Φερνάντο Τόρες: Το αγαπημένο «παιδί» του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου κλείνει τα 35

Ο Γκάμπι περίμενε καρτερικά να έρθει η ώρα του να μιλήσει. Να πει δύο λόγια, το δικό του «αντίο» σε έναν παίκτη που ενσαρκώνει όσο λίγοι τις αξίες του συλλόγου. Ήταν Κυριακή 20 Μαΐου του 2018. Ήταν το τελευταίο παιχνίδι του Φερνάντο Τόρες με τη ροχιμπλάνκα φανέλα. «Θα μου επιτραπεί να μιλήσω εκ μέρους όλων των ανθρώπων της Ατλέτικο», προλόγισε. «Είπες μια μέρα ότι δεν ήξερες τι έχεις κάνει και ο κόσμος σε αγαπά τόσο πολύ. Τι έχεις κάνει; Εμείς θα πρέπει να σου πούμε τι έχουμε κάνει για να σε αξίζουμε! Είσαι το καλύτερο έκθεμα της Ατλέτικο Μαδρίτης στον κόσμο Φερνάντο»…

Εκείνο το απόγευμα ήταν πραγματικά δύσκολο για όλους στην ερυθρόλευκη πλευρά της Μαδρίτης. Φυσικά και για εκείνον. Ένα παιδί που μεγάλωσε πλάι της, μέσα της, την αποχαιρετούσε: «Θα ήθελα να ευχαριστήσω πολλούς ανθρώπους, ξεκινώντας από κάποιον που δεν είναι πια μαζί μας, τον Λουίς Αραγονές, ο οποίος μας δίδαξε τα πάντα και αυτή η ομάδα συνεχίζει να γράφει Ιστορία και τα καλύτερα δεν έχουν έρθει ακόμα. Θα ήθελα επίσης να αναφέρω τον παππού μου, που μου έκανε το καλύτερο δώρο που μπορεί να δώσει ένας παππούς στο εγγόνι του, με έκανε Ατλέτι.

Ευχαριστώ όλη την οικογένεια της ομάδας, ποτέ δεν χρειαζόμουν έναν τίτλο για να νιώσω σαν τον πιο αγαπημένο παίκτη στον κόσμο. Πάντα πίστευα ότι δεν θα μπορούσα ποτέ να επιστρέψω τόση πολλή αγάπη, και εξακολουθώ να το σκέφτομαι. Μου δώσατε πολλή αγάπη από την πρώτη μέρα που πήγα στο Καλντερόν. Σήμερα είναι η τελευταία. Περισσότερα από 400 παιχνίδια.

Είναι πολύ δύσκολο να γνωρίζουμε ότι είναι το τέλος. Θα ήθελα να θυμάστε πώς αισθανόμαστε τώρα. Μας ρωτάνε γιατί είμαστε Ατλέτι. Λέμε ότι δεν μπορούν να το καταλάβουν, γιατί είναι δύσκολο να το εξηγήσεις, μπορείς μόνο να το νιώσεις. Την ευτυχία, την υπερηφάνεια, τα συναισθήματα που έχεις, όσα θυμάσαι όταν έρχονται κακές στιγμές. Όταν έρθουν αυτές οι στιγμές να θυμάσαι όσα νιώθεις τώρα. Είμαστε όλοι ένα», είπε και η φωνή του έτρεμε. Έκτοτε η Ατλέτικο δεν είναι ίδια. Ποτέ δεν θα είναι ίδια…

«Νιώθω υπερηφάνεια, τιμή, ήταν προνόμιο που φόρεσα αυτή τη φανέλα, που έπαιξα με αυτούς τους παίκτες που άφηναν τη ψυχή τους σε κάθε παιχνίδι. Και εσύ, από την καρδιά μου, με έκανες να νιώσω τον πιο ευτυχισμένο άνθρωπο στον κόσμο», συμπλήρωσε. Αυτά ήταν τα λόγια του, μετά το σφύριγμα της λήξης του αγώνα κόντρα στην Εϊμπάρ. Το τελευταίο του με την φανέλα της ομάδας που αγάπησε βαθιά. Παρέλαβε την τιμητική πλακέτα, αγκάλιασε θερμά τον Εμάνουελ Μπρίνας τον άνθρωπο που τον ανακάλυψε και τον έφερε στις ακαδημίες της Ατλέτικο κι ύστερα ξεκίνησε την προσπάθεια, την προσπάθεια συνειδητοποίησης. Το μεγαλύτερο κεφάλαιο στην καριέρα του, αυτό που όριζε πάντα η ψυχή του, έκλεινε οριστικά.

Βλέπεις, όταν επέστρεψε στη Μαδρίτη, μετά το πρώτο εξάμηνο δανεισμού του στη Μίλαν γνώριζε πολύ καλά ότι ο ανταγωνισμός ήταν μεγάλος για μια θέση στα βασικά πλάνα του Ντιέγκο Σιμεόνε. Δεν εθελοτυφλούσε. Δεν είχε την ίδια εκρηκτικότητα, δεν είχε την ίδια ταχύτητα, την ίδια αντοχή. Δίπλα του στέκονταν οι Αντουάν Γκριεζμάν, Ντιέγκο Κόστα, Άνχελ Κορέα. Ελάχιστα τον επηρέαζε αυτό. Περίμενε απλώς την στιγμή που θα έπρεπε να βοηθήσει. Με το ίδιο αναλλοίωτο πάθος ανέμενε την εντολή του Τσόλο για ζέσταμα. Για να φορέσει τη φανέλα της ακόμα μία φορά.

Ya Nada Volvera A Ser Como Antes (Τίποτα δεν θα είναι ποτέ όπως πριν)

Ο Φερνάντο Τόρες που κλείνει σήμερα (20/03) τα 35 χρόνια ζωής, ανήκει σε μία πολύ ιδιαίτερη, μια σπάνια «κάστα» ποδοσφαιριστών, που αγαπιούνται από ολόκληρο τον ποδοσφαιρικό πλανήτη. Από την Ατλέτικο μέχρι τη Λίβερπουλ, την Τσέλσι, τη Μίλαν. Υπάρχει ένα αίσθημα συμπάθειας ακόμα και από φιλάθλους ομάδων που δεν αγωνίστηκε ποτέ. Ίσως γιατί πάντα στη συνάρτησή του έμπαινε η κάψα, το συναίσθημα. Η ανατριχίλα για τη φανέλα. Το δέος. Το χρέος απέναντι στους φιλάθλους. Σπάνια ρομαντικός.

Ο Φερνάντο έμαθε να αγαπάει την Ατλέτικο Μαδρίτης από όταν ήταν εννέα χρόνων. Ίσως και νωρίτερα. Την ερωτεύτηκε από την πρώτη ματιά. Αδημονούσε να βρεθεί στο Καλντερόν, να αγγίξει τα τρόπαια στο μουσείο κάτω από το γήπεδο, να κρατήσει το χέρι του παππού του, Εουλάνιο, και να πάρει την θέση του στην κερκίδα. Δεν το αποφάσισε. Δεν πρόλαβε καν, να το πολυσκεφτεί. Τα χρώματα του συλλόγου είχαν χαραχτεί στην καρδιά του.

Το 1996, 11 χρόνων παιδάκι, μόλις μια χρονιά στις Ακαδημίες, βρέθηκε μπροστά στο άγαλμα του Ποσειδώνα, στην Plaza de Neptuno στο κέντρο της Μαδρίτης. Για να πανηγυρίσει το νταμπλ εκείνης της σεζόν. Περίπου 22 χρόνια μετά βρέθηκε ξανά εκεί. Στο ίδιο σημείο. Μπροστά στον Θεό της Θάλασσας. Ήταν πάνω στην εξέδρα που είχε στηθεί για τους παίκτες της ομάδας για τη φιέστα της κατάκτησης του Europa League. Δεν ήταν κάτω, στο συγκεντρωμένο πλήθος, όμως έβλεπε τον εαυτό του σε κάθε ζευγάρι παιδικά μάτια που μπορούσε να διακρίνει.

😭😭😭😭❤❤❤#TorresEsAtleti
pic.twitter.com/8KIMYsKglM

— اريج #الاتليتي 🇮🇶 🇫🇷 (@Areej7_ATM) 20 Μαΐου 2018

Δάκρυσε, γνωρίζοντας ότι σε μερικές ημέρες φτάνει το τέλος. Ο Ολύμπιος Θεός δάκρυσε μαζί του. Δεν θα ξαναφορούσε την ερυθρόλευκη, δεν θα πανηγύριζε ποτέ ξανά κάποια κούπα. Όχι ότι τις χρειάστηκε ποτέ για να δεθεί με την ομάδα. Απλά να, ο κύκλος έκλεινε. Ο Χρόνος επέβαλλε το δικό του και κάποιες φορές είναι δύσκολο να το αποδεχτείς αυτό.

Από τα 11 στη ροχιμπλάνκα Ακαδημία, πριν κλείσει τα 18, μέλος της πρώτη ομάδας. Στα 19 το περιβραχιόνιο του αρχηγού κοσμούσε το αριστερό του μπράτσο. Κι ύστερα, το 2007, ήρθε το ταξίδι στην Αγγλία και τη Λίβερπουλ του Ράφα Μπενίτεθ. Αμέτρητες στιγμές ατόφιας μαγείας. Τηλεπαθητικές συνεργασίες με τον Στίβεν Τζέραρντ, ακατανόητη εκρηκτικότητα, ντρίμπλα, πάθος, από έναν παίκτη που είχε ήδη γίνει και εθνικός ήρωας, πετυχαίνοντας το γκολ της Ισπανίας στον τελικό του Euro κόντρα στη Γερμανία.

Κι έπειτα ήρθαν οι τραυματισμοί, η τσακισμένη ψυχολογία, η αποτυχημένη θητεία στην Τσέλσι, μερικά σπουδαία τέρματα ακόμα και κι όταν όλοι ήταν εναντίον του. Όταν για τους πολλούς ήταν ξεγραμμένος, κουρασμένος, τελειωμένος.  Ακολούθησε ο δανεισμός στη Μίλαν και η «ιερή» επιστροφή, στον μοναδικό τόπο που μπορούσε να αναγεννηθεί, στην Ατλέτικο Μαδρίτης. Μόνο εκεί το παραμύθι μπορούσε να έχει happy end.

Εκεί ήταν και θα είναι πάντα το σπίτι του. Χωρίς κανέναν δισταγμό η χρήση της λέξης «πάντα». Κρίνοντας από τον αμοιβαίο, κι αναλλοίωτο στο χρόνο σεβασμό. Την ανιδιοτελή αγάπη, την επιθυμία προσφοράς. Την αέναη συγχώρεση. Οι οπαδοί της ομάδας τον αγαπούν με έναν τρόπο μοναδικό. Κι εκείνος όσο αγωνιζόταν, το έκανε με στόχο μονάχα την αποδοχή τους, τον θαυμασμό, την αγάπη τους. Αυτά ήταν η μεγαλύτερη ανταμοιβή του.

«Έχω ζήσει μέσα στο σύλλογο υποβιβασμό, προβιβασμό, ευτυχία και απογοήτευση, τόσο ως οπαδός όσο και ως παίκτης. Έχω δει ανθρώπους όλων των ηλικιών να κλαίνε στις κερκίδες. Να κλαίνε από χαρά κι από λύπη. Έχω δει τους οπαδούς να αποχωρούν από το γήπεδο ευτυχισμένοι, παρά την απώλεια της ομάδας.  Ήταν ικανοποιημένοι επειδή απλώς είχαν δει την Ατλέτι τους να παίζει»…

MUST READ

Νοοτροπία, επιλογές, ρεπό και μεταγραφές…

Βέβαια, αυτό που έχει κατακτήσει είναι αξιοζήλευτο. Και δεν μπορεί ούτε ο ίδιος να το κατανοήσει, να το εξηγήσει. Δεν τον αγαπούν μόνο οι οπαδοί της Ατλέτικο. Τον αγαπούν σχεδόν όλοι οι οπαδοί. Όσοι τον είδαν, έστω λίγο, να αγωνίζεται στο επίπεδο που μπορούσε. Τον αγαπούν γιατί είναι το «παιδί» του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου. Και γιατί δεν κρύφτηκε ποτέ, όπως κάνουν εξάλλου τα παιδιά. Σε όλη την καριέρα του, ακόμα και τώρα μακριά στην Ιαπωνία, εκεί που μάλλον δεν απολαμβάνει το παιχνίδι όπως άλλοτε,  λησμονείται και αναφέρεται με θύμησες που εμπεριέχουν την «τρέλα» και την αλήθεια των παιδιών. Ένα παιδί, 35 χρονών…