Οι δέκα πιο σκληροτράχηλοι αμυντικοί χαφ του 21ου αιώνα (pics)

«Δείξε μου το… κέντρο σου να σου πω ποιος είσαι». Η συγκεκριμένη παραλλαγή της γνωστής ρήσης ταιριάζει απόλυτα στα δεδομένα του σύγχρονου ποδοσφαίρου, καθώς πλέον η μάχη του κέντρου είναι αυτή που κερδίζει ή χάνει τους αγώνες.

Για να έχεις, όμως μια καλή μεσαία γραμμή, πρέπει να διαθέτεις και τα κατάλληλα εργαλεία. Από τους δημιουργικούς χαφ που παράγουν ευκαιρίες, στους αμυντικούς που θα καλύψουν τα κενά και θα καταπιούν αμέτρητα χιλιόμετρα για να κατακτήσουν την κατοχή. Το γινγκ και το γιανγκ, εναρμονισμένο σε μια απόλυτη αντίθεση.

Παρόλα αυτά, στο συγκεκριμένο κείμενο θα αναφερθούμε αποκλειστικά στη δεύτερη κατηγορία. Σε εκείνη των αμυντικών χαφ, οι οποίοι με την ενέργειά τους, τον… τσαμπουκά τους και την ευφυΐα τους, δίνουν μια διαφορετική νότα στο παιχνίδι. Και εξ αυτών φυσικά θα επικεντρωθούμε στους καλύτερους και πιο… αιμοδιψείς, δημιουργώντας μια λίστα με τους δέκα κορυφαίους του 21ου αιώνα.

10. Γκάμπι
Πρώτος στη λίστα είναι ο αρχηγός της Ατλέτικο Μαδρίτης. Μπολιασμένος με τα ιδεώδη του Ντιέγκο Σιμεόνε, ο 35χρονος αποτελεί έναν ηγέτη εντός αγωνιστικού χώρου, ο οποίος κυριαρχεί με την παρουσία στη μεσαία γραμμή. Πρόθυμος να παίξει σκληρά αλλά και με αρκετά υψηλή τεχνική για τη θέση του, ο Γκάμπι βρίσκεται σίγουρα ανάμεσα στους καλύτερους των καιρών του.

9. Ντανιέλε Ντε Ρόσι

Αρχηγικός, σκληρός και ουσιώδης, ο Ντανιέλε Ντε Ρόσι αποτελεί πρότυπο ποδοσφαιριστή για τους περισσότερους. Ο 35χρονος ποτέ δεν υπήρξε το είδος του παίκτη που… φοβάται να παίξει βρώμικα και οι αναρίθμητες κάρτες που έχει δεχτεί το αποδεικνύουν και με το παραπάνω. Ωστόσο η αρχηγική του φιγούρα και η μαχητικότητα που τον διέπει τον κατατάσσουν στους καλύτερους του αθλήματος.

8. Αρεβάλο Ρίος

Μιλώντας για μαχητικότητα είναι ο πρώτος που σου έρχεται στο μυαλό. Σύμβολο του στυλ της Ουρουγουάης και πάντα ετοιμοπόλεμος για την οποιαδήποτε πρόκληση, ο Ρίος υπήρξε ένας από τους δασκάλους που δίδαξαν τη θέση. Πάντως, οι καλύτερές του εμφανίσεις ήρθαν με τη φανέλα της Εθνικής, όπου υπήρξε «κλειδί» για την ομάδα του στο Μουντιάλ του 2010 και στο Κόπα Αμέρικα του 2011.

7. Νάιτζελ Ντε Γιονγκ

Το κακό με την υπερβολική σκληρότητα είναι ότι πολλές φορές σε κάνει υπερβολικά οικείο με την… κόκκινη κάρτα. Σίγουρα, αυτό το ξέρει καλύτερα ο Ολλανδός, ο οποίος άπειρες φορές έχει ζητήσει να την δει ξανά και ξανά. Πιο γνωστό παράδειγμα από όλα, ο τελικός Μουντιάλ του 2010 όταν είχε μια ανεπιτυχή απόπειρα να… «δολοφονήσει» τον Τσάμπι Αλόνσο.

6. Γκάρι Μεδέλ
Το «πίτμπουλ» της Χιλής. Ενεργητικός, σκληρός και ιδιαίτερα… βρώμικος. Όντας για πολλά χρόνια ένα από τα κύρια γρανάζια της εθνικής ομάδας της χώρας του, ο Μεδέλ απέδειξε εμπράκτως πως ανήκει στην ελίτ των πιο αδίστακτων αμυντικών χαφ της τελευταίας εικοσαετίας.

5. Μαρκ Βαν Μπόμελ

Μπορεί ο Ολλανδός να ήταν γνωστός για το σκληρό του παιχνίδι, όμως είχε και το προτέρημα να το συνδυάζει με υψηλή τεχνική. Ο Βαν Μπόμελ αποτελούσε αναπόσπαστο κομμάτι στη μεσαία γραμμή της Μπαγερν Μονάχου, όπως και της Εθνικής Ολλανδίας. Παρ’ ότι συμμετείχε σε τελικό Champions League αλλά και Μουντιάλ, ο παλαίμαχος άσος δεν κατάφερε να πανηγυρίσει κανένα από τα δυο τρόπαια.

4. Έντγκαρ Ντάβιντς
Φαίνεται πως η Ολλανδία είναι μηχανή παραγωγής τέτοιου είδους παικτών. Στο νούμερο 4 της λίστας βρίσκεται το πραγματικό «πιτμπουλ». Ο άνθρωπος που ανάγκασε τους υπολοίπους να δημιουργήσουν ένα νέο παρατσούκλι στο χώρο του ποδοσφαίρου για να περιγράψουν το ξεχωριστό του στυλ. Αθλητικότητα, δύναμη, αντοχή, ευφυΐα, τεχνική. Το απόλυτο πακέτο. Ο άνθρωπος που μεγαλούργησε, κατακτώντας το Champions League με τον Άγιαξ και σήμανε την αρχή μιας νέας εποχής για τη Μπαρτσελόνα. Ο μοναδικός λόγος που δεν βρίσκεται πιο ψηλά στη λίστα είναι γιατί πολλά από τα κατορθώματά του έγιναν τη δεκαετία του 90′.

3. Χαβιέ Μασεράνο

Γενικότερα, αυτό που μπορούμε να διακρίνουμε από τις ποδοσφαιριστές της λίστας (πέρα από το σκληρό τους παιχνίδι) είναι η αρχηγική τους φυσιογνωμία. Ο Μασεράνο μπορεί να μην έδειχνε τέτοια στοιχεία στην αρχή της καριέρας του, όμως η μετακίνηση του στη Μπαρτσελόνα το καλοκαίρι του 2010 αποτέλεσε το εφαλτήριο της αναγέννησής του. Ο Αργεντινός έμεινε ιδιαίτερα γνωστός για την αυταπάρνηση του. Ήταν η έννοια της μαχητικότητας. Αρνούνταν να υποχωρήσει, να βγει αλλαγή εξαιτίας τραυματισμού, να δείξει σημάδια αδυναμίας… Ο 34χρονος ήταν πάντα εκεί για να βοηθήσει την ομάδα του, ακόμα και από τη θέση του στόπερ όπου αγωνιζόταν τα τελευταία χρόνια στη Βαρκελώνη.

2. Ρόι Κιν

Η λέξη «σκληρός» ίσως είναι λίγο υποτιμητική για τον Ιρλανδό. Ο Ρόι Κιν ήταν πραγματικά ο άνθρωπος που δεν θα ήθελες να βρεις απέναντί σου στον αγωνιστικό χώρο. Ποτέ. Αγωνιζόταν με μένος, προστάτευε το χώρο του κέντρου σαν να βρισκόταν σε πόλεμο και ήταν πρώτος στις αψιμαχίες, ακόμα και όταν αυτές δεν αφορούσαν τον ίδιο. Βάναυσος στα τάκλιν και ορμητικός στην κάθε διεκδίκηση, ο Κιν έμοιαζε με μια ατρόμητη δύναμη της φύσης. Ποιος μπορεί να ξεχάσει άλλωστε το φονικό του τάκλιν στον Χάλαντ, που σου έδινε την εντύπωση πως μοναδικός του σκοπός εκείνη τη στιγμή ήταν να τελειώσει πρόωρα την καριέρα του αντιπάλου του;

1. Τζενάρο Γκατούζο

MUST READ

Η «κρυφή ατζέντα» με το Final Four – Τελικά τι συμβαίνει με την Euroleague;

Και φτάσαμε στην κορυφή. Στο απόλυτο νούμερο 1 που κυριαρχούσε στη μεσαία γραμμή, γεννώντας το φόβο τους αντιπάλους του. Τζενάρο Γκατούζο. Η επιτομή του ιταλικού ποδοσφαίρου. Μιας παλιάς, χαμένης εποχής, η οποία τείνει να εξαφανιστεί από τον κόσμο του ποδοσφαίρου. Μπορεί ο Ιταλός να μην ήταν φημισμένος για τις τεχνικές του ικανότητες, όμως πραγματικά ήταν το τελευταίο που τον απασχολούσε. Εκείνος ήταν γεννημένος για διαφορετική δουλειά. Υπήρχε στο γήπεδο για να τρομοκρατεί, να αποτελεί τον μυ της ομάδας. Ένας από αυτούς που προκάλεσε τη γνωστή έκφραση «ή μπάλα ή παίκτης». Γιατί πραγματικά ήταν λίγο δύσκολο να περάσουν και οι δυο χωρίς την άδειά του.