Σίνισα Μιχαΐλοβιτς: Μια ζωή στην... επίθεση

Σταύρος Χατζάτογλου 16.12.2022-19:02

Αν και αμυντικός ως ποδοσφαιριστής, ο Σίνισα Μιχαΐλοβιτς έπαιξε επιθετικά κόντρα στην αρρώστια, που τον λύγισε μετά από τρία και πλέον χρόνια άνισης μάχης. To10.gr σας παρουσιάζει τον Σέρβο μαχητή της ζωής που αποχαιρέτησε τα εγκόσμια προσφέροντας ένα πολύ σπουδαίο μάθημα.

«Δεν είμαι εδώ για να ζητήσω τη συμπόνια σας», αναφώνησε περήφανος και λίγο αργότερα δικαιολόγησε τα δάκρυα στα μάτια του. «Δεν είναι από φόβο» τόνισε. «Όλοι θα πίστευαν ότι δεν μπορούσα να πάθω τίποτα, επειδή φαίνομαι δυνατός Αλλά κανείς δεν πρέπει ποτέ να σκεφτεί ότι είναι άτρωτος». Αυτό, που όλοι πιστεύουμε ότι το κακό δεν θα συμβεί σε μας. Στον Σίνισα Μιχαΐλοβιτς το κακό μόλις του είχε… χτυπήσει την πόρτα.

‘Ηταν η 13η Ιουλίου του 2019 όταν ο προπονητής της Μπολόνια ανακοίνωνε σε συνέντευξη Τύπου πως πάσχει από λευχαιμία. «Έχω λευχαιμία, αλλά θα τη νικήσω παίζοντας επιθετικά. Θα κοιτάξω στα μάτια την ασθένεια». Είχαν προηγηθεί δύο μέρες που κλειδώθηκε στο σπίτι, σκεφτόταν, έκλαιγε και προσπαθούσε να συνειδητοποιήσει τι του ‘χε συμβεί. Η συνέχεια γνωστή. Αποφάσισε να βγει έξω και να κοιτάξει το τέρας στα μάτια. Να αγωνιστεί. Και το έκανε. Για τρία και πλέον χρόνια έδωσε μάχες.

Διαβάστε επίσης: Οι δύο δυνατές επιστροφές και το… κερασάκι με τον Μαρσέλο

Στις 29 Οκτωβρίου 2019 υποβλήθηκε σε μεταμόσχευση μυελού των οστών. Είχε ήδη ξεκινήσει χημειοθεραπείες, οι οποίες για τα επόμενα 3,5 χρόνια σχεδόν, έγιναν η καθημερινότητά του. Μπες βγες στα νοσοκομεία, χωρίς να λυγίζει ποτέ. Αρχικά έδειξε να κερδίζει τον θάνατο. Στις αρχές του 2022, όμως, η αρρώστια επέστρεψε και πάλι. Το πάλεψε, με τον οργανισμό του να δείχνει να ανταποκρίνεται τον περασμένο Μάιο, αλλά η υγεία του επιδεινώθηκε και πάλι το τελευταίο διάστημα.

Το μεσημέρι της 16ης Δεκεμβρίου, μπήκε ο επίλογος σε νοσοκομείο της Ρώμης, με την είδηση του θανάτου του να προκαλεί θλίψη σε όλο τον ποδοσφαιρικό κόσμο. Ένας αυθεντικός μαχητής υπέκυψε. Στα 53 του μόλις χρόνια. Αφού πάλεψε λυσσαλέα για να κρατηθεί στη ζωή. Για να κάνει αυτό που αγαπά. Να είναι μέσα στο ποδόσφαιρο, να προπονεί, να ζει…

Ένας σπεσιαλίστας των στημένων φάσεων

Ο Μιχαΐλοβιτς γεννήθηκε στις 20 Φεβρουαρίου 1969 στο Βούκοβαρ της ανατολικής Κροατίας σήμερα. Από μητέρα Κροάτισσα και πατέρα Σέρβο. Μεγάλωσε στο κοντινό Μπόροβο, όπου έκανε τα πρώτα βήματά του ως παίκτης, πριν μετακομίσει στη Βοϊβοντίνα. Αγωνιζόταν ως αμυντικός και ήταν γνωστός για τις φαρμακερές εκτελέσεις φάουλ που τον έκαναν διάσημο. Το 1990 έγινε παίκτης του Ερυθρού Αστέρα με τον οποίο κατέκτησε το Κύπελλο Πρωταθλητριών στον τελικό του Μπάρι με τη Μαρσέιγ. Συμπαίκτης μεταξύ άλλων με τους Σαβίτσεβιτς, Προσινέτσκι αλλά και με τον Ρέφικ Σαμπανάτζοβιτς που αργότερα ήρθε στην Ελλάδα για λογαριασμό της ΑΕΚ.

Το 1992 έγινε «Ιταλός». Κι έγινε, διότι εκεί έμελλε να μείνει μέχρι το τέλος της καριέρας του το 2006. Ρόμα, Σαμπντόρια, Λάτσιο και Ίντερ ήταν οι σταθμοί της καριέρας του. Αγωνίστηκε σε 455 ματς, πετυχαίνοντας 69 γκολ με 55 ασίστ. Με την εθνική ομάδα της Γιουγκοσλαβίας έπαιξε 63 φορές και σκόραρε εννέα γκολ. Το 1999 ανακηρύχθηκε καλύτερος ποδοσφαιριστής της Γιουγκοσλαβίας. Αν και αμυντικός είναι ο ποδοσφαιριστής με τα περισσότερα γκολ από απευθείας εκτελέσεις φάουλ στην ιστορία της Serie A, έχοντας πετύχει 28, όσα και ο Αντρέα Πίρλο.

Συνδεδεμένος με την Μπολόνια

Ως προπονητής άρχισε την καριέρα του ως βοηθός του Ρομπέρτο Μαντσίνι στην Ίντερ αμέσως μετά το τέλος της ποδοσφαιρικής του καριέρας. Στη συνέχεια ανέλαβε την Μπολόνια. Στην πρώτη του δουλειά ως πρώτος προπονητής. Η ομάδα της φημισμένης πανεπιστημιούπολης ήταν και η τελευταία της προπονητικής του καριέρας. Μεσολάβησαν οι Κατάνια, Φιορεντίνα, Εθνική Σερβίας, Σαμπντόρια, Μίλαν, Τορίνο και Σπόρτινγκ Λισαβόνας.

Στις 6 του περασμένου Σεπτέμβρη οι δρόμοι των δύο πλευρών χώρισαν κι αφού για τρία χρόνια ο Μιχαΐλοβιτς παρέμενε στην τεχνική ηγεσία του συλλόγου, δίνοντας παράλληλα τη δική του μάχη. Καταπονημένος, με την τραγιάσκα του, αλλά χωρίς ποτέ να το βάζει κάτω. Σε όλο αυτό το διάστημα, που χρειάστηκε να νοσηλευτεί και στο νοσοκομείο, δεν ήταν λίγες οι φορές που τον επισκέφθηκαν οι παίκτες του για να του δώσουν κουράγιο. Με τον ίδιο να βγαίνει από το παράθυρο και να τους χαιρετά συγκινημένος.

Brescia ➡Bologna 🚌
The boys paid a visit to Sinisa Mihajlovic on the way home after he made yesterday’s win possible ❤️💙#WeAreOne pic.twitter.com/JauZl20hs5
— Bologna FC 1909 (@BolognaFC1909en) September 16, 2019

This is beautiful. The Bologna players go visit Mihajlovic at his hospital after winning a huge match against Inter yesterday pic.twitter.com/rFz0QNjJaF
— Italian Football TV (@IFTVofficial) April 28, 2022

Όταν ο «αδερφός» του βομβάρδισε το σπίτι της οικογένειάς του

Λόγω της παρουσίας του στην Ιταλία εκείνη την περίοδο, ο Μιχαΐλοβιτς δεν βίωσε τη φρίκη του πολέμου της Γιουγκοσλαβίας άμεσα. Το μυαλό του όμως ήταν στην πατρίδα του καθώς εκεί βρισκόταν η οικογένειά του. Οι γονείς του δεν ήθελαν να εγκαταλείψουν το σπίτι τους και όπως διηγήθηκε ο ίδιος πολύ αργότερα, το έκαναν όταν κατάλαβαν πραγματικά πως απειλείται η ζωή τους. Κι αυτό, χάρη σε ένα περιστατικό με πρωταγωνιστή τον Κροάτη αδερφικό φίλο του Σίνισα.

«Μία μέρα ο καλύτερος μου φίλος, ένας Κροάτης που για μένα ήταν αδερφός, πήγε στο σπίτι μου και είπε στους γονείς μου: «Πρέπει να φύγετε γιατί αυτό δεν είναι σπίτι σας πια¨. Ο πατέρας μου δεν μπορούσε να καταλάβει και ο φίλος μου συνέχισε: «Αν δεν φύγετε θα σας σκοτώσουμε»», περιέγραψε ο Μιχαΐλοβιτς σε συνέντευξή του και συνέχισε…

«Ο φίλος μου επέστρεψε δύο μέρες μετά και τους βρήκε ακόμη εκεί. Εβγαλε το όπλο, πήγε μπροστά σε μια φωτογραφία μου με τη φανέλα του Ερυθρού Αστέρα και την πυροβόλησε. Εκείνη τη στιγμή οι δικοί μου φοβήθηκαν και παραδόθηκαν. Πήραν το τελευταίο τρένο και έφυγαν, για να έρθουν σε εμένα, στην Ιταλία. Όταν έφυγαν, ο φίλος μου έβαλε βόμβα και κατέστρεψε το σπίτι».

Πήρε πολύ καιρό στον Σίνισα να καταλάβει γιατί το έκανε αυτό ο φίλος του, ο αδερφός του. Και την απάντηση την έδωσε ο ίδιος. «Ολοι ήξεραν ότι εγώ κι εσύ ήμασταν οι καλύτεροι φίλοι και μου είπαν πως θα πρέπει να αποδείξω ότι είμαι Κροάτης αλλιώς θα με σκοτώσουν. Για να το αποδείξω, έπρεπε να διαλύσω το σπίτι των γονιών σου. Πυροβόλησα στη φωτογραφία σου γιατί οι γονείς σου δεν ήθελαν να φύγουν. Επρεπε να ανατινάξω το σπίτι, αλλά δεν ήθελα να το κάνω με τους δικούς σου μέσα. Προσπάθησα, επομένως, να σώσω τους γονείς σου».

Ο Μιχαΐλοβιτς κατάλαβε. Ο φίλος του λειτούργησε ως αδερφός. Έσωσε τη ζωή των γονιών του, θυσιάζοντας το σπίτι. Στο κάτω κάτω «ποιος νοιάζεται για το σπίτι», όπως είπε και ο ίδιος ο Σίνισα. Από τι γλίτωσε η οικογένειά του, το κατάλαβε όταν λίγο μετά το τέλος του πολέμου επέστρεψε στη γειτονιά του. Και το μόνο που αντίκρισε ήταν ερείπια. Τίποτα δεν είχε μείνει όρθιο.