Ντιέγκο Γοδίν: Ένας μαχητής στο ερυθρόλευκο πάνθεον

Μπήκε στην αίθουσα φορώντας κουστούμι. Ποτέ δεν ένιωσε άνετα χωρίς την ερυθρόλευκη, το σορτσάκι, τα ποδοσφαιρικά του παπούτσια. Σχεδόν είχε συνηθίσει το περιβραχιόνιο του αρχηγού στο αριστερό του μπράτσο. Κάθισε στην καρέκλα, εξίσου άβολη κι αυτή. Πήρε το μικρόφωνο και ξεκίνησε.

«Έχω πολύ άγχος, περισσότερο από αυτό που έχω στα παιχνίδια. Αυτές είναι οι τελευταίες ημέρες μου στην Ατλέτικο. Η Ατλέτικο είναι η οικογένειά μου, το σπίτι μου και δεν είναι εύκολο να αποχαιρετάς το σπίτι σου. Πέρασα εδώ υπέροχα χρόνια τα οποία ευχαριστήθηκα και θέλω να ευχαριστήσω όλους τους ανθρώπους με τους οποίους συνεργάστηκα.

Δεν περίμενα ποτέ ότι θα φτάσω εδώ, δεν ήμουν προετοιμασμένος γι’ αυτό. Κλείνει ένας κύκλος, η πιο όμορφη περίοδος της ζωής και της καριέρας μου. Βελτιώθηκα ως ποδοσφαιριστής, αλλά κυρίως ως άνθρωπος. Τις αξίες που μου έδωσαν οι γονείς μου, αυτές θέλησα να μεταδώσω κι εγώ στα αποδυτήρια. Περάσαμε φανταστικές στιγμές και άλλες δύσκολες» είπε.

Κομπιάζοντας ανά στιγμές είναι η αλήθεια. Το θάρρος του, που ούτε στιγμή δεν έφυγε από το πλευρό του μέσα στο γρασίδι, εκκωφαντικά απών! Που πήγε τώρα; Εκείνη την στιγμή που ξεστόμιζε τις παραπάνω λέξεις; Το πνεύμα μαχητή μάλλον εμφανίζεται μόνο όταν ηγείται της άμυνας της Ατλέτικο. Όταν ηγείται της άμυνας της Ουρουγουάης. Όταν μιλάει στους συμπαίκτες του στα αποδυτήρια, όταν πρέπει να εναποθέσει στο γρασίδι λίγη ψυχή ακόμα. Και το μεσημέρι της Τρίτης (07/05) όταν αποχαιρετούσε την Ατλέτικο, έμοιαζε τόσο τρωτός. Γήινος. Δεν ήταν μαχητής εκείνα τα λεπτά.

https://twitter.com/TheEuropeanLad/status/1125725395133894656

Ο πολύ καλός του φίλος, Αντουάν Γκριεζμάν, βουρκωμένος παρακολουθούσε ένα κομμάτι της ομάδας να αποκολλάται από το σύνολο και να αποχωρεί. Ο Γοδίν ήταν ένας από τους πιο σημαντικούς παράγοντες για να μείνει στην ομάδα της Μαδρίτης το καλοκαίρι του 2018, όταν οι καταλανικές σειρήνες δεν σταματούσαν να ηχούν. Εκείνος τον επισκέφθηκε και του ζήτησε να μείνει. Κι αυτός τον άκουσε, σαν να ήταν ο πατέρας του. Συγκλονιστική και η εικόνα του Τσόλο. Του βλοσυρού Αργεντινού που στεκόταν σιωπηλός με μάτια που γυάλιζαν. Κοιτούσε έναν από τους λίγους παίκτες που ήταν στην ομάδα πριν καν εκείνος αναλάβει τον Δεκέμβριο του 2011.

https://twitter.com/robbiejdunne/status/1125749120843563009

Ήταν Αύγουστος του 2010 όταν φόρεσε για πρώτη φορά την φανέλα της. «Θα δίνω και την τελευταία ανάσα μου σε κάθε ματς», είχε προαναγγείλει τότε στην παρουσίαση του. Δεν ήταν σκόρπιες λέξεις, λίγο ή πολύ αναμενόμενες. Πέρασαν κοντά εννέα χρόνια και όλα τους συνοδεύτηκαν με αυταπάρνηση, πάθος, ένα γκολ – πρωτάθλημα μέσα στο Καμπ Νου, ένα ακόμα σε τελικό Champions League, εκατοντάδες μάχες με τους κορυφαίους επιθετικούς του κόσμου. Οκτώ τρόπαια.

Εννέα χρόνια πιστός στρατιώτης. Ηγέτης, χωρίς να χρειάζεται το περιβραχιόνιο του αρχηγού. Ηγέτης και όταν χρίστηκε αρχηγός μετά την αποχώρηση του Γκάμπι. Ηγέτης γιατί πολύ απλά ο Τσόλο του παραχώρησε το δικαίωμα. Ηγέτης γιατί όποιος κι αν στάθηκε δίπλα του στην άμυνα, έγινε καλύτερος. Ηγέτης γιατί το coraje y corazon που ακούγεται στον ύμνο της ομάδας έχει χαραχτεί πάνω στη σάρκα του. Έσπασε τα δόντια του, μάτωσε το κεφάλι του, το μάτι του.

Ο Γκάμπι έλεγε πάντα ότι ο Γοδίν ήταν αρχηγός πριν γίνει αρχηγός. Ο Σιμεόνε πως είναι ο μοναδικός παίκτης που δεν θα άφηνε ποτέ του να φύγει και να τώρα που πρέπει να σκληραγωγήσει κάποιον άλλον στη θέση του. Ή μάλλον όχι, ο Γοδίν φεύγει έχοντας ετοιμάσει ήδη τον συμπατριώτη του Χοσέ Μαρία Χιμένες να τον διαδεχτεί. Ο προπονητής του στη Σελέστε, Όσκαρ Ταμπάρες, υποστηρίζει πως στη φιγούρα του προσωποποιείται αυτό που αντιπροσωπεύει ο λαός της Ουρουγουάης. Ο Αντουάν Γκριεζμάν πώς όταν εκείνος μιλάει, όλοι σιωπούν και ο Λουίς Σουάρες εξομολογείται πως τα πιο ενοχλητικά βράδια, κάθε σεζόν στη La Liga, είναι εκείνα απέναντι σε αυτόν τον ακούραστο μαχητή.

Κι αν ξεκινάει τώρα, ένα ακόμα ταξίδι στο Μιλάνο και την Ίντερ είναι γιατί ξέρει πως πλέον δεν μπορεί να προσφέρει όσα θα ήθελε στην ομάδα. Γιατί γνωρίζει πλέον πως το 90λεπτο βγαίνει με δυσκολία και πως δεν μπορεί να σηκώνει όλο το βάρος της αμυντικής λειτουργίας πάνω του. Όπως συνήθισε να κάνει τα τελευταία χρόνια. Στην συνέντευξη Τύπου που παραχώρησε για να ανακοινώσει με κάθε επισημότητα την αποχώρησή του ήταν όλοι εκεί.

Στην πρώτη σειρά οι γονείς του, η σύζυγός του, ο πρόεδρος της ομάδας, ο προπονητής, οι αρχηγοί Κόκε, Γκριεζμάν, Χουανφράν. Στις πιο πίσω θέσεις οι φυσιοθεραπευτές, ο γιατρός της ομάδας, μέλη του προπονητικού τιμ, θρύλοι του συλλόγου, πάνω από 20 τηλεοπτικές κάμερες από ισπανικά και διεθνή Μέσα. Κι ας μην «πουλάει» το «αντίο» του τόσο. Κι ας μην βρήκε ποτέ τη θέση του στη λίστα με τους κορυφαίους κεντρικούς αμυντικούς της γενιάς του…