Ο «λούζερ» Κλοπ και το χαμόγελο που δεν σταματάει να αστράφτει

«Ο πρώτος είναι πρώτος, ο δεύτερος είναι τίποτα» λένε εδώ και δεκαετίες οι Αμερικανοί. Είτε για πρόκειται για… σοφιστεία είτε απλά για μια παρωχημένη φράση που διέπει την νοοτροπία τους, υπάρχει ένα όνομα το οποίο αποδεικνύει πως δεν χρειάζεται να έχεις αγγίξει την κορυφή για να ανήκεις εκεί.

Ο Γιόυργκεν Κλοπ πήγε το χειμώνα του 2015 στη Λίβερπουλ, όντας ο προπονητής που είχε κατακτήσει δυο πρωταθλήματα με τη Ντόρτμουντ κόντρα στη Μπαγερν του Γιουπ Χάινκες, όμως παραδόξως έφερε μαζί του και τη ρετσινιά του… λούζερ.

Ο τελικός του Champions League του 2013 στοίχειωνε ακόμη τη φήμη του (γιατί τον ίδιο σίγουρα όχι), με τους Βεστφαλούς παρά τις εντυπωσιακές μάχες που είχαν δώσει για να φτάσουν σε αυτό σημείο, τελικά να λυγίζουν κόντρα στη Μπάγερν για να χάσουν το βαρύτιμο τρόπαιο.

Το συγκεκριμένο γεγονός όμως ανήκει πλέον στο παρελθόν. Ο Γερμανός ανοίγει ένα νέο κεφάλαιο στο Λίβερπουλ και ήδη από την δεύτερη κιόλας σεζόν του στο Μέρσεϊσάιντ έχει τη δυνατότητα να κατακτήσει έναν ευρωπαϊκό τίτλο.

Η τύχη όμως του γυρνάει για ακόμη μια φορά την πλάτη. Το γκολ του Στάριντζ και οι πανηγυρισμοί της… μέδουσας στο πρώτο μέρος παραχωρούν τη θέση τους στα τρία γκολ της Σεβίλλης. Τελικό αποτέλεσμα 3-1 για τους Ισπανούς. Ο δεύτερος τελικός της καριέρας του έχει χαθεί. Αυτή τη φορά εκείνος του Europa League.

Παρόλα αυτά, το υποκοριστικό που τον ακολουθεί δεν είναι διαφορετικό. Αντίθετα έχει ενισχυθεί. Ο «χαμένος» ακούγεται για πρώτη φορά επί αγγλικού εδάφους και οι φωνές θα γίνουν ακόμη πιο ισχυρές δυο χρόνια αργότερα.

Η ημερομηνία γράφει 26 Μαΐου του 2018 όταν οι «κόκκινοι» του Γιούργκεν Κλοπ διεκδικούν τον τίτλο της πρωταθλήτριας Ευρώπης κόντρα στη Ρεάλ Μαδρίτης.

Για πολλούς είναι η ευκαιρία του Γερμανού να λάμψει. Να βγάλει μια και καλή από το λήθαργο τον κόκκινο γίγαντα. Οι προσπάθειες όμως είναι άκαρπες.

Το γκολ του Μανέ δεν είναι αρκετό για να εξισορροπήσει τα λάθη του Κάριους. Η «βασίλισσα» χάρη στο τελικό 3-1 παραμένει στο θρόνο της για τρίτη διαδοχική σεζόν και το παιχνίδι της μοίρας φέρνει τον Κλοπ αντιμέτωπο με την τρίτη διαδοχική του αποτυχία.

Πολλοί θα εγκατέλειπαν, θα αποκτούσαν σύμπλεγμα κατωτερότητας, θα είχαν απηυδήσει, θα καταριόντουσαν τη στιγμή. Ο Κλοπ όμως έχει ακόμα αποθέματα. Φορώντας το γνωστό του χαμόγελο και ακούγοντας σε αναρίθμητα ντεσιμπέλ τη μέταλ μουσική που τόσο αγαπάει, συνεχίζει να μεταδίδει την ενέργεια σε εκείνους που καθοδηγεί.

Και για ακόμη μια φορά η πρόκληση είναι μπροστά του. Η πηγή είναι και πάλι έτοιμη να τον αναζωογονήσει για όλους τους κόπους, τις τακτικές, τις φιλοδοξίες, το… fucking mentality που μεταφέρει.

Την 1η Ιουνίου, ο Κλοπ θα έχει ακόμη μια ευκαιρία να κατακτήσει ευρωπαϊκή διοργάνωση κόντρα στην Τότεναμ. Do or Die για πολλούς. Ίσως η τελευταία του ευκαιρία.

Αλλά αν το δεις με μια δεύτερη ματιά, οι ευκαιρίες δεν τελειώνουν. Ιδίως όταν εσύ είσαι ο παράγοντας που τις δημιουργείς. Ακόμα και αν πάλι η τύχη δεν του χαμογελάσει. Ακόμα και αν πάλι είναι ο χαμένος. Ο λούζερ, εκείνος που πριν τέσσερα περίπου υποσχέθηκε τίτλο και η λάμψη του ασημικού ακόμα να φανεί.

Όλα αυτά όμως δεν έχουν υπόσταση. Ακόμα και αν πράγματι χάσει για τέταρτη φορά στον τελικό της Μαδρίτης. Εκείνος θα συνεχίσει να καταδεικνύει την κατάλευκη οδοντοστοιχία του, κάνοντας σαφές πως δεν θα συνεχίσει να σταματά και να προσπαθεί ποτέ.

Ακόμη και αν η… πολυπόθητη λάμψη δεν αντανακλάται από τα ασημικά των τροπαίων, αλλά από το ίδιο του το χαμόγελο και όσων έχουν την ευλογία να παρακολουθούν τις ομάδες του από κοντά.