Δύο μελωδίες Θρυλικές… (vids)

Σαν σήμερα, 10 Μαρτίου του 1925, γεννιέται στην καρδιά του Πειραιά ο Ολυμπιακός Σύνδεσμος Φιλάθλων Πειραιώς. Η ομάδα που δημιουργήθηκε από επιφανείς Πειραιώτες και στελεχώθηκε από την φτωχολογιά. Με κέντρο το λιμάνι, μέχρι την Κοκκινιά, το Κερατσίνι, τα Καμίνια, την Δραπετσώνα, το Πέραμα.

Κάθε χρόνος ζωής, μια σελίδα στην Ιστορία, δεκάδες κατορθώματα και ακόμα περισσότερες καρδιές να πάλλονται στους ίδιους ρυθμούς. Τους Ερυθρόλευκους σε αυτά τα 93 χρόνια συνοδεύουν δύο ύμνοι. Ο πρώτος γράφτηκε το 1931 όταν η ομάδα κατέκτησε το πρώτο της πρωτάθλημα. Σε στίχους Μίμη Βασιλειάδη και μελοποίηση του Γιάγκου Λαουτάρη.

Είχε μάλιστα ως υπότιτλο: «Χαρισμένο εἰς τὸν ἀγαπητὸν φίλον κ. Γεωρ. ΑΝΔΡΙΑΝΟΠΟΥΛΟΝ, ἀρχηγὸν ὍΛΥΜΠΙΑΚΟΥ Πειραιῶς» -Γιάγκος

Ήταν η πρώτη ωδή στα κατορθώματά του, το πρώτο ποίημα προς τιμήν του. Εξυμνούσε  τα φτερά στα πόδια των Ανδριανόπουλων και την καρδιά που χτυπούσε δυνατά πίσω από τον δαφνοστεφανωμένο έφηβο στο στήθος τους. Μιλούσε για τη δύναμη, την τέχνη, το ατσάλι, την ψυχή.

Μιλούσε για το καθάριο μέτωπο, για την υπερηφάνεια. Ήταν ό,τι πιο κοντά σε όσα συζήτησαν οι δημιουργοί του, στην Ταβέρνα του Μοίρα. Μιλούσε δυνατά για τα ιδανικά τους, απλωνόταν πάνω από όλες τις φτωχογειτονιές και ένωνε τις μοίρες και τις ελπίδες τους πότιζε με αυτές τα χώματα μέσα από τα οποία «φύτρωνε» ο Ολυμπιακός. Και προειδοποιούσε τους αντιπάλους να φύγουν από το δρόμο εκείνης της ομάδα που σάρωνε στο διάβα της…

Ύμνος 1931 – 1980

Φευγατ’ από μπρος, φευγάτε από μπρος

Στο Γήπεδο μπαίνει ο Ολυμπιακός

Φτερά στα πόδια, καρδιά μεσ’ στα στήθια

Πού δωσαν θριάμβους σαν παραμύθια

Παίζουν με τέχνη, ατρόμητοι λύκοι

Και τα φτερά της ξανοίγει η Νίκη

 

Πασάρει ο ένας, ο άλλος σουτάρει,

ο εχθρός τα χάνει, σωστός πανικός,

Αυτός προσέχει, εκείνος μαρκάρει,

Θρίαμβος, Νίκη, Ολυμπιακός

 

Ολυμπιακός, Ολυμπιακός

 

Παλληκάρια διαλεχτά, της νίκης παιδιά,

Δύναμη, τέχνη, ατσάλι, καρδιά

Ένα, δύο, τρία γκολ παντού πανικός

Θρίαμβος, Νίκη, Ολυμπιακός

 

Κόκκινο-Άσπρο, παντιέρα γνωστή

από τις νίκες παντού ξακουστή

Πρωτάθλημα, Αγώνας Φιλικός

Πειραιάς, θρίαμβος, «ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ»

 

Πάντοτε νίκη το σύνθημά τους

Η υπερηφάνεια στα μέτωπά τους

Μπαίνουν στο γήπεδο, αλαλαγμός

Κόκκινο, Άσπρο, «ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ»

 

Η αστραπή με τ’ άσπρο το χρώμα

κόκκινη λάμψη ο κεραυνός

όλοι ενωμένοι στου Πειραιά το χώμα

ανθίζουν λουλούδι «Ολυμπιακός»

Ο δεύτερος ύμνος αυτός που γνωρίζουν πλέον άπαντες, γράφτηκε πολλά χρόνια μετά, το 1980 από τους Σπύρο Βαλσαμάκη και Κωνσταντίνο Κιλιμάντζο και τον τραγούδησε ο Χρήστος Βολιώτης, ενώ το χαρακτηριστικό σάλπισμα της αρχής προστέθηκε αργότερα. Με την ομάδα του Πειραιά να έχει ήδη γράψει μερικές από τις πιο αξιομνημόνευτες ιστορίες της στο γρασίδι, το δεύτερο άσμα προς τιμήν της κάνει λόγο για έναν πραγματικό Θρύλο των γηπέδων.

Μιλά για τον κόσμο της ομάδας που είναι η παντοτινή και η πιο αληθινή της δύναμη, ο μοναδικός που δεν λυγά ποτέ. Θυμίζει την επικράτηση επί της Σάντος του Πελέ (το καλοκαίρι του 1961) που τον έκανε τον Ολυμπιακό στον κόσμο ξακουστό και δοξάζει τα παιδιά που έχουν φορέσει την ερυθρόλευκη. Κάθε στίχος είναι χαραγμένος στο μυαλό των απανταχού φιλάθλων του, κρύβει μέσα δεκάδες στιγμές ευτυχίας και υπερηφάνειας, από εκείνες που έκαναν τον κόσμο του, πύρινο για να μπορεί να στέκεται στο πλευρό της ομάδας, μία φορά στα εύκολα, δέκα στα δύσκολα.

Οι στίχοι του ταξιδεύουν μέχρι την καρδιά κάθε φιλάθλου του Ολυμπιακού, από άκρη σ’ άκρη στη γη. Ενώνουν παρελθόν με παρόν. Και ο Σπύρος Βαλσαμάκης, ο συνθέτης του, που έφυγε σε ηλικία 83 ετών τον περασμένο Μάη, τον σιγοτραγουδά από ψηλά, παρέα με όλα τα παιδιά της ομάδας που έφυγαν νωρίς. Τους εξηγεί κάθε του λέξη, κάθε του νότα και μαζί υμνούν το μεγαλείο του Θρύλου.

Ύμνος 1980 – σήμερα

Θρύλε των γηπέδων Ολυμπιακέ

δαφνοστεφανωμένε μεγάλε και τρανέ

έχεις δύναμή σου Ολυμπιακέ,

τον πύρινό σου κόσμο που δε λυγά ποτέ.

 

Ολυμπί-Ολυμπί-Ολυμπιακέ

ομάδα ομαδάρα μου,

μεγάλη μου αγάπη,

Ολυμπιακάρα μου. (2)

 

Δόξα στα παιδιά σου Ολυμπιακέ

χιλιοτραγουδισμένε, στον κόσμο ξακουστέ.

Τρέμουν στ’ άκουσμά σου Ολυμπιακέ

κι ακόμα σε θυμούνται η Σάντος κι ο Πελέ.

 

Ολυμπί-Ολυμπί-Ολυμπιακέ

ομάδα ομαδάρα μου,

μεγάλη μου αγάπη,

Ολυμπιακάρα μου.