Άλεν Άιβερσον: Ο… αναρχικός που άλλαξε το ΝΒΑ

Η ζωή του Άλεν Άιβερσον δεν ήταν αυτό που θα αποκαλούσε κάποιος «στρωμένη με ροδοπέταλα». Αντιθέτως ήταν γεμάτη δυσκολίες και πολλά εμπόδια που τον έκαναν όμως πιο δυνατό και τον ώθησαν να γίνει καλύτερος.

Ήταν 7 Ιουνίου 1975, μια μέρα σαν τη σημερινή, στο Χάμπτον της Βιρτζίνια των ΗΠΑ, όταν η Αν Άιβερσον έφερνε στον κόσμο έναν άνθρωπο με αστείρευτο ταλέντο που έμελλε να αλλάξει τον μαγικό κόσμο του ΝΒΑ με τα επιτεύγματα και τη συμπεριφορά του.

Μεγάλωσε χωρίς πατέρα, αφού εκείνος έφυγε πριν γεννηθεί, σε μια από τις πιο κακόφημες γειτονιές της Αμερικής. Ο σύντροφος της μητέρας του πουλούσε ναρκωτικά οπότε καταλαβαίνουμε πως δεν μεγάλωσε και με τα καλύτερα πρότυπα.

Εκείνη δούλευε ασταμάτητα και έτσι έπρεπε ο Άλεν να αναλάβει τα δύο μικρότερα αδέρφια του, με την αδερφή του μάλιστα να αντιμετωπίζει προβλήματα υγείας, οπότε επωμίστηκε όλο το βάρος της οικογένειας.

Από μικρός είχε δείξει την κλίση του προς τα αθλήματα αφού έπαιζε μπάσκετ, αλλά και ράγκμπι, ωστόσο δεν μπορούσε να αποφασίσει πιο θα έπρεπε να διαλέξει μιας και στα δύο ήταν ιδιαίτερα καλός και ανταγωνιστικός.

Στις 14 Φεβρουαρίου 1993 ήταν μια από τις μέρες που θα άλλαζαν τη ζωή του. Έμπλεξε σε έναν καυγά όταν είχε πάει να παίξει μπόουλινγκ με φίλους του και συνελήφθη. Η Βιρτζίνια ήταν μια πολιτεία που δεν είχε και την καλύτερη αντιμετώπιση προς τους αφροαμερικανούς.

Κάποια παιδιά ξεκίνησαν να τον ενοχλούν μαζί με τους φίλους και το… κακό δεν άργησε να γίνει. Τελικά καταδικάστηκε σε 15 χρόνια φυλάκισης, καθώς κατηγορήθηκε ότι επιτέθηκε με μια καρέκλα σε μια γυναίκα, ωστόσο εξέτισε μόνο τους 4 μήνες αφού άσκησε έφεση επειδή δεν υπήρχαν απτά στοιχεία και η φήμη του είχε εξαπλωθεί σε όλη τη χώρα.

Όταν τελικά αποφυλακίστηκε εντάχθηκε στο πανεπιστήμιο του Τζορτζτάουν όπου βασικό ρόλο στην εξέλιξη του έπαιξε ο προπονητής του, Τζον Τόμπσον, που του στάθηκε σαν πραγματικός πατέρας και τον βοήθησε να εξελιχθεί. Τελικά όσα πέρασε άξιζαν, διότι το 1996 επιλέχθηκε στο Νο.1 του ντραφτ από τους Φιλαδέλφεια Σίξερς και η ιστορία ξεκίνησε να γράφει.

Ο Άιβερσον θα μπορούσε να χαρακτηριστεί «αναρχικός», «αυθάδης», ένας «αλήτης» μέσα στο παρκέ. Δεν δίσταζε να «εξευτελίσει» οποίον αντίπαλο έβρισκε στο διάβα του. Όταν αποφάσιζε να κάνει μια από τις γνωστές του εφορμήσεις προς το αντίπαλο καλάθι, παρά τα 180 εκατοστά του, έμοιαζε ασταμάτητος.

Η περίφημη σταυρωτή του ντρίμπλα έμεινε στην ιστορία. Όχι μόνο για την αποτελεσματικότητα και την ιδιαιτερότητα της, αλλά και γιατί ανάγκασε το ΝΒΑ να αλλάξει τον κανονισμό των βημάτων για χάρη του, αφού όταν την επιχειρούσε φαινόταν να παίρνει ένα βήμα παραπάνω.

Η σεζόν 2000/01 ήταν εκείνη που μας απέδειξε πως όλα είναι δυνατά και πως ένας παίκτης, σχεδόν μόνος του, μπορεί να οδηγήσει μια ομάδα με ελάχιστο ταλέντο στους τελικούς του ΝΒΑ, αναγκάζοντας όλον τον κόσμο να μιλάει για εκείνον.

Εκείνη τη μυθική χρονιά αναδείχθηκε MVP της λίγκας, με τα νούμερα του να εντυπωσιάζουν. Τελείωσε την κανονική περίοδο έχοντας κατά μέσο όρο 31,1 πόντους, 4,6 ασίστ, 3,8 ριμπάουντ και 2,5 κλεψίματα ανά 42 λεπτά συμμετοχής, σουτάροντας με 42% εντός πεδιάς, αγωνιζόμενος σε 71 παιχνίδια.

Στα play-offs ήταν πραγματικά σε «δαιμονιώδη» κατάσταση, ειδικά στους τελικούς της Ανατολικής περιφέρειας κόντρα στους Μιλγουόκι Μπακς, δίνοντας απίστευτες μάχες με τον Ρέι Άλεν που έμειναν στην ιστορία.

Στην εν λόγω σειρά ο Άιβερσον δέχτηκε τρομερό «ξύλο» από τους παίκτες των «ελαφιών» οι οποίοι επιστράτευαν κάθε θεμιτό και αθέμιτο μέσο με σκοπό να τον σταματήσουν, χωρίς ιδιαίτερο αποτέλεσμα όμως.

Όταν τελείωσαν τα επτά αυτά παιχνίδια, που βρήκαν νικητές τον «Answer» και τους συμπαίκτες του, είχε αποκομίσει όχι έναν, ούτε δύο, αλλά συνολικά 11 τραυματισμούς σε όλο του το σώμα από την τους ώμους και τα χέρια, μέχρι τα πόδια του.

Μαρτυρίες μάλιστα αναφέρουν πως σε ένα από τα παιχνίδια κάποιος από τους αντιπάλους του τον χτύπησε στο στόμα και εκείνος κατά τη διάρκεια του υπόλοιπου ματς κυριολεκτικά κατάπινε το αίμα του για να μην τον δουν οι διαιτητές και του ζητήσουν να βγει έξω.

Ποιος μπορεί να ξεχάσει τον πρώτο τελικό κόντρα στους Λέικερς, την μυθικότερη στιγμή της καριέρας του, όπου κατάφερε να κερδίσει μόνος του, την ομάδα των Κόμπε Μπράιαντ και Σακίλ Ο’Νιλ, πετυχαίνοντας 48 πόντους.

https://www.youtube.com/watch?v=GWoc0HRO5V0&t=128s

Φυσικά αξέχαστη θα μείνει και η κίνηση του να περάσει πάνω από τον Τάριον Λου ο οποίος είχε πέσει κάτω, έπειτα από μια σταυρωτή ευστοχώντας μάλιστα, χαρίζοντας μας έτσι ίσως την πιο εντυπωσιακή στιγμή σε τελικούς.

Δεν κατάφερε ποτέ να κατακτήσει ένα πρωτάθλημα (ηττήθηκε από τους Λέικερς με 4-1) αλλά μπορεί να υπερηφανεύεται πως ήταν ο κορυφαίος «κοντός» που πάτησε ποτέ στα παρκέ του ΝΒΑ. Έφερε μια διαφορετική μόδα στη λίγκα, με τα τατουάζ, τα «μανίκια» και τις κορδέλες για τον ιδρώτα, την οποία υποστήριξαν σε όλον τον κόσμο.

Έδινε και την ψυχή του στο γήπεδο, οι κινήσεις του ήταν αέρινες, το ταλέντο του ξεχείλιζε από παντού. Πολλοί θεωρούσαν πως έπαιζε για τον εαυτό του και πως δεν μοίραζε τη μπάλα, ελάχιστοι όμως θα σκέφτηκαν πως αναγκαζόταν να παίζει έτσι αφού οι συμπαίκτες του τού έδιναν την μπάλα.

Ήταν ένας από τους καλύτερους σκόρερ όλων των εποχών, μπορούσε να βάλει τη μπάλα στο καλάθι με όσους διαφορετικούς τρόπους εκείνος επιθυμούσε. Αν και φημιζόταν για τις επιθετικές του αρετές ήταν ένας καταπληκτικός «κλέφτης» που βοηθούσε και στην άμυνα.

Κατάφερε να γίνει είδωλο για πολλά παιδιά που διάλεξαν το μπάσκετ, διότι δεν ακολουθούσε τους κανόνες. Έδειχνε πως το μπάσκετ της αλάνας, που όλοι προσπαθούσαν να εντυπωσιάσουν ο ένας τον άλλον, μπορούσε να γίνει και στα φαντασμαγορικά παρκέ του μαγικού κόσμου.

Στην ζωή του δεν τα πήγε καλά όμως, αφού κατάφερε να χαλάσει όλα αυτά τα εκατομμύρια που είχε βγάλει από το μπάσκετ εξαιτίας της πολυτάραχης εξωγηπεδικής ζωής που έκανε, καταφέρνοντας όμως να ορθοποδήσει ξανά.

Ήταν πραγματικά ξεχωριστός σε σχέση με τους υπόλοιπους, όπως είχε πει ο ίδιος σε μία δήλωση του:

«Δεν θέλω να γίνω ο Μάικλ (Τζόρνταν), δε θέλω να γίνω ο Μάτζικ (Τζόνσον), ούτε ο Μπερντ ή ο Αϊζάια (Τόμας). Δε θέλω να είμαι κανένας από αυτούς τους τύπους. Όταν η καριέρα μου φτάσει στο τέλος της, θέλω να κοιταχτώ στον καθρέφτη και να πω ότι το έκανα με τον δικό μου τρόπο».

Ο καθρέφτης τελικά έδειξε την αλήθεια και αυτό που απεικόνιζε ήταν πως εκείνο το παιδί με τα φαρδιά παντελόνια, τα κοτσιδάκια στα μαλλιά, τα τατουάζ και το… αλήτικο στυλ κατάφερε να γίνει ξεχωριστός και να γράψει τη δική του ιστορία.

Σε όλη του τη ζωή ήταν ένας μαχητής, πήγαινε κόντρα στους κανόνες, έφερε έναν διαφορετικό αέρα, ήταν μοναδικός και αναλλοίωτος. Πολύ απλά ήταν ο Άλεν «The Answer» Άιβερσον!