Ο Λουίς Ντίαζ δεν μετέβη προχθές, Τετάρτη 1/11, στο Μπόρνμουθ μαζί με την Λίβερπουλ. Ο πατέρας του ακόμα αγνοείται μετά την απαγωγή του στην Κολομβία και κρίθηκε απαραίτητο να μην ταξιδέψει με την ομάδα για λόγους ασφαλείας. Οι απαγωγές, όμως δεν είναι πρωτοφανείς στην Κολομβία.

Ο Εμφύλιος

Διαβάστε επίσης: Ο (προηγούμενος) Φαλ και η (προηγούμενη) άμυνα έφερε πίσω και τον (προηγούμενο) Ολυμπιακό- Κρίμα που δεν έφεραν και τη νίκη

Ο Κολομβιανός απουσίασε από την νίκη-πρόκριση των «Reds» με 2-1 για το Carabao Cup καθότι έμεινε στο Λίβερπουλ για να προστατευτεί αφενός αλλά και να μπορέσει να βοηθήσει στις έρευνες για τον εντοπισμό του πατέρα του αφετέρου. Επρόκειτο, φυσικά, για ένα πολύ δυσάρεστο γεγονός για τον ίδιο. Η αλήθεια, ωστόσο, είναι ότι η Κολομβία έχει μακρά ιστορία στο κομμάτι των απαγωγών, η οποία είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με τον μακροχρόνιο εμφύλιο πόλεμο που, τυπικά, μάστιζε την χώρα μέχρι και το 2016.

Επισήμως, ο εμφύλιος πόλεμος στην Κολομβία ξεκίνησε το 1964 ως αποτέλεσμα μίας μακράς περιόδου συστημικής καταπίεσης και δολοφονιών, κυρίως αγροτών. Οι κοινωνικές ανισότητες ήταν τεράστιες και μεγάλο ποσοστό του πληθυσμού ζούσε κάτω από το όριο της φτώχειας ιδίως στις αγροτικές περιοχές.

Γίνεται λόγος για έναν πόλεμο, που τουλάχιστον τυπικά, διήρκησε 52 χρόνια μεταξύ του Κολομβιανού κράτους, παραστρατιωτικών ακροδεξιών οργανώσεων, όπως ήταν τα καρτέλ ναρκωτικών, αλλά και ακροαριστερών οργανώσεων, όπως ο Εθνικός Απελευθερωτικός Στρατός (ELN) και οι Επαναστατικές Ένοπλες Δυνάμεις της Κολομβίας (FARC), γνωστών και ως Guerillas. Βασικός, στόχος όλων ήταν η μεγαλύτερη δυνατή επιρροή και κατοχή μέρους της επικράτειας της χώρας ενώ βάση πρόσφατων στοιχείων ο απολογισμός των νεκρών αγγίζει τις 260.000, όπως δημοσιοποίησε το 2018 το Εθνικό Κέντρο για Ιστορική μνήμη της Κολομβίας.

Η σημασία των απαγωγών

Οι απαγωγές, ακριβώς, έπαιζαν ουσιαστικό ρόλο στις δυνατότητες που είχαν οι αντιμαχόμενες πλευρές ώστε να μπορούν να ασκούν μεγαλύτερη πολιτική ή πολεμική επιρροή, άρα και εκπλήρωση των στόχων τους.

Όπως αναφέρει και ένα ερευνητικό άρθρο του Πανεπιστημίου του Cambridge  με τίτλο “ The Logic of Kidnapping in Civil War: Evidence from Colombia” η βασική πηγή εσόδων για αυτές τις παραστρατιωτικές οργανώσεις ήταν ακριβώς οι απαγωγές. Δηλαδή, η χρηματοδότησή τους, άρα  η ίδια τους ύπαρξη και βιωσιμότητα βασίζονταν στα λεφτά που έπαιρναν μέσω των απαγωγών. Με απλά λόγια, επρόκειτο για ένα εργαλείο πηγής εσόδων που θα επέτρεπε την συνέχεια των επιχειρήσεών τους.

Στο σήμερα

Πλέον, όμως, σε επίσημο επίπεδο, η Κολομβία δεν βρίσκεται σε εμφύλιο πόλεμο από το 2016, έπειτα από την Συμφωνία Ειρήνης που υπογράφηκε ανάμεσα στους εμπόλεμους. Ωστόσο, στην πράξη η βία, οι πολεμικές επιχειρήσεις και οι απαγωγές δεν έχουν εκλείψει. Δεδομένου, ότι οι πάλαι πότε στρατιωτικές οργανώσεις παρέδωσαν τα όπλα τους μετά την συμφωνία ειρήνης, το τοπίο έχει διαμορφωθεί με διαφορετικό τρόπο διατηρώντας στοιχεία του παρελθόντος.

Χαρακτηριστικά, είναι τα δεδομένα που έδωσε στην δημοσιότητα η EL Pais από το Υπουργείο Άμυνας της Κολομβίας και αφορά τις καταγεγραμμένες περιπτώσεις απαγωγών υπό την απουσία πλέον τέτοιων οργανώσεων. Τα ευρήματα αναφέρουν ότι τα τελευταία 2 χρόνια οι απαγωγές έχουν αυξηθεί. Ενδεικτικά, το πρώτο τρίμηνο του 2022 καταγράφηκαν 35 έναντι 71 του πρώτου τριμήνου του 2023. Τα νούμερα διπλασιάστηκαν κάνοντας ρεκόρ τα τελευταία 9 χρόνια.

Μπορεί το 2023 οι Επαναστατικές Ένοπλες Δυνάμεις της Κολομβίας (FARC) να έχουν μετατραπεί σε πολιτικό κόμμα, όμως η βία υφίσταται στην Κολομβία. Στις αγροτικές περιοχές της χώρας δραστηριοποιούνται άλλες μη-κρατικές οργανώσεις που επιθυμούν τον έλεγχο και τα κέρδη από παράνομες δραστηριότητες ενώ δεν απουσιάζουν και αποστάτες των παλιών οργανώσεων που δεν μπόρεσαν να απεμπολήσουν την ταυτότητά τους.

Παράλληλα, οι απαγωγές αυξάνονται ταχύτατα και γίνονται και για λόγους εκβιασμού, όπως συνέβαινε παλιά, με σκοπό τα χρήματα και την επιβίωση οργανώσεων αλλά και για πολιτικούς σκοπούς, όπως τον έλεγχο περιοχών στην ενδοχώρα. Χαρακτηριστικό όλη αυτής της κατάστασης είναι η δήλωση που είχε κάνει, από το 2021 ακόμα, ο Γενικός Γραμματέας του Νορβηγικού Συμβουλίου Προσφύγων, Γιάν Έγκελαντ, λέγοντας: «Δεν υπάρχει τίποτα να γιορτάσουμε όταν εκατοντάδες παιδιά, γυναίκες και άντρες εγκαταλείπουν τα σπίτια τους κάθε μέρα για να αποφύγουν την ένοπλη βία. Για αυτούς, η Συμφωνία Ειρήνης είναι ένα άπιαστο όνειρο ».

Η περίπτωση του Ντίαζ

Οι απαγωγές, λοιπόν, δεν είναι κάτι πρωτοφανές στην Κολομβία και εν γένει στην Λατινική Αμερική. Συνιστά μία μέθοδο, ένα εργαλείο συστηματικής χρήσης για την εκπλήρωση στόχων. Δεν συγκαταλέγεται απλά στην κατηγορία απαγωγή/ληστεία.

Στην περίπτωση του Λουίς Ντίαζ δεν έχει γίνει γνωστό, ακόμα τουλάχιστον, το κίνητρο ή τα αιτήματα αυτών που απήγαγαν τους γονείς του και πλέον κρατούν μόνο τον πατέρα του.  Παρόλα αυτά, μέσα σε ένα τόσο βεβαρημένο ιστορικό δεν θα προκαλούσε εντύπωση ο Κολομβιανός και η οικογένειά του να έχουν πέσει θύματα μίας τακτικής που διαιωνίζεται στον χρόνο.

ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: ΘΑΝΟΣ ΜΑΥΡΙΔΗΣ (Σπουδαστής Κέντρου Αθλητικού Ρεπορτάζ)