Αλεσάντρο Λουκαρέλι: O Captain! My Captain!

Το δικαστήριο χρειάστηκε μόλις 10 λεπτά για να κηρύξει την πτώχευση της Πάρμα τον Μάρτιο του 2015. Η γρήγορη απόφαση έληξε μήνες μαρτυρίων. Oι παίκτες και το τεχνικό επιτελείο ήταν απλήρωτοι. Η ομάδα είχε τερματίσει στην έκτη θέση της Serie A την προηγούμενη σεζόν, πλέον όμως βρισκόταν στην τελευταία θέση του πρωταθλήματος. Είχε τυπικά τη δυνατότητα να τελειώσει τη σεζόν στη Serie A, με τον υποβιβασμό στη Serie B να είναι η ακολουθούμενη τυπική διαδικασία.

Ωστόσο, αν ο σύλλογος δεν κατάφερνε να βρει έναν νέο αγοραστή ή να πληρώσει τα χρέη του – τα οποία ανέρχονταν σε 218 εκατομμύρια δολάρια, συμπεριλαμβανομένων των μη καταβληθέντων μισθών ύψους 63 εκατομμυρίων ευρώ – ο υποβιβασμός για δεύτερη φορά σε μια δεκαετία ήταν μονόδρομος. Η Πάρμα έπρεπε να ξεκινήσει τη σεζόν 2015-16, ως Parma Calcio 1913, στη Serie D ή αλλιώς Lega Pro. Την 4η εθνική κατηγορία του ιταλικού πρωταθλήματος.

Όπως η Φιορεντίνα το 2002, και η Νάπολι, που είχε την ίδια μοίρα το 2004, η Πάρμα έπρεπε να αναγεννηθεί στα κατώτερα πρωταθλήματα και να επιστρέψει στη συνέχεια στη Serie A. Σε εκείνες τις στιγμές, που ο σύλλογος αιμορραγούσε βγήκε μπροστά ένας άνθρωπος που δέθηκε με την ομάδα σαν να ήταν γέννημα-θρέμμα της. Ο Αλεσάντρο Λουκαρέλι. Μονάχα εκείνος, εκείνος και οι οπαδοί της (αγόρασαν περισσότερα εισιτήρια για τη σεζόν στη Serie D από ότι στην τελευταία σεζόν της ομάδας στη Serie A, αλλά και μετοχές του συλλόγου μέσω ενός προγράμματος crowdfunding) δεν σταμάτησαν να αναπνέουν δίπλα της.

Ο Λουκαρέλι γεννήθηκε στις 22 Ιουλίου του 1977. Δεν ξεκίνησε την καριέρα του στους Τζιαλομπλού, ήταν παιδί της Λιβόρνο, και είχε θητεύσει σε πολλές ομάδες της Ιταλίας. Μετακόμισε στην Πάρμα το 2008. Κουβαλώντας εμπειρία από τις Πιασέντζα (1996/2002), Λέφε (1997/87), Παλέρμο (2002/03), Φιορεντίνα (2003/04), Λιβόρνο (2004/05), Ρετζίνα (2005/2007), Σιένα και Τζένοα (2007/08). Ήταν 31, όταν φόρεσε για πρώτη φορά τη φανέλα της Πάρμα, η οποία τον είχε αγοράσει από την Τζένοα έναντι 1,2 εκατομμυρίων ευρώ.

Ήταν ένας ταξιδευτής. Ένας καλός κεντρικός αμυντικός. Ένας Ιταλός στόπερ με άρωμα παλιάς εποχής. Κανείς δεν φανταζόταν ωστόσο την εξέλιξη της σχέσης του με την Πάρμα. Ούτε καν ο ίδιος. Πώς θα μπορούσε; Γνώριζε πως είχε κάποια χρόνια ακόμα σε καλό επίπεδο. Είχε εμπειρία και μία επαγγελματική στέγη που δεν προσφερόταν για πολλές συγκινήσεις. Δικαίωσε του ανθρώπους της ομάδας από την πρώτη κιόλας σεζόν. Από τη Serie B, στα μεγάλα σαλόνια.

Δεν άργησε να περάσει το περιβραχιόνιο του αρχηγού στο μπράτσο του. Δεν άργησε να γίνει σύνθημα στα χείλη των τιφόζι. Όμως ακόμα δεν είχαν έρθει οι μεγάλες φουρτούνες. Η σεζόν 2014-2015 ήταν απογοητευτική για την ομάδα. Αποκορύφωμα της διάλυσης, η αναβολή του αγώνα με την Ουντινέζε λόγω της μη καταβολής των εξόδων για το προσωπικό ασφαλείας. Ο επόμενος αγώνα ήταν στη Γένοβα. Οι παίκτες ήταν αναγκασμένοι να πληρώσουν από την τσέπη τους τα έξοδα για τη μεταφορά τους στο γήπεδο. Ήταν τελευταίοι στο βαθμολογικό πίνακα. Το ένα «χαστούκι» διαδεχόταν το άλλο. Θα υποβιβάζονταν. Η αγωνιστική τους εικόνα το πρόδιδε. Όμως ο αρχηγός τους ήθελε να γίνει στο γήπεδο. Είχε δικαίωμα να αγωνιστεί μαζί τους, μέχρι τέλους. Ας γονάτιζε. Θα ήταν στο γρασίδι. «Πέθανα με την Πάρμα και θέλω να γεννηθώ ξανά με την Πάρμα. Μετά από επτά χρόνια στην ομάδα νιώθω τη φανέλα δικιά μου και είμαι έτοιμος να παίξω για την ομάδα σε οποιαδήποτε κατηγορία, αν αυτό είναι αναγκαίο», δήλωνε.

Το πρωτάθλημα ολοκληρώθηκε. Αν δεν υπήρχαν τα διοικητικά προβλήματα, η ανηφόρα θα είχε μικρότερη κλίση, από τη Serie B – στη Serie A. Όμως η βαθιά κρίση, έσπρωξε την Πάρμα στην τελευταία εθνική κατηγορία του ιταλικού ποδοσφαίρου. Ο Λουκαρέλι ήταν τότε 38 ετών. Θα μπορούσε να βρει μια ομάδα να… κολλήσει τα τελευταία ένσημα. Θα μπορούσε και να κρεμάσει τα παπούτσια του και να μην βιώσει ποτέ την ψυχοφθόρα εκείνη διαδικασία. Έμεινε… πιστός στρατιώτης στο πλευρό της. Έπαιξε ποδόσφαιρο ημιεπαγγελματικά με 5 μικρούς παίκτες και 28 νέους που ήρθαν τότε στην ομάδα.

Ήταν ο μόνος. Ο μόνος που την ακολούθησε στην κόλαση της Serie D (2015/16), σε εκείνη της Serie C (2016/17)! «Βιώνω κάποια απερίγραπτα συναισθήματα σήμερα. Το μήνυμα που έρχεται σήμερα από την Πάρμα είναι το εξής, είμαστε πίσω. Ελπίζουμε ότι αυτή είναι μόνο η αρχή ενός μεγάλου ταξιδιού που θα μας οδηγήσει πίσω εκεί που ανήκουμε» δήλωσε μετά τον πρώτο προβιβασμό. Ακολούθησαν άλλοι τρεις…

Έζησε μαζί της τα νοκ – άουτ παιχνίδια της ανόδου στη Serie B. Στον αγώνα κόντρα στην Πορντενόνε, στις 13 Ιουνίου του 2017, ήταν εκείνος που ανέλαβε να εκτελέσει το πέναλτι που θα έδινε τη νίκη. Με το σκορ στο 4-4. Πήρε την μπάλα, την έστησε στην άσπρη βούλα. Σήκωσε τα μάτια και κοίταξε τον αντίπαλο τερματοφύλακα. Θυμήθηκε όσα είχε πει στους συμπαίκτες του στα αποδυτήρια: «Αυτό είναι όλα όσα είμαστε: ο πόνος, ο φόβος, ο ιδρώτας, η θυσία, ό,τι μας οδήγησε να παίζουμε αυτό το παιχνίδι τώρα. Η Serie B είναι εκεί έξω. 90 λεπτά στα οποία πρέπει να δώσουμε ό, τι έχουμε. Κάθε ουγγιά ενέργειας, πρέπει να τη δώσουμε σήμερα. Και όπου δεν μπορούμε να φτάσουμε με τα πόδια μας, θα φτάσουμε με τις καρδιές μας. Γιατί το αξίζουμε. Είμαστε μια πραγματική ομάδα. Έχουμε φάει σκατά όλο το χρόνο για να φτάσουμε εδώ και πρέπει να τα αποδείξουμε τι αξίζουμε.  Υπάρχει ακόμα ένα πράγμα. Δεν ξέρω αν θα έχω την ευκαιρία να δοκιμάσω ξανά, κι έτσι πρέπει να μου κάνετε μια χάρη. Σήμερα, πρέπει να με πάτε στη Serie Β. Ένας για όλους! Όλοι για έναν!»

Είχαν κάνει την προσπάθειά τους. Τώρα εκείνος καλούταν να υπογράψει το δημιούργημα. Σκόραρε και έτρεξε προς την κερκίδα. Να γίνει «ένα» με όσους έδιναν το απόλυτο νόημα στην ποδοσφαιρική του ζωή. Με όσους μοιράζονταν μαζί του ένα πάθος ανεξήγητο για τους πολλούς. Μακριά από την αίγλη ομάδων με εκατομμύρια οπαδούς ανά την υφήλιο. Εκείνος, εκείνοι, η μεγάλη τους αγάπη. Κομμάτια όλοι μιας ιερής μυσταγωγίας. Έμενε ένας αγώνας, η Αλεσάντρια δεν ήταν φόβητρο. Tα είχαν καταφέρει. Serie B. Ένα ακόμα βήμα. Το πιο μεγάλο, το πιο δύσκολο. Και το έκαναν.

Σε μια συγκλονιστική τελευταία αγωνιστική στη Serie B, την περυσινή σεζόν, η Πάρμα επικράτησε της Σπέτσια 2-0 εκτός έδρας και στο 89′ πληροφορήθηκε ότι η Φότζια, η οποία έχανε μέχρι την εκπνοή του αγώνα, είχε ισοφαρίσει τη Φροζινόνε (2-2), αποτέλεσμα που ευνοούσε τους Τζιαλομπλού που ως δεύτεροι κέρδισαν την άνοδό τους στη Serie A.

Στη μεγάλη γιορτή που στήθηκε στην πόλη ο πρώτος των… Σταυροφόρων, ο μοναδικός που φόρεσε τη φανέλα της ομάδας από την κόλαση της τελευταίας κατηγορίας, έως τον παράδεισο της πρώτης, πήρε το λόγο και με δάκρυα στα μάτια μίλησε στους συνοδοιπόρους του, στους συμπαίκτες, στο προπονητικό τιμ:

«Δεν θα μπορούσα να ευχηθώ τίποτα καλύτερο για να σας πω ένα πράγμα: μετά τον προβιβασμό μας σκέφτηκα πολύ καιρό, να συνεχίσω ή όχι; έδωσα το είναι μου μου για δέκα χρόνια, μερικές φορές ακόμη περισσότερο, τώρα που βρισκόμαστε στην Α εθνική κατηγορία, ο στόχος μου και ο δικό σας έχει επιτευχθεί. Θα παίξουμε σε στάδια που έχουν γράψει Ιστορία, αλλά εγώ έχω ήδη γράψει Ιστορία μαζί σας και δεν ξέρω αν μπορώ να το επαναλάβω. Την υπόσχεση που είχα δώσει πριν τρία χρόνια, την κράτησα και τώρα φοβάμαι ότι δεν μπορώ πλέον να είμαι σημείο αναφοράς για εσάς … Τώρα δεν είμαι πια σίγουρος. Στάθηκα δίπλα σας, τώρα ελάτε δίπλα μου, αγκαλιάστε με σε αυτή τη νέα ζωή, η Πάρμα πρέπει να είναι η τελευταία εικόνα που θα έχω ως ποδοσφαιριστής, δεν υπάρχει χρόνος που με κάνει πιο περήφανο. Θα συνεχίσω να είμαι μέρος της Πάρμας, είμαι υπερήφανος που είμαι μέρος αυτής της ιστορίας, είμαι περήφανος που είμαι ένας από εσάς, ο αρχηγός σας.

https://twitter.com/Acmilantiamo/status/1021056034595639296

Με συναντήσατε ως παίκτης και ως άνθρωπο. Έχουμε βιώσει δύσκολες στιγμές μαζί και έχουμε πάντα σηκωθεί. Για σας έγινα φίλος, σύμβολο της αναγέννησης, ένας αρχηγός. Η ζωή μου ως ποδοσφαιριστής εδώ στην Πάρμα μπορεί να χωριστεί σε δύο φάσεις: στην πρώτη έπαιξα στην Α και στην Ευρώπη, στη δεύτερη, με όλα όσα συνέβησαν, ξεκίνησα από το μηδέν. Στον πόνο γίναμε ένα, έγινα δικός σας, κι εσείς δικοί μου. Έχουμε ζήσει μαζί πολλές δύσκολες στιγμές αλλά πάντα έχουμε σηκωθεί, επειδή είναι μέρος του DNA μας. Στα πλέι-οφ του περασμένου χρόνου έσπασα τα πλευρά μου αλλά κανείς δεν μπορούσε να με σταματήσει, φέτος ήταν ο μηνίσκος αυτός που με ταλαιπώρησε, αλλά μετά από 23 ημέρες αγωνίζομαι με τους συμπαίκτες μου, μετά την πτώχευση πέθανα με την Πάρμα και με την Πάρμα μου ξαναγεννήθηκα, επανήλθαμε, είμαστε νικητές χάρη στη δύναμή μας στην ομάδα. Δεν θα ξεχάσω ποτέ τον βρυχηθμό εκείνης της Παρασκευής το βράδυ, εκείνη την στιγμή ήμασταν ένα»

https://twitter.com/1913parmacalcio/status/1020935360199655424

Η Πάρμα είναι ένας από τους πιο ιστορικούς συλλόγους της Ιταλίας. Στο παρελθόν τη φανέλα της έχουν φορέσει σπουδαίοι ποδοσφαιριστές όπως οι Τζιαλουίτζι Μπουφόν, Φάμπιο Καναβάρο, Λιλιάν Τουράμ, Ερνάν Κρέσπο, Χουάν Σεμπαστιάν Βερόν, Τζιανφράνκο Ζόλα, Χρίστο Στόιτσκοφ. Στην υπεραιωνόβια Ιστορία της όμως, μονάχα μια φανέλα, ένας αριθμός έχει αποσυρθεί. Η δική του.

MUST READ

Ο Ολυμπιακός στο νέο Champions League: Τα δεδομένα για απευθείας πρόκριση στο τρίτο γκρουπ δυναμικότητας