Πετρούνιας – Η «μυστική συνταγή» του «Μίδα» των κρίκων (pic, vid)

Μία προσφιλής τοποθεσία, ένα ιδανικό μέρος, ίσως μία παραλία, είναι η «όαση» του αθλητή, λίγο πριν συμμετάσχει στον αγώνα της ζωή του. Ο Λευτέρης Πετρούνιας, μέσα σε αυτές τις επιλογές, θα προσέθετε και μία βόλτα με την Βασιλική και τις «μικρές» Ελένη και Σοφία, διότι μόνο εκείνες ξέρουν να τον αποφορτίζουν από το στρες.

Ο Λευτέρης Πετρούνιας θα συμμετάσχει στον τελικό των κρίκων το πρωί της Δευτέρας (2/8) και στις 11.00 ώρα Ελλάδος, όλα τα μάτια θα «πέσουν» πάνω του, περιμένοντας την τελική προσγείωση του κορυφαίου Έλληνα αθλητή της ενόργανης.

Η στιγμή πριν τον τοποθετήσει ο προπονητής του στους κρίκους, όπως και εκείνη της προσγείωσης, αλλά και η «μοναξιά» του βάθρου, με το μετάλλιο στο στήθος, αποτυπώνουν μία ολόκληρη ζωή. Συμβολίζουν τους κόπους μιας ζωής, «ονειρεμένης» για κάποιους, αξιοσημείωτης και παραδειγματισμού για άλλους.

Το πατινάζ, το παρκούρ και  «still rings calling»

Σκόρπιες σκέψεις της παιδικής ηλικίας, ένα γυμναστήριο που  έγινε η «παιδική χαρά» ενός 5χρονου παιδιού, που δεν έβρισκε τρόπο να διοχετεύει την ενέργειά του, πέραν των δέντρων που κρεμιόταν αδιάκοπα και κάνοντας παράτολμα άλματα.

Ήταν η μοίρα που καλούσε τον Πετρούνια, όταν εγκατέλειπε το πατινάζ και επέλεγε την ενόργανη γυμναστική. Η ιδανική σωματοδομή του , το ύψος του,  και η πρωτόγνωρη ευλυγισία και δύναμή του, ομολογούσαν ότι ένα αστέρι επρόκειτο να έλαμπε σε λίγα χρόνια. Η αρμονική του διάπλαση τον κατέστησε θιασώτη του παρκούρ, ωστόσο η γυμναστική τον καλούσε επιδεικτικά ακόμα και όταν την εγκατέλειψε.

Η πλήρης αφοσίωση στον τρόπο ζωής που επιβάλλει ο πρωταθλητισμός, ο ιδρώτας, οι στερήσεις, ο πόνος, και από την άλλη, η χαρά, ανακούφιση και η ανάταση της ψυχής στο άκουσμα του Εθνικού Ύμνου, για τον Πετρούνια ήρθαν σε δύο φάσεις για τον 31χρονο αθλητή· όταν ξεκίνησε να γυμνάζεται έχοντας ως πρότυπα τους Ιωάννη Μελισσανίδη και Δημοσθένη Ταμπάκο, και στην Τετάρτη δημοτικού που κέρδισε 5 μετάλλια, στο Πανελλήνιο πρωτάθλημα ενόργανης γυμναστικής.

Ποιος θα φανταζόταν ότι στο μέλλον θα απέκλειε τον άνθρωπο που «μίλησε» στην ψυχή του και του μετέδωσε την αγάπη για τους κρίκους, τον Δημοσθένη Ταμπάκο; Ο Λευτέρης Πετρούνιας το κατάφερε, αποδεικνύοντας το πόσο ο μαθητής μπορεί να «ξεπεράσει» τον δάσκαλο.

Αυτό το επίτευγμα τον έκανε να σκεφτεί πως μπορεί να διακριθεί και σε επίπεδο Ολυμπιακών Αγώνων. Η Βασιλική Μιλλούση, συναθλήτρια και συνόδοιπόρος του στη ζωή γέλασε συγκαταβατικά, αλλά μέσα της ήξερε πως ο Λευτέρης το πίστευε και φυσικά, μπορούσε να τα καταφέρει· όπως και το έκανε.

Τα τερτίπια της εφηβείας και η «ολική επαναφορά»

Από την αρχή της εφηβείας του, ο Πετρούνιας έδειξε σημάδια αποπροσανατολισμού από τον βασικό του στόχο, επιθυμώντας τη ζωή των «κοινών θνητών». Στα 14 του, εγκατέλειψε τα γυμναστήρια και την πάσης φύσεως εμπλοκή με την ενόργανη, όπως επίσης και τις απαιτήσεις της: την ειδική διατροφή, το αυστηρό πρόγραμμα ύπνου και όλα όσα χρειάζεται να απαρνηθεί ένας πρωταθλητής.

Έζησε χωρίς πρόγραμμα και υποδείξεις, χωρίς να σκέφτεται αυτό που είχε εγκαταλείψει και που ήταν η ζωή του για 10 χρόνια. Ωστόσο, ίσως ήταν κάτι το οποίο ήταν αναγκαίο, για να του δώσει το κατάλληλο έναυσμα και να γίνει λίγα χρόνια αργότερα, ο χρυσός Ολυμπιονίκης του Ρίο το 2016, πέντε φορές πρωταθλητής Ευρώπης και τρεις φορές παγκόσμιος.

Το αγαπημένο παιδί του σχολείου, που πρωτοστάτησε σε καταλήψεις και διατέλεσε και πρόεδρος του 15μελούς στο Λύκειο της Νέας Σμύρνης, βάρεσε «τιλτ» στην ηλικία των 17 ετών. Το «μικρόβιο» του αθλητισμού και της γυμναστικής δεν εγκατέλειψε τον Λευτέρη Πετρούνια. Αντίθετα, τού φανέρωνε τον δρόμο, ευελπιστώντας στην επιστροφή του στα γυμναστήρια· κάτι το οποίο πράγματι συνέβη.

Η επαναφορά ήταν δύσκολη και τραυματική, σκληρή δοκιμασία για κάθε αθλητή του βεληνεκούς του Πετρούνια. Η πίστη, όση είχε απομείνει, χρειαζόταν ένα στήριγμα. Ο Πετρούνιας ωστόσο, κατάφερε να κάνει την υπέρβαση.

Μετέτρεψε την αμφισβήτηση προς το πρόσωπό του σε θαυμασμό και τον ίδιο σε έναν ολοκληρωμένο αθλητή και ικανό να καταφέρει τα πάντα. Δούλεψε, πάλεψε και τα κατάφερε. Αυτά ήταν και τα «μυστικά υλικά» στην «τέλεια συνταγή» που λέγεται Λευτέρης Πετρούνιας.

Όλοι όσοι τον παρακολουθούν πλέον, είτε γνωρίζουν για το άθλημα είτε όχι, τον κοιτάζουν πάνω στους κρίκους και ενστικτωδώς ψιθυρίζουν «μείνε». Και ο Λευτέρης μένει, γιατί αυτή είναι η στιγμή του, το «τώρα» του. Το ταλέντο του και ο τρόπος που επέλεξε να ζήσει τη ζωή του είναι αξιοθαύμαστα και αποτελούν παράδειγμα προς μίμηση. Ακόμα και οι «μικρές αμαρτίες» του, τίς οποίες κατάφερε να δαμάσει με την παιδεία του, πρόσθεσαν ένα ακόμη λιθαράκι στο οικοδόμημα του «Μίδα» των κρίκων.

Στην καριέρα του συνολικά ο Λευτέρης Πετρούνιας έχει κερδίσει  13 χρυσά μετάλλια και ένα χάλκινο. Ένα χρυσό μετάλλιο στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Ρίο το 2016, τρία σε παγκόσμιο πρωτάθλημα (2015,2017,2018), ένα παγκόσμιο κύπελλο ενόργανης το 2017 και το 2015 στους Ευρωπαϊκούς αγώνες, 5 χρυσά σε ευρωπαϊκά (2015,2016,2017,2018,2021) και ένα χάλκινο (2011, Βερολίνο). Επίσης, έχει κατακτήσει και 2 χρυσά σε μεσογειακούς αγώνες.

Η επίσημη αρχή έγινε το 2015 στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα στη Γλασκόβη. Οι αγώνες αυτοί θα παραμείνουν για πάντα στην μνήμη του Έλληνα πρωταθλητή, καθώς την επιτυχία του αφιέρωσε στον μπαμπά του, τον οποίο είχε χάσει πρόσφατα.

5+1 πράγματα που δε γνωρίζεις για τον Έλληνα πρωταθλητή

• Η αγαπημένη του ταινία είναι το «Inception», ενώ λατρεύει το ποδόσφαιρο.
• Το 2015 η αρμόδια επιτροπή ενόργανης γυμναστικής, έδωσε το όνομά «Λευτέρης Πετρούνιας» σε μία άσκηση στους κρίκους, την οποία πραγματοποίησε στο Πανευρωπαϊκό Πρωτάθλημα στη Σόφια και με βαθμό δυσκολίας «Ε» -δηλαδή 0,50 βαθμούς.
• Το αγαπημένο του φαγητό είναι τα αυγά με πατάτες.
• Το βιβλίο που τον έχει στιγματίσει είναι «Ο δρόμος του ειρηνικού πολεμιστή», του Νταν Μίλμαν.
• Ο σημαντικότερος δεσμός στη ζωή του είναι η οικογένειά του.
• Το όνειρό του, μετά το πέρας της ενεργής ενασχόλησής του, είναι να προσφέρει τα δέοντα στον πολιτισμό και τον αθλητισμό της χώρας.

MUST READ

Η «κρυφή ατζέντα» με το Final Four – Τελικά τι συμβαίνει με την Euroleague;

Ο Λευτέρης Πετρούνιας θα συνεχίζει να εντυπωσιάζει με τις επιδόσεις του, καθώς τίποτα δε τον τρομάζει. Έχει αποδείξει πρώτα στον εαυτό του, τί σημαίνει να είσαι πρωταθλητής, και αποτελεί πρότυπο για την κοινωνία του αθλητισμού, την οποία υπηρετεί επάξια.