έριχναν κλεφτές ματιές στην πορεία του. Οι οπαδοί τραγουδούσαν το όνομά του πριν κάνει το ντεμπούτο του. Όταν ο Νούρι έλαβε τελικά την ευκαιρία από τον πάγκο των αναπληρωματικών, ενάντια στην Βίλλεμ Β τον περασμένο Σεπτέμβριο, προσπέρασε στο διάβα του μερικούς παίκτες, κέρδισε ένα φάουλ στην άκρη της περιοχής, ευγενικά ρώτησε τον Lasse Schone, αν μπορεί να το εκτελέσει. Εκείνος του έδωσε την άδεια, πήρε την μπάλα, σούταρε και την έστειλε στην κάτω δεξιά γωνία.

Ωστόσο, το τι μπορούσε να κάνει γήπεδο είναι μόνο ένας μέρος της ιστορίας του. Η ευγενική του προσωπικότητα, το πηγαίο του χαμόγελο, η ταπεινότητα και η μετριοφροσύνη του, είναι στοιχεία τα οποία ο αδερφός του θαυμάζει ακόμα. «Τα πράγματα που έκανε στο γήπεδο φαίνονταν αδύνατα και όταν τον ρωτούσα:»Πώς μπορείς το κάνεις αυτό; Απλά, ντροπαλά απαντούσε:»Μπορώ να παίζω καλύτερα»»

Οι οπαδοί του Άγιαξ τον λάτρευαν και ο Νούρι τους αγάπησε. Μετά την νίκη επί της Λυών (4-1) στην πρώτη αναμέτρηση του ημιτελικού του Europa League την περασμένη σεζόν, ένα τεράστιο πλήθος συγκεντρώθηκε έξω από το γήπεδο και αποθέωσε όλους τους παίκτες , συμπεριλαμβανομένου του Νούρι, παρά το γεγονός ότι ο έφηβος δεν είχε αγωνιστεί. Ο ίδιος προχωρώντας ανάμεσά τους, έμοιαζε η προσωποποίηση της ευτυχίας. Χειροκροτούσε και σχημάτιζε με τα χέρια του μια καρδιά, αφιερώνοντας την σε εκείνους.

Ο προπονητής του στις Ακαδημίες τον είχε χαρακτηρίσει ως τον νέο Ινιέστα. Μάλιστα οι φίλαθλοι των Καταλανών τον γνώριζαν όπως αναφέρει ο αδερφός του, βέβαια εκείνος είχε μόνο μάτια για τον Άγιαξ! Είναι η λέσχη στην οποία μεγάλωσε, πέρασε 13 χρόνια της ζωής του, είναι ο σύλλογος στον οποίο η φανέλα και τα παπούτσια του συνεχίζουν να υπάρχουν στα αποδυτήρια της ομάδας.

«Stay strong Appie», αναφέρουν τρία ξεχωριστά μπλουζάκια που κρέμονται στην μπουτίκ του Άγιαξ έξω από το γήπεδο. Κι αυτή, είναι μόνο μία από τις εικόνες που παρατηρεί κανείς στην Ολλανδία. Στην περιοχή Geuzenveld, μια φτωχογειτονιά της εργατικής τάξης στα βορειοδυτικά του Άμστερνταμ, υπάρχουν δεκάδες μηνύματα υποστήριξης! Ένα από αυτά αναφέρει: «APPIE 4-EVER» και στέκεται δίπλα σε μια φωτογραφία του Νούρι στην οποία πανηγυρίζει το πρώτο του τέρμα στην μεγάλη ομάδα του Άγιαξ!

Ωστόσο, ίσως μία από τις πιο συγκινητικές εικόνες βρίσκεται στον πρώτο όροφο του Μουσείου του Άμστερνταμ, συνοδευόμενη από τις λέξεις «Θλίψη, ελπίδα και συμπάθια». Πρόκειται για μια φωτογραφία του Stanley Gontha, στο Geuzenveld, στις 14 Ιουλίου του τρέχοντος έτους, 24 ώρες μετά την ανακοίνωση του Άγιαξ που επιβεβαίωσε αυτό που ο διευθύνων σύμβουλος του συλλόγου Έρβιν Φαν Ντερ Σαρ χαρακτήρισε ως «τη χειρότερη δυνατή είδηση».

Η φωτογραφία, την οποία όπως δήλωσαν οι άνθρωποι του μουσείου θα παραμείνει κρεμασμένη για γενιές καταγράφει τη στιγμή που ο πατέρας του Νούρι, Μοχάμεντ, σηκώθηκε μέσα από την ηλιοροφή του αυτοκινήτου του, για να αναγνωρίσει τα τεράστια πλήθη που βγήκαν στους δρόμους γύρω από το σπίτι τους για να δείξουν την υποστήριξη και την συμπάθειά τους. Με τα μάτια κλειστά και το δεξί του χέρι στην καρδιά. Ο πόνος και η απελπισία του πατέρα του Νούρι συγκλονίζουν καθώς εκφράζει την ευγνωμοσύνη του προς το κοινό.

Είναι μια εξαιρετική σκηνή και πράγματι όλες οι ορατές και αόρατες διαφορές που χωρίζουν τους ανθρώπους στην πόλη ξαφνικά λειάνθηκαν! «Χιλιάδες και χιλιάδες ήρθαν στο σπίτι», λέει ο Αμπντεραχίμ. «Άνθρωποι ήρθαν από την Κίνα, από την Σιγκαπούρη, από το Μαρόκο, από όλο τον κόσμο. Έμπαιναν σε ένα αεροπλάνο για να έρθουν μόνο για 10-15 λεπτά και στη συνέχεια επέστρεφαν στη χώρα τους ξανά. Ήταν καταπληκτικό. Και αυτό μας διδάσκει η θρησκεία μας: όταν ο Θεός αγαπάει ένα άτομο, θα το δεις στους ανθρώπους της γης, όχι μόνο τους μουσουλμάνους αλλά τους μαύρους και τους λευκούς … είδατε τους οπαδούς της Φέγενορντ, τον σύλλογο που μισεί τον Άγιαξ κανονικά, ήρθαν στο σπίτι μας, φορώντας φανέλες της Φέγενορντ με το όνομά του στην πλάτη. Αυτό είναι κάτι που με κάνει ευτυχισμένο»

Την τελευταία φορά που ο Αμπντεραχίμ έπαιξε ποδόσφαιρο με τον αδερφό του, ήταν μερικές εβδομάδες πριν από τη μοιραία εκείνη περίοδο προετοιμασίας στην Αυστρία και η ιστορία που διηγείται για εκείνο το απόγευμα του Ιουνίου εξηγεί γιατί υπάρχει τόση πολλή αγάπη για τον Νούρι…

Είχαν συγκεντρωθεί στο δρόμο για να παίξουν μπάλα όπως συνήθιζαν λέει. Ήταν μαζεμένα περίπου 20 παιδιά. Ο Νούρι επέμενε να πάρει στην ομάδα του δύο άτομα που εκείνος δεν είχε συναντήσει ποτέ ξανά. Ο ένας υπέφερε από υδροκεφαλία (υπερβολικό υγρό στον εγκέφαλο) και ο άλλος είχε προσθετικό πόδι. «Ήξερε ότι αυτό σήμαινε πολλά για τα άτομα με ειδικές ανάγκες ότι ένας παίκτης από τον Άγιαξ τους έδινε την ευκαιρία να παίξουν μαζί του», λέει ο Αμπντεραχίμ.

Γενναιόδωρος τόσο με τον χρόνο όσο και με τα χρήματά του, ο Νούρι προσπάθησε να κατευθύνει νέους Μαροκινούς μακριά από εγκλήματα, για να λύσει τους προσωπικούς τους εφιάλτες, τους αγόραζε τρόφιμα, πλήρωνε για εγχειρήσεις και τους επισκεπτόταν όσο πιο συχνά μπορούσε. Ήταν ο σούπερ ήρωας του Geuzenveld.

Μια εβδομάδα πριν αποχωρήσει η ομάδα ο Νούρι μιλούσε για την περίοδο προετοιμασίας εκείνης της σεζόν με ενθουσιασμό, ήταν εξάλλου η χρονιά που είχε μπει για τα καλά στους κόλπους της ομάδας. Εκτός από τις 15 συμμετοχές με τους «μεγάλους» το 2016-17, είχε κέερδίσει το βραβείο του καλύτερου παίκτη του Eerste Divisie έχοντας σκοράρει 93 γκολ σε 38 αγώνες.

Το φιλικό ενάντια στην Βέρντερ Βρέμης ήταν μέρος ενός εβδομαδιαίου προγράμματος εκπαίδευσης στην Αυστρία και σχεδιάστηκε για να δώσει στους παίκτες μια πρώτη γεύση της σεζόν που θα ακολουθούσε. Έγινε στην έδρα της SK Hippach, ενός μικρού συλλόγου που απέχει περίπου 70χλμ από το Ίνσμπρουκ, ξεκίνησε στις 4μμ και μεταδόθηκε ζωντανά στην τηλεόραση στην Ολλανδία. Ο Νούρι ξεκίνησε στον πάγκο και μπήκε στον αγώνα στην αρχή του δευτέρου ημιχρόνου.

Με τον Άγιαξ να έχει την κατοχή της μπάλας στην άλλη πλευρά του γηπέδου, ο Νούρι σταμάτησε να παίζει και έπεσε στο έδαφος με το κεφάλι του στο γρασίδι. Το παιχνίδι συνεχίστηκε για περίπου πέντε δευτερόλεπτα πριν ο διαιτητής το διακόψει και ο φυσιοθεραπευτής του Άγιαξ τρέξει στον αγωνιστικό χώρο. Μέσα σε 60 δευτερόλεπτα, η σοβαρότητα της κατάστασης άρχισε να γίνεται σαφής καθώς ο πανικός σκορπίστηκε ανάμεσα στους παίκτες του Άγιαξ και εκείνους της Βέρντερ Βρέμης.

Ο Νούρι έχασε τις αισθήσεις του, υπέστη καρδιακή προσβολή και μέσα σε κάτι δευτερόλεπτα βρέθηκε να αγωνίζεται για τη ζωή του. Οι γιατροί και των δύο ομάδων τον είχαν περικυκλώσει. Οι κάμερες είχαν στραφεί πάνω του. Μέσα στα επόμενα λεπτά, ο Νούρι μεταφέρθηκε σε ένα νοσοκομείο στο Ίνσμπρουκ με ελικόπτερο.

Ο αδελφός του θυμάται ότι εκείνος ο φιλικός αγώνας κόντρα στους Γερμανούς ήταν ο μόνος που έπαιξε χωρίς κάποιο μέλος της οικογένειας να είναι παρών. Ο πατέρας του Νούρι επέστρεψε στο Μαρόκο για λίγες μέρες, ο άλλος αδελφός του, ο Μοχάμεντ, είχε πάει διακοπές στην Τουρκία, η μητέρα του ήταν στο σπίτι με τις τέσσερις αδελφές του και ο θείος του παρέμεινε στο Άμστερνταμ. Όσο για τον Αμπντεραχίμ, ήταν στο σπίτι, βλέποντας τα πάντα να ξεδιπλώνονται ζωντανά στην τηλεόραση του.

«Αρχικά σκέφτηκα:»Εντάξει, ίσως να είναι ζαλάδα ή είναι ο αστράγαλος του», επειδή είχε έναν μικρό τραυματισμό εκεί πιο πριν. Τότε όμως συνειδητοποίησα ότι η κατάσταση χειροτερεύει, είδα τους παίκτες του Άγιαξ να κρατούν το κεφάλι στα χέρια τους και η καρδιά μου άρχισε να χτυπάει. Στη συνέχεια, όταν είδα τους γιατρούς να προσπαθούν να σώσουν τον Νούρι, έχασα το έδαφος κάτω από τα πόδια του. Έβλεπα παντού μαύρο και δεν ήξερα τι να κάνω», εξομολογείται.

Τηλεφώνησε στη μητέρα του, για να ανακαλύψει ότι δεν παρακολουθούσε τον αγώνα, αλλά η ανησυχία στη φωνή του τον πρόδωσε. Μέχρι την στιγμή που ο Αμπντεραχίμ έφτασε στο σπίτι της οικογένειας, πέντε λεπτά αργότερα, η τηλεόραση ήταν σε λειτουργία, οι γείτονες ήταν στο σπίτι και όλοι φώναζαν.Τέσσερις από την οικογένεια επιβιβάστηκαν στην πρώτη πτήση για το Ίνσμπρουκ.

Οι αρχικές αναφορές μετά από μια αξονική τομογραφία έδιναν κάποια ελπίδα, αλλά την Τετάρτη, τέσσερις ημέρες μετά την κατάρρευση του Νούρι, η καθηγήτρια Barbara Friesenecker κάλεσε την οικογένεια μαζί. «Ο πατέρας μου καθόταν δίπλα μου, η μητέρα μου ήταν η άλλη πλευρά, ο αδελφός και ο θείος μου στέκονταν όρθιος, λέει ο Αμπντεραχίμ. «Τότε είπε:»Ο αδελφός σου, ο γιος σας έχει υποστεί τρομερή εγκεφαλική βλάβη, δεν θα μπορέσει να περπατήσει, να μιλήσει, να αναγνωρίσει …» Ο πατέρας μου σχεδόν πέθανε, η μητέρα μου δεν το πίστευε, φώναζα και έκανε σαν τρελή, ο αδερφός μου, ο Μοχάμεντ, κάθισε στο έδαφος».

Ο Αμπντελχάκ Νούρι εκεί που χόρευε στους ρυθμούς του ονείρου του, βρέθηκε να δίνει τη μεγαλύτερη μάχη της ζωής του. Οι γιατροί τον έθεσαν σε τεχνικό κώμα προκειμένου να μπορέσουν να αντιμετωπίσουν το πρόβλημα, ωστόσο οι εξελίξεις γίνονταν ολοένα και πιο δυσάρεστες.

Κάπως, εν μέσω αυτού του αφόρητου πόνου, ο Αμπντεραχίμ κατάφερε να παραμείνει ψύχραιμος και να εκφράσει την ευγνωμοσύνη του στο νοσοκομείο για τις προσπάθειές τους.

Επιπλέον, ζήτησε από τον Άγιαξ να καθυστερήσει να κάνει οποιαδήποτε δήλωση πριν επιστρέψει στην Ολλανδία για να ενημερώσει όλους τους συγγενείς. Έτσι κι αλλίως και η ίδια η ομάδα όφειλε να ενημερώσει τους παίκτες και το προσωπικό, πριν από το επίσημο δελτίο τύπου.

Η ανακοίνωση της ομάδας ακολούθησε λίγο αργότερα την Πέμπτη (13/7). «Ο σύλλογος είναι βαθύτατα λυπημένος από τα νέα που θέλουν τον Νούρι να διαγνώσθηκε με σοβαρή και μόνιμη εγκεφαλική βλάβη. Οι σκέψεις και οι προσευχές μας είναι μαζί του και με τους αγαπημένους του σε αυτή τη δύσκολη στιγμή», ανέφερε μέσω social media o ολλανδικός σύλλογος. Τα καταστροφικά νέα υπερέβησαν το άθλημα. Μηνύματα συμπαράστασης συνέρρεαν από παντού!

Παρόλο που οι γιατροί είπαν ότι δεν υπάρχει πιθανότητα ο Νούρι να ανακάμψει η οικογένειά του αρνείται να εγκαταλείψει την ελπίδα και έτσι αναζήτησε μια δεύτερη γνώμη από έναν νευροχειρουργό στις Ηνωμένες Πολιτείες.

Όσον αφορά το κρίσιμο ερώτημα γιατί κατέρρευσε ο Νούρι και αν έχουν απαντήσεις σε αυτό, ο Αμπντεραχίμ αναφέρει: «Όχι. Ο γιατρός είπε ότι υπέστη καρδιακή προσβολή. Αλλά ο λόγος για την καρδιακή προσβολή, είναι ακόμα άγνωστος. Έτσι δεν ξέρω τι συνέβη και γιατί συνέβη. Είναι ακόμα απασχολημένοι ψάχνουν και ψάχνουν»

Παρόλο που δεν υπήρχε καμία ένδειξη πριν από τον αγώνα ότι ο Νούρι αντιμετώπιζε καρδιακά προβλήματα, υπήρξε ένα περιστατικό ενώ ήταν διακοπές στην Τουρκία τον Ιούνιο, όταν κατέρρευσε στην παραλία και κλήθηκε ένα ασθενοφόρο. Ο ίδιος μάλιστα τηλεφώνησε στον Αμπντεραχίμ στο δρόμο προς το νοσοκομείο για να πει ότι ήταν εντάξει κι έτσι δημιουργήθηκε η αίσθηση ότι δεν ήταν παρά ένας συνδυασμός της μπάλα μέσα στη ζέστη.

Η φυσική του κατάσταση στο παιχνίδι με την Βέρντερ, δεν ήταν καλή παρόλα αυτά. Εκτός από την ταλαιπωρία στον αστράγαλο του, ο Νούρι υπέφερε από διάρροια και από πόνο στο στομάχι, όταν η ομάδα έφυγε για την Αυστρία. Από όσα λέει ο Αμπντεραχίμ, είναι σαφές ότι η οικογένεια αισθάνεται σαν να υπάρχουν κενά που πρέπει να συμπληρωθούν πριν να έχουν την πλήρη εικόνα της κατάστασης. Στα μάτια τους κάποια από αυτά τα στοιχεία που λείπουν αφορούν στην ιατρική περίθαλψη που πραγματοποιείται στο γήπεδο.

Πριν από δύο εβδομάδες, η ολλανδική εφημερίδα De Volkskrant ανέφερε ότι μίλησαν με πέντε ειδικούς, οι οποίοι εξέφρασαν αμφιβολίες, σχετικά με τον τρόπο με τον οποίο χειρίστηκε το ιατρικό επιτελείο την κατάσταση του Νούρι στα πρώτα στάδια μετά την κατάρρευση του. Ο Άγιαξ απάντησε αμφισβητώντας την κριτική και λέγοντας ότι ο γιατρός τους είναι απόλυτα καταρτισμένος. Ο σύλλογος εξήγησε επίσης ότι η περίθαλψη του Νούρι στο γήπεδο έγινε σε συνεργασία με τον θεράποντα ιατρό έκτακτης ανάγκης της Αυστρίας, τον γιατρό του Άγιαξ και εκείνον του συλλόγου της Βέρντερ Βρέμης.

Είναι σημαντικό να τονιστεί βέβαια ότι η οικογένεια του Νούρι διατηρεί καλή σχέση με την ομάδα, το προσωπικό και τους παίκτες οι οποίοι βρίσκονται σε τακτική επαφή μαζί τους. Ταυτόχρονα, όμως, θα ήθελαν να έχουν την καλύτερη δυνατή επεξήγηση για το τι ακριβώς συνέβη στον αγωνιστικό χώρο στην Αυστρία από το 72ο λεπτό κάτι απολύτως λογικό.

Ωστόσο, η ζωή συνεχίζεται για όλους. Για τον Άγιαξ, αυτό σημαίνει ότι προσπαθεί να διεκδικήσει το 34ο τίτλο της Ιστορίας του. Αριθμός συμβολικός, ίδιος με τον αριθμό της φανέλας του Νούρι. Για την οικογένεια, η ζωή συνεχίζεται υπό ένα πολύ συγκεκριμένο πλαίσιο, εκείνο της προσπάθειας να βγουν όλοι πιο δυνατοί από την πιο σκληρή ιστορία που το ποδόσφαιρο τους ανάγκασε να ζήσουν…