«ΠΑΟΚ σ’ αγαπώ κι όταν θα πεθάνω θέλω τον Δικέφαλο στον τάφο μου επάνω»

Συμπληρώνονται σήμερα (4/10) 19 χρόνια (ήταν το 1999) όταν έξι νεαροί φίλοι του ΠΑΟΚ έχασαν τη ζωή τους στο τραγικό τροχαίο δυστύχημα των Τεμπών επιστρέφοντας από εκδρομή στην Αθήνα για να βρεθούν στο πλευρό του Δικέφαλου σε ματς με τον Παναθηναϊκό.

Οι Χαράλαμπος Ζαπουνίδης, Δημήτριος Ανδρεαδάκης, Χριστίνα Τζιόβα, Αναστάσιος Θέμελης, Γεώργιος Γκανάτσιος και Κυριάκος Λαζαρίδης άφησαν την τελευταία τους πνοή στην άσφαλτο εκείνη την αποφράδα ημέρα (4/10/1999).

ΤΟ ΧΡΟΝΙΚΟ ΤΗΣ ΤΡΑΓΩΔΙΑΣ

Την Κυριακή 3 Οκτωβρίου 1999 η ομάδα του ΠΑΟΚ είχε αναδειχθεί ισόπαλη με 1-1 στην εκτός έδρας αναμέτρηση με τον Παναθηναϊκό. Οι φίλαθλοι του Δικέφαλου αποχώρησαν από τις εξέδρες του Ολυμπιακού σταδίου και ξεκίνησαν για το ταξίδι της επιστροφής για τη Θεσσαλονίκη. Τα ξημερώματα της Δευτέρας, 4/10, στις 4:30, δύο χιλιόμετρα μακριά από τα διόδια των Τεμπών, συνέβη το μοιραίο δυστύχημα. Το λεωφορείο στο οποίο επέβαιναν 77 οπαδοί του ΠΑΟΚ, συγκρούστηκε με διερχόμενο φορτηγάκι και ανατράπηκε πέφτοντας σε χαντάκι, σκορπώντας το θάνατο σε έξι φιλάθλους, καθώς και στον οδηγό του δευτέρου οχήματος.

Υπαίτιος του δυστυχήματος ήταν ο γιος -19 χρονών φαντάρος τότε- του ιδιοκτήτη του λεωφορείου, που είχε πάρει το τιμόνι στα χέρια του, (αφήνοντας το νόμιμο οδηγό σε ρόλο επιβάτη) λίγο νωρίτερα στο Βελεστίνο, ο οποίος πήγε να κάνει μία «εγκληματική» προσπέραση σε προπορευόμενο όχημα.

Οι μαρτυρίες όσων βίωσαν το τραγικό περιστατικό κόβουν την ανάσα: «Στα συντρίμμια του λεωφορείου επικράτησε πανικός, άνθρωποι καλούσαν σε βοήθεια, άλλοι έψαχναν να βρουν τους δικούς τους να δουν σε τι κατάσταση είναι…».

Από τα συντρίμμια του λεωφορείου ανασύρθηκαν νεκροί οι Χαράλαμπος Ζαπουνίδης 20 χρόνων, Δημήτριος Ανδρεαδάκης 25 χρόνων, Χριστίνα Τζιόβα 18 χρόνων, Αναστάσιος Θέμελης 22 χρόνων, Γεώργιος Γκανάτσιος 22 χρόνων, Κυριάκος Λαζαρίδης 17 χρόνων.

Όλοι τους ήταν μέλη του Σ.Φ. ΠΑΟΚ Κορδελιού, ενώ άλλοι 33 από τους συνολικά 77 επιβαίνοντες του λεωφορείου τραυματίστηκαν, ο ένας σοβαρά, με αποτέλεσμα να χάσει το πόδι του (ο Μπάμπης Τσολακίδης).

ΘΡΗΝΟΣ ΣΤΟ ΚΟΡΔΕΛΙΟ

Από νωρίς το πρωί της Δευτέρας της 4ης Οκτωβρίου 1999 πλήθος ανθρώπων συνέρευσε στα γραφεία του ΣΦ ΠΑΟΚ Ελευθερίου-Κορδελιού, (από τους πιο ιστορικούς συνδέσμους, με έτος ίδρυσης το 1973).

Εκτυλίχθηκαν σκηνές θρήνου και οδυρμού, αλλά και οργής για τις συνθήκες υπό τις οποίες ταξίδευαν οι φίλαθλοι ανά τη χώρα…

Πηγαινοέρχονταν γονείς, που είχαν τεράστια αγωνία για τα παιδιά τους, αναζητώντας τη λίστα τραυματιών. Φωνές, κλάματα, ένα σκηνικό απερίγραπτο, όσο και τραγικό. Μετά από όλα συνέβησαν, ήταν απολύτως λογικό να υπάρξουν τέτοιες ανθρώπινες αντιδράσεις.

Θα πρέπει να σημειωθεί ακόμη ότι φίλαθλοι άλλων ομάδων, που ανεβοκατεβαίνουν την εθνική οδό, σταθμεύουν στον τόπο του μνημείου, αφήνοντας κασκόλ, πανό αλλά και λουλούδια τιμώντας κι αυτοί με τη σειρά τους τη μνήμη των αδικοχαμένων οπαδών του ΠΑΟΚ.

«ΑΔΕΡΦΙΑ ΖΕΙΤΕ! 04-10-99»

Ο ΑΣ ΠΑΟΚ έβγαλε ανακοίνωση για να τιμήσει τη μνήμη των παιδιών που έχασε τη ζωή τους άδικα στα Τέμπη.

Σε αυτήν αναφέρει:

«04/10/1999 – 04/10/2018

Δεκαεννιά χρόνια πέρασαν από εκείνη την ημέρα, η οποία έμελλε να είναι ημερομηνία ορόσημο στην ιστορία του ΠΑΟΚ, πάνω από κάθε επέτειο κατάκτησης τίτλου, νίκης ή οτιδήποτε άλλο.

Εκείνη την ημέρα, έξι οπαδοί του ΠΑΟΚ, έξι «αετόπουλα», πρόσφεραν τη ζωή τους για την άδολη αγάπη τους για τα τέσσερα ιερά γράμματα, το Δικέφαλο Αετό και τα ασπρόμαυρα χρώματα.

Σε όλους εμάς που μείναμε πίσω, ιερή υποχρέωση είναι αφ’ ενός να τους θυμόμαστε και αφ’ ετέρου να μεταλαμπαδεύουμε στις επερχόμενες νέες γενιές την αγάπη για τα ιδανικά του τεράστιου αυτού Συλλόγου, που ονομάζεται Πανθεσσαλονίκειος Αθλητικός Όμιλος Κωνσταντινουπολιτών.

ΑΔΕΡΦΙΑ ΖΕΙΤΕ… ΕΣΕΙΣ ΜΑΣ ΟΔΗΓΕΙΤΕ!!!»

Το μήνυμα της ΠΑΕ ΠΑΟΚ για το δυστύχημα των Τεμπών είναι το εξής:

«Η μοίρα που ορίζει τις τύχες μας δεν είναι πάντα δίκαιη. Ειδάλλως δεν θα είχε πάρει από κοντά μας τα έξι νέα παιδιά που έσβησαν στα Τέμπη ένα θλιβερό, ολοσκότεινο ξημέρωμα. Ο ΠΑΟΚ δεν ξεχνά ποτέ τα μέλη της οικογένειάς του. Μας βλέπουν από εκεί ψηλά, άλλωστε.

Αδέρφια ζείτε, εσείς μας οδηγείτε…

Κανείς από την οικογένεια του ΠΑΟΚ, 19 χρόνια τώρα, δεν έχει αφήσει έξι ονόματα να ξεχαστούν στο πέρασμα του χρόνου…

Χαράλαμπε, Δημήτρη, Χριστίνα, Αναστάσιε, Γιώργο, Κυριάκο η αγάπη σας για τον ΠΑΟΚ σας έφερε εδώ, σας άφησε εδώ, συνέχισε παραπέρα και αποτέλεσε παράδειγμα αφοσίωσης και πίστης στα τέσσερα γράμματα για όσους κάθονται δίπλα στις θέσεις σας, θυμούνται τις εκδρομές σας και δακρύζουν όταν γυρίζουν σ΄εκείνο το δύσκολο βράδυ του Οκτωβρίου του ‘99.

Η αγαπημένη συνήθεια, ο εθισμός στην λατρεία του Δικεφάλου, σας οδήγησε να ανεβείτε τις σκάλες του διώροφου πούλμαν που θα σας πήγαινε στο ΟΑΚΑ για το ματς με τον Παναθηναϊκό στις 3 Οκτωβρίου. Και πήγατε, φωνάξατε, πανηγυρίσατε το γκολ του Νάγκμπε για το 1-1 και βολευτήκατε στις θέσεις σας για το ταξίδι της επιστροφής.

Τα ξημερώματα το λεωφορείο είχε πια ησυχάσει, η κούραση ήταν μεγάλη, όπως κάθε φορά που «καταπίνατε» εκατοντάδες χιλιόμετρα σε μια μέρα, μόνο και μόνο για να είστε εκεί, δίπλα στον ΠΑΟΚ, να τού δείχνετε τι θα πει αφοσίωση, να «εκπαιδεύετε» με την αυταπάρνησή σας όποιον νέο έμπαινε στην οικογένειά μας…

Η αλλαγή του οδηγού δεν έγινε αντιληπτή, ήταν όμως μοιραία…

Σε μια αδέξια προσπέραση δύο μόλις χιλιόμετρα από τα διόδια των Τεμπών, ο έλεγχος χάθηκε και το λεωφορείο του συνδέσμου Κορδελιού βρέθηκε στο κενό…

Έχουν διατυπωθεί χιλιάδες «γιατί», έχουν γραφτεί χιλιάδες σελίδες αναμνήσεων από όσους γλίτωσαν από το τρομερό δυστύχημα στα Τέμπη.

Για τον ίδιο τον ΠΑΟΚ εξάλλου η μνήμη είναι βασικό συστατικό της διατήρησης του χαρακτήρα και των αξιών που ένωσαν τόσες χιλιάδες ψυχών να φωνάζουν τα ίδια συνθήματα, να χειροκροτούν το ίδιο έμβλημα, να θυσιάζουν και να θυσιάζονται…

Προστέθηκε άλλο ένα σύνθημα από τότε, παιδιά. Θα το τραγουδούσατε κι εσείς, αν δεν ήταν για εσάς: «Αδέρφια ζείτε, εσείς μας οδηγείτε…».

Απερίγραπτο ρίγος…

Να νιώθετε περήφανοι που εκείνη τη στιγμή γίνονται πραγματικά όλοι ένα…

Πόσο παρακαλέσαμε όλοι να γυρνούσε ο χρόνος πίσω. Όσο κι αν προσευχηθήκαμε δεν το καταφέραμε. Δεν παραιτηθήκαμε όμως. Ορκιστήκαμε ότι δεν θα αφήσουμε το χρόνο να σας προσπεράσει. Δεν σας θυμόμαστε μόνο αυτή τη μέρα. Σας θυμόμαστε και εμπνεόμαστε πάντα.

Ο χρόνος σταμάτησε στις 04.10.1999…

Εκείνη τη μέρα ο ΠΑΟΚ ολόκληρος θρήνησε. Από εκείνη τη μέρα ολόκληρος ο ΠΑΟΚ είναι «λειψός».

Όσα κι αν πετύχουμε, όσα κι αν σας αφιερώσουμε, πάντα θα προσευχόμαστε να μπορούσατε να είστε μαζί μας…»