Τα όνειρα κοστίζουν

Ήταν Φλεβάρης του 2015. Ήταν ο πρώτος αγώνας των «16» του Champions League. Ατλέτικο Μαδρίτης κόντρα σε Μπάγερ Λεβερκούζεν, στο Μόναχο. Ήταν το 42ο λεπτό του αγώνα. Ο Σαούλ Νίγκεθ κατευθύνεται προς τον πάγκο. Αντικαθίσταται από τον Ραούλ Γκαρθία έχοντας δεχθεί κλωτσιά στο στομάχι από τον Κυριάκο Παπαδόπουλο (δεν είχε πρόθεση ο Έλληνας άσος). Έκτοτε ξεκινάει ένας δικός του, προσωπικός Γολγοθάς. Το τραύμα στο νεφρό προκάλεσε εσωτερική αιμορραγία. Έμεινε εκτός δράσης 39 ημέρες. Όταν επανήλθε στη δράση, συνέχισε να υποφέρει σιωπηλά.

Αν τον παρατηρήσει κανείς, θα δει πώς κάθε φορά που σκοράρει φιλάει τον καρπό του. Εκεί έχει χαράξει τα εξής: «Η δύναμη δεν προέρχεται από το σώμα αλλά και από τη βούληση της ψυχής». Δύο περίπου χρόνια μετά το εφιαλτικό εκείνο βράδυ του Φλεβάρη,  σε μια άλλη αναμέτρηση κόντρα στην Λερβερκούζεν με στόχο την πρόκριση στα προημιτελικά του θεσμού, σκόραρε. Σήκωσε τον καρπό του και φίλησε το τατουάζ. Έτρεξε μπροστά στους φίλους της Ατλέτι που είχαν ταξιδέψει στο Μόναχο. Έστρεψε το βλέμμα στο σημείο που καθόταν ο πατέρας του, Ζοσέ Αντόνιο. Όλοι το κατάλαβαν, είχε ξαναγεννηθεί.

«Τα προηγούμενα δυο χρόνια αγωνιζόμουν με εσωτερικό καθετήρα. Σε κάθε προπόνηση και σε κάθε παιχνίδι ουρούσα αίμα. Έχω περάσει άσχημα. Έπαιζα με την υγεία μου για να φοράω κάποια χρώματα, για να κυνηγάω το όνειρο. Θυμάμαι τα πάντα για τον τραυματισμό, πώς αισθάνθηκα, πόσες φορές έκανα εμετό στο φορείο. Το γκολ κόντρα στη Λεβερκούζεν ήταν τεράστια απελευθέρωση και συγκίνηση για μένα». Τα όνειρα κοστίζουν. Δεδομένου ότι δεν περισσεύουν όμως, σε κάνουν δέσμιό τους. Σε διαλέγουν και αναγκάζεσαι να τα υπηρετήσεις. Είναι η διέξοδός σου.

Οι οπαδοί της Ατλέτικο τον είχαν ήδη αγαπήσει.  Αναγνώριζαν στο πρόσωπό του έναν σκληρό και ταλαντούχο μέσο. Ένα παιδί των Ακαδημιών, που φόρεσε την ροχιμπλάνκα φανέλα για πρώτη φορά στα 12. Ένα τυπάκο που είχε υποστεί bullying στα τμήματα υποδομών της μισητής συμπολίτισσας Ρεάλ όταν τον απέκτησε από την Έλτσε.  Από τότε που ήρθε στο φως της δημοσιότητας η άνωθεν εξομολόγηση άνοιξε γι αυτόν μια μεγαλύτερη θέση στις καρδιές τους.  Τα λόγια του απέδειξαν το πόσο διακριτικά αντιμετώπισε το πρόβλημα υγείας του. Το τι ρίσκαρε για να τεθεί το συντομότερο δυνατό ξανά στις υπηρεσίες της ομάδας.  Αυτό τον έκανε εξαιρετικό εκπρόσωπο των αξιών της. Της αυτοθυσίας και της επιμονής της Ατλέτι.

Ο Σαούλ Νίγκεθ κλείνει σήμερα (21/11) τα 24 του χρόνια, μετράει ήδη 220 παιχνίδια με τους Ροχιμπλάνκος, έχει πετύχει 30 γκολ μερικά εξ’ αυτών εξαιρετικά περίτεχνα και κρίσιμα. Έχει μοιράσει 16 ασίστ. Είναι διεθνής με την Εθνική Ισπανίας, έχει κατακτήσει 2 Europa League, 2 Super Cup Ευρώπης, 1 Κύπελλο και ένα Super Cup Ισπανίας. Χρειάστηκε βέβαια πολύ υπομονή για να βρεθεί σε έναν σύλλογο που του ταιριάζει. Απορρίφθηκε τόσο από τους Μερένχες, όσο και… από τους ιθύνοντες της Ατλέτικο που μάλλον δεν πίστεψαν εξ’ αρχής στην μοναδικότητά του παραχωρώντας το 40% των δικαιωμάτων του σε μία εταιρεία, κοστολογώντας τον περί τα 2 εκατομμύρια.

Βρήκε τη θέση του στην ενδεκάδα όταν ο Τιάγκο τραυματίστηκε σοβαρά. Ο πολύ αυστηρός Ντιέγκο Σιμεόνε δεν τον εμπιστεύτηκε εξ’αρχής. Στην πορεία τον θεώρησε αναπόσπαστο κομμάτι της ομάδας. Εμπιστοσύνη που τελικά διαχύθηκε σε όλο τον οργανισμό που λέγεται Ατλέτικο. Δεν είναι τυχαίο ότι οι Ροχιμπλάνκος ανανέωσαν το συμβόλαιό του (που εξέπνεε το 2021) για πέντε ακόμα χρόνια, δηλαδή μέχρι το καλοκαίρι του μακρινού 2026.

MUST READ

Απευθείας στη League phase του Champions League: Πως ο Ολυμπιακός έφερε στα μέτρα του το πιο μεγάλο κόλπο της χρονιάς

«Τα θυμήθηκα όλα», είπε μετά το τέλος της αναμέτρησης κόντρα στην Λεβερκούζεν τον Φλεβάρη του 2017. «Πώς συνέβη, πού έπεσα, πόσες φορές έκανα εμετό, τους σπασμούς στο σώμα μου, σε ποιο νοσοκομειακό κρεβάτι βρισκόμουν, την καρέκλα που κάθισα, ποιοι φίλοι ήταν εκεί. Το γκολ ήταν μια βίαιη απελευθέρωση. Ένιωσα ανακούφιση. Μου πήρε το βάρος από το μυαλό και ο φόβος απομακρύνθηκε. Ήταν δύσκολο για μένα και την οικογένειά μου. Ήταν ένα ξεχωριστό παιχνίδι. Επέστρεψα στον τόπο από όπου θα μπορούσα να είχα πέσει».