«Θρύλε μου ζωή, δεν ξέρω τι θα πει…»

Χριστόφορος Ευαγγελάτος 08.02.2019-00:01

Το δείλι της 8ης Φεβρουαρίου 1981 το μαύρο θανατικό χτύπησε τον Ολυμπιακό και 21 ψυχές έσβησαν στα σκαλοπάτια της θύρας 7. Η ερυθρόλευκη οικογένεια δεν ξεχνά και φωνάζει «αδέρφια ζείτε εσείς μας οδηγείτε»

Ο γκρεμιστής της ζωής παραφυλούσε στο άραχνο σκοτάδι. Βαθιά χωμένος στα αγύριστα λημέρια του, στου κάτω κόσμου τα αλώνια. Με σκιά βαριά – μια μορφή παγωμένη – βγαλμένη θαρρείς από ομηρικό έργο. Και κύκλωσε την μέρα του μεγάλου χαμού. Και βύθισε το λιμάνι της περηφάνιας και της εργατιάς σε πόνο ανείπωτο.

Έστειλε τον «βαρκάρη» του για να χτυπήσει τα νιάτα, για να θερίσει ζωές. Αχόρταγος ο θεριστής δεν έδειξε οίκτο. Κανένα έλεος κι ο πόνος αδερφέ μου αβάσταχτος. Πόσο αβάσταχτος.

Ούτε ο Σικελιανός μα ούτε και ο Καρυωτάκης δεν θα έβρισκαν την λέξη για να περιγράψουν το μεγάλο κακό. Θάνατος είναι, έγραψε ο ποιητής. Πόνος, πόνος για τη νιότη που δεν πρόλαβε να ζήσει. Για το ζεστό αίμα που κύλησε στα σκαλοπάτια της θύρας 7. Για το φτερούγισμα των ψυχών.

Για τα 21 παιδιά που έφυγαν από την ζωή το κατάμαυρο δείλι της 8^ης Φεβουαρίου του 1981. Δείλι βαρύ για τον Ολυμπιακό, τον κόσμο του. Για το λιμάνι του Πειραιά. Για το ελληνικό ποδόσφαιρο. Για όλη την χώρα. Από τον θρίαμβο στον όλεθρο. Μια απόσταση πενήντα μέτρων. Μια κούρμπα που οι παλιότεροι την θυμούνται ακόμα.

Αδέρφια μου, πως το χωράει ο νους σας; Μέρα με ήλιο κι απόγιομα με καταχνιά και θλίψη. Ολυμπιακός – ΑΕΚ 6-0 και η λαοθάλασσα ορμάει στα σκαλοπάτια της θύρας 7.

Οι οπαδοί της ομάδας του λιμανιού τρέχουν για να πάνε στα ινδάλματα τους, στην είσοδο των αποδυτηρίων για να αποθεώσουν τους θριαμβευτές. Τον Κουσουλάκη, τον Γαλάκο και τους υπόλοιπους παίκτες του Ολυμπιακού.

Κι εκεί η… ενέδρα του Χάροντα. Οι πόρτες κλειστές. Τα μάνταλα να μην κάνουν πίσω. Καμιά διέξοδος. Και τα κορμιά πεσμένα στα παγωμένα σκαλοπάτια. Τα κορμιά να πιέζονται στα κάγκελα. Και οι ψυχές να φεύγουν, να φεύγουν, να φεύγουν.

Κι αυτά τα παιδιά να φεύγουν από δίπλα μας έχοντας μια μόνο λέξη στα παγωμένα τους χείλη. Ολυμπιακός. Κι αυτά τα παιδιά είναι που θέριεψαν τον θρύλο που λέγεται Ολυμπιακός. Το κόκκινο της ριγωτής ερυθρόλευκης, θαρρείς βγαλμένο από τα σωθικά όσων έφυγαν το απόγιομα εκείνης της μέρας, θυμίζει για πάντα το μεγαλείο του συλλόγου. Και οι θέσεις τους είναι πάντα κρατημένες στην θύρα 7. Κι αυτοί εκεί πάντα για να τραγουδούν «Θρύλε μου ζωή, δεν ξέρω τι θα πει…».

Έβαλε ο Θεός σημάδι την Ελλάδα τον Φλεβάρη του 81. Κι όταν τελικά οι πόρτες άνοιξαν, οδυρμός. Ασθενοφόρα παντού και απόγνωση. Σειρήνες να ηχούν κόσμος αλαφιασμένος να μην μπορεί να πιστέψει την τραγωδία. Κόσμος να τρέχει για να βοηθήσει. Κορμιά παγωμένα. Μάτια κλειστά. Η ζωή εν τάφω στα σκαλοπάτια και παντού μαύρο θανατικό. Σκηνικό τραγωδίας.

Στα νοσοκομεία της χώρας συναγερμός για να μεταφερθούν οι τραυματίες. Η είδηση γίνεται γνωστή μέσω των δελτίων ειδήσεων και η χώρα βυθίζεται στο πένθος. Σπάραξαν οι καρδιές στο άκουσμα του μεγάλου κακού.

Το χρονικό της τραγωδίας

17:03 Κάποιοι αστυφύλακες κατορθώνουν να ξεριζώσουν ένα από τα τουρνικέ και να απεγκλωβίσουν έτσι αρκετό κόσμο.

17:15 Νεκροί και τραυματίες μεταφέρονται με περιπολικά και 13 ασθενοφόρα του ΕΚΑΒ στο Τζάνειο νοσοκομείο Πειραιά, ενώ έχει σημάνει γενική κινητοποίηση στην αστυνομία και τα νοσοκομεία.

17:30 Αρκετοί φίλαθλοι συγκεντρώνονται έξω από το Τζάνειο με την αγωνία ζωγραφισμένη στα πρόσωπά τους.

17:50 Τα τηλεοπτικά δίκτυα (ΕΡΤ και ΥΕΝΕΔ) μεταδίδουν το γεγονός και κάνουν έκκληση σε γιατρούς να προσέλθουν στο Τζάνειο, ώστε να ενισχύσουν τους εφημερεύοντες αλλά και για αιμοδότες. Κινητοποιείται επιπλέον προσωπικό και στο Κρατικό Πειραιώς όπου μεταφέρονται κάποιοι βαριά τραυματισμένοι.

18:20 Φτάνουν στο Τζάνειο ο Υπουργός Κοινωνικών Υπηρεσιών κ. Δοξιάδης και οι Υφυπουργοί κ. Τσουκαντάς και κ. Αποστολάτος και δίνονται εντολές για ακόμα μεγαλύτερη κινητοποίηση γιατρών και αιμοδοτών.

18:30 Το Κέντρο Άμεσης Δράσεως ζητάει από τα πληρώματα των περιπολικών και τους αστυνομικούς εθελοντές αιμοδότες να σπεύσουν στα δύο νοσοκομεία. Εκατοντάδες αστυνομικοί προσφέρουν αίμα.

18:50 Φτάνουν στο Τζάνειο ο Υπουργός Δημόσιας Τάξης κ. Δαβάκης, ο Υφυπουργός Προεδρίας Κυβερνήσεως κ. Αχιλλέας Καραμανλής, ανώτεροι αξιωματικοί της Αστυνομίας και παράγοντες του Ολυμπιακού και της Α.Ε.Κ.

19:00 Με εντολή του διευθυντή του ΚΑΒ κ. Καραβά ζητείται να τεθεί σε επιφυλακή και το ΚΑΤ, για να δεχτεί τραυματίες που έχουν ανάγκη νευροχειρουργικής επεμβάσεως.

19:15 Εκατοντάδες άτομα συγκεντρώνονται έξω από το Τζάνειο και με αγωνία ζητούν να μάθουν τα ονόματα νεκρών και τραυματιών.

19:30 Αθρόα είναι η προσέλευση γιατρών και αιμοδοτών, ενώ δεκάδες γυναίκες λιποθυμούν από την αγωνία.

19:40 Ο Υπουργός κ. Δοξιάδης ενημερώνει τον Πρωθυπουργό κ. Ράλλη, ο οποίος δίνει εντολή να ληφθούν τα αναγκαία μέτρα και ενημερώνει τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας κ. Κ. Καραμανλή.

19:45 Χρειάζεται να μπλοκάρουν το Τζάνειο δυνάμεις των ΜΑΤ προκειμένου να απομακρύνουν τον κόσμο από την κεντρική είσοδο για να γίνει πιο εύκολη η πρόσβαση στους γιατρούς και στους αιμοδότες.

20:00 Σκηνές αλλοφροσύνης διαδραματίζονται στο Τζάνειο από τους συγγενείς. Αναγνωρίζονται τα τρία πρώτα θύματα. Είναι οι Γιάννης Κανελλόπουλος, Γιάννης Διαλυνάς και Βασίλης Μάχας. Δυστυχώς ακολούθησαν και άλλοι και ο αριθμός των νεκρών έφτασε τους 21.

20:15 Οι αστυνομικοί του 7ου Αστυνομικού τμήματος αρχίζουν την πραγματογνωμοσύνη στην ΘΥΡΑ 7, αναζητώντας τις αιτίες του τραγικού γεγονότος.

20:30 Στο Τζάνειο φτάνει ο Πρωθυπουργός Γεώργιος Ράλλης ενώ σοβαρά τραυματίες μεταφέρονται στο Γενικό Κρατικό Πειραιώς και στο ΚΑΤ. Γιατροί και νοσοκόμες βγαίνουν με καταματωμένες τις μπλούζες στους διαδρόμους και φωνάζουν ονόματα τραυματιών. Αρκετοί από τους συγγενείς λιποθυμούν.

20:50 Τα ραδιοτηλεοπτικά δίκτυα αρχίζουν να μεταδίδουν πένθιμη μουσική, ενώ παράλληλα σε ένδειξη πένθους έχουν διακόψει το πρόγραμμά τους.

21:00 Γύρω στα 300 με 400 άτομα με άγριες διαθέσεις προσπαθούν να μπουν στο στάδιο Καραϊσκάκη και να βρουν τους υπεύθυνους. Απομακρύνονται από μια διμοιρία των ΜΑΤ.

21:15 Ο διοικητής του Τζανείου κ. Απέργης βγαίνει στο διάδρομο και κάνει έκκληση στον κόσμο να απομακρυνθεί από την είσοδο του νοσοκομείου γιατί εμποδίζεται με την παρουσία τους η κυκλοφορία περιπολικών και ασθενοφόρων, ενώ εκκλήσεις για τον ίδιο λόγο γινόντουσαν και από τα τηλεοπτικά δίκτυα.

22:00 Ο κόσμος αρχίζει να απομακρύνεται σιγά – σιγά από τα δύο νοσοκομεία…

Η μυριοτραγουδισμένη θάλασσα του Πειραιά θέριεψε, αρνούμενη να πιστέψει το κακό που χτύπησε το καμάρι της, τον Ολυμπιακό της. Στο λιμάνι παντού σιωπή. Σιωπή σ’ όλη την χώρα. Ένας βουβός θρήνος, που σε πνίγει μέχρι να έρθει το ξέσπασμα, το κλάμα.

Οι 21 ψυχές δεν πρόλαβαν να ζήσουν. Ο Παναγιωτάκης 14 ετών. Τι να πεις Θε μου, 14 ετών. Με την σημαία του Ολυμπιακού ψηλά. Δεν ήθελαν μεσίστιες σημαίες τα παιδιά που «έφυγαν». Και τώρα μόνο ένα «φωνάζουν». Ψηλά την σημαία του Ολυμπιακού, ψηλά.

Πέρασαν 38 χρόνια από την τραγωδία της θύρας 7 και το αίμα παραμένει ζεστό. Πιο κόκκινο κι από το κόκκινο. Και ο λαός του Ολυμπιακού πάντα εκεί για να τιμήσει την μνήμη των 21 παιδιών. Για να ακουστεί ξανά «αδέρφια ζείτε εσείς μας οδηγείτε». Για ν’ ακουστεί είκοσι φορές «παρών» και μια φορά «παρούσα». Για σένα Ζωγραφιά μου, για σένα.

Για να ραγίσουν τα τσιμέντα, τα σκαλοπάτια και τα τουρνικέ. Για να «λυγίσει» και ο θεριστής με τον «βαρκάρη» του, που σημάδεψε τα παιδιά του Ολυμπιακού.

Η οικογένεια του Ολυμπιακού περήφανη και συγκλονισμένη θα τιμά πάντα την μνήμη των 21 φιλάθλων που έφυγαν από την ζωή το καταραμένο δείλι της 8^ης Φεβρουαρίου του 1981.

Έχουν περάσει 38 χρόνια από την ανείπωτη τραγωδία της θύρας 7, από την μεγαλύτερη τραγωδία στην ιστορία του ελληνικού αθλητισμού. Κανείς όμως δεν έδωσε εξηγήσεις για τον θάνατο 21 νέων ανθρώπων. Δεν αποδόθηκε δικαιοσύνη κι εδώ κυριαρχεί ένα τεράστιο γιατί. Γιατί δεν αποδόθηκε δικαιοσύνη. Γιατί;