Ριβάλντο: Το «ασχημόπαπο» και η νύχτα που έγινε κύκνος (vid)

Όταν καλείσαι να χωρέσεις σε λέξεις μια καριέρα πασπαλισμένη με την αστερόσκονη που μόνο οι Λατινοαμερικάνοι ποδοσφαιριστές κουβαλάνε, κινδυνεύεις να πλατιάσεις, να κουράσεις. Η ευτυχής συγκυρία του χθεσινού (18/04) τέρματος του Λάζαρου Χριστοδουλόπουλου στην εκπνοή του αγώνα της ΑΕΚ κόντρα στην Λάρισα, το καθιστά φέτος λίγο πιο εύκολο.

Σαν σήμερα 19 Απριλίου του 1972, λοιπόν, γεννιέται ο Βίτορ Μπόρμπα Φερέιρα Ριβάλντο. Είδε την πρώτη ανατολή του ηλίου στην πόλη Ρεσίφε της Βραζιλίας και έκανε τα πρώτα του βήματα στις Ακαδημίες της Σάντα Κρουζ. Το ποδόσφαιρο ήταν κάτι παραπάνω από ένα άθλημα για εκείνον. Εκεί έπνιγε την φτώχεια που καθόριζε τη ζωή του, εκεί ξεγελούσε τη θλίψη του για τον χαμό του πατέρα του. Εκεί «έγραφε» όνειρα για μια μεγάλη καριέρα που εν τέλει υλοποιήθηκαν.

Μια καριέρα γεμάτη επιτυχίες, που σκόρπισε μια ζωή γεμάτη αντιφάσεις στους οπαδούς. Για παράδειγμα, Λουίς Φαν Χααλ ή Ριβάλντο στους Καταλανούς. Ένας εκ των κορυφαίων ή κάποιος που «δημιουργεί ευκαιρίες μόνο για τον εαυτό του» στους Βραζιλιάνους. Το τέκνο ενός ανώτερου ποδοσφαιρικού Θεού ή ένας προδότης – φιλοχρήματος στις τάξεις των Ελλήνων φιλάθλων.

Ο Ρίμπο έκανε καριέρα αντάξια του ταλέντου ως το 2002. Με κορυφαία την εξαετία στην Μπαρτσελόνα, που… δεν ήταν γήινη. Ακόμα και το διετές του πέρασμα από τη Μίλαν δεν ήταν τόσο εκκωφαντικό όσο μπορούσε. Στη συνέχεια φόρεσε λίγο την ερυθρόλευκη, έκανε μερικές φιγούρες και με τα κίτρινα, πέρασε λίγο από το Ουζμπεκιστάν, λίγο από την Βραζιλία λίγο και την Ανγκόλα. Για να μην παρεξηγηθούμε, δεν είναι πως στην Ελλάδα δεν εντυπωσίασε. Είτε με τον δαφνοστεφανωμένο έφηβο στο στήθος, είτε με τον Δικέφαλο Αετό. Απλά έπαιζε όσο ήθελε, κι αυτό το λίγο ακόμα, αρκούσε.

Ήταν μια ποδοσφαιρική ιδιοφυΐα με την δημοτικότητα του αγοριού που στο σχολείο, στο διάλειμμα, καθόταν πάντοτε μόνος του. Ποτέ δεν υπήρξε ο πιο λαμπερός. Δεν είχε το… χάρισμα του Ρονάλντο.Η προβληματική του προσωπικότητα ποτέ δεν τον άφησε να γίνει παγκόσμιο είδωλο. Τουλάχιστον όχι όσο θα μπορούσε να γίνει. Μάλλον ποτέ δεν τον ένοιαζε να γίνει αρεστός, να κατασκευάσει δηλώσεις και τοποθετήσεις εύπεπτες. Ήταν μάλλον ανώριμος και μη… επαγγελματίας μπροστά στις κάμερες. Τα έλεγε, τα συνειδητοποιούσε, μετάνιωνε. Ποτέ δεν θα μπορούσε να γίνει είδωλο με τα πρότυπα που επιβάλει το modern football. Ήταν το ασχημόπαπο σε έναν κόσμο που έχει μάθει να αγαπά μόνο κύκνους.

Ωστόσο όλοι οι μεγάλοι ξεχωρίζουν λόγω μιας εγγενής ποιότητας που τους επιτρέπει να δημιουργούν στιγμές μαγείας, όταν οι ομάδες τους τις χρειάζονται περισσότερο. Ο Ζινεντίν Ζιντάν σκόραρε κόντρα στην Μπάγερ Λεβεκούζεν στον τελικό του Champions League, χαρίζοντας στην Ρεάλ Μαδρίτης το 9ο «στέμμα» της Ιστορίας της, ο Μαραντόνα σμπαράλιασε την άμυνα της Αγγλίας στον τελικό του Παγκοσμίου Κυπέλλου και ο Ριβάλντο μπορεί δικαιωματικά να ισχυριστεί ότι έχει σκοράρει το πιο θεματαικό χατ- τρικ που έχει δει ποτέ το φίλαθλο κοινό, σε έναν αγώνα της Μπαρτσελόνα κόντρα στην Βαλένθια. Σε έναν αγώνα που αξίζει τη δική του… κινηματογραφική μεταφορά.

Μπαρτσελόνα-Βαλένθια 17 Ιουνίου του 2001

Οι Μπλαουγκράνα χρειάζονται νίκη για να εξασφαλίσουν μια θέση στα προκριματικά του Champions League. Η 17η Ιουνίου έμελλε να είναι η ημέρα του. Το πρώτο του τέρμα ήταν ένα ελεύθερο σουτ το οποίο όμως δεν ήταν αρκετό καθώς ο Ρουμπέν Μπαράχα έκανε το 1-1 για την Βαλένθια. Οι Νυχτερίδες χρειαζόταν απλώς ισοπαλία.Οι Μπλαουγκράνα χρειαζόταν περισσότερα, περισσότερα από μια ισοπαλία, περισσότερα από τον Ριβάλντο. Και τα πήραν. Το δεύτερο τέρμα ήταν ένας κεραυνός από τα 25 μέτρα. Ο Μπαράχα όμως σκόραρε και πάλι, κάνοντας το 2-2. Τα λεπτά λιγόστευαν επικίνδυνα.

Ο Ριβάλντο φορούσε και πάλι αυτήν την οικεία μάσκα λύπης. Ποιος ξέρει τι σκεφτόταν; Και έτσι να παρέμενε το σκορ κανείς, μετά τα 90 λεπτά, δεν θα μπορούσε να του χρεώσει κάτι. Κανείς δεν θα μπορούσε να επιρρίψει ευθύνες. Όμως όχι. Έπρεπε να υπογράψει το αριστούργημά του. Ήταν η στιγμή του να γίνει για λίγο ο… Πολίτης Κέιν. Η μπάλα από τον Φρανκ Ντε Μπουρ πηγαίνει σε εκείνον στο όριο της περιοχής. Είναι περικυκλωμένος από αμυντικούς. Κοντρολάρει με το στήθος. Θα μπορούσε να χαρακτηρίσει κάποιος αδέξιο εκείνο το κοντρόλ καθώς η μπάλα πήρε παράξενο ύψος. Έδινε τη δυνατότητα στους αμυντικούς να την διεκδικήσουν. Θα μπορούσε να είναι μια… χαμένη ευκαιρία για πολλούς. Ο Ριβάλντο δεν ήταν ένας από τους πολλούς όμως. Ο χρόνος σταματάει. Θαρρείς το Καμπ Νου σίγησε, σαν να έμειναν όλοι ακίνητοι. Ο Ριβάλντο πιάνει ένα ανάποδο ψαλίδι σε μια συγκλονιστική στιγμή έμπνευσης και εκτέλεσης. Ο Κανιθάρες μένει στήλη άλατος. 3-2.

Ο χρόνος συνεχίζει να κυλάει κανονικά. «Ξεπαγώνει» και όλος ο μπλαουγκράνα πάγκος ξεσπά σε πανηγυρισμούς. Κάποιοι κοιτάζουν στον ουρανό. Φυλακίζουν στις σκέψεις τους μια δυσπιστία. Τι είχαν μόλις δει; Ο Ριβάλντο έβγαλε την φανέλα του και γρήγορα περικυκλώθηκε από τους συμπαίκτες του. Το γκολ ήταν υπέροχο, αλλά η σοβαρότητα του παιχνιδιού το έκανε ακόμα πιο σημαντικό. Ο Ρίμπο που τόσο έντονα είχε αμφισβητηθεί, γινόταν σωτήρας. Το ασχημόπαπο ήταν κύκνος. Ο μπόμπιρας από της φτωχογειτονιές της Βραζιλίας που πουλούσε αναψυκτικά και γλυκά στις παραλίες δοξάζονταν σε ολόκληρη την Βαρκελώνη. «Αυτό που συνέβη απόψε ήταν απίστευτο. Αφιερώνω το νικηφόρο τέρμα σε όλους τους παίκτες που έχουν αγωνιστεί τόσο σκληρά όλη την σεζόν και σε όλους τους φιλάθλους που έχουν υποφέρει τόσο πολύ. Χαίρομαι που τους έκανα χαρούμενους με τα γκολ μου», δήλωσε. Τρία χρόνια αργότερα θα ερχόταν στην Ελλάδα.

Και έτσι ήταν. Ήταν μια στιγμή στην οποία ολόκληρη η ουσία του αθλήματος συμπυκνώνεται σε μια ενέργεια. Αν θες λόγους για τους οποίους κάποιος βλέπει ποδόσφαιρο ακόμα και σε αυτή την δύσκολη εποχή που ο ρομαντισμός φαίνεται να μην έχει θέση. Θα βρεις απαντήσεις στη μνήμη, σε τέτοια παιχνίδια, σε τέτοια κινηματογραφικά γκολ. Σε ενέργειες που έχουν τη δύναμη να «παραλύσουν» ολόκληρο τον πλανήτη. Είναι τα δευτερόλεπτα εκείνα της σιωπής, που αναρωτιέσαι τι είδες. Όπως εκείνα την 17η Ιουνίου του 2001. Όπως τα χθεσινά, με το εφάμιλλης ομορφιάς γκολ του Λάζαρου Χριστοδουλόπουλου που έστειλε την ΑΕΚ στον τελικό του Κυπέλλου, δίνοντάς τη την δυνατότητα να διεκδικήσει το πρώτο νταμπλ της Ιστορίας της μετά από 40 ολόκληρα χρόνια. Αυτό είναι το ποδόσφαιρο.