Εκείνοι που έμειναν χωρίς Χρυσή Μπάλα!

Η απονομή στον Κριστιάνο Ρονάλντο, της 2ης σερί και 5ης στην καριέρα του, «Χρυσής Μπάλας» διεξήχθη την Πέμπτη στο Παρίσι. Τα φώτα στον Πύργο του Άϊφελ άναψαν κι έσβησαν για τον Πορτογάλο, που μπορεί πλέον ν’ απολαμβάνει ότι έφτασε την επίδοση ρεκόρ του Λιονέλ Μέσι στον θεσμό και μοιράζονται τον επίζηλο τίτλο του πολυνική του κορυφαίου διαπροσωπικού βραβείου στο «βασιλιά των σπορ»!

Κι αν οι δύο τους έχουν αναγάγει το έπαθλο από το 2008 κι εντεύθεν σε προσωπική τους υπόθεση, υπάρχουν παίκτες, σύγχρονοι και προγενέστεροι τους, με καριέρα εφάμμιλη ή και καλύτερη, που δεν απόλαυσαν ποτέ την τιμή της αναγόρευσης ως κορυφαίου της χρονιάς, ωστόσο το γεγονός δεν τους στέρησε, τίποτα, σε υστεροφημία!

Πρώτοι και καλύτεροι εκείνοι που είθισται να μνημονεύονται ως τέτοιοι στην απαρίθμηση των κορυφαίων όλων των εποχών! Πελέ και Μαραντόνα (ή Μαραντόνα και Πελέ…). «Μηδέν εις το πηλίκο» αμφότεροι. Ας… όψονται οι κανονισμοί του «France Football» που, από το 1956 ως το 1995, προέβλεπαν ότι ο κάτοχος του βραβείου έπρεπε να είναι Ευρωπαίος.

Τότε, τα κρίτηρια άλλαξαν αφορώντας κάθε παίκτη που αγωνίζεται στη Γηραιά ήπειρο, ενώ από το 2007 η «Χρυσή Μπάλα» δύναται ν’ απονεμηθεί σ’ οποιονδήποτε ποδοσφαιριστή.

Ο πρώτος μη Ευρωπαίος που κατέκτησε το βραβείο ήταν, το 1995, ο Λιβεριανός Ζορζ Γουεά, την ίδια χρονιά που στον Μαραντόνα απονεμήθηκε, τιμής ένεκεν όμως, η συγκεκριμένη διάκριση.

«Βασιλιάς», «πίμπε ντ’ όρο» και …σία!

Πλην του «πίμπε ντ’ όρο» και του «Βασιλιά», χωρίς «Χρυσή Μπάλα» έμειναν και παικταράδες του διαμετρήματος ενός Ζίκο. Ή του Σάντρο Ματσόλα. Ο εμβληματικός Ιταλός μεσοεπιθετικός της «Μεγάλης Ίντερ» του Ελένιο Ερέρα, που κατέκτησε τα δύο «κολλητά» Πρωταθλητριών (1964, 1965), παρότι δεν είχε προβλήματα…καταγωγής, για να «καταδικάσθει» από τον κανονισμό του Γαλλικού περιοδικού, είδε τις συγκεκριμένες χρονιές να βραβεύονται οι Ντένις Λο (Μάντσεστερ Γιουνάϊτεντ) κι Εουσέμπιο (Μπενφίκα). Ο τελευταίος, παρότι γεννηθείς στη Μοζαμβίκη, είχε την τύχη η Αφρικανική χώρα ν’ αποτελεί Πορτογαλική αποικία, μ’ αποτέλεσμα να πληροί τα κριτήρια!

Στην μακρά λίστα των παικτών χωρίς «Χρυσή Μπάλα» προσθέστε τον Μπερντ Σούστερ (2ος το 1980 και 3ος το 1981 και το 1985), τον («Βασιλιά») Ερίκ Καντονά (3ος το 1993) και τους Ντένις Μπέργκαμπ (3ος το 1992 και 2ος το 1993), Τιερί Ανρί (2ος το 2003 και 3ος το 2006). Τον Τζίτζι Μπουφόν (2ος το 2006, πίσω από τον, συμπατριώτη του, Καναβάρο), αλλά και τους Τσάβι Ερνάντεθ (3ος το 2009 και το 2010) και Αντρές Ινιέστα (2ος το 2010), που δεν καρπώθηκαν την κατάκτηση του μοναδικού Ισπανικού Μουντιάλ, ελέω του, συμπαίκτη τους, Μέσι! Ούτε ο Φρανκ Ριμπερί (3ος το 2013) κεφαλαιοποιήσε την κατάκτηση του Τσάμπιονς Λιγκ της Μπάγερν Μονάχου, εξαιτίας του «CR7»! Τι να πει κι ο Άριεν Ρόμπεν, που ήταν εκτός τριάδας εκείνη τη χρονιά;

Ούτε στο πόντιουμ δεν βρέθηκαν, ποτέ, άσοι της ποιότητας ενός Μίκαελ Λάουντρουπ, ενός Ντελ Πιέρο και Τότι, καθ’ όλη τους την καριέρα!

Σημαίνει ότι δεν άξιζαν;