Γιώργος Πρίντεζης: Μια σημαία κόντρα σε όλους τους ανέμους

Δεν ήταν στην αγαπημένη του θέση στο ΣΕΦ και είχε από καιρό πάψει να του στέλνει μήνυμα μετά από κάθε αγώνα.

Όμως μέχρι τελευταία στιγμή τον προέτρεπε να παίξει καλύτερα.

Κανένα κύτταρο κατεστραμμένο από την επάρατη νόσο, δεν λυγίζει τη ψυχή και ο Ιωσήφ Πρίντεζης είχε περίσσεια.

Έτσι μεγάλωσε και τον γιο του Γιώργο, που ήρθε στον κόσμο στις 22 Φλεβάρη του 1985.

Για κάθε του συμβουλή, για κάθε νουθεσία.

Κάθε υποστηρικτικό ή επικριτικό μήνυμα.

Για όλες εκείνες τις φορές που τον προέτρεψε να συνεχίσει στύβοντας και την τελευταία ρανίδα της δικιάς του επίμονης, ήρθε η δεύτερη ημέρα του Ιουνίου του 2016 για να του πει: «πατέρα, δικό σου».

Ο Ολυμπιακός είχε προετοιμάσει μια όμορφη γιορτή για την κατάκτηση του πρωταθλήματος. Εκείνη η κούπα είχε έρθει μετά από μεγάλα σουτ του Βασίλη Σπανούλη, μετά από μεγάλα «διπλά» στην έδρα του αιωνίου αντιπάλου. Είχε έρθει γιατί έπρεπε. Και έπρεπε, γιατί ο οργανισμός που λέγεται Ολυμπιακός είχε μια άτυπη υποχρέωση απέναντι στον υπαρχηγό του, που γιγάντωσε την επιθυμία. Και η υποχρέωση «γεννήθηκε» από την δύναμη ψυχής του Πρίντεζη να αγωνιστεί κανονικά στους τελικούς λίγο μετά το τελευταίο «αντίο» στον πατέρα του. Όταν λοιπόν η κούπα έφτασε στα δικά του χέρια και με δάκρυα στα μάτια κοίταξε προς τον ουρανό, γνώριζαν όλοι πως είχαν σταθεί στο ύψος τους. Στο ύψος του.

Το καλοκαίρι του 2000 ο Ηλίας Ζούρος είχε ένα ρόστερ με «διαμάντια». Είχε στη διάθεσή του παίκτες όπως ο Ντίνο Ράντζα, ο Ντέιβιντ Ρίβερς, ο Νίκος Οικονόμου. Τότε ήταν που ο πιτσιρικάς Πρίντεζης με δισταγμό και δέος κρατούσε για πρώτη φορά την ερυθρόλευκη. Με επισημότητα. Όπως πολλάκις είχε κάνει στο σπίτι του πανηγυρίζοντας τα κατορθώματα της μεγάλης του αγάπης. Ο Γιώργος ποτέ του δεν το έκρυψε. Γιατί να το κάνει άλλωστε; Ένιωθε μια πηγαία ανάγκη να είναι ειλικρινής απέναντι σε όλους τους φιλάθλους. Απέναντι σε παίκτες και αντίπαλους. Τον Ολυμπιακό υποστήριζε. Με αγνή οπαδική αγάπη και σεβασμό στην Ιστορία του. Η επιθυμία να αγωνιστεί γι αυτόν τον «έκαιγε».

Ακόμα και όταν αποχώρησε για την Μάλαγα. Σκεφτόταν πότε θα έρθει η κατάλληλη στιγμή για να επιστρέψει. Δεν χρειάζονται αποδείξεις για τον κύριο «πεταχτάρι στην Πόλη». Αν θέλει κανείς, όμως έστω μία, μπορεί να γυρίσει στο καλοκαίρι του 2017, να αναζητήσει το χαμόγελό του, όταν βγήκε από τα γραφεία της εταιρίας των αδελφών Αγγελόπουλων, μετά τη συμφωνία ανανέωσης της συνεργασίας των δύο πλευρών για ακόμα 3 χρόνια. «Να τελειώσω την καριέρα μου στον Ολυμπιακό», ψέλλισε με φωνή τρεμάμενη και επέστρεψε γρήγορα στην πολυκατοικία.

Ο Γιώργος Πρίντεζης έχει κάτι ιδιαίτερο. Μπορεί να είναι πάντοτε έτοιμος να θυσιαστεί για την ερυθρόλευκη, μα δεν θα το δεις ποτέ να διαγράφεται στο πρόσωπό του. Μπορεί να είναι έτοιμος να υπερβάλει εαυτόν ξανά, υπό πόνους σωματικούς ή ψυχικούς, μα δεν είδε ποτέ το παρκέ ως πεδίο «μάχης». Μπορεί να είναι εξοργισμένος, απογοητευμένος ή υπέρμετρα χαρούμενος μα κάθε του αντίδραση ελέγχεται πάντα από τη θέα «ισορροπία».  Αξιοπρέπεια. Έτσι το έλεγε ο πατέρας του και το έχει χαράξει βαθιά μέσα του ο Γιώργος.

Το ερυθρόλευκο ταξίδι δεν έχει συγκεκριμένη αφετηρία για τον Γιώργο. Τα τυπικά λένε 2000. Αναφέρουν μονοετή δανεισμό στην Ολύμπια Λάρισας. Επιστροφή στον Πειραιά μέχρι το καλοκαίρι του 2009. Διετή στάση στην Μάλαγα και ιερή επιστροφή το 2011.

Το καλοκαίρι του 2009 στην ανακοίνωση αποχώρησής του ανέφερε: «Θέλω να ευχαριστήσω τον Ολυμπιακό για τα 9 χρόνια που περάσαμε μαζί. Ήταν και είναι η ομάδα της καρδιάς μου, αλλά δυστυχώς οι δρόμοι μας χωρίζουν και πιστεύω πως με βάσει τις επιλογές που είχα στα χέρια μου και το σκεπτικό της κάθε πρότασης, ο καθένας στη θέση μου θα έπραττε το ίδιο. Πηγαίνω στην Ισπανία για να βελτιωθώ και ελπίζω κάποια στιγμή οι δρόμοι μας να ξανασυναντηθούν, όταν και εάν με θέλουνε πραγματικά» Στην Ανδαλουσία, ο Γιώργος δοκιμάζεται και από την μοίρα. Τραυματίζεται άσχημα στον αγώνα με αντίπαλο την Κάχα Λαμποράλ και η διάγνωση κάνει λόγο για κάταγμα του ακρωμίου και ρήξη του οπίσθιου συνδέσμου. Το ξεπερνάει.

Επιστρέφει στο Λιμάνι για να γράψει Ιστορία. Για να γίνει ο κύριος «πεταχτάρι». Για να υπογράψει τον θρίαμβο στην Πόλη το 2012, με το νικητήριο καλάθι του στην εκπνοή. Εκείνη η σεζόν μάλιστα, σεζόν επανεκκίνησης για τον μπασκετικό Ολυμπιακό, συνοδεύτηκε με μπόλικη αμφισβήτηση και δυσπιστία. Μα έκλεισε με τον πιο παραμυθένιο τρόπο. Με το έπος της Κωνσταντινούπολης. Με το δικό του καλάθι. Έγραψε με τα δικά του χέρια, το πιο όμορφο, το πιο αξέχαστο κεφάλαιο στην ερυθρόλευκη Ιστορία. Με ένα σουτ που χαρακτηρίζει μόνο εκείνον, έστειλε τον Ολυμπιακό στην κορυφή της Ευρώπης. Εκεί που τον είχε αφήσει παιδάκι 12χρονών. Έγινε τότε ο πρώτος παίκτης (μετά τον Τζόρτζεβιτς που έδωσε την κούπα στην Παρτιζάν, το μακρινό 1992) που ευστόχησε σε τελευταίο σουτ τελικού χαρίζοντας στην ομάδα του το βαρύτιμο τρόπαιο…

Σήμερα (22/02) κλείνει τα 34 του χρόνια και μπορεί να αισθάνεται «γεμάτος». Μπορεί να γυρίσει στο παιδικό του δωμάτιο. Να ψηλαφίσει τις αφίσες στον τοίχο. Τα παλιά ερυθρόλευκα κασκόλ.  Να κρατήσει στα χέρια του μια παλιά φωτογραφία, να χαμογελάσει στον έφηβο εαυτό του. Να χαμογελάσει γνωρίζοντας ότι τα κατάφερε. Δεν πρόδωσε τα ερυθρόλευκα, δεν γύρισε την πλάτη στο όνειρο. Όλα όσα έκαιγαν το μέσα του από μικρό τα υλοποίησε και με το παραπάνω. Είναι θρύλος. Γι αυτό το «Γιώργο», θα ακολουθείται πάντα από το «ψυχάρα, Ολυμπιακάρα»