Μπόκα, ούτε ο θάνατος είναι αρκετός…

Όλοι τους μπορούν να τους φανταστούν να χορεύουν στο καταπράσινο γρασίδι. Είναι εκεί ακόμα. Ο Μαραντόνα, ο Ρικέλμε, ο Μπατιστούτα. Είναι εκεί και χορεύουν το πιο άρτιο αργεντίνικο τάνγκο. Ένα τάνγκο  που θα ντρεπόταν να τραγουδήσει και ο Κάρλος Γαρδέλ.

Εκεί σε αυτό το κίτρινο – μπλε γιγάντιο… κουτί με σοκολατάκια. Εκεί στις κερκίδες που πάλλονται και δίνουν το ρυθμό. Εκεί, στις θέσεις τους, 50.000 Γενοβέζοι (Los Xeneizes). Ίσως περισσότεροι. «Απόγονοι» των πέντε φοιτητών από την Ιταλία, από το βόρειο σημείο της Γένοβας, που πριν πολλές δεκαετίες οραματίστηκαν την ίδρυση ενός συλλόγου στο λιμάνι της La Boca. Μιας κακόφημης γειτονιάς της Αργεντινής. Με πολύχρωμα σπιτάκια στοιβαγμένα το ένα δίπλα στο άλλο. Μαγικά ζωντανά.

Εκεί, όλοι τους να προσμένουν το καράβι που θα δέσει πρώτο στο λιμάνι. Αναζητούν τη σημαία. Είναι της Σουηδίας. Δίπλα σε αυτά τα χρώματα θα ορίσουν τις ζωές τους. Η Μπόκα θα είναι η αιώνια αγάπη τους. Το Μπομπονέρα θα είναι το σπίτι τους. Ο πιο ιερός από τους ναούς τους. Θα το θαυμάζουν να στέκεται επιβλητικό, με τις κερκίδες ελάχιστα να απέχουν από τον αγωνιστικό χώρο.

Θα είναι ο 12ος παίκτης της ομάδας τους. Κομμάτι της «La 12»! Μόνο έτσι θα αξίζουν μια θέση στο ναό. Όταν έχουν μεταλάβει και τις 12 εντολές. Τις 12 εντολές της Μπόκα. «Την τελευταία ημέρα της ζωής σου να γίνεις Ρίβερ, για να μην πεθάνει οπαδός της Μπόκα, για να υπάρχει ένας “γκαλίνας” λιγότερος», μία εξ’ αυτών.

Καταλαβαίνεις; Αν δεν μπορείς, δεν πειράζει. Δεν χρειάζονται πολλοί και δεν χωράει μετριοπάθεια.  Η θρησκεία της Μπόκα πρέπει να βιώνεται στην ολότητά της. Στην απέραντη ιεροσύνη της. Πρέπει να αισθάνεσαι δέος όταν βλέπεις τις τοιχογραφίες του Celis έξω από το γήπεδο. Να κοιτάς τον γαλάζιο ουρανό του Μπουένος Άιρες και να νιώθεις ευλογία που πήγες, έστω μία φορά, στο πιο όμορφο στάδιο στον κόσμο που θα το αγκαλιάζουν πάντα οι πιο πιστοί του φίλοι. Δεν είναι τσιμέντο και σίδερα. Είναι ζωντανός οργανισμός. Είναι ποίημα. Είναι πίνακας ζωγραφικής και ο πιο παθιασμένος χορός.

Δεν είναι δύσκολο να καταλάβει κανείς το πείσμα με το οποίο οι οπαδοί της ομάδας επιδιώκουν να διατηρήσουν την Ιστορία τους ζωντανή. Σαν να αναγνωρίζουν και να αποδέχονται όλες τις δυσκολίες  που οι πρώτοι υποστηρικτές της, στην συντριπτική τους πλειοψηφία μετανάστες, κλήθηκαν να ξεπεράσουν. Καθώς και το πως χρησιμοποίησαν το ποδόσφαιρο για να φέρουν την κοινότητα τους πιο κοντά, για να βρουν μια θέση στην πρωτεύουσα της Αργεντινής.

Ίσως αυτός να είναι ο λόγος που μέχρι σήμερα δηλώνουν περήφανοι Μποστέρος σε αναγνώριση του εργοστασίου τούβλου που βρίσκεται απέναντι από το γήπεδο το οποίο χρησιμοποιούσε κοπριά στα τούβλα του, αδιαφορώντας για το τεράστιο φουσκωτό γουρούνι στα χρώματα του συλλόγου που χρησιμοποιούν συχνά οι αιώνιοι εχθροί τους. Δεν τους νοιάζει. Σίγουρα το προτιμούν από το «Εκατομμυριούχοι» (Μιγιονάριος).

Ακόμα και όταν μεμονωμένα περιστατικά βίας, γίνουν κηλίδες πάνω στην Ιστορία, οι περισσότεροι απλώς θα δυναμώσουν τη φωνή τους όταν βρεθούν ξανά στο Μπομπονέρα αποδεικνύοντας ότι γδέρνοντας τις φωνητικές τους χορδές, χοροπηδώντας ασταμάτητα και υποστηρίζοντας την ομάδα ανεξαρτήτως αποτελέσματος, έτσι αγαπούν οι Μποστέρος.  Από τον Μαραντόνα, μέχρι τον Ρικέλμε, τον Τέβες και τον Παλέρμο όλοι τους έχουν γίνει τραγούδι στο στόμα των οπαδών. Όλοι έχουν τη δική του Serenade και οι «La 12» είναι ξαφνικά πιο ταλαντούχα από την… Steve Miller Band. Στόχος τους, να νιώσουν όλοι αναπόσπαστο κομμάτι της οικογένειας. Να αισθανθούν την λατρεία τους.

https://twitter.com/BocaJrsOficial/status/1043943842494517248

Δεν σταματούν ποτέ, για 90 λεπτά το κίτρινο μπλε… χάος, ταξιδεύει από τη μια πλευρά του γηπέδου στην άλλη. Σε ένα γήπεδο που η μορφή του του παρέχει μια εξωπραγματική ακουστική. Το μεγαλύτερο πάθος. Η πιο βαριά εξάρτηση από την οποία δεν μπορείς να ξεφύγεις. Θα έχεις πάντα ανάγκη να βγεις για λίγο στον ήλιο. Να γίνεις για λίγο κομμάτι της La 12.

Σε έναν κόσμο όπου πλέον τα social media δίνουν το δικαίωμα θέασης στη ζωή κάθε ποδοσφαιριστή, κάθε δημοφιλούς προσώπου, είναι λίγα τα πράγματα για τα οποία δεν μπορείς να έχεις εικόνα, πώς μπορεί να είναι! Ένα από αυτά είναι το πως χτυπά η καρδιά κάθε φορά που κάποιος πατάει το πόδι του στο Μπομπονέρα.

Η Μπόκα Τζούνιος είναι μια ομάδα ξεχωριστή. Είναι η ενσάρκωση των κόσμων που συγκρούονται στην καρδιά της Αργεντινής. Τα χρώματα τους προέρχονται από ένα σουηδικό πλοίο, το πρώιμο ταλέντο τους καλλιεργήθηκε από έναν Ιρλανδό και σχηματίστηκαν από μια ομάδα Ιταλών μεταναστών της εργατικής τάξης. Εξακολουθούν να αντιπροσωπεύουν αξίες, να διαθέτουν ιστορία. Ιστορία που είναι αντίθετη προς το μεγαλύτερο μέρος του ποδοσφαίρου σήμερα. Οι οπαδοί τους, σχεδόν ίδιοι. Σε ένα άθλημα που συνεχώς χάνει την παλιά του αίγλη, αντιπροσωπεύουν ακόμα κάτι ξεχωριστό.

nunca jugarás con silencio (ποτέ δεν θα παίξετε με σιωπή)

Αντιπροσωπεύουν το οξύ νόημα της αγάπης προς συγκεκριμένα χρώματα. Της υποστήριξης άνευ συνθηκών. Της εκκωφαντικής, βάναυσης υποστήριξη. Με σκοπό να διατηρήσουν ζωντανή τη σχέση ανάμεσα στους παίκτες και τον κόσμο. Με σκοπό όσοι φορούν τη φανέλα της να νιώθουν μέρος του σταδίου.  Το La Boca μπορεί να είναι μια γειτονιά εργατικής τάξης στο Μπουένος Άιρες για πολλούς, για τους οπαδούς ανά τον κόσμο όμως είναι ένα από τα τελευταία προπύργια του παλιού, ρομαντικού ποδοσφαίρου, όπου η οπαδική κουλτούρα ανασαίνει ακόμα ελεύθερη…

***Στο ελληνικό κοινό, μα κυρίως στους οπαδούς του Άρη, μια μελωδία που ακούγεται συχνά στο Μπομπονέρα, είναι πολύ γνώριμη. Πρόκειται για το Bostero Soy, ή όπως οι Κίτρινοι έχουν μεταφράσει: «Όσο θα ζω…» Ίσως αυτές οι γραμμές μπορούν να εξηγήσουν πράγματα που γνωρίζει μόνο η καρδιά.

Bostero soy y boca es la alegria de mi corazon
sos mi vida voz sos la pasion mas alla de toda
situacion, a mi no me intereza en que cancha jugues
local o visitante yo te vengo a ver
si la muerte nos va a separar desde el cielo
te voy a alentar.

bostero soy y boca es la alegria de mi corazon
sos mi vida voz sos la pasion mas alla de toda
situacion, a mi no me intereza en que cancha jugues
local o visitante yo te vengo a ver
si la muerte nos va a separar desde el cielo
te voy a alentar.

«Αν ο θάνατος μας χωρίσει, από τον ουρανό θα σε υποστηρίζω»