Αλφόνσο Φορντ – «Η έκλειψη ενός μπασκετικού ήλιου» (pics, vids)

Ο ήλιος είναι το ουράνιο σώμα που συντηρεί τη ζωή στον πλανήτη με την ακτινοβολία του. Όταν συμβαίνει μια έκλειψη του, όλοι τρέχουν να τη δουν, έστω για λίγα δευτερόλεπτα και να θαυμάσουν το φαινόμενο. Η γιγάντια πύρινη σφαίρα δεν είναι όμως η μόνη πηγή που εκπέμπει φως.

Οι επιτυχημένοι άνθρωποι που ξεχωρίζουν στον τομέα τους περιβάλλονται συνήθως από μια δική τους αύρα, που λάμπει το ίδιο, χωρίς τις δυσάρεστες συνέπειες της υπερθέρμανσης, αυτό δε σημαίνει όμως ότι δεν μπορούν να βιώσουν και εκείνοι μια έκλειψη, η οποία βέβαια είναι χωρίς επιστροφή και απλώνει μια «σκια» που μένει στον ιυρανό. Σαν σήμερα πριν από 17 χρόνια έσβησε ο Αλφόνσο Φορντ.

Από νωρίς σκόρερ ολκής

Γεννημένος στο Γκρίνγουντ του Μισσισσιπί, έδειξε από μικρός την ξεχωριστή επαφή του με το καλάθι. Στα τέσσερα χρόνια που έμεινε στο κολλέγιο έκανε τα καλάθια να «αναστενάξουν» αριθμώντας πάνω από 25 πόντους σε κάθε σεζόν, «κουβαλώντας την ομάδα στις πλάτες του. Ο προπονητής του Λαφαγιέτ Στίρμπλινγκ θυμάται:

«Ο Αλ ήταν ένας από τους καλύτερους σκόρερ που έχω δει ποτέ. Όταν βρισκόταν στη βραδιά του ήταν απλά ασταμάτητος. Μπορούσε να σουτάρει. Μπορούσε να περάσει προς τα μέσα και να τελειώσει. Ήταν ένας μάγος της επίθεσης ο οποίος πίστευε ότι κανένας δε μπορεί να τον σταματήσει. Με αυτόν στην ομάδα σου, κανένα παιχνίδι απέναντι σε οποιονδήποτε δεν έμοιαζε ξεγραμμένο».

Η δύναμη και η ταχύτητά του τον έκαναν ένα κινούμενο miss match, υπερτερώντας σε δύναμη συγκριτικά με τους αντίπαλους περιφερειακούς και «χτυπώντας» στα πόδια τους αργούς ψηλούς.

Το αμερικανικό όνειρο έγινε τελικά ευρωπαϊκό

Το ταλέντο του παρά ήταν μεγάλο για να μη γίνει ντραφτ. Άκουσε το όνομα του στο νούμερο 32 του ντραφτ το 1993 με τη Φιλαδέλφεια, είχε παίξει βέβαια για λίγο με τους Σόνικς πριν το επίσημο ξεκίνημα του στον «μαγικό κόσμο», ενώ είχε και ένα πέρασμα από μικρότερο πρωτάθλημα των ΗΠΑ.

Το καλοκαίρι του 1995 κατάλαβε ότι για να βρει χώρο και χρόνο να ξεδιπλώσει το ταλέντο του θα έπρεπε να αναζητήσει αλλού την τύχη του, ακόμα κι αν αυτό σήμαινε να αφήσει πίσω του. Δεν τον ένοιαξε στιγμή και διάλεξε την Ισπανία και την Ουέσκα. Παρά το σύνηθες «τεμάχιο» των 25 πόντων μέσο όρο δεν μπόρεσε να αποτρέψει τον υποβιβασμό.

Η απόβαση στην Ελλάδα και τα σοκαριστικά νέα

Το επόμενο έτος ήρθε στην Ελλάδα για λογαριασμό του Παπάγου, δίνοντας τις πρώτες «παραστάσεις» του στο ελληνικό κοινό. Το 1998 ανακάλυψε ότι είχε σοβαρό θέμα στο αίμα με τη λευχαιμία, καλούμενος να αρχίσει τη μάχη με τη ζωή.

Όταν επέστρεψε στη δράση για λογαριασμό του Σπόρτινγκ, έδειχνε ανέπηρεάστος και ακόμα καλύτερος από πριν. Το Περιστέρι τον είδε και πυροδότησε τη βόμβα. Για δύο σεζόν θα βρεθεί στην ομάδα του Αργύρη Πεδουλάκη παρέα με Κώστα Τσαρτσαρή και Μπάιρον Ντίνκινς.

Ο σύλλογος των δυτικών προαστίων θα φτάσει μάλιστα να τερματίσει δεύτερο στην κανονική περίοδο το 2001 (πόσω από τον Ολυμπιακό), με τον ίδιο να είναι ο πολυτιμότερος παίκτης της Α1, κάνοντας θαύματα και στην Euroleague.

Ο Ολυμπιακός έκανε την κίνησή του και τον ενέταξε στο δυναμικό του. Το 2002 βέβαια σημαδεύτηκε από δύο οδυνηρές στιγμές για τους ερυθρόλευκους. Εντός συνόρων είδαν την ΑΕΚ να επιστρέφει από το 0-2 και να ολοκληρώνει την ανατριοπή παίρνοντας τον τίτλο, με τον Φορντ να χάνει παιχνίδια της σειράς λόγω τραυματισμού.Στην Ευρώπη ο Θρύλος έφτασε μια ανάσα από το F4 της Μπολόνια, χάνοντας την πρόκριση για ένα ματς στη σειρά με την Ολίμπια Λιουμπλιάνας.

Η Ιταλία και το τέλος

Το 2003 ο Ολυμπιακός μείωσε το μπάτζετ του και ο Φορντ έφυγε για την Ιταλία. Με τη Σιένα έφτασε στο F4 της Euroleague, όμως ήταν ο μοιραίος στον εμφύλιο ημιτελικό κόντρα στην Μπενετόν Τρεβίζο, με 15 πόντους, έχοντας μόλις 5/19 σουτ.

Ακολούθησε το Πέζαρο και η Σκαβολίνι, όπου μοιράστηκε το παρκέ με τον Αλεξάνταρ Τζόρτζεβιτς. Οι δυο τους είχαν μια έντονη στιγμή σε μια προπόνηση μετά από μια σκληρή άμυνα του Αμερικανού στον Σέρβο.

«Αλ χαλάρωσε, το ξέρεις ότι παίζω με ένεση».
«Ναι κι εγώ κάνω κάθε πρωί μια ένεση για να ζήσω».

Αμέσως όλοι πάγωσαν, κανείς δεν ήξερε τίποτα, με τον Φορντ να μην το λέει σχεδόν σε κανέναν. Ήξερε ότι έφτανε σιγά σιγά η ώρα να αποχωρήσει από τα παρκέ, μετά από 7 χρόνια αγωνιζόμενος με την αρρώστια, οπότε δεν υπήρχε λόγος να το κρατά μυστικό και πράγματι αποσύρθηκε ρον Αύγουστο του 2004.

Τον Σεπτέμβρη η ομάδα βρισκόταν σε φιλικό τουρνουά όταν ο Τζόρτζεβιτς πληροφορήθηκε τα νέα του θανάτου του μόλις στα 32 του χρόνια. «Δεν ακούω κουβέντα δεν με νοιάζει εγώ θα πάω στην Αμερική, όποιος θέλει έρχεται» είπε αμέσως Τελικά και οι συμπαίκτες του βρήκαν λύση και πέταξαν για τις ΗΠΑ μέσω Άμστερνταμ.

Η κληρονομιά του

Η Euroleaguue τιμά τη μνήμη του δίνοντας στον πρώτο σκόρερ της το βραβείο που φέρει το όνομά του. Χάρισε ανεπανάληπτες στιγμές στο ελληνικό και στο ιταλικό μπάσκετ.

Αγωνίστηκε 148 αγώνες – 17ος στη λίστα των ξένων παικτών του επαγγελματικού Πρωταθλήματος.
*3.378 πόντους (22,82 μ.ό.) – 2ος στη λίστα των ξένων παικτών.
*717/922 βολές (77,75%) – 3ος ξένος στη λίστα των ξένων παικτών.
*1.072/1.918 δίποντα (55,89%) – 5ος ξένος στη λίστα των ξένων παικτών.
*173/425 τρίποντα (40,7%)
*435 αμυντικά ριμπάουντ (2,93 μ.ό)
*291 επιθετικά ριμπάουντ (1,96 μ.ό.)
*726 ριμπάουντ (4,9 μ.ό.)
*427 ασίστ (2,88 μ.ό) – 7ος στη λίστα των ξένων παικτών.
*230 κλεψίματα (1,55 μ.ό.) – 3ος στη λίστα των ξένων παικτών.
*30 κοψίματα (0,2 μ.ό.)

Ένας παίκτης που δεν τα παράτησε ποτέ, δε δίστασε να αφήσει την Αμερική προκειμένου να διεκδικήσει αυτά που το αναλογούσαν και για 7 χρόνια έπαιξε σε τρομερά υψηλό επίπεδο, αντιμετωπίζοντας μια τόσο σοβαρή ασθένεια.

Αυτός ήταν ο Αλ, υπόδειγμα αθλητή κι ανθρώπου που μάγευε τα πλήθη με τη λάμψη του σαν ήλιος. Μπορεί η «έκλειψή» του να σκέπασε με ένα μαύρο πέπλο τις καρδιές όλων, όμως οι αναμνήσεις του παραμένουν ζωντανές κι ανεξίτιλες, χαρίζοντάς του μια θέση στην αιωνιότητα.