Ένας αρτίστας γεννημένος σε λάθος εποχή

Εάν ζούσε τη δεκαετία του 70′ θα μιλούσαμε για έναν από τους κορυφαίους ποδοσφαιριστές του κόσμου. Παραγκωνισμένος στην άσημη Έσμπιεργκ του δανέζικου πρωταθλήματος και με τις λαμπρότερες μέρες του να ανήκουν πλέον στο μακρινό παρελθόν, ο Ράφαελ Φαν ντερ Φάαρτ πήρε την απόφαση να κρεμάσει τα παπούτσια του.

Καθ’όλη τη διάρκεια της καριέρα του ο Ολλανδός ήταν ένας «αρτίστας» του ποδοσφαίρου, ικανός να σε «μαγέψει» με το κάθε άγγιγμα του. Μεγάλωσε σε ένα τρέιλερ με τους γονείς του, ταξιδεύοντας συνεχώς. Έτσι όμως έκανε τα πρώτα του βήματα στο ποδόσφαιρο, ανοργάνωτα, σαν καλλιτέχνης.

Δεν ήταν μέχρι την ηλικία των 10 όταν και αποφάσισε να ενταχθεί στην ακαδημία του Άγιαξ. Στον Αίαντα δεν άργησε να ξεχωρίσει και το 2000 σε ηλικία 17 ετών έκανε το ντεμπούτο του με τη δοξασμένη φανέλα του.

Παρά τον ενθουσιασμό που προκάλεσε τα πρώτα χρόνια της καριέρας του με την Ολλανδική ομάδα, δεν άργησαν πολύ οι πρώτες «φωνές». Οι κακές εμφανίσεις του μεσοεπιθετικού τη σεζόν 2003-04, σε συνδυασμό με το lifestyle του με την τότε αρραβωνιαστικιά του και μετέπειτα σύζυγο του, Σιλβί Μέις, προκαλούσε έντονες αντιδράσεις στις τάξεις των οπαδών οι οποίοι τον έβλεπαν ως ηγέτη της ομάδας.

Όλα αυτά σε συνδυασμό με την άρνηση του να παίξει ως εξτρέμ, τον εντονότατο τσακωμό του με τον τότε συμπαίκτη του, Ζλάταν Ιμπραΐμοβιτς και την καθαίρεση του περιβραχιόνιου του αρχηγού από τον προπονητή του την επόμενη σεζόν, κατέστησαν σαφές πως ο Φαν ντερ Φάαρτ θα αποχωρούσε το καλοκαίρι του 2005. Κάτι και το οποίο τελικά συνέβη.

Παρά το ενδιαφέρον τεράστιων συλλόγων, το Αμβούργο ήταν ο επόμενος σταθμός του. Παρά την πλούσια ιστορία του, ο γερμανικός σύλλογος παραήταν μικρός για να κρατήσει έναν παίκτη με το ταλέντο του, κάτι το οποίο είχε δηλώσει έμμεσα και ο Γιόχαν Κρόιφ. «Δεν ξέρω τι γυρεύει στο Αμβούργο ο Φαν ντερ Φάαρτ» είχε γράψει χαρακτηριστικά σε στήλη του ο θρύλος του ποδοσφαίρου.

Τελικά το 2008 ο Ολλανδός μεταγράφηκε στη Ρεάλ Μαδρίτης, με την οποία είχε μια καλή πρώτη σεζόν τελειώνοντας με 5 γκολ και 6 ασίστ σε 42 παιχνίδια. Ωστόσο η αλλαγή προπονητή σε συνδυασμό με το spending spree της «βασίλισσας» το επόμενο καλοκαίρι έφεραν το δεκάρι της Ρεάλ πολύ κοντά στην αποχώρηση. Παρά την πώληση των επίσης Ολλανδών Σνάιντερ, Χούντελαρ και Ρόμπεν, ο Ράφαελ έμεινε για ακόμη μια χρονιά, καθώς η σύζυγός του έκανε χημειοθεραπείες στη Μαδρίτη.

Στο Μουντιάλ της Νοτίου Αφρικής το 2010 ήταν αναντικατάστατο μέλος της ομάδας του Μπερτ Φαν Μάρβαϊκ, με τους «Οράνιε» να φτάνουν μέχρι τον Τελικό. Φορώντας το περιβραχιόνιο του αρχηγού προσπάθησε να ηγηθεί της ομάδας του και να την οδηγήσει στην κορυφή του κόσμου, ωστόσο το γκολ του Αντρές Ινιέστα στην παράταση βύθισε τον ίδιο και ένα ολόκληρο έθνος στην απογοήτευση.

Παρά τις 109 συμμετοχές του συνολικά με το εθνόσημο και το γεγονός πως είχε τους πλέον ταλαντούχους συμπαίκτες, δεν κατάφερε να φτάσει ξανά τόσο κοντά σε κάποιον τίτλο.

Το ίδιο καλοκαίρι η Τότεναμ κινήθηκε στο μεταγραφικό παζάρι και τον έκανε δικό της. Στο απόγειο της καριέρας του και με το ταλαντούχο ρόστερ των πετεινών (Γκάρεθ Μπέιλ, Λούκα Μόντριτς, Ρόμπι Κιν), έχοντας πολύ υψηλές βλέψεις. Αν και ο ίδιος ήταν πραγματικά εντυπωσιακός (36 συμμετοχές, 15 γκολ, 10 ασίστ), η ομάδα του απέτυχε να κάνει το βήμα παραπάνω.

Στον ίδιο ρυθμό κινήθηκε και την επόμενη σεζόν (39 συμμετοχές, 13 γκολ, 8 ασίστ), ωστόσο η αποτυχία της Τότεναμ να διεκδικήσει κάποιον τίτλο σε συνδυασμό με την απόκτηση πολλών ταλαντούχων μέσων, τον οδήγησαν πίσω στο Αμβούργο.

Αν και στη Γερμανία των υποδέχθηκαν «με ανοιχτές αγκάλες», οι πολλοί τραυματισμοί του περιόρισαν κατά πολύ τον αγωνιστικό του χρόνο, χάνοντας κατά συνέπεια τη θέση του στο ρόστερ.

Μόλις στα 30 του θεωρούταν ήδη παλαίμαχος, καθώς το σώμα του δεν μπορούσε να αντεπεξέλθει στις απαιτήσεις του σύγχρονου παιχνιδιού. Έτσι βρέθηκε να τριγυρνάει σε ομάδες-ανέκδοτα για το επίπεδό του όπως η Μίντλαντ και η Έσμπιεργκ.

Αποκαμωμένος και χωρίς κουράγιο να συνεχίσει μετά από τόσους τραυματισμούς, μόλις στα 35 του ο Φαν ντερ Φάαρτ αποφασίζει να αποσυρθεί.

Η πραγματική ατυχία του Ράφαελ ήταν πως ένα παραδοσιακό δεκάρι όπως αυτός με «γυάλινο» κορμί, είναι σχεδόν αδύνατο να προσαρμοστεί στο σύγχρονο παιχνίδι, στερώντας από τους φίλους του ποδοσφαίρου έναν πραγματικό καλλιτέχνη των γηπέδων.

MUST READ

Γκος στο «10»: «Τώρα βλέπετε τις πραγματικές δυνατότητές μας»