Λευτέρης Πετρούνιας: Ένα ατίθασο νιάτο στην κορυφή του κόσμου

Στην Ελλάδα η σχέση μας με τον αθλητισμό δεν είναι και η καλύτερη δυνατή. Επομένως η μεγαλύτερη ίσως επιτυχία των αθλητών που διακρίνονται σε αθλήματα, ας τα χαρακτηρίσουμε μη δημοφιλή, είναι ότι μας συστήνουν την ίδια τους την αγάπη. Μας αναγκάζουν, μέσω της πιο δημιουργικής «επιβολής», να αγκαλιάσουμε ορισμούς, κανόνες κι έννοιες που δεν έχουν τόσο μεγάλη απήχηση όπως οι αντίστοιχες του ποδοσφαίρου ή του μπάσκετ που ενδεχομένως ενδιαφέρουν την συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων.

Το απόγευμα της Παρασκευής (16/10) τον γύρο του διαδικτύου έκανε η είδηση της πρόκρισής του στον τελικό του Παγκόσμιου Πρωταθλήματος Ενόργανης στην Ντόχα. Ο Λευτέρης Πετρούνιας αντιμετώπιζε έναν σοβαρό τραυματισμό στον ώμο που έθετε εν αμφιβόλω ακόμα και τη συμμετοχή του. Αυτό όμως δεν στάθηκε εμπόδιο στην προσπάθειά του. Έκανε μια μαγική εκτέλεση στους κρίκους και πέρασε με 15,266 βαθμούς στον τελικό της επόμενης Παρασκευής (02/11). Ο πόνος βλέπεις για τους επαγγελματίες αθλητές είναι κομμάτι της ζωής τους. Μεγαλώνουν μαθαίνοντας να σφίγγουν τα δόντια και να προχωρούν με βλέμμα στραμμένο στον στόχο τους. Όλοι, ανεξαιρέτως, έχουν να διηγηθούν ιστορίες στις οποίες ο πόνος ύπουλα τους γονάτισε, μα εκείνοι βρήκαν το σθένος να τον αψηφίσουν.

«Έχω αλλάξει όλη μου την προπόνηση. Δουλεύω πολύ στη δύναμη, χωρίς αιωρήσεις. Όταν χρειάζεται να κάνω αιωρήσεις, είμαι αναγκασμένος να βάλω όλη μου την προσπάθεια και θετική σκέψη για να συγκεντρωθώ και να αντέξω τον πόνο. Αυτό είναι το μεγαλύτερο θέμα που αντιμετωπίζω. Ο πόνος στις αιωρήσεις είναι οξύς, σαν μαχαιριά», δήλωσε μεταξύ άλλων μετά την τελευταία του επιτυχία που του ανοίγει το δρόμο για ένα ακόμα μετάλλιο.

Ο Λευτέρης Πετρούνιας στην Ντόχα. Εκεί που στις 25 Μαρτίου του 2016 με 15.875 βαθμούς κατέκτησε ξανά το χρυσό μετάλλιο στους κρίκους. Για την ακρίβεια ο Έλληνας αθλητής παραμένει αήττητος σε όλες τις διοργανώσεις εδώ και 2,5 χρόνια! Συγκεκριμένα μετά τον Απρίλιο του 2016 και την κατάκτηση της 2ης θέσης στο προ-Ολυμπιακό τουρνουά του Ρίο Ντε Τζανέιρο, έχει κατακτήσει παντού το χρυσό μετάλλιο, μετρώντας «8 στα 8» στις διεθνείς διοργανώσεις όπου αγωνίστηκε και τώρα πάει για το 9ο.

Αναλυτικά όλα του τα μετάλλια:

ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΙ ΑΓΩΝΕΣ
2016 Ρίο Ντε Τζανέιρο Χρυσό

ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΠΡΩΤΑΘΛΗΜΑ
2015 Γλασκώβη Χρυσό
2017 Μόντρεαλ Χρυσό
2018 Μπακού Χρυσό

ΕΥΡΩΠΑΪΚΟ ΠΡΩΤΑΘΛΗΜΑ

2011 Βερολίνο Χάλκινο
2015 Μονπελιέ Χρυσό
2016 Βέρνη Χρυσό
2017 Κλουζ Χρυσό
2018 Γλασκώβη Χρυσό

ΕΥΡΩΠΑΪΚΟΙ ΑΓΩΝΕΣ
2015 Μπακού Χρυσό

ΜΕΣΟΓΕΙΑΚΟΙ ΑΓΩΝΕΣ
2013 Μερσίν Χρυσό

Τον περασμένο Αύγουστο, στο ευρωπαϊκό πρωτάθλημα ενόργανης γυμναστικής της Γλασκόβης, κατέκτησε τον τέταρτο – συνεχόμενο- ευρωπαϊκό τίτλο του και προπονητής του Δημήτρης Ράφτης σχολίασε τότε τα εξής: «Κάποιοι επιστήμονες ισχυρίζονται ότι δεν υπάρχει ψυχή. Αν όμως έβλεπαν όσα πέρασε ο Λευτέρης τους τελευταίους έξι μήνες με το πρόβλημα τραυματισμού, τώρα θα άλλαζαν γνώμη. Όποιος δεν πιστεύει στην ύπαρξη της ψυχής, ας κοιτάξει τον Πετρούνια. Αυτή την καταπληκτική εμφάνιση δεν την πέτυχε με τους μύες, αλλά με την ψυχή του. Τα συγχαρητήρια ανήκουν στον ίδιο τον αθλητή και στον γιατρό Οδυσσέα Παξινό, που τον έφερε σ’ αυτή την πολύ καλή κατάσταση στον τελικό. Εγώ δεν νομίζω ότι βοήθησα κάπου αυτή τη φορά»!

O Λευτέρης Πετρούνιας γεννήθηκε το 1990 στη Νέα Σμύρνη. Είναι το τρίτο παιδί της οικογένειας. Φύσει υπερικινητικός δεν άργησε να ασχοληθεί με τον αθλητισμό. Σε γυμναστήριο μπήκε πρώτη φορά σε ηλικία 5 ετών, έχοντας ήδη περάσει από το κολυμβητήριο του Πανιωνίου. «Όλα αυτά μέσα στο γυμναστήριο, το τραμπολίνο, το δίζυγο, τα στρώματα, τα είδα τότε σαν έναν μεγάλο παιδότοπο, σαν μια τεράστια παιδική χαρά», έχει εξομολογηθεί ο ίδιος σε συνέντευξη που παραχώρησε στον Γιάννη Χατζηγεωργίου στο Πρώτο Θέμα.

Στην εφηβεία έγινε «επαναστάτης». Και είχε μια πολύ λογική αιτία. Βαρέθηκε να είναι πάντα πρώτος σε όλα. Κουράστηκε. Επιμελής στα μαθήματά του και παράλληλα σχεδόν στραυτεμένος στο άθλημα των κρίκων. Οι προπονονήσεις, ο τρόπος ζωής του, τον ανάγκαζαν να στερηθεί κάθε «θέλω» ενός εφήβου. Το 2005 λοιπόν ανακοίνωσε στους γονείς του ότι παρατάει τα πάντα. Και πράγματι το έκανε. Πήγαινε τότε Γ’ Γυμνασίου.

«Στη Γ’ Γυμνασίου, σε συνδυασμό με κάποιο πρόβλημα που είχα με τους αγκώνες μου και τις θεραπείες που έπρεπε να ακολουθήσω, θέλησα να βιώσω όσα δεν είχα ζήσει μέχρι τότε. Είχα κουραστεί να προσέχω να μη χτυπήσω και τραυματιστώ, μήπως μου συμβεί κάτι και χάσω κάποιο αγώνα, από το να είμαι απλώς ένας πρωταθλητής που χάνει κομμάτια της καθημερινότητάς του. Πήρα ξαφνικά τη μαμά μου τηλέφωνο απ’ το γυμναστήριο και της είπα: “Δεν θέλω να ξαναμπώ εδώ μέσα! Θέλω να σταματήσω!», εξομολογείται στην ίδια συνέντευξη.

Στο Λύκειο ήταν δημοφιλής. Αυτό το αίσθημα του ανήκειν εξάλλου, ήταν εκείνο που τον είχε οδηγήσει να αλλάξει σελίδα. Εκλέχθηκε μέχρι και πρόεδρος του 15μελούς. Ανακαλύπτοντας παράλληλα την αγάπη του για το παρκούρ που του χάριζε αυτήν την ασύγκριτη αίσθηση ελευθερίας. Κάνει ακόμα και τώρα. Περίπου δύο χρόνια αργότερα η επανάσταση λαμβάνει τέλος. Αποφασίσει να επιστρέψει στον πρότερο βίο του.

Βιώνει απόρριψη και αμφισβήτηση καθώς οι προπονητές δεν τον πίστεψαν. Δεν ήθελαν να τον αναλάβουν. Δεν το έβαλε κάτω. Αυτή η διακοπή εξάλλου του είχε κάνει καλό. Είχε επαναπροσδιιορίσει τα θέλω του. Τους στόχους του. Δούλεψε πολύ σκληρά και το 2010 βρίσκει στο δρόμο του τον Δημήτρη Ράφτη (προπονητή και του Βλάση Μάρα). «Μαέστρο» όλων των μετέπειτα επιτυχιών του Έλληνα αθλητή…