Θρύλε μου η ζωή, δεν ξέρω τι θα πει…

Πώς να το εξηγήσεις με λέξεις; Γυμνά, «άδεια» τα σύμφωνα και τα φωνήεντα, προσπαθούν να φωνάξουν αυτό, που με μεγάλη διαύγεια λέει χρόνια ολόκληρα ο νους κι η καρδιά. Πώς, με ποιον τρόπο να δώσεις σε κάποιον να καταλάβει τι είναι ο Ολυμπιακός και γιατί η δέκατη ημέρα κάθε Μάρτη, είναι τόσο ξεχωριστή. Μια αφορμή να χαθεί το μυαλό, να χωθεί με λύσσα στο σεντούκι με τις αναμνήσεις και να αναζητήσει όσα τρέφουν την ψυχή.

Ο Ολυμπιακός εδώ και 94 χρόνια, είναι ο Πειραιάς και οι φτωχογειτονιές του. Είναι η εργατιά, η προσφυγιά, οι απλοί, οι κατατρεγμένοι, οι εξόριστοι της ζωής που βρίσκουν απάγκιο στα χρώματά του. Είναι η μπέσα, το μεράκι, η μαγκιά τους. Είναι οι καραβοκυραίοι και οι ναυτικοί και οι κυράδες τους. Είναι οι νεκροί του, οι τρελοί του, ο λαός του.

Είναι οι Ανδριανόπουλοι, ο Γόδας, ο Μουράτης, είναι ο Θανάσης ο Μπέμπης, ο Σάββας Θεοδωρίδης. Είναι ο Σιδέρης, ο Γιούτσος, ο Δεληκάρης, ο Λοσάντα, ο Μουστάκιας, ο Λάγιος ο Θεός. Είναι ο Καραπιάλης, ο Τούρμπο Μπεν, ο Τζόλε, ο Ζίο, ο Φουστέρ. Είναι ο Χρήστος Θέος, ο Πρίντεζης, ο Σπανούλης, ο Σπύρος Μπλέτσας. Είναι όσοι ένιωσαν δέος φορώντας τη φανέλα του. Όσοι ένιωσαν χρέος απέναντι στον κόσμο του.

Ο Ολυμπιακός είναι νότες, νότες που συνθέτουν το πιο χαρούμενο και το πιο λυπημένο τραγούδι. Ολυμπιακός είναι το παλιό Καραϊσκάκης, τα σκαλοπάτια, τα τσιμέντα του. Ολυμπιακός είναι τα καταραμένα εκείνα σκαλιά, που έσβησαν οι ψυχές των παιδιών του. Ολυμπιακός είναι η θάλασσα. Οι θάλασσες. Η μυρωδιά και ο ήχος τους.

Είναι οι περιθωριοποιημένοι τύποι, αυτοί που γράφουν εκατοντάδες χιλιόμετρα για να τον ακολουθήσουν. Αυτούς που δυσκολεύεσαι να καταλάβεις, μα θα γυρίσεις το βλέμμα σου και θα το αφήσεις να ξαποστάσει πάνω τους για ώρα. Για να καταλάβεις τις χαρακές στα χέρια τους, στις ψυχές και τα λαρύγγια τους.

Δες τους, είναι η εφηβεία σου. Είναι τα αναπάντητα «που «ήσουν» στη μάνα και την κοπέλα σου. Δες τους, να θυμηθείς τα νιάτα σου. Δώσε μια άτυπη υπόσχεση στον εαυτό σου. Ίσως μια μέρα βρει μια θέση και ο γιος σου, η κόρη σου εκεί.

Ολυμπιακός είναι το πρώτο πρωτάθλημα της Ιστορίας του, το πολύ μακρινό πια 1931. Ολυμπιακός και το τελευταίο έως τώρα, το ’17. Ολυμπιακός είναι το ευρωπαϊκό στη Ρώμη το 1997, κι αυτά το 2012, το 2013 στο μπάσκετ. Ο Ολυμπιακός θα υπήρχε ωστόσο και χωρίς αυτά. Όσο «παρανοϊκοί» τύποι μαζεύουν λεφτά από το υστέρημά τους, για να δίνουν το παρών στα γήπεδα που αγωνίζεται. Για να χαράσσουν τις ζωές τους στο πλευρό τους.

Ολυμπιακός είναι το πρώτο ευρωπαϊκό διπλό στη Βρέμη. Θυμάσαι; Σίγουρα θυμάσαι. Ολυμπιακός, κι η οδυνηρή ήττα στο Τορίνο. Ολυμπιακός είναι το αδύνατο, που έγινε δυνατό στην Πόλη. Ολυμπιακός είναι οι τεσσάρες στον αιώνιο αντίπαλο.  Ολυμπιακός, όλα εκείνα τα βραδιά που πέρασαν σαν αέρας, με γέλια, με δίχως νόημα αναλύσεις. Τότε που δεν ήθελες να ξημερώσει και σε πείσμα ο ήλιος σου φώναζε να τρέξεις σπίτι. Ολυμπιακός κι εκείνα που δεν έλεγαν να περάσουν. Σαν να πάγωνε ο χρόνος, να γέλαγε με την πίκρα σου. Αυτά που κουβαλούσες ένα ανεξήγητο βάρος στο στήθος που δεν έφευγε.

Ολυμπιακός είναι οι προσφυγικές κατοικίες στη Νίκαια, εκεί στις οδούς Αϊδινίου, Ικονίου, Σμύρνης στα σπίτια που στέκονται ελαφρώς ρημαγμένα, φαγωμένα από τον χρόνο, μα γεμάτα ζωή. Ολυμπιακός είναι η Κοκκινιά, το Κερατσίνι, η Δραπετσώνα, το Πέραμα, εκεί που ο μήνας βγαίνει με ζόρι, μα τα ερυθρόλευκα χρώματα αρκούν για να ζωηρεύουν τις μέρες. Εκεί που με ένα διαρκείας βολεύονται 2-3.  Μια τηλεόραση, ολόκληρες παρέες.

Ολυμπιακός είναι το σάλπισμα της τρομπέτας του Αττίλιο, είναι το σάλπισμα της τρομπέτας του Νίκου. Ολυμπιακός είναι το πρόσταγμα το λιμανιού στην καλοβαλμένη Αθήνα. Ολυμπιακός είναι το κόκκινο της γενναιότητας και του πάθους. Το άσπρο της παιδικής αθωότητας. Είναι όλοι αυτοί που τον ένιωσαν/νιώθουν πεπρωμένο τους.

Είναι οι τελευταίες λέξεις του Γόδα στο εκτελεστικό απόσπασμα, είναι η δύναμη και η αδυναμία σου. Είναι η τρέλα που δίνει υπόσταση στην ποίηση, είναι όσα με μανία προσπαθείς να φυλακίσεις σε λέξεις, μάταια.

Είναι οι σειρήνες των ασθενοφόρων στα πέριξ του Καραϊσκάκης τον Φλεβάρη του ’81. Είναι οι Άγγελοί του, που τον βλέπουν έκτοτε από τον ουρανό. Είναι όλοι όσοι θέλουν να βρίσκονται κοντά του, αλλά δεν μπορούν γιατί παραφέρθηκαν, περιορίστηκαν, προσαρμόστηκαν, καταπιέστηκαν, βολεύτηκαν.

Ο Ολυμπιακός είναι το δοξασμένο ποδοσφαιρικό τμήμα, το τμήμα μπάσκετ, εκείνο του βόλεϊ, αυτό του χάντμπολ. Ολυμπιακός είναι κάθε ντρίμπλα του Τζιοβάνι. Είναι το τρίποντο του Σπανούλη, μπροστά από τα απλωμένα χέρια του Διαμαντίδη στο ΟΑΚΑ. Ολυμπιακός είναι το «πεταχτάρι» του Πρίντεζη και τα βουρκωμένα του μάτια, στη φιέστα για το πρωτάθλημα του 2016. Είναι τα δικά σου δάκρυα, που ενώνονται με τα δάκρυα τόσων άλλων, που μοιράζεστε την ίδια ανεξήγητη λατρεία.

Είναι αυτοί που δεν δίστασαν λεπτό να αναμετρηθούν στο δρόμο, ακολουθώντας τους άγραφους δικούς τους, ηθικούς κανόνες. Αυτοί που έχουν σπίτια σε όλη την Ελλάδα. Ταξιδεύουν από τον έναν σύνδεσμο, στον άλλον και βρίσκουν πρόσωπα γνώριμα ή ξένα μα τόσο οικεία. Είναι το ρολόι στο Πασαλιμάνι. Η υπόγα που ενώνει Καραϊσκάκη και ΣΕΦ. Είναι εκείνα τα 2-3 σκαλάκια έξω από το Μελίνα Μερκούρη. Είναι τα γκράφιτι σε όλη την Ελλάδα που υμνούν το μεγαλείο του.

Ολυμπιακός είναι έκρηξη συναισθημάτων. Είναι αγωνία που μεγαλώνει σε κάθε ένα βήμα που σε φέρνει πιο κοντά στο γήπεδο. Η μυρωδιά του βρεγμένου γρασιδιού, ο ήχος που κάνουν τα παπούτσια των παικτών στο παρκέ.

Είναι η καζούρα στον αντίπαλο με κάθε πιθανό κι απίθανο τρόπο, είναι οι κασέτες με τα τραγούδια του. «Τα παιδιά του Πειραιά», «τη θάλασσα του Πειραιά» αυτές που κολλούσες με σελοτέιπ και γυρνούσες με υπομονή με το μολύβι, για να παίξουν ξανά και ξανά τις ίδιες μελωδίες. Είναι το καφενείο δίπλα στην Παλιά Θύρα 7. Είναι ο Τσιτσάνης, ο Βαμβακάρης, ο Μητροπάνος. Είναι τα ρεμπέτικα, τα λαϊκά.

Είναι ο κυρ Θόδωρος, ο κυρ Μανώλης, ο κυρ Γιάννης και οι ιστορίες τους. Είναι ο ξεσηκωμός της Θύρας 7 να βοηθήσει το καλοκαίρι στο Μάτι, στην Ε9. Είναι η αλληλεγγύη και η οικογένεια του γηπέδου. Για κάποιους, η μόνη οικογένεια, ο δικός τους άνθρωπος.

Ολυμπιακός είναι εκείνο το 2ωρο στο γήπεδο, που πατάς pause στην ίδια τη ζωή και κάνεις ένα άλμα στην δική σου ερυθρόλευκη ουτοπία. Είναι το τσιγάρο, με χέρια τρεμάμενα από την ένταση, όταν ένας αγώνας έχει στραβώσει. Είναι το φως στα σκοτάδια που παλεύεις να νικήσεις. Είναι η όαση στο άγχος που σε κατατρέχει καθημερινά. Είναι η δική σου πηγή ζωής και ένας αλάνθαστος δρόμος προς το «θάνατο».

MUST READ

Ο Μεντιλίμπαρ είπε την αλήθεια σε λίγες λέξεις και «έδειξε» γιατί ο Ολυμπιακός διαφέρει

Ολυμπιακός είναι οι παλμοί που ανεβαίνουν με δαιμονιώδη ταχύτητα. Είναι τα νεύρα, η απογοήτευση, το «γιατί». Είναι η ξενέρα που δυναμώνει την λατρεία, με ένα τρόπο που αντιτίθεται στην ίδια τη λογική σου. Είναι η γυναίκα που θα σκότωνες και θα σκοτωνόσουν για πάρτη της. Είναι το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον σου. Κατάλαβες τι είναι ο Ολυμπιακός;