Όταν το νταμπλ είναι… αποτυχία

Κάθε φυσιολογική ομάδα που τελειώνει τη σεζόν έχοντας κατακτήσει το νταμπλ, δεν μπορεί παρά να θεωρείται επιτυχημένη και να μένει στην ιστορία. Κάθε φυσιολογική ομάδα…

Η Μπαρτσελόνα από το 2008 κι έπειτα κυρίως, δεν είναι μια φυσιολογική ομάδα. Και γι’ αυτό η πιθανή κατάκτηση του Κυπέλλου σήμερα που θα σημάνει και το νταμπλ, το τέταρτο εδώ και πέντε χρόνια, θα δώσει μια χαρά στον κόσμο των Καταλανών αλλά μετριασμένη.

Όταν μέχρι το 1992 οι «μπλαουγκράνα» δεν είχαν κατακτήσει ποτέ την κορυφή της Ευρώπης κι όταν μέχρι το 2006 το είχαν πετύχει μόλις μία φορά, το να ακούς ότι η αποχή της Μπαρτσελόνα για τρία ή τέσσερα χρόνια από τον ευρωπαϊκό θρόνο είναι αποτυχία (τελευταία κατάκτηση το 2015 με τέσσερα σε εννιά χρόνια), καταλαβαίνεις εύκολα πόσο έχει αλλάξει επίπεδο ο σύλλογος. Πόσο έχουν αλλάξει οι απαιτήσεις για μια ομάδα που εδώ και 10 χρόνια έχει μάθει να «χτυπάει» τα πάντα. Πρωτάθλημα, Κύπελλο, Champions League.

Θα πει κάποιος, «η ίδια πίεση δεν υπάρχει στην Ρεάλ;» Για την Ρεάλ, που επίσης είναι μια κατηγορία μόνη της σαν ομάδα, πολλές φορές η κατάκτηση του Champions League επισκιάζει όλα τα υπόλοιπα, εξάλλου από τα τέσσερα που έχει πάρει τα τελευταία χρόνια, μόνο τη μία το συνδύασε και με την κατάκτηση του πρωταθλήματος.

Αντίθετα για την Μπαρτσελόνα των 8 πρωταθλημάτων στα 11 τελευταία χρόνια, των 6 (μπορεί και 7 σήμερα) Κυπέλλων στο ίδιο χρονικό διάστημα και των τριών τρεμπλ (2009 και 2015), μια χρονιά σαν την φετινή, μάλλον δεν είναι και επιτυχημένη. Ή τουλάχιστον αυτή η αίσθηση μένει στο τέλος.

Έπαιξε ρόλο βέβαια και ο τρόπος που ήρθε φέτος ο αποκλεισμός μετά το… ασφαλές 3-0 του πρώτου ματς κόντρα στην Λίβερπουλ. Την αίσθηση αυτή την αντιλαμβάνεσαι και από τις δηλώσεις αλλά και τη γλώσσα του σώματος των ίδιων των ανθρώπων της Μπαρτσελόνα. Όποιος είδε και άκουσε την συνέντευξη Τύπου ενόψει του τελικού με την Βαλένθια τον Μέσι και τον Πίκε, καταλαβαίνει.

Απαιτήσεις που φυσικά δημιουργήθηκαν από την εκπληκτική ομάδα του Πεπ Γκουαρντιόλα, το «φάντασμα» του οποίου υπάρχει ακόμη πάνω από το «Καμπ Νου» και αποτελεί ίσως τον λόγο που η Μπαρτσελόνα από την φυγή του και ύστερα, περισσότερο βαδίζει πάνω στην δική του πεπατημένη, παρά προσπαθεί να εξελιχθεί. Πλην ίσως της περιόδου του Λουίς Ενρίκε.