Ντιέγκο Σιμεόνε: Μέχρι τον θάνατο…

«Από τότε που ήμουν παιδί, μου έμαθαν, ότι είσαι με την οικογένειά σου μέχρι τον θάνατο», είπε. Ίσως ακούγεται καλύτερα στα ισπανικά, από εύθραυστη φωνή Αργεντίνου – «A la muerte». Αυτό είχε δηλώσει ο Ντιέγκο Σιμεόνε σε συνέντευξη Τύπου μετά από ένα ντέρμπι κόντρα στη μισητή συμπολίτισσα Ρεάλ, πέρυσι. Ήταν τότε που τα μεταγραφικά σενάρια ήθελαν τον μεγάλο σταρ της ομάδας, Αντουάν Γκριεζμάν, να αποχωρεί από την Ατλέτικο Μαδρίτης.

«Έχω διδαχθεί να είμαι μαζί με την οικογένειά μου, είμαι μαζί τους μέχρι τον θάνατο. Και δεν θα αλλάξω τώρα», διάλεξε τα λόγια του πολύ προσεκτικά. «Τα πράγματα που αφορούν την οικογένεια λύνονται μέσα σε αυτή», συνέχισε, προσθέτοντας μετά από μια μικρή παύση: «Είμαι με την οικογένειά μου, όσο είναι ακόμα εδώ είμαστε οικογένεια». Ακόμα μία φορά που κλήθηκε να την κρατήσει ενωμένη. Αυτός να ηρεμήσει τα πνεύματα. Αυτός να κρατήσει τις ισορροπίες.

Ως ποδοσφαιριστής την υπηρέτησε αρχικά για τρία χρόνια (1994-1997) κατακτώντας μαζί της το νταμπλ το 1996. Κι έπειτα για άλλα δύο (2003-2005). Συγκεκριμένα το Καλοκαίρι του 2003, στα 33 του χρόνια, έφυγε από τη Ρώμη, άφησε τα «γαλάζια» της Λάτσιο και υλοποίησε την πρώτη ιερή επιστροφή: «Όταν κατέβηκα από το αεροπλάνο, ένιωσα κάτι παράξενο, μια περίεργη ταραχή. Και μόλις πάτησα το πόδι μου στη Μαδρίτη, έγινε πραγματικότητα η επιθυμία μου, με διαπέρασε μια ανατριχίλα, σημάδι της προσμονής και του ενθουσιασμού για αυτήν την καινούργια πρόκληση. Πριν λίγες εβδομάδες, όταν είδα στο Βιθέντε Καλντερόν εκείνο το πανό που έγραφε «Τσόλο σε αγαπάμε», αποφάσισα ότι η επιλογή μου θα ήταν αυτή, να επιστρέψω εδώ»!

Ενάμιση χρόνο αργότερα, στις 14 Δεκεμβρίου του 2004, θα δώσει την τελευταία του συνέντευξη Τύπου ως παίκτης των Ροχιμπλάνκος, για να ανακοινώσει το τέλος της συνεργασίας του με την ομάδα και την επιστροφή του στην Αργεντινή: «Αφήνω την Ατλέτι γιατί στα 34 μου χρόνια ο ποδοσφαιριστής που έχω μέσα μου, μου ζητάει να παίξω μπάλα», δήλωνε βουρκωμένος. Ο τεχνικός των Κολτσονέρος, Θέσαρ Φεράντο, είχε πάψει να τον υπολογίζει κι εκείνος αποφάσισε ότι είχε έρθει η ώρα να φύγει από την Ευρώπη, να επιστρέψει στην πατρίδα του. Κλείνει την καριέρα του στη Ράσινγκ τη σεζόν 2005-06.

Πέρασαν από τότε έξι χρόνια και εννέα ημέρες. Το 2011 έφτανε στην εκπνοή του. Στις 23 Δεκεμβρίου ο Ντιέγκο Σιμεόνε επιστρέφει ξανά. Φοράει ένα από τα μαύρα του κοστούμια και κάθεται στον πάγκο της Ατλέτικο Μαδρίτης. «Η Μαδρίτη μου θυμίζει το Μπουένος Άιρες. Βρήκα τον εαυτό μου στον τόπο του». Οκτώ χρόνια αργότερα και αυτή η ιερή δυαδικότητα δεν λέει να σπάσει, με τους Ροχιμπλάνκος να ανακοινώνουν την Πέμπτη, την ανανέωση της συνεργασίας τους μαζί του, μέχρι το 2022. A la muerte…

Ο Ντιέγκο Σιμεόνε έχει γίνει η Ατλέτικο Μαδρίτης. Και η Ατλέτικο Μαδρίτης έχει γίνει ο Ντιέγκο Σιμεόνε. Δεν είναι που πρόκειται για τον πιο επιτυχημένο προπονητή στην Ιστορία της. Καμία σημασία δεν έχουν οι επτά τίτλοι. Ο Τσόλο ήταν αυτός που έδωσε ταυτότητα στην Ατλέτικο, της μετέδωσε το «είναι» του. Δίδαξε στους παίκτες να είναι στρατιώτες και όλοι μαζί να υπηρετούν την ίδια ερυθρόλευκη αλήτισσα.

Αυτός έμαθε στην Ευρώπη που είχε θαμπωθεί από την Μπαρτσελόνα του Πεπ Γκουαρδιόλα, ότι δεν είναι όλα στο ποδόσφαιρο κατοχή μπάλας και άρτια δομημένες επιθέσεις. Είναι και ψυχή, υπερπροσπάθεια, αυτοθυσία. Είναι αργεντίνικο τάνγκο σε μιλόνγκα σε φτωχογειτονιά του Μπουένος Άιρες. Είναι μάχη μέχρι το τέλος. «Δεν θέλω να γοητεύω τους κριτικούς, θέλω να γοητεύω τους παίκτες μου», έχει δηλώσει και δεν μπορώ να σκεφτώ προπονητή με μεγαλύτερη παρεμβατικότητα στην ομάδα του.

Υπάρχει πιθανόν κάποιο είδος τελετουργίας, μια μυστηριακή τελετή αν θέλει κάποιος να δουλέψει μαζί του. Ίσως όλοι στοιχίζονται σε μία γραμμή και διαβάζουν κάποιο όρκο πίστης στον Cholismo. Πιθανόν να υπάρχει και ένα «C» χαραγμένο στο κορμί τους, ως απόδειξη πίστης. Ο ίδιος βέβαια θα αποφασίσει αν κάποιος είναι ικανός να υπηρετήσει το όραμά του. Αν έχει τα εγκεκριμένα αποθέματα ψυχής. Αν μπορεί να παίξει μέχρι να του κοπεί η ανάσα. Αν είναι διατεθειμένος να αγωνίζεται για το σύνολο. Αν παίρνει το ρίσκο να πέσει μαχόμενος. A la muerte…

Ο Τσόλο έτσι ήταν και ως ποδοσφαιριστής. Ένας από τους καλύτερους αμυντικούς χαφ της δεκαετίας του ’90. Σκληροτράχηλος, παθιασμένος από το πρώτο λεπτό, μέχρι το τελευταίο. Θα έπαιζε άλλα 90 λεπτά αν χρειαζόταν, για να φύγει νικητής από το γρασίδι. Βάλε στο μυαλό σου μια σκηνή πάνω σε ένα ρινγκ. Δυο φαινομενικά άνισους μποξέρ. Φαντάσου τον πρώτο να κάνει επίδειξη δύναμης, επηρμένος, αλαζόνας. Τον δεύτερο κακομούτσουνο, με πρόσωπο αυλακωμένο, να φτύνει αίμα στην άκρη του ρινγκ. Δες τον, σκουπίζει το στόμα του, ανασαίνει βαριά, σφίγγει τα δόντια, σηκώνεται και συνεχίζει.

Συνεχίζει γιατί έχει πίστη. Και πίστη σημαίνει λογική που βυθίζεται κι αναδύεται μια παθιασμένη, «μεθυσμένη» διαίσθηση. Είναι κατάθεση ψυχής. Άρνηση αποδοχής της ήττας. Μαχητικότητα. Είναι καρδιά και πνεύμονες… στο γρασίδι, το μαχαίρι στα δόντια και το βλέμμα στη νίκη. Είναι η καρδιά, πάνω από το ταλέντο. Η προσπάθεια πάνω από τις αντοχές, a la muerte…