NBA Playoffs – Ανάλυση: Rockets Science (Part2)

Στο προηγούμενο κείμενο ξεκινήσαμε με μια μικρή επανάληψη, σχετικά με την ειδική αμυντική τακτική που εφάρμοσαν οι Milwaukee Bucks για τον περιορισμό του James Harden. Στο σημερινό δεύτερο μέρος θα προχωρήσουμε μαζί ένα βήμα παραπέρα, εξετάζοντας ορισμένες καινούριες εκατέρωθεν προσαρμογές που προέκυψαν από τη μονομαχία των Houston Rockets με τους Utah Jazz, στο πρώτο γύρο των φετινών playoffs. Η παρούσα ανάλυση δεν αναφέρεται φυσικά μονάχα στο παρελθόν, καθώς τα συμπεράσματα της θα μας βοηθήσουν να προετοιμαστούμε κατάλληλα για τη «μητέρα όλων των μαχών» – δηλαδή την επικείμενη σειρά των Τεξανών κόντρα στους πρωταθλητές Golden State Warriors. Να θυμάστε πως το μπάσκετ αντιπροσωπεύει ένα παιχνίδι στρατηγικής – κάθε δράση του αντιπάλου, συνεπάγεται και την αντίστοιχη αντίδραση.

Είχαμε μείνει λοιπόν στο σημείο της πρώτης διαφοροποίησης από την πλευρά των Ρουκετών. Ο Mike D’Antoni τοποθέτησε τον Clint Capela χαμηλά στο λεγόμενο dunker’s spot, με σκοπό να απελευθερώσει τη λόμπα του Μούσια. Η ιδέα είναι σωστή, αφού ο αντίπαλος ψηλός εγκαταλείπει διαρκώς τη θέση του, για να αναχαιτίσει τις εφορμήσεις του πρωταγωνιστή μας. Οι Jazz – δεύτερη καλύτερη άμυνα της λίγκας στη κανονική περίοδο – διέγνωσαν αμέσως την συγκεκριμένη προσέγγιση και μπήκαν στη διαδικασία περιστροφών.

Ο Ricky Rubio κλείνει προς τα μέσα και κλειδώνει τον Capela στην πλάτη του, ώστε να μην του επιτρέψει το εύκολο κάρφωμα. Βέβαια εδώ υπάρχει ένα πρόβλημα. Ο σουτέρ της δυνατής πλευράς (House), μένει παντελώς ελεύθερος. Είναι καθήκον του μπασκετμπολίστα που έχει αναλάβει εξαρχής το μαρκάρισμα του Harden (Ingles), να ανέβει γρήγορα στην περίμετρο για να απαγορεύσει το τρίποντο. Εάν παρατηρήσετε προσεκτικά την παραπάνω φάση, θα διαπιστώσετε ότι ο Rubio δείχνει με το χέρι του στον Αυστραλό, που ακριβώς πρέπει να μετακινηθεί.

Οι Αμερικανοί ονόμασαν το εν λόγω σύνολο περιστροφών «peel switch». Πρόκειται για μια τακτική υπερβολικά δύσκολη στην εκτέλεση της, καθώς απαιτεί τρομερή πειθαρχία και σχεδόν τέλειο συντονισμό. Το σωστό timing των επιμέρους κινήσεων, κρίνει σε μεγάλο βαθμό την επιτυχημένη εφαρμογή της. Δυστυχώς οι Μορμόνοι – σε αντίθεση με τους Bucks ή τους Warriors – δεν διαθέτουν το κατάλληλο μήκος ή τα αθλητικά προσόντα, ώστε να την ακολουθήσουν με συνέπεια. Κάποιες φορές κατάφερναν να περιστραφούν εγκαίρως, όπως ο O’Neale παρακάτω. Κάποιες άλλες όχι.

Two steps forward – η γεωμετρία της επίθεσης των Houston Rockets.

Εδώ λοιπόν αρχίζουν τα πραγματικά ενδιαφέροντα φαινόμενα. Οι Rockets έχουν τη δυνατότητα να μετασχηματίζουν τη γεωμετρία της επίθεσης τους, μετακινώντας κατά πλάτος του παρκέ τους υπόλοιπους παίκτες γύρω από τον Harden, ανάλογα με την κατεύθυνση που επιθυμούν να δώσουν στην αντίπαλη άμυνα. Το γεγονός αυτό είναι εξαιρετικά σημαντικό. Ο λόγος; Σε συνέχεια του πρώτου μέρους του κειμένου, η στρατηγική του peel switch βασίζεται σε μια τρίτη, αξιοσημείωτη υπόθεση. Υποθέτει σιωπηλά ότι ο Μούσιας δεν θα επιλέξει συχνά να πασάρει στην αδύνατη πλευρά – δηλαδή με το δεξί του χέρι, προς τα αριστερά του γηπέδου. Είναι μια πάσα για την οποία φαίνεται ότι δεν αισθάνεται αρκετά σίγουρος και όποτε την δοκιμάζει, η μπάλα στερείται τον συνδυασμό ταχύτητας/ακρίβειας που έχουμε συνηθίσει. Τα στατιστικά δεδομένα υποστηρίζουν την εν λόγω υπόθεση. Δείτε την διαφορά στις πάσες του προς τα αριστερά, στο πρώτο και το τέταρτο παιχνίδι της σειράς κόντρα στη Utah.

Επίσης παρατηρείστε τη διαφορά στη ποιότητα της πάσας, όταν αυτή εκτελείται προς τα δεξιά ή προς τα αριστερά.

Εάν λοιπόν οι Ρουκέτες τοποθετήσουν τον Ελβετό στο αριστερό dunker’s spot, η βοήθεια της άμυνας θα έρθει υποχρεωτικά από την ίδια πλευρά, αναγκάζοντας τον πρωταγωνιστή μας να αναζητήσει την συγκεκριμένη επίφοβη πάσα. Μάλιστα συχνά δεν εντοπίζει καν τον ελεύθερο συμπαίκτη που περιμένει στα αριστερά του, όπως εδώ ο PJ Tucker.

Η διάταξη των σουτέρ αποτελεί το νούμερο ένα πρόβλημα για το Houston, εξαιτίας της μεγάλης εξάρτησης του από τον παράγοντα του spacing. Στις περιπτώσεις που ο D’Antoni αποφάσιζε να πλαισιώσει τον Harden με μια τριάδα σουτέρ πχ. στα δεξιά και τον Capela ολομόναχο στα αριστερά, οι Jazz ουσιαστικά αγνοούσαν τον έναν από τους τρεις, στέλνοντας κάποιον αθλητή στην αντίθετη πλευρά ώστε να ελέγξει την λόμπα προς τον Ελβετό (δείτε που βρίσκεται ο Crowder). Οι δύο αμυντικοί που έμεναν πίσω, μοίραζαν μεταξύ τους την απόσταση για να μαρκάρουν επιτυχώς το δυνητικό τρίποντο. Η συρρίκνωση των αποστάσεων λειτουργεί πάντοτε εις βάρος της επίθεσης.

Three steps forward – η πιθανή αντίδραση των Rockets

Οι Rockets ηττήθηκαν στο τέταρτο παιχνίδι, με τον Μούσια να πασάρει μόλις δύο φορές προς τα αριστερά σε 38 λεπτά συμμετοχής. Αναμφίβολα το ζήτημα είναι σοβαρό. Αν εξαιρέσουμε τη διαφορά ταλέντου ανάμεσα στις δύο ομάδες, το συγκρότημα του D’Antoni επικράτησε κυρίως λόγω των ευεργετικών αποτελεσμάτων που παρήγαγε η διάταξη 2-2. Με άλλα λόγια δύο σουτέρ στα αριστερά, ένας στα δεξιά και ο Capela στο δεξί dunker’s spot. Με αυτόν τον τρόπο υποχρέωναν την άμυνα να ακολουθήσει τις περιστροφές που συζητούσαμε νωρίτερα. Το Houston οφείλει να επιμείνει για μεγαλύτερο διάστημα σε αυτή την διάταξη – άλλωστε η τακτική του peel switch, είναι εξαιρετικά δύσκολη στην εφαρμογή της. Εάν μάλιστα τοποθετήσουν τον Eric Gordon στη δεξιά πλευρά – διακρίνεται για την ικανότητα του να σουτάρει από τα 8-9 μέτρα – τότε η απόσταση που πρέπει να καλύψει ο αντίπαλος μεγαλώνει ακόμα περισσότερο και το έργο του δυσχεραίνεται σημαντικά.

Το τελευταίο ερώτημα αφορά σχεδόν αποκλειστικά το μέλλον. Τι γίνεται στην περίπτωση που οι Ρουκέτες επιλέξουν μια πεντάδα με τέσσερις σουτέρ γύρω από τον Harden ( δηλαδή ο PJ Tucker ως Center); Αφενός δεν υπάρχει η πιθανότητα της λόμπας, αφετέρου όμως η βοήθεια στο drive θα έρθει υποχρεωτικά από το τρίποντο. Όπως αντιλαμβάνεστε, μάλλον δεν αποτελεί τόσο καλή ιδέα να αφήνεις τύπους με ποσοστό κοντά στο 40%, ανενόχλητους στη περιφέρεια. Με βάση όσα κουβεντιάσαμε, η λογική επιτάσσει ότι ο μπασκετμπολίστας που θα αναλάβει αυτή τη δουλειά θα βρίσκεται στα αριστερά του πρωταγωνιστή μας. Σε τελική ανάλυση, τα πάντα θα κριθούν από τις επιδόσεις του Μούσια στη πάσα με το δεξί του χέρι προς τα αριστερά. Προσωπικά αναμένω πολύ περισσότερο Tucker στη θέση «5» και πολύ λιγότερο Capela κόντρα στο Golden State. Στα δικά μου μάτια, φαντάζει ως το επόμενο βήμα των τακτικών προσαρμογών.