Πίνακας ζωγραφικής

Στέκονται στη μέση του γηπέδου. Τα μεγάλα αστέρια των ομάδων. Ή μάλλον όχι. Ένα από τα μεγάλα αστέρια της Ίντερ και ένας από τους πιο υποτιμημένους αστέρες της Μίλαν της εποχής. Αποπνέουν μια παράξενη ηρεμία. Σεβασμό. Ενότητα. Στέκονται σιωπηλοί και κοιτούν αποσβολωμένοι το χάος. Κοιτάζουν τον «θάνατο» του ποδοσφαίρου και παράλληλα μια από τις πιο ζωντανές του στιγμές.

Πίνακας ζωγραφικής. Ο Ματεράτσι έχει βάλει το χέρι του στον ώμο του Ρούι Κόστα. Μιλούν ελάχιστα, σεβόμενοι τη σιωπή που δεν θέλει να την ενοχλούν ανούσια λόγια. Γύρω τους το πάθος σε πλήρη εναρμόνιση με την οπαδική τρέλα. Καπνογόνα, φωτιές, αντικείμενα. Ακατανόητο μίσος για τον μεγάλο αντίπαλο. Οργή για μια υπόδειξη του διαιτητή. Κι εκείνοι ήρεμοι, ατάραχοι, εν μέσω της μεγάλης τρικυμίας.

Μια φωτογραφία έργο τέχνης. Μπορείς να δεις τα πάντα μέσα σε αυτό το καρέ. Τα καλά και τα κακά του ποδοσφαίρου. Του αθλήματος που θα είναι ες αεί το πιο σημαντικό… ασήμαντο πράγμα στον κόσμο.Πλήρως εξαρτώμενο από τους οπαδούς, που θα είναι για πάντα το πιο απαραίτητο συστατικό του. Η κεντρική του αρτηρία. Θα το καθορίζουν με την συμπεριφορά και τις αντιδράσεις τους. Με το πάθος, τον φθόνο, την αγάπη, την υπερηφάνεια, το μίσος. Άλλοι θα πνίγουν την οργή τους. Άλλοι όχι. Θα έχουν όμως πάντα κάτι κοινό. Την εξάρτηση από το πιο υπέροχο άθλημα σε ολάκερη τη γη.

Η αρτιότερη φωτογραφία στην Ιστορία του ποδοσφαίρου είναι από έναν επεισοδιακό προημιτελικό του Champions League. Έναν προημιτελικό- εμφύλιο στις 12 Απριλίου του 2005. Μίλαν και Ίντερ οι πάλαι ποτέ βασίλισσες του ιταλικού ποδοσφαίρου, πριν καταρρεύσουν πιασμένες χέρι – χέρι μπρος στην αυτοκρατορία της Γιουβέντους. Στο πρώτο παιχνίδι, η τυπικά γηπεδούχος Μίλαν είχε επικρατήσει 2-0 με τα τέρματα των Σταμ και Σεφτσένκο. Στον επαναληπτικό, η Ίντερ είχε δύσκολο έργο. Το γνώριζε καλά, αλλά ένα ντέρμπι με την συμπολίτισσα δεν τον καθορίζουν οι πιθανότητες. Το γκολ του Αντρέι Σεφτσένκο στο ημίωρο της αναμέτρησης, μάλλον σκότωσε τις ελπίδες και του πλέον ονειροπόλου Νερατζούρο.

Ο Καμπιάσο στο 72ο λεπτό κάνει το 1-1 με κεφαλιά αλλά ο διαιτητής δεν μετράει το γκολ για επιθετικό φάουλ του Αργεντινού. Ο Καμπιάσο διαμαρτύρεται έντονα, ο ρέφερι του δείχνει την κίτρινη κάρτα. Ο χρόνος παγώνει θαρρείς. Προετοιμάζεται κι αυτός, για ό,τι πρόκειται να ακολουθήσει. Η εστία του Ντίντα γίνεται στόχος. Βροχή από φωτοβολίδες. Σε έναν χορό παράνοιας. Η ατμόσφαιρα αποπνικτική. Το παιχνίδι παίρνει φωτιά, το Μεάτσα φλέγεται.

Ο Μάρκους Μερκ διακόπτει το ματς για 20 λεπτά. Κατά την διάρκεια της διακοπής ο Μάρκο Ματεράτσι πλησιάζει τον Ρουί Κόστα. Στέκονται ο ένας δίπλα στον άλλον. Μοιράζονται το ίδιο συναίσθημα, καθώς κοιτάζουν στο απέναντι πέταλο. Ολόφωτη κόλαση κι εκείνοι παρακολουθούν, απολαμβάνουν σχεδόν χωρίς να θέλουν το χάος. Περιμένουν να κοπάσει η καταιγίδα. Το παιχνίδι ξεκινά εκ νέου με τον ρέφερι να ξεκαθαρίζει πως αν πέσει έστω και μια φωτοβολίδα θα το διακόψει οριστικά. Πράγματι λίγο αργότερα στέλνει τις δύο ομάδες στα αποδυτήρια με τη Μίλαν του Κάρλο Αντσελότι να παίρνει το παιχνίδι με 3-0 και την Ίντερ να τιμωρείται με πέντε αγωνιστικές κεκλεισμένων των θυρών.

MUST READ

Παίζοντας με την φωτιά (vol 7)

Το παιχνίδι εκείνο δεν δεσπόζει στα βιβλία Ιστορίας του αθλήματος. Καταδικάστηκε στην αφάνεια ελέω της επικής ανατροπής της Λίβερπουλ στον τελικό της διοργάνωσης. Γέννησε όμως την πιο άρτια φωτογραφία. Μια εκ των πιο εντυπωσιακών. Έναν πίνακα ζωγραφικής. Μέσω μιας απλής πράξης, μιας χειρονομίας μεταξύ αντιπάλων, στη μέση της τρέλας. Ο τελικός πόλεμος μεταξύ των ανθρώπινων κυβερνήσεων και του Θεού, μια άλλη μάχη του Αρμαγεδδώνα με κεντρικό σημείο τον πιο εκκωφαντικό σεβασμό αντιπάλου προς αντίπαλο.