Χοακίν: Για μια σταγόνα ευτυχίας

Δεν είναι συνηθισμένος τύπος. Στο άκουσμα του ονόματός του, έρχεται στο μυαλό το χαρακτηριστικό πλατύ του χαμόγελο. Τα φωτεινά γαλάζια μάτια. Τα δάκρυά του μπρος στο λαό της Μπέτις. Το πάθος του για τους πράσινους της Σεβίλλης. Όταν ήταν μικρός σκαρφάλωνε σε ένα παράθυρο και παρακολουθούσε τους αγώνες ταυρομαχίας στην τοπική αρένα στο El Puerto de Santa Maria. Είχε άλλα οκτώ αδέρφια. Αν τον ρωτήσεις θα σου πει ότι η δύναμή του οφείλεται στο γεγονός ότι θήλαζε μέχρι την ηλικία των 6. Θα σου εξιστορήσει πιθανόν και αγώνες στην πλατεία της γειτονιάς του, τότε που όλα τα άλλα παιδιά έτρεχαν κατευθείαν στη βρύση για νερό, κι εκείνος στην αγκαλιά της μητέρας του.

Ο Χοακίν Σάντσεθ ή απλά Χοακίν ήταν παιδί των Ακαδημιών της Μπέτις. Μεγάλωσε δημιουργώντας όνειρα σε φόντο πράσινο. Πραγματοποίησε το ντεμπούτο του το 2000 σε ηλικία 19 ετών και διαδραμάτισε βασικό ρόλο στην ομάδα. Χρόνο με το χρόνο σχεδόν ταυτίστηκε με το σύλλογο της Ανδαλουσίας. Έγινε σάρκα, από τις σάρκες του. Οι εμφανίσεις του προσέλκυσαν την προσοχή του Ζοσέ Μουρίνιο, εκείνη την εποχή τεχνικού στην Τσέλσι, αλλά οι προσπάθειές του να τον αρπάξει από την Μπέτις προσέκρουσαν σε ένα ηχηρό «όχι»!

«Πολλοί σύλλογοι ενδιαφέρθηκαν για την απόκτησή μου και ένας από αυτούς ήταν η Τσέλσι του Μουρίνιο», εξήγησε στο κανάλι του στο Youtube.«Δεν ήθελα να μπω στη διαδικασία των μετακινήσεων, γιατί ήμουν χαρούμενος στη Μπέτις. Η μεταγραφή ήταν ένα βήμα πριν την υλοποίηση, αλλά κοίταξα τον πατέρα μου κι εκείνος διέκρινε ότι δεν ήθελα να πάω. Όταν μίλησα με τον Μουρίνιο, συνειδητοποίησε το ίδιο πράγμα, δεν ήταν για τα χρήματα, έφυγαν και επέστρεψαν την επόμενη μέρα για να δουν αν είχα αλλάξει γνώμη, αλλά είχα πάρει την απόφασή μου. Ήθελα απλώς να είμαι ευτυχισμένος στη Σεβίλλη. Ήξερα ότι χάνω μια τεράστια ευκαιρία να μεγαλώσω ως ποδοσφαιριστής αλλά δεν με ενδιέφερε»

Δεν ήταν μόνο η Τσέλσι του Μουρίνιο. Ενδιαφέρον για τον τρελό Χοακίν έδειξε και η Ρεάλ Μαδρίτης. Ο ισχυρός άνδρας των Μαδριλένων, Φλορεντίνο Πέρεθ, τον είδε στους αγώνες της Εθνικής και έκανε μια προσφορά. «Ο Φλορεντίνο με άρπαξε στη Βαρκελώνη μια μέρα με την εθνική ομάδα σε μια παγίδα που έβαλε ο Ραούλ», θυμάται: «Ο Ραούλ μου τηλεφώνησε και έπειτα μπήκε μέσα και είπε. Γύρισα τριγύρω, τον είδα να έρχεται και είπε: «Αρχηγέ, ο πρόεδρός σου είναι εδώ ». Είπε, «ναι», ήμουν λίγο νευρικός, είπα γεια στον Φλορεντίνο και εκείνος είπε στον Ραούλ: «Πώς μοιάζει στα λευκά;».

Ο Ραούλ είπε ότι θα έπρεπε να είμαι ήδη στα λευκά. Ορκίζομαι ότι είπε: «Μην ανησυχείς, θα μιλήσω τώρα με τον πρόεδρό σας». Για πολλούς λόγους δεν δούλεψε, είχα έναν σκληρό πρόεδρο, ήμουν ο «Χοακίν της Μπέτις», ήμουν χαρούμενος και δεν επρόκειτο να αναγκάσω μια μεταγραφική κίνηση, ήταν η Ρεάλ Μαδρίτης, αλλά επικεντρώθηκα στην ευτυχία μου».

Ο καλύτερος παίκτης της Ισπανίας στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 2002, ένας παίκτης αληθινή αποκάλυψη του οποίου το τουρνουά τελείωσε άδοξα, με σκληρότητα. Ήταν ένα παιδί. Το παιδί που έχασε ένα κρίσιμο πέναλτι (στα προημιτελικά κόντρα στην Νότια Κορέα). Η εικόνα του να κοιτάζει αποσβολωμένος έξω από ένα άλλο, εικονικό αυτή τη φορά παράθυρο, σαν αυτό που περνούσε ώρες ατέλειωτες πιτσιρίκος παρακολουθώντας ταυρομαχίες, ήταν αποκαρδιωτική. Ένας ταλαντούχος νέος, με δυναμική, ενθουσιασμό. Ένας τυπάκος που ξεκίνησε το ποδοσφαιρικό του ταξίδι από την Σεγούντα, απέρριψε τον Ζοσέ Μουρίνιο σε ηλικία 20 ετών απλά γιατί του άρεσε να παίζει ποδόσφαιρο για την Ρεάλ Μπέτις. Απλά γιατί ήθελε να είναι ευτυχισμένος.

Συμπεριλήφθηκε στην καλύτερη ομάδα του πρωταθλήματος το 2002 και το 2005. Είχε τα φόντα να γίνει ο επόμενος αστέρας των Γκαλάκτικος. Δεν το επέλεξε. Με την Μπέτις, κέρδισε ένα Copa del Rey. Σε κάθε αγώνα της, πάντα με το γνωστό του χαμόγελο. Στη συνέχεια, ήρθε η Βαλένθια, μέσω της Αλαμπαθέτε, όπου ο διαβόητος, εκδικητικός ιδιοκτήτης της ομάδας, Μανουέλ Ρουίθ ντε Λοπέρα, (οποίος, μεταξύ άλλων περίεργων ενεργειών, έδωσε στο γήπεδο της Μπέτις το όνομά του και αργότερα καταδικάστηκε σε φυλάκιση για φοροδιαφυγή) τον έστειλε για μια μέρα ως τιμωρία. Στη συνέχεια ήταν η Μάλαγα, λίγα λεπτά μακριά από έναν ημιτελικό Champions League. Και τέλος η Φιορεντίνα. Στη συνέχεια, μίλησε η καρδιά…

Το 2015 ο Χοακίν γύρισε σπίτι. Ο Εντουάρντο Μασία ο τεχνικός διευθυντής της ομάδας περιέγραψε την επιστροφή του ως: «Η Μπέτις καλωσόρισε την ψυχή της πίσω στο σώμα της»!  Το συναίσθημα ήταν τόσο γνήσιο, ατόφια ευφορία. Συναίσθημα απτό, ακατέργαστο. Έκανε την εμφάνισή του στο γήπεδο έχοντας το δεξί του χέρι πρόχειρα δεμένο με γύψο. Παραδέχτηκε ότι το χτύπημα προήλθε από την αντίδρασή του στο άκουσμα ότι η συμφωνία- επιστροφής καταρρέει. Χτύπησε το χέρι του στο τραπέζι.  Ήταν 34 αλλά δεν είχε επιστρέψει απλώς για τα τελευταία ένσημα όπως αρεσκόμαστε να λέμε περιγράφοντας παρόμοιες επιστροφές.

Τη σεζόν 2015-16 υπό της οδηγίες του Κίκε Σετιέν αναγεννήθηκε. Ο προπονητής των Βερδιμπλάνκος εκτιμά την τέχνη και την έμπνευση, υποστηρίζει ότι το κλειδί είναι να δίνει κανείς στους παίκτες «κάτι που τους αρέσει: την μπάλα». Ο ενθουσιασμός του Χουακίν πάντα εκεί, στη Μπέτις πιο ενισχυμένος. Το ταλέντο δεν έφυγε. Τα πόδια ακολουθούσαν ακόμα τα προστάγματα της καρδιάς.

Ας πάμε λίγο πιο πίσω στο χρόνο…

Ο Χοακίν αποχώρησε από την Μπέτις το 2006. Η 12ετής του παρουσία στην ομάδα της Ανδαλουσίας ολοκληρώθηκε με μια μεταγραφή αξίας 18 εκατομμυρίων στη Βαλένθια. Ένα χρόνο μετά την κατάκτηση του Copa del Rey με τους παιδικούς του ήρωες. Ο Ισπανός εξτρέμ αντιπροσωπεύει ένας «είδος» παικτών που γίνεται ολοένα και πιο σπάνιο στον κόσμο του σύγχρονου ποδοσφαίρου. Βιρτουόζος, ταχύτατος, σωστός δαίμονας. Δημιουργεί παιχνίδι. Δεν παίζει απλώς.

Δεν ταιριάζει με τον γενικό κανόνα, δεν αγωνίζεται ακολουθώντας πιστά την τακτική και, βασικά, αντιμετωπίζει το παιχνίδι σαν να μην βασίζεται στο αποτέλεσμα και στα στατιστικά στοιχεία. Το μετρά σε αξία ψυχαγωγίας. Το μετρά στις αντιδράσεις της κερκίδας. Είναι η ψυχή της Μπέτις. Ενός κλαμπ του οποίου το μότο είναι Viva el Betis manque pierda (δηλαδή να ζήσεις μακρά Μπέτις, ακόμα και όταν χάνεις)!

Μάλιστα, ίσως και η Μπέτις να μην ταιριάζει με τον γενικό κανόνα του σύγχρονου ποδοσφαίρου. Είναι μια ομάδα αναζωογονητικά μοναδική. Μπορεί να μην κερδίζει το πρωτάθλημα Ισπανίας, ούτε το κύπελλο, αλλά εγγυάται σχεδόν πάντα όμορφο ποδόσφαιρο. Είναι μια ομάδα που πλημμυρίζει χρώματα και αισθήματα. Δικαιώνοντας έτσι με κάποιον τρόπο και τη φήμη της πόλη της, της πρωτεύουσας της Ανδαλουσίας, μίας από τις πιο ζωντανές πόλεις στην Ισπανία.

Η Σεβίλλη είναι η πόλη του φλαμένκο, του ποταμού Γουαδαλκιβίρ. Εκεί που τα χρώματα της Ανατολής βρήκαν χώρο και άνθισαν μέσα από την λατρεία των Μουδεχάρ (έτσι ονομάζονταν οι μουσουλμάνοι της περιοχής). Το ντέρμπι της Ανδαλουσίας με αντίπαλο τη Σεβίλλη έχει τη δική του θέση (δίκαια) στη λίστα των πιο εντυπωσιακών στον κόσμο. Των πιο παθιασμένων. Το 2006 ωστόσο ο θάνατος του Αντόνιο Πουέρτα, σίγησε αυτό το «μίσος», την αντιπαλότητα. Θαρρείς ξεθώριασαν οι όποιες διαφορές.  Λίγα χρόνια αργότερα (το 2012) η Μπέτις υπέστη ακόμα μια προσωπική τραγωδία. Το θάνατο του Μίκι Ροκέ. Ο χαμός του Πουέρτα και του Ροκέ ένωσαν την πόλη.

Αγωνιστικά μάλιστα, εκείνη την περίοδο, η ομάδα υπέφερε. Ο ένας προπονητής διαδεχόταν τον άλλον. Μια κατρακύλα που οδήγησε κάπως αναπόφευκτα στον υποβιβασμό. Όμως το κεφάλαιο Σεγούντα έκλεισε και οι Πράσινοι της Σεβίλλης επέστρεψαν τον αμέσως επόμενο χρόνο (2013-14) ξανά στα σαλόνια της Primera, και επέστρεψαν για να μείνουν.

Το καλοκαίρι του 2015 έδειξαν ξεκάθαρα τις προθέσεις τους. Εκταμίευσαν 2 εκατομμύρια ευρώ για να φέρουν πίσω στο σώμα τους την ψυχή τους. (Η 10η προσθήκη στο ρόστερ τους εκείνη την μεταγραφική περίοδο). Στη Φιορεντίνα βέβαια κάθε άλλο παρά πρόθυμοι ήταν να αποχωριστούν τον Χοακίν. Οι οπαδοί των Βιόλα είχαν γράψει σε ένα πανό: «Matador, non ci lasciare. Con la pelota ci hai fatto innamorare» (Δηλαδή Madator μην μας αφήνεις, με την μπάλα στα πόδια σου μας έκανες να σε ερωτευθούμε). Αλλά ο Χοακίν έβαλε την δική του καρδιά να αποφασίσει, το συναίσθημα θα έπαιρνε την καλύτερη απόφαση. Επέλεξε «ευτυχία»! Εκείνο το καλοκαίρι, τόσο ο ίδιος όσο και η Μπέτις όχι μόνο είχαν φλερτάρει δημόσια, είχαν εκφράσει κανονικά την αγάπη τους ο ένας για τον άλλον. Ο Ισπανός εξτρέμ είχε δημοσιεύσει στον προσωπικό του λογαριασμό στο Instagram ένα ξεκάθαρο μήνυμα: «Θέλω να γυρίσω σπίτι»!

Όχι μόνο επέστρεψε λοιπόν (με 20.000 κόσμο να σπεύδει να τον υποδεχτεί κατά την επίσημη παρουσίασή του), αμέσως μετά τα Χριστούγεννα του 2016, ανανέωσε το συμβόλαιό του μέχρι το 2020 – μια συμφωνία που ανακοίνωσε κρατώντας μια ρακέτα στο χέρι, με ένα βίντεο που έλεγε ότι δεν είναι έτοιμος για μια καριέρα στο τένις  υποστηρίζοντας παράλληλα ότι είναι… φθηνός. «Ο δεύτερος χρόνος ήταν δωρεάν» αστειεύτηκε συγκεκριμένα.

https://twitter.com/RealBetis/status/946334673239552000?ref_src=twsrc%5Etfw%7Ctwcamp%5Etweetembed%7Ctwterm%5E946334673239552000&ref_url=https%3A%2F%2Fwww.to10.gr%2Fpodosfero%2Fla-liga%2F80090%2Fbetis-ananeose-os-2020-o-36chronos-choakin-picvid%2F

Κι ερχόμαστε στο «σήμερα»…

Στο τέλος της τελευταίας προπόνησης πριν από το μεγάλο ντέρμπι της Σεβίλλης την Κυριακή (02/09) ο προπονητής και ο αρχηγός έκατσαν στον πάγκο του Μπενίτο Βιγιαμαρίν, περικυκλωμένοι από άδεια πράσινα καθίσματα. Την επόμενη νύχτα τη θέση των άδειων καθισμάτων θα έπαιρναν 53.451 οπαδοί της Μπέτις. Την εκκωφαντική σιωπή θα διαδεχόταν οι κραυγές, η κάψα της νίκης κόντρα στη μισητή συμπολίτισσα Σεβίλλη. Εκείνη την στιγμή όμως ήταν οι δύο τους.

«Λοιπόν», του είπε ο Σετιέν, «τι πιστεύεις; πώς νιώθεις;» Ο Χοακίν τον κοίταξε, είπε πως δεν ξέρει, δεν ήταν ακόμα 100% έτοιμος. Ήξερε καλύτερα από τον καθένα όμως τι σημαίνει αυτό το ντέρμπι. Κανείς στην Ιστορία της Μπέτις δεν έχει αγωνιστεί σε περισσότερα. Ένας τραυματισμός όμως καθιστούσε αμφίβολη τη συμμετοχή του. Την συμμετοχή του σε ένα παιχνίδι που θα πλήρωνε για να αγωνιστεί. Δεν ήταν σίγουρος. Ο Σετιέν όμως φάνηκε πιο αισιόδοξος. «Τι λες για 15, 20 λεπτά προς το τέλος» τον ρώτησε. «Δεν είναι ανάγκη να τρέξεις πίσω να καλύψεις, απλώς βρες έναν τρόπο να βγούμε μπροστά». «Εντάξει», απάντησε αυτός.

Πριν την σέντρα τους μάζεψε όλους στα αποδυτήρια και τους μίλησε, λίγο πριν βγουν στον αγωνιστικό χώρο: «Γνωρίζουμε πολύ καλά τι παίζεται σήμερα. 53.000 ψυχές πίσω από εμάς να μας εμψυχώνουν. Ενενήντα λεπτά, κάθε λεπτομέρεια, αφοσίωση, σωστή συμπεριφορά, μάχη.Θα κοιτάξουμε στα μάτια τον συμπαίκτη μας, θα βάλουμε τα πόδια μας ως το τέλος. Να παλέψουμε να πάρουμε την μπάλα, ψηλά, να μπούμε δυνατά στα πρώτα λεπτά. Αυτά θα μας δώσουν τη νίκη. Εντάξει παιδιά; Για εμάς!»

Το ντέρμπι είχε κολλήσει στο 0-0. Η Σεβίλλη αγωνιζόταν με 10 παίκτες εξαιτίας της αποβολή του Μέσα με δεύτερη κίτρινη. Το ρολόι έδειχνε 69’ όταν ο Χοακίν σηκώθηκε για ζέσταμα. 73’ όταν μπήκε στον αγωνιστικό χώρο στη θέση του Καρβάλιο. 79’ όταν έκανε την πρώτη του επαφή με την μπάλα. Πήρε την υπέροχη μπαλιά του Αΐσα Μαντί. Πέντε λεπτά, μια επαφή, και όλη η μαγεία ξεχύθηκε στο χορτάρι. Γκολλλλ! Όχι ένα οποιοδήποτε γκολ. Εκείνο που έδινε τη νίκη στην ομάδα του κόντρα στον μεγάλο αντίπαλο. Έτρεξε στο κόρνερ, έβγαλε τη φανέλα του, ένωση του φωνή του με 53.000 άλλες φωνές!

Το ντέρμπι της Σεβίλλης είναι πολλά περισσότερα από απλά ποδόσφαιρο. Αυτό ισχύει για όλα τα ντέρμπι παγκοσμίως. Για την Μπέτις αυτή η νίκη ήταν πολλά παραπάνω από το τρίποντο της νίκης. Ήταν η ευφορία, η ασφάλεια, η εμπιστοσύνη στην ομάδα και της ικανότητες του Σετιέν. Του προπονητή που την έβγαλε στην Ευρώπη. (Εκεί που θα διασταυρώσει τα ξίφη της με τον Ολυμπιακό). «Έπρεπε να είναι αυτός», έγραψε η As.

Ο αγαπημένος αναιδής αλήτης  του κάθε παίκτη, των οπαδών, των νεαρών άσων της ομάδας, ο αρχηγός, εκείνος έπρεπε να κρίνει το παιχνίδι! «Ο Χοακίν είναι αιώνιος» αυτό ήταν το «ντέρμπι του Χοακίν»! «Ο Χοακίν, χαμογελάει, η Μπέτις χαμογελά», ήταν το σχόλιο της El Mundo.«[Αυτό το ντέρμπι] δεν είναι αστείο», έγραφε το εξώφυλλο του Estadio Deportivo το πρωί του ντέρμπι. Το επόμενο πρωί, ο τίτλος άλλαξε σε: «Έπρεπε να είναι ο Χοακίν».

Ο προπονητής του είπε: «Είναι ένας αστείος τύπος, αλλά ξέρει πότε πρέπει να γελάσει και πότε να δουλέψει. Και μπορεί ακόμα να μας κερδίζει παιχνίδια, όπως απόψε. Είμαι πολύ ευχαριστημένος γι ‘αυτόν. Είναι 37 και αυτό το παιχνίδι θα παραμείνει στη μνήμη. Δεν γνωρίζω, δυστυχώς, αν θα έχει στο μέλλον κι άλλες ευκαιρίες για κάτι παρόμοιο. Το εύχομαι».

Όχι πολύ καιρό πριν, λίγοι θα περίμεναν να είναι εκείνος αυτός που θα διαμόρφωνε το αποτέλεσμα του ντέρμπι. 37 ετών και 43 ημερών ο Χοακίν έγινε ο γηραιότερος παίκτης που σκοράρει στο ντέρμπι της πόλης αυτόν τον αιώνα και ο γηραιότερος που σκόραρει σε οποιοδήποτε ντέρμπι της Ανδαλουσίας στην πρώτη κατηγορία. Επιπλέον, κανείς άλλος δεν έχει σκοράρει σε περισσότερες σεζόν στο πρωτάθλημα της Ισπανίας. Πάνε 18 χρόνια από τότε που έκανε το ντεμπούτο του, εναντίον της Compostela στη δεύτερη κατηγορία. Ήταν μακριά για εννέα χρόνια, όμως τώρα είναι εδώ, και το ντέρμπι της περασμένης Κυριακής ήταν για αυτόν το 20ο της καριέρας του, κάτι που ισοδυναμεί με ρεκόρ.

Βέβαια ποτέ δεν νοιάστηκε ουσιαστικά γι αυτά. Τον νοιάζει να σηκώνει το βλέμμα στην κερκίδα και να ψάχνει το πανό των Βερδιμπλάνκος. «Όποτε αισθάνεστε αδύναμοι, δείτε το σήμα μας: το πιο όμορφο πράγμα στον κόσμο»!, γράφει. Τον νοιάζει να ακούει το όνομά του ρυθμικά από την κερκίδα. Τον νοιάζει να ξέρει πως εκείνοι, χαμογελούν. Πως είναι ευτυχισμένοι.

Για πολλά χρόνια η Μπέτις γονάτιζε μπροστά στη Σεβίλλη, τώρα πλέον όχι. Πέρυσι κέρδισε 5-3 και έφερε ισοπαλία στο σπίτι της, φέτος επικράτησε 1-0: τρία ματς χωρίς ήττα, μια πρώτη επικράτηση στο σπίτι της μετά από 12 ολόκληρα χρόνια! «Όλα αυτά τα χρόνια, έχουμε περιμένει πολύ χρόνο. Τους αντιμετωπίζουμε ως ίσους τώρα, και αυτό είναι διαφορετικό», δήλωσε ο μεγάλος πρωταγωνιστής του ντέρμπι λίγο αργότερα.

Στάθηκε εκεί, μετά το παιχνίδι, ακόμα φορούσε τη φανέλα του και τις σαγιονάρες της Μπέτις, με τον αριθμό 17 , χαμογέλασε. «Το ονειρεύτηκα αυτό πολλές φορές. Κανένα ψέμα: εγώ να σκοράρω το νικηφόρο γκολ ενάντια στον αιώνιο αντίπαλο, στο σπίτι μας. Δεν έχω λόγια να εκφράσω την ευτυχία που νιώθω. Όταν τους βλέπω να τραγουδούν το όνομά μου, την αγάπη που μου δίνουν, ξέρω ότι μπορώ να αφήσω το ποδόσφαιρο ως ένας ευτυχισμένος άνθρωπος»…