Φερνάντο Τόρες: «Από παιδί, θρύλος»

Ήταν βασικός και το περιβραχιόνιο του αρχηγού ήταν στο μπράτσο του. Κρατούσε τα παιδιά του από το χέρι. Βγήκε από τη φυσούνα και είδε στις κερκίδες το κορεό των οπαδών, «De niño, a leyenda» έγραφε συγκεκριμένα, δηλαδή, «από παιδί, θρύλος». Όπου κι αν έστρεφε το βλέμμα έβλεπε χιλιάδες φανέλες με το λατρεμένο του «9». Το παιχνίδι ξεκίνησε και σίγουρα ευχόταν να μην τελείωνε ποτέ. Ήταν το τελευταίο του. Όμως μάταια, τα 90 λεπτά της κανονικής διάρκειας συμπληρώθηκαν. Το ίδιο και τα πέντε λεπτά του έξτρα χρόνου. Το ματς με την Εϊμπαρ είχε λήξει ισόπαλο, 2-2. Κανείς δεν θα το θυμάται μετά από ένα χρόνο όμως. Η 20η Μάη του 2018 θα είναι δική του για πάντα. Ο λόγος για τον Φερνάντο Τόρες…

Αποχώρησε για τα αποδυτήρια. Μόνο για λίγο. Ύστερα βγήκε εκ νέου στο γήπεδο, πέρασε από τον διάδρομο που σχημάτισαν οι συμπαίκτες του για να τον τιμήσουν. Στάθηκε στο πλάι μαζί τους. Έστρεψε το βλέμμα στις οθόνες του γηπέδου. Είδε κι αυτός μαζί με τους χιλιάδες οπαδούς τον εαυτό του να μεγαλώνει μέσα στην ερυθρόλευκη. Κι έπειτα πήρε το μικρόφωνο… «Θα ήθελα να ευχαριστήσω πολλούς ανθρώπους, ξεκινώντας από κάποιον που δεν είναι πια μαζί μας, τον Λουίς Αραγονές, ο οποίος μας δίδαξε τα πάντα και αυτή η ομάδα συνεχίζει να γράφει Ιστορία και τα καλύτερα δεν έχουν έρθει ακόμα. Θα ήθελα επίσης να αναφέρω τον παππού μου, που μου έκανε το καλύτερο δώρο που μπορεί να δώσει ένας παππούς στο εγγόνι του, με έκανε Ατλέτι.

Ευχαριστώ όλη την οικογένεια της ομάδας, ποτέ δεν χρειαζόμουν έναν τίτλο για να νιώσω σαν τον πιο αγαπημένο παίκτη στον κόσμο. Πάντα πίστευα ότι δεν θα μπορούσα ποτέ να επιστρέψω τόση πολλή αγάπη, και εξακολουθώ να το σκέφτομαι. Μου δώσατε πολλή αγάπη από την πρώτη μέρα που πήγα στο Καλντερόν. Σήμερα είναι η τελευταία μέρα. Περισσότερα από 400 παιχνίδια. Είναι πολύ δύσκολο να γνωρίζουμε ότι είναι το τέλος. Θα ήθελα να θυμάστε πώς αισθανόμαστε τώρα. Μας ρωτάνε γιατί είμαστε Ατλέτι. Λέμε ότι δεν μπορούν να το καταλάβουν, γιατί είναι δύσκολο να το εξηγήσεις, μπορείς μόνο να το νιώσεις, την ευτυχία, την υπερηφάνεια, τα συναισθήματα που έχεις, όσα θυμάσαι όταν έρχονται κακές στιγμές, όταν έρθουν αυτές οι στιγμές να θυμάσαι όσα νιώθεις τώρα. Είμαστε όλοι ένα.

Νιώθω υπερηφάνεια, τιμή, ήταν προνόμιο που φόρεσα αυτή τη φανέλα, που έπαιξα με αυτούς τους παίκτες που άφηναν τη ζωή τους σε κάθε παιχνίδι και εσύ, από την καρδιά μου, με έκανες να νιώσω τον πιο ευτυχισμένο άνθρωπο στον κόσμο», αυτά ήταν τα λόγια του μετά το σφύριγμα της λήξης, αφότου παρέλαβε την τιμητική πλακέτα, αφού αγκάλιασε θερμά τον Εμάνουελ Μπρίνας τον άνθρωπο που τον ανακάλυψε και τον έφερε στις ακαδημίες της Ατλέτικο.

Είναι περίπλοκος ο κόσμος των συναισθημάτων, ειδικά η «χώρα» των δακρύων. Μπορείς να κλάψεις από πόνο ή χαρά. Από οργή ή νοσταλγία. Κάθε δάκρυ περιέχει τα πάντα. Λίγη συγκίνηση, λίγη ανακούφιση, λίγη θλίψη, λίγη χαρά, πολλή ζωή. Ο συναισθηματικός κόσμος του ανθρώπου ένα τέλεια περίπλοκο ψηφιδωτό. Την Παρασκευή (18/05) στη Μαδρίτη, στην Plaza de Neptuno, το άγαλμα του Ποσειδώνα ήταν υπέροχο, ήταν υπέροχο γιατί περίμενε εκείνον. Πενήντα χιλιάδες άνθρωποι συγκεντρωμένοι μπροστά στο άγαλμα του Θεού της θάλασσας για να πανηγυρίσουν, να ευχαριστήσουν, να καλωσορίσουν. Για να πουν αντίο. Εκείνος τους είπε απλά τα εξής: «Πριν από 22 χρόνια ήμουν εκεί, ήμουν αγόρι 11 χρονών και ήρθα να δω την Ατλέτικο το 1996, που πήρε το νταμπλ και ονειρεύτηκα μια μέρα η θέση μου να είναι εδώ. Εδώ και πολύ καιρό και σε όλη τη διάρκεια της καριέρας μου κέρδισα πολλά πράγματα, αλλά χωρίς αμφιβολία αυτό είναι το καλύτερο, χωρίς αμφιβολία. Για όλα τα παιδιά: τίποτα δεν είναι αδύνατο, και εάν είσαι Ατλέτικο, λιγότερο»

https://twitter.com/Areej7_ATM/status/998236145338212352

Το ίδιο σκηνικό και το απόγευμα της Κυριακής (20/05), στο τελευταίο του παιχνίδι στη La Liga. Στο τελευταίο του παιχνίδι με την ροχιμπλάνκο φανέλα. Πέρασαν μόλις λίγες ώρες κι όμως ήδη λείπει, σαν να έχει φύγει χρόνια. Αυτή την πολυπλοκότητα των συναισθημάτων που βίωσαν στο δέρμα τους, όσοι έδωσαν το παρών στην Πλατεία του Ποσειδώνα, όσοι ήταν στις κερκίδες του Metropolitano μόνο εκείνοι μπορούν να τη νιώσουν. Οι οπαδοί μιας ομάδας σφυρηλατημένης πάντα να αγωνίζεται, αποχωρίστηκαν έναν παίκτη που ενσαρκώνει όσο κανείς τις αξίες της.

Το τελευταίο παιχνίδι ενός άνδρα σε μία ομάδα που αγάπησε βαθιά σαν ερωμένη του. Τι όμορφη ιστορία αγάπης! Ακόμα και ο Ποσειδώνας έκλαψε μαζί του. «Αφιερώνουμε αυτόν τον τίτλο στον Φερνάντο επειδή είναι η Ατλέτικο Μαδρίτης», δήλωσε ο Γκάμπι στη φιέστα των Ροχιμπλάνκος για την κατάκτηση του Europa Leauge. Ο Ολύμπιος Θεός δεν θα τον δει ξανά να πανηγυρίζει φορώντας την ερυθρόλευκη φανέλα, όμως την Κυριακή κρυφά χαμογελούσε, με μάτια υγρά. Ήταν χαρούμενος που ο κύκλος του Τόρες στην Ατλέτι έκλεισε με τον τίτλο του Europa League (τον πρώτο του μεγάλο τίτλο). Χαμογελά που η ομάδα διανύει την πιο επιτυχημένη περίοδο της σύγχρονης Ιστορίας της. Γιορτάζει, με τη συχνότητα των κυμάτων που ταράζουν τα νερά των θαλασσών του…

63.229 οπαδοί έδωσαν το παρών στο Wanda Metropolitano. Ήταν όλοι εκεί όπως τους το ζήτησε. Θα το έκαναν ούτως ή άλλως γιατί η Ατλέτι είναι πίστη, είναι δουλειά, αγάπη, πάθος, εργασία, προσπάθεια και υπερηφάνεια. Είναι να παλεύεις με τους συμπαίκτες σου σαν να ήσασταν αδέρφια, να υπερασπίζεσαι τα χρώματά της σε ένα ευγενές και υγιές παιχνίδι, σπαταλώντας κουράγιο και καρδιά. Γιατί ο Φερνάντο Τόρες είναι η Ατλέτι. «Porque luchan como hermanos, defendiendo su colores, en un juego noble y sano, derrochando coraje y corazón»

MUST READ

Νοοτροπία, επιλογές, ρεπό και μεταγραφές…

Ο κόσμος κοίταξε τον Φερνάντο στα ερυθρόλευκα. Τους κοίταξε κι αυτός. Φυλάκισαν την στιγμή και χαμογέλασαν. Τα όνειρα εκπληρώνονται. «Είσαι το παράδειγμα», φάνηκαν να του λένε. «Θα μου επιτραπεί να μιλήσω εκ μέρους όλων των ανθρώπων της Ατλέτικο. Είπες μια μέρα ότι δεν ήξερες τι έχεις κάνει και ο κόσμος σε αγαπά τόσο πολύ. Τι έχεις κάνει; Εμείς θα πρέπει να σου πούμε τι έχουμε κάνει για να σε αξίζουμε! Είσαι το καλύτερο έκθεμα της Ατλέτικο Μαδρίτης στον κόσμο Φερνάντο», ήταν τα λόγια του Γκάμπι, του αρχηγού της ομάδας…