Ρόμπερτ Ένκε: Μια ζωή τόσο σύντομη (pics, vids)

Την κρατά αγκαλιά τώρα σε κάποιο σημείου του ουρανού. Την συνάντησε πριν από οκτώ χρόνια. Ήταν η πηγή της δύναμής του, το κίνητρο που τον βοηθούσε να παλεύει με την κατάθλιψη και να βρίσκει ουράνια τόξα μέσα στους πιο σκοτεινούς ουρανούς της ζωής του.

Σαν σήμερα, 10 Νοεμβρίου του 2009, ο 32χρονος Γερμανός τερματοφύλακας Ρόμπερτ Ένκε αποφάσισε να βάλει τέρμα στη ζωή του πέφτοντας στις γραμμές του τρένου, αδυνατώντας να διαχειριστεί την απώλεια της δίχρονης κορούλας του, η οποία είχε χάσει τη ζωή της τρία χρόνια πριν (το 2006) όταν και νικήθηκε από μια σπάνιας μορφής καρδιακή ανεπάρκεια. Ήθελε να πάει να την βρει.

Ήταν ενεργεία τερματοφύλακας στην ομάδα του Ανόβερο και βασικός υποψήφιος για να υπερασπιστεί την εστία της Εθνικής Γερμανίας στο Μουντιάλ του 2010. Αυτά, όμως, λίγο τον ενδιέφεραν.

Εκείνη την ημέρα, δεν μοιράστηκε τις σκέψεις του με κανέναν. Σπάνια εξομολογούνταν τις εσωτερικές του μάχες. Είπε στην γυναίκα του ότι πηγαίνει στην προπόνηση της ομάδας. Ψέματα. Οι προσωπικοί του δαίμονες εκείνο το βράδυ θα στέφονταν πρωταθλητές.

Μπήκε στο αμάξι του και για ώρες τριγυρνούσε στους δρόμους χωρίς προορισμό. Τελικά, σταμάτησε σε μια ισόπεδη διάβαση τρένου στο «Neustadt am Rübenberge». Κοίταξε το κενό, έπεσε. Ήταν χαμένος χρόνια, ήδη από το 2002 βίωνε κατάθλιψη και ο χαμός της κορούλας του, ήταν το τελειωτικό χτύπημα. Αν πριν μπορούσε να στέκεται στα πόδια του, μετά το 2006 ήταν σχεδόν αδύνατο.

Άφησε πίσω του την σύζυγό του Τερέζα και την πρόσφατα υιοθετημένη του κόρη Λέιλα. Εκείνες και η ψυχολόγος που τον παρακολουθούσε τακτικά δεν μπόρεσαν να του δώσουν λόγους να ζει, είχε κουραστεί και οι σκέψεις του γυρνούσαν συνεχώς γύρω από τα ματάκια της Λάρα. Εκείνη, με τον ερχομό της στη ζωή (το 2004), είχε γίνει το οξυγόνο του στην κατάθλιψη που τον έπνιγε ήδη από το 2002. Όταν, λοιπόν, έκλεισε για πάντα τα ματάκια της, εκείνος δεν είχε πια από που να πιαστεί.

Φόρεσε τα γάντια του πρώτη φορά το 1985 στις ακαδημίες της Carl Zeiss Jena, προβίβαστηκε στην πρώτη ομάδα δέκα χρόνια αργότερα, το 1995. Έπειτα έπαιξε για τις Γκλάντμπαχ, Μπενφίκα. Οι Μπαρτσελόνα, Φενέρμπαχτσε και Τενερίφη δεν τον υπολόγιζαν όσο θα ήθελε κι έτσι ταξίδεψε πίσω στην Γερμανία για να ενσωματωθεί στις τάξεις του Αννόβερο (2004). Έγινε ο αρχηγός του, μέχρι την τελευταία του αγωνιστική κόντρα στο Αμβούργο. Τη σεζόν 2007-2008 αναδείχθηκε κορυφαίος τερματοφύλακας στη Budesliga. Το ίδιος έτος κλήθηκε και στο αντιπροσωπευτικό συγκρότημα της Γερμανίας.

Η είδηση του θανάτου σόκαρε την ποδοσφαιρική Ευρώπη, την Γερμανία. Χιλιάδες φίλοι της ομάδας του Αννόβερο πήγαν στην «AWD-Arena» για να ανάψουν ένα κεράκι στη μνήμη του, να φωτίζει το δρόμο του μέχρι την αγκαλιά της Λάρα.

Ο πατέρας του, Ντιρκ Ένκε, προσπάθησε να εξηγήσει πως ο γιος του πάλευε με την πίεση και το άγχος από μικρός. «Συνέκρινε συνεχώς τον εαυτό του. Αντιμετώπιζε κρίσεις, φοβόταν ότι δεν θα μπορούσε να σταθεί ανάμεσα στους μεγαλύτερους. Δεν είχε πίστη στον εαυτό του. Ήταν παγιδευμένος μέσα στην δική του φιλοδοξία».

Ο θάνατός του θα οδηγήσει στη δημιουργία του ιδρύματος «Robert Enke», το οποίο ασχολείται πρωτίστως με την ψυχική υγεία των παικτών και ήταν πρωτοβουλία της συζύγου του, της γερμανικής ποδοσφαιρικής ομοσπονδίας, του Αννόβερο και του DFL. «Πολλά έχουν αλλάξει σχετικά με τον τρόπο που οι άνθρωποι αντιμετωπίζουν την ασθένεια, είναι πιο ανοικτοί, μιλούν», εξήγησε πρόσφατα η Τερέσα.

Η οποία τον περασμένο Οκτώβριο, μέσω του Ιδρύματος, έθεσε σε λειτουργία το Enke App. Μια εφαρμογή η οποία χρησιμεύει ως πηγή πληροφοριών, ενώ περιέχει επίσης ένα κουμπί έκτακτης ανάγκης για ανθρώπους που έχουν τάσεις αυτοκτονίας, όπου όταν ενεργοποιηθεί ειδοποιούνται οι τοπικές αρχές και εντοπίζουν την τοποθεσία του ανθρώπου που έχει ανάγκη, μέσω GPS.

«Ελπίζω το συγκεκριμένο θέμα να πάψει να αντιμετωπίζεται ως ταμπού και οι άνθρωποι να αρχίσουν να μιλούν περισσότερο», τόνισε σε συνέντευξή της στο Kicker, πιστεύω πως οι άνθρωποι είναι πια αρκετά γενναίοι για να μιλήσουν γι ‘αυτό, να πουν «είμαι άρρωστος και χρειάζομαι βοήθεια». Ο αθλητισμός θα είναι πάντα σημαντικός, αλλά θα πρέπει πάντα να βλέπουμε τον άνθρωπο πίσω από τον αθλητή». Ενώ έκλεισε λέγοντας, «Ο θάνατος του Ρόμπερτ έχει αλλάξει πολύ τα δεδομένα στον τομέα της ψυχικής υγείας,μακάρι να μπορούσε να το ακούσει».

O Ρόμπερτ Ένκε έφυγε μα δεν ξεχάστηκε, ζει στης μνήμες όλων για να θυμίζει μια πολύ ανθρώπινη πλευρά του αθλητισμού, την σκοτεινή εκείνη πλευρά της πίεσης, του άγχους, του ανταγωνισμού…