Εννιά χρόνια μετά το Λονδίνο…(vids)

Ο Γιώργος Μπαρτζώκας είναι ο πρωτεργάτης του πρώτου ερυθρόλευκου τίτλου μετά από έξι ολόκληρα χρόνια, κερδίζοντας τον Παναθηναϊκό στον τελικό του Κυπέλλου με ανατροπή, κατακτώντας τον τίτλο για 10η φορά στην ιστορία του.

Το τρόπαιο είναι το πρώτο του στη δεύτερή του θητεία με τους Πειραιώτες και τρίτο συνολικά, ερχόμενο να προστεθεί δίπλα σε αυτό της Euroleague και του Διηπειρωτικού του 2013.

Οι δύο αυτές διακρίσεις έχουν μεγάλη χρονική διαφορά, αλλά και κοινά σημεία πέρα από το βασικότερο, τον Έλληνα τεχνικό ως σημείο αναφοράς και είναι τόσο διαφορετικοί, μα τόσο ίδιοι ταυτόχρονα.

Το «θαύμα» του Λονδίνου

Το 2012 η χρονιά έκλεισε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, το «έπος της Πόλης», με τον Γιώργο Πρίντεζη, τον Βασίλη Σπανούλη και την υπόλοιπη παρέα του Ίβκοβιτς να καταφέρνει αδιανόητη ανατροπή επί της ΤΣΣΚΑ Μόσχας.

Όταν η διοίκηση συζήτησε με τον Σέρβο κόουτς υπήρξε διαφωνία στο θέμα του budget, όπως παραδέχθηκε κι ο ίδιος, με το γεγονός αυτό να αποτελεί καθοριστικό λόγο «διαζυγίου».

Αντικαταστάτης του ήταν ο Μπαρτζώκας, ο οποίος από τη Νέα Σμύρνη και τον Πανιώνιο βρέθηκε στον Πειραιά. Το ρόστερ δεν άλλαξε πολύ, όμως υπήρχε καινούρια κατάσταση, με πολύ μεγαλύτερη πίεση για τον κόουτς. Ναι η ομάδα ήταν δουλεμένη, αλλά αυτό από μόνο του δεν αρκεί.

Ο Ολυμπιακός εμφανίστηκε αλλαγμένος προς το καλύτερο. Με την ίδια «σκυλίσια» άμυνα, αλλά πολύ καλύτερη κυκλοφορία μπάλας. Παρότι ο προϋπολογισμός υστερούσε κατά πολύ σε σχέση με μεγαθήρια της διοργάνωσης, παρά την άσχημη πρώτη περίοδο του τελικού, η δεύτερη σερί ανατροπή και το τρόπαιο που αυτή συνεπάγεται, ήρθαν στη μεγαλύτερη βραδιά από τις πολλές που χάρισε. Έγινε έτσι ο πρώτος Έλληνας προπονητής που κατακτά την κορυφή του ευρωπαϊκού μπάσκετ.

Όμως η ευρωπαϊκή επιτυχία δε συνοδεύτηκε από παρόμοια αποτελέσματα εντός συνόρων κι έτσι το καλοκαίρι του 2014 αποχώρησε.

Αργότερα ήρθε η πρόταση της Λοκομοτίβ Κουμπάν και έκαναν μαζί ένα συναρπαστικό ταξίδι. Τη σεζόν 2015-2016 έφτασαν μέχρι την τρίτη θέση της Euroleague, με μια ομάδα που είχε μια ενδιαφέρουσα μείξη κυρίως Αμερικανών και Ρώσων, αλλά και παίκτες όπως ο Ράιαν Μπρόκχοφ.

Το πέρασμα από την Μπαρτσελόνα είχε πολλές εντάσεις κι ατυχία λόγω τραυματισμών, μην επιτρέποντάς του να δείξει αυτά που ήθελε. Η Χίμκι που ακολούθησε δεν είχε τη δυναμική που επιθυμούσε.

Το 2020 διαδέχθηκε τον Ντέιβιντ Μπλατ, μια άλλη μεγάλη προσωπικότητα του αθλήματος. Η ομάδα έπαιζε μόνο στη Euroleague, επιστρέφοντας στη Basket League το καλοκαίρι του 2021.

Πάλι ήταν μια δύσκολη περίοδος, γι άλλον όμως λόγο. Τώρα δεν υπήρχε η πίεση να συνεχίσει από εκεί που σταμάτησε, πρώτα θα έπρεπε να περάσει τη δική του φιλοσοφία και να χτίσει.

Η ομάδα σιγά σιγά άρχισε να εφαρμόζει τα «θέλω» του και να κυριαρχεί αμυντικά, όπως στα ματς με Μακάμπι και Παναθηναϊκό (δύο μόνο από τα πολλά).

Το DNA της μαχητικότητας επέστρεψε και η πρόοδος ήταν εμφανής. Το Κύπελλο που κατακτήθηκε ήταν ο τίτλος που αποτελεί την αντανάκλαση όλης της προσπάθειας από την άφιξή του. Και ήρθε με τον πιο…. Ολυμπιακό τρόπο. Πήρε κάτι που του έλειπε κι ας είχε κατακτήσει κάτι μεγαλύτερο πριν.

Μπορεί κάποιες φορές να ξενίζουν οι αποφάσεις του, όμως εκείνος προπονεί οπότε ξέρει καλύτερα. Η διάρκεια και η συνέπειά του φαίνονται σε όλη την προπονητική του διαδρομή.