NBA: Είναι η φυγή Χάρντεν το τέλος των «Big 3»; (pics, vids)

Το NBA έζησε στο «κόκκινο» άλλη μια τελευταία ημέρα ανταλλαγών στις 10/2 και καμία απ’ όσες συνέβησαν δεν συζητήθηκε τόσο, όσο αυτή του Τζέιμς Χάρντεν στη Φιλαδέλφεια. Μάλιστα ο «Μούσιας» χάρηκε τόσο πολύ που λέγεται ότι έκανε αμέσως σαφές πως θα μείνει στην «Πόλη της αδελφικής αγάπης» και το 2023.

Με τη φυγή του από το Μπρούκλιν «έσπασε» ουσιαστικά η… Big 3, καθώς ο Σίμονς έχει δρόμο ακόμα για να επανέλθει. Το μοντέλο των τριών τουλάχιστον αστέρων σε μια ομάδα δεν είναι καινούριο, όμως πιθανόν αυτό να είναι μια ένδειξη πως εγκαταλείπεται. Πριν το εξηγήσουμε, πάμε να θυμηθούμε ορισμένες τριάδες που «έσπερναν» τρόμο.

Τζόνσον, Γουόρθι, Αμπντούλ-Τζαμπάρ

Τη δεκαετία του 1980 άρχισε αυτό το trend να γίνεται εμφανές αν και κάποιοι θεωρούν πως 20 χρόνια πριν, οι Σέλτικς του σπουδαίου Μπιλ Ράσελ και των λοιπών το εισήγαγαν. Δεν έχουν άδικο, απλώς επικεντρωνόμαστε σε πιο σύχρονες εποχές.

Το 1980 λοιπόν δύο τριάδες ήταν το «talk of the town» στο NBA, η μία εξ αυτών βρισκόταν στους Λέικερς με Μάτζικ Τζόνσον, Τζέιμς Γουόρθι και Καρίμ Αμπντούλ-Τζαμπάρ.

Μαζί πήραν τα τρία από τα πέντε δαχτυλίδια της δυναστείας, 1985 και 1987-1988 (με άλλα δύο πριν την έλευση του «Big Game James»).

Ένας φόργουορντ που έπαιζε στη θέση «1» αλλά μπορούσε να υπηρετήσει οποιαδήποτε, ένας σέντερ που ήταν το σημείο αναφοράς μέχρι το 1989 που σταμάτησε κι ο Γουόρθι το νέο… αίμα που λειτουργούσε άψογα ως τρίτη επιλογή. Με αυτούς το «showtime» έφτασε στο απόλυτο peak του κι ενώ υπήρχαν από πίσω Σκοτ, Γκριν, Ράμπις και δε συμμαζεύεται….

Μπερντ, ΜακΧέιλ, Πάρις

Οι Σέλτικς είδαν τους Λέικερς να συγκεντρώνουν πλήθος ταλέντου και δεν έμειναν αμέτοχοι. Ο Ρεντ Άουερμπαχ έκανε τα… μαγικά του κι έφερε στη Μασαχουσέτη τον Λάρι Μπερντ, τον Κέβιν ΜακΧέιλ και τον Ρόμπερτ Πάρις.

Ο «Larry Legend» ήταν δωρικός αντί του φαντεζί Μάτζικ, ο Πάρις σκληρός έναντι του «αέρινου» Καρίμ κι ο ΜακΧέιλ παίκτης του ποστ, αντί του κυρίως διειδυτικού κι αθλητικού Γουόρθι.

Τρία πρωταθλήματα εκείνη τη δεκαετία, 1981, 1984, 1986, αποτελώντας το άλλο μέρος του διπόλου.

Τζόρνταν, Πίπεν, Ρόντμαν

Την επόμενη δεκαετία οι Μπουλς ήρθαν «μαινόμενοι» στο προσκήνιο, ειδικά στο δεύτερο μισό αυτής. Μετά την επιστροφή του Μάικλ από την πρώτη απόσυρση, ο Ντένις Ρόντμαν ήρθε για να γίνει ο τρίτος… πόλος.

Τρία διαδοχικά πρωταθλήματα, 1996-1998, με τον «Worm» να κάνει τη… βρώμικη δουλειά και να αφήνει χώρο στους άλλους δύο, διαλύοντας κάθε έννοια ανταγωνισμού και γεννώντας τους «Unstoppabulls».

Γκαρνέτ, Πιρς, Άλεν

Με την έλευση της νέας χιλιετίας παρατηρήθηκε μια εμφανής στροφή. Οι ομάδες έχτιζαν με βάση τα δίδυμα και όχι τους τρεις σταρ. Σακίλ και Κόμπι, Μάρτιν και Κιντ, Σακίλ και Γουέιντ, Νας και Αμάρε. Υπήρχαν όμως δύο εξαίρεσεις.

Οι Σέλτικς είχαν να πάρουν πρωτάθλημα από το 1986 και το καλοκαίρι του 2007 είπαν να το αλλάξουν αυτό. Έφεραν στην free agency τους Γκαρνέτ και Άλεν δίπλα σε Πιρς και Ρόντο και ήταν έτοιμοι για όλα.

Το 2008 κανείς δεν τους σταμάτησε, σταματώντας επιτέλους τη… φαγούρα 22 ολόκληρων χρόνων. Έμειναν μαζί μέχρι το 2012, με τον Άλεν να φεύγει για την Φλόριντα το καλοκαίρι εκείνου του έτους, πριν αποχωρήσουν κι οι υπόλοιποι αργότερα.

Ντάνκαν, Πάρκερ, Τζινόμπιλι

Τις μονές χρονιές του «Millenium» οι Σαν Αντόνιο Σπερς είδαν το όραμά τους να παίρνει «σάρκα και οστά». Από το 1997 με την επιλογή του Τιμ Ντάνκαν, μέχρι και το καλοκαίρι του 2002 έχτιζαν το μέλλον, με τελευταίο κομμάτι τον Μανού Τζινόμπιλι, έναν χρόνο μετά τον ερχομό του Τόνι Πάρκερ.

Πλάι στον τίτλο του 1999 προστέθηκαν άλλοι τρεις εκείνη τη δεκαετία, 2003, 2005, 2007, ενώ όταν έφτασε κι ο Καουάι Λέοναρντ, ήρθε άλλος ένας το 2014.

Τη δεκαετία του 2010 η στρατηγική άλλαξε. Ο χρόνος «γύρισε πίσω» κι έκαναν ξανά την εμφάνισή τους οι… Big 3, μόνο που τότε έγιναν η κανονικότητα του NBA και τα αποτελέσματα φάνηκαν σχεδόν αμέσως, με δύο μεγάλα… μονοπώλια, αυτά του ΛεΜπρόν και των Γουόριορς.

Τζείμς, Γουέιντ, Μπος

Το καλοκαίρι του 2010 οι ΛεΜπρόν Τζέιμς και Ντουέιν Γουέιντ ήταν ελεύθεροι να ψάξουν τον νέο σταθμό της καριέρας τους και τελικά ο «Flash» έπεισε τον φίλο του να έρθει στο Μαϊάμι, μετά και την υπογραφή του Κρις Μπος.

Τέσσερις τελικοί στα ισάριθμα χρόνια που έμειναν μαζί με δύο διαδοχικές κατακτήσεις, 2012-2013. Μπορεί να μην έκαναν το 4/4, όμως ήταν η ομάδα που όλο το NBA έτρεμε και ταυτόχρονα πάσχιζε να νικήσει.

Τζείμς, Ίρβινγκ, Λοβ

Μόλις οι Χιτ έχασαν το 2014, ο ΛεΜπρόν μάζεψε τα «μπογαλάκια του» και πήγε πίσω στο Κλίβελαντ. Εκεί βρήκε έναν Καϊρί Ίρβινγκ έτοιμο πλέον και τον Κέβιν Λοβ να είναι ο έτερος συμπαραστάτης.

Τέσσερις δυαδοχικοί τελικοί μέχρι το 2018 και ένα «καρυδάτο» πρωτάθλημα, το δυσκολότερο βάσει της εξέλιξης των τελικών στο έπος του 2016, όταν ανέτρεψαν το εις βάρος τους 3-1 και κέρδισαν τους Γουόριορς στα 7 παιχνίδια.

Κάρι, Τόμπσον, Ντουράντ

Οι Γουόριορς ήταν το αντίπαλο δέος των Καβαλίερς με τρία πρωταθλήματα σε πέντε χρόνια, 2015, 2017-2018 και πέντε διαδοχικές παρουσίες σε τελικούς.

Τα τελευταία δύο τα πήραν το διάστημα που ενέταξαν στο δυναμικό τους τον Κέβιν Ντουράντ, μετά το «κάζο» του 2016. Με αυτήν την ασταμάτητη τριάδα και τον Ντρείμοντ Γκριν με την υπόλοιπη παρέα, πέρασαν στη μπασκετική αιωνιότητα.

Οι Νετς διαφέρουν, αλλά δεν πάνε σε αδοκίμαστη «συνταγή»

Το Μπρούκλιν είδε τους Χάρντεν Ντουράντ και Ίρβινγκ να μην αντέχουν για πολύ. Κάτι οι τραυματισμοί, κάτι οι εντάσεις, κάτι το «σίριαλ» με τον εμβολιασμό του Ίρβινγκ, ο οποίος μάλλον δεν θα γίνει, έκαναν το μείγμα… εκρηκτικό.

Βέβαια η διάσπαση δεν είναι απαραίτητα καταστροφή. Από το 2019 μέχρι και το 2021 ομάδες έδειξαν πως το δαχτυλίδι του NBA είναι εφικτό και χωρίς «Big 3».

Οι Ράπτορς κέρδισαν τους Γουόριορς το 2019 με τον Λέοναρντ και τον Λάουρι, αν και ο δεύτερος απέχει πολύ από το επίπεδο του «Klaw». Το ανθρώπινο… ρομπότ τους έστειλε στους τελικούς με ένα ασύλληπτο σουτ και μετά, λόγω και των τραυματισμών των Γουόριορς τα κατάφεραν.

Το 2020 είχαμε τη χρονιά της «φούσκας» κι εκεί το δίδυμο των Τζέιμς και Ντέιβις θριάμβευσε. Πέρυσι οι Μπακς πήραν τον τίτλο για πρώτη φορά μετά από δεκαετίες. Ναι είχαν τους Χόλιντεϊ και Μίντλετον δίπλα στον Γιάννη, αλλά αμφότεροι είναι χαμηλότερης κλάσης, οπότε δεν λογίζεται ως «καθαρή» τριάδα.

Ο Σίμονς είναι πολύ χειρότερος του Χάρντεν επιθετικά, όμως παίζει άμυνα. Αν επιλύσει εγκαίρως τα θέματα ψυχικής υγείας, οι Νετς θα μπορέσουν να τα δώσουν όλα για ένα τελικό ντεμαράζ. Υπάρχει δηλαδή μια αίρεση στη φετινή χρονιά, όμως οι μεγάλες τριάδες για την ώρα δεν δείχνουν απαραίτητες.

MUST READ

Νοοτροπία, επιλογές, ρεπό και μεταγραφές…

Τα παραπάνω παραδείγματα έδειξαν ότι χρονικά το θέμα κάνει κύκλους, οπότε δεν είναι απίθανο οι «Big 3» να ξανγίνουν… must στο NBA.