«Μόνο μια τρέλα έχω παιδί μου, τον Παναθηναϊκό» (pics)

Ανδρέας Χανιάς 10.06.2018-14:44

«Άλλοι παίζουν χαρτιά, άλλοι τα τρώνε στα μπουζούκια, άλλοι στις γυναίκες, εγώ έχω μια τρέλα μόνο παιδί μου. Τον Παναθηναϊκό»

Σε αυτή τη φράση, που μας έλεγε κάθε φορά που τον ρωτούσαμε γιατί δεν τα παρατάει, περικλείεται η ζωή και η πορεία του Παύλου Γιαννακόπουλου.

Η επιτυχία του Γουέμπλεϊ το 1971 ήταν το έναυσμα για να ασχοληθεί με τον Παναθηναϊκό και να γίνει μέλος του συλλόγου. Με τα λίγα οικονομικά που διέθετε τότε βοηθούσε όσο μπορούσε τα τμήματα, ώσπου το 1979 έχοντας εξαπλωθεί επιχειρηματικά με τρομερή δουλειά αποφασίζει να κάνει το μεγάλο άλμα. Να πάρει την ΠΑΕ!

Δεν τα καταφέρνει και πικραίνεται αφάνταστα διότι θεωρεί πως οι όροι του παιχνιδιού δεν ήταν καθαροί. Δεν απογοητεύεται όμως και κυρίως δεν απομακρύνεται από το σύλλογο. Είναι κοντά στην ομάδα στα ευρωπαϊκά της ταξίδια, ενδιαφέρεται, ασχολείται είναι κάθε Κυριακή στο γήπεδο με την ίδια αγωνία για να κερδίσει το παιχνίδι.

Το 1987 μπαίνει στον Ερασιτέχνη και στο τμήμα μπάσκετ. Απογείωση! Παρά τις απογοητεύσεις των πρώτων χρόνων, έρχονται οι επιτυχίες. Δεκάδες εκατομμύρια δραχμές (ή δολάρια) για να ενισχυθεί η ομάδα, να έρθουν παίκτες. Έκανε το ακατόρθωτο!

Έφερε στην Ελλάδα εν ενεργεία παίκτη του ΝΒΑ, τον Ντομινίκ Ουίλκινς με 11 χιλιάδες κόσμο στο ΟΑΚΑ για την πρώτη του προπόνηση. Μαζί με τα αδέλφια του Θανάση και Κώστα ήταν εκεί, πάντα για κάθε πρόβλημα. Ακόμα και για τον… άμμο στις γάτες του Μίκαελ Κοχ!

Το 1999 φέρνει τον Ζέλικο Ομπράντοβιτς και μαζί δημιουργούν την πιο επιτυχημένη ομάδα της τελευταίας εικοσαετίας. Τίτλοι, χαρές, επιτυχίες και κάθε χρόνο μεγαλύτερη προσπάθεια. Ακόμα κι όταν ο μεγάλος αντίπαλος ο Ολυμπιακός ήταν στα κάτω του, το μπάτζετ εξακολουθούσε να είναι υψηλό, διότι οι στόχοι ήταν τα ευρωπαϊκά. Καμία έκπτωση για να έρθουν οι τίτλοι.

Η τσάντα, οι μπανάνες και το όραμα

Επιχειρηματικά ήταν ένας επίμονος, απίστευτα δουλευταράς και διορατικός επιχειρηματίας. Ξεκίνησε με μια τσάντα στο χέρι, ως πλασιέ φαρμάκων έχοντας την προϋπηρεσία στο φαρμακείο του πατέρα του.

Ίδρυσε μαζί με τον Θανάση και τον Κώστα τη ΦΑΡΜΑΓΙΑΝ το 1951 και με αγώνα, πόρτα-πόρτα δειγματίζει φάρμακα. Χωρίς να ξέρει καλά αγγλικά, αλλά διαβάζοντας επιμελώς τα πάντα γύρω από τα φάρμακα καταφέρνει να πείσει και να πουλήσει, να συνάψει συμφωνίες με ξένες εταιρίες, να εξελιχθεί.

Το 1971 επί δικτατορίας παίρνει το ρίσκο να εισάγει μπανάνες. Συνάπτει συμφωνία με την Chiquita, αλλά για να φέρει τα εμπορεύματα λόγω διαδικασιών πρέπει να περάσει μήνας. Δικαιώνεται, διότι προνοεί και παραγγέλνει εντελώς άγουρες (!) και η… φύρα είναι λιγότερη.

Το ρίσκο βγαίνει και τα οικονομικά πηγαίνουν καλά και η ΦΑΡΜΑΓΙΑΝ εξελίσσεται σε ΒΙΑΝΕΞ. Νέες συμφωνίες με μεγάλες φαρμακευτικές εταιρίες, αλλά πάντα συνετά και σταθερά βήματα.

Το 1983 έκανε συμφωνία με το φαρμακευτικό κολοσσό Merk, ενώ αγόρασε τα εργοστάσια της Winthrop-Sterling (1983) και της Upjohn (1985).

Με σκληρή δουλειά, στρατηγικές συνεργασίες με κινεζικούς κολοσσούς και Αμερικανικές εταιρίες αναλαμβάνει την αντιπροσωπεία φαρμάκων σε όλη την Νοτιοανατολική Ευρώπη, που κάνουν την εταιρία μια από τις μεγαλύτερες στην «Γηραιά Ήπειρο».

Και μαζί ο Παναθηναϊκός. Ποδόσφαιρο, βόλεϊ, φυσικά ο έρωτας με το μπάσκετ. Η αγωνία στα επίσημα του ΟΑΚΑ ή του Σπόρτιγκ, όπου έπαιζε η ομάδα. Παντού κι ας είχε γυρίσει μόλις από τις ΗΠΑ, όπου ήταν για δουλειές.

Αγαθοεργίες συνεχώς. Με τον όρο να μην δημοσιευθούν. Χιλιάδες τα παραδείγματα ανθρώπων, που ευεργετήθηκαν. Στην τραγωδία της Θύρας 7 έδωσε εντολή να δοθεί όλο το πλάσμα του Τζανείου για τα θύματα, ενίσχυσε την οικογένεια του Ατίλιο για να γίνει η κηδεία, καρκινοπαθείς στις ΗΠΑ με δικά του έξοδα, καμία αξίωση για ανταπόδοση… Ποτέ.

Η παρακαταθήκη του;