Ένας περίπατος σε 93 χρόνια Ολυμπιακής Ιστορίας (pics, vids)

Ξύπνησαν πρωί. Της είπε ότι σήμερα θα πήγαιναν στο σημείο όπου γεννήθηκε η μεγάλη του αγάπη. Εκείνη δεν κατάλαβε. Βλέπεις η γιαγιά είχε γεννηθεί στην Καλαμάτα. Πώς θα πήγαιναν μέχρι την Πελοπόννησο; Είχε σχολείο. «Θα πάμε Πειραιά», της διευκρίνισε. Όχι ότι κατάλαβε που ακριβώς θα την πήγαινε, αλλά τουλάχιστον ησύχασε, δεν θα πήγαιναν μακριά. Δεν θα πήγαιναν ούτε στο μέρος που γεννήθηκε η γιαγιά της. Άρα σε άλλη μεγάλη αγάπη αναφερόταν ο κυρ Μανώλης.

Πήραν το τρένο. Κατέβηκαν στο λιμάνι. «Παππού μήπως να πάρουμε ένα ταξί;», του είπε εκείνη γνωρίζοντας ότι η διαδρομή τους δεν είχε τελειώσει στο λιμάνι του Πειραιά, ότι είχαν ακόμα πολύ περπάτημα και ότι η καρδιά του Κυρ Μανώλη δεν βάσταγε πολύ. Τον είχε δει να παραπονιέται. Σπάνια εξάλλου έβγαινε πια από το σπίτι. Τι ιδιαίτερο λοιπόν είχε η 10η Μαρτίου και αποφάσισε να την πάει μέχρι την Καστέλα; Δεν τον ρώτησε, όμως γνώριζε ότι αργά ή γρήγορα θα ξεκινούσε να της μιλάει και όταν ο κυρ Μανώλης ξεκινούσε να μιλάει για κάτι που τον ενδιέφερε πολύ, δεν τον σταματούσες με τίποτα!

Όπερ και εγένετο. Περπάτησαν αρκετά, σιωπηλοί. Μέχρι που έφτασαν στην οδό Καραολή & Δημητρίου. Σε μια από τις κεντρικές «αρτηρίες» του Πειραιά. Επιτέλους, ήρθε η ώρα να λύσει τη σιωπή του. «Εδώ, της είπε, σαν σήμερα πριν από 93 χρόνια ακριβώς, γεννήθηκε ο Ολυμπιακός Σύνδεσμος Φιλάθλων Πειραιά, ο Ολυμπιακός μας.

Ο Πειραιάς μάτια μου δεν είχε καμία σχέση τότε, με αυτό που βλέπεις σήμερα. Εργοστάσια το ένα δίπλα στο άλλο, εμπορικά μαγαζιά μια σταλιά, στοιβαγμένα. Ψαροταβέρνες, ρεμπετάδικα, καφενέδες. Ζωντάνια, οχλαγωγία, εργατιά. Καραβοκυραίοι και ναυτικοί. Άνθρωποι απλοί, ο ένας έπιανε το χέρι του άλλου και τον καλημέριζε κοιτώντας τον στα μάτια. Μάτια καθάρια, πονεμένα μα καθάρια. Φτώχεια που όριζε όνειρα κι ελπίδες. Πρόσφυγες περήφανοι, εργάτες με χέρια ροζιασμένα… Και κάπου εκεί ανάμεσα η Ταβέρνα του Μοίρα και μέσα της, η γέννησε ενός Θρύλου. Το καμάρι του Πειραιά. Η απάντηση των εργατών, στους αστούς της Αθήνας. Των παρακατιανών στους αριστοκράτες. Το πρόσταγμα του λιμανιού μπρος τους «κυριλέδες» του κέντρου, της καλοβαλμένης Αθήνας, του Παναθηναϊκού».

«Οι γονείς του;» τον ρώτησε. «Μια παρέα Πειραιώτες. Μέλη του Πειραϊκού Ποδοσφαιρικού Ομίλου και του Ομίλου Φιλάθλων Πειραιώς συνήθιζαν να έρχονται εδώ, να πίνουν τσίπουρο και να αραδιάζουν στο τραπέζι τις σκέψεις τους. Εκείνη η συνάντηση είχε συγκεκριμένο σκοπό. Σκέφτονταν τη συνένωση των δύο σωματείων.“Το όνομα δεν πρέπει να έχει τοπικιστικό χαρακτήρα, προκειμένου τη νέα ομάδα να αγκαλιάσει ολόκληρη η Ελλάδα” είχε πει τότε ο ανώτατος αξιωματικός του Πολεμικού Ναυτικού Νότης Καμπέρος. Η νέα αυτή ομάδα έπρεπε να ενσαρκώνει το πάθος, την ευγενή άμιλλα, την αθλητική ισχύ, το δέος, το ευ αγωνίζεσθε».

«Σαν τους Ολυμπιακούς Αγώνες που μαθαίνουμε στο σχολείο», τον διέκοψε η μικρή.

«Ακριβώς» ήρθε η απάντησή του. «Αποφάσισαν να την ονομάσουν: Ολυμπιακό. Συγκεκριμένα, Ολυμπιακό Σύνδεσμο Φιλάθλων Πειραιώς. Χαμογελούσαν στο τραπέζι. Η ευφορία της γέννησης μιας ιδέας και η κάψα να υλοποιηθεί, τους μεθούσε. Η μία σκέψη διαδεχόταν την άλλη. Είπαν πως το έμβλημα θα έπρεπε να “αγκαλιάσει” το όνομα. Έτσι κατέληξαν στον δαφνοστεφανωμένο έφηβο. Όσο για τα χρώματα; Κόκκινο και άσπρο, πήρε την πρωτοβουλία ο Γιάννης Ανδριανόπουλος. “Είναι τα χρώματα του κολεγίου του Κέϊμπριτζ, στη Βρετανία θεωρούνται τα χρώματα της υπεροχής”. Κόκκινο, το χρώμα της γενναιότητας και του πάθους. Άσπρο, το χρώμα της αγνότητας. Ο Θανάσης Μέρμηγκας, Έλληνας φοιτητής ο οποίος σπούδαζε στην Βιέννη πολιτικές επιστήμες, ήταν εκείνος που φρόντισε να πάρει το ΟΚ για την χρησιμοποίηση του ονόματος από την αυστριακή Ολυμπιακή Επιτροπή».

Τα ιδρυτικά μέλη του Ολυμπιακού ήταν 33: Oι Ανδριανόπουλοι (Γιάννη, τον Γιώργο, τον Ντίνο, τον Βασίλη και τον Λεωνίδα), ο Μιχάλης Μανούσκος, ο Νότης Καμπέρος, ο Κώστας Κλειδουχάκης και οι Δημήτρης Ανδρόνικος, Νίκος Ανδρόνικος, Δημήτρης Αυδής, Νίκος Βλάσσης, Στέφανος Εμμανουήλ, Νίκος Ζαχαρίας, Θανάσης Καλλίτσης, Νίκος Καλούδης, Ντίνος Καλούδης, Όθων Κόκκινος, Τριαντάφυλλος Κρέμος, Παναγιώτης Κωστάλας, Παναγιώτης Λαγουμιτζής, Ανδρέας Λουκάκης, Σπύρος Λουκάκης, Γιάννης Λουλουδάκης, Βαγγέλης Μαγκόπουλος, Σταύρος Μαραγκουδάκης, Γρηγόρης Ντούφας, Θόδωρος Ορλώφ, Φώτης Πρωτοψάλτης, Γιάννης Συμιγδαλάς, Νίκος Συμιγδαλάς, Χρήστος Τζουμερικιώτης, Βρασίδας Τρουποσκιάδης και Σπύρος Ψαλλιδάς

Το πρώτο ΔΣ του Ολυμπιακού αποτέλεσαν οι: Μιχάλης Μανούσκος (πρόεδρος), Νότης Καμπέρος (αντιπρόεδρος), Τριαντάφυλλος Κρέμος (αντιπρόεδρος), Σταύρος Μαραγκουδάκης (γεν. γραμματέας), Θανάσης Κόκκινος (ταμίας), Παναγιώτης Λαγουρατζής (έφορος), Κώστας Κυρίμης, Νίκος Ζαχαρίας, Γιάννης Λουλουδάκης και Ε. Κασιμάτης.

«Στην βρεφική του ηλικία (1925-1930) ο Ολυμπιακός μας κατάφερε να κάνει κάτι παραπάνω από αισθητή την παρουσία του εν Ελλάδι» συνέχισε ο κυρ Μανώλης. «Ενώ μέχρι το 1940 είχε ήδη φτάσει στο πρώτο του σερί τίτλων. Το πρώτο επίσημο τρόπαιό του ήταν το Εθνικό Πρωτάθλημα του 1931. Τότε συμμετείχαν συνολικά οκτώ ομάδες (Ολυμπιακός, Παναθηναϊκός, ΑΕΚ, Άρης, ΠΑΟΚ, Ηρακλής, Εθνικός, Απόλλων) και εμείς είχαμε έντεκα νίκες, δύο ισοπαλίες και μόλις μία ήττα. Από τότε μέχρι σήμερα ακολούθησαν δεκάδες. Δεκάδες τρόπαια και εκατομμύρια ερυθρόλευκες καρδιές που τον αγάπησαν με όλη τους την ψυχή. Του δόθηκαν και τον ακολούθησαν πιστά. Ενώθηκαν μαζί του, τον ένιωσαν… πεπρωμένο τους».

Τίτλοι:

1925-1931: 1 (1931)
1931-1940: 5 (1933, 1934, 1936, 1937, 1938)

Το πρώτο ερυθρόλευκο αίμα: Οι πέντε αδερφοί Ανδριανόπουλοι οι οποίοι διατέλεσαν δημιουργοί, χρηματοδότες, παίκτες, προπονητές, πρόεδροι. Ο Ολυμπιακός ήταν η ζωή τους όλη. Ο Γιάννης, ο Ντίνος, ο Γιώργος, ο Βασίλης, ο Λεωνίδας αλλά και οι Αριστείδης και Στέλιος. Έδωσαν σώμα και πνεύμα από κάθε πιθανό και απίθανο πόστο. Πέντε αδέρφια, στην ίδια ομάδα και όλα στην επίθεσή της. Παράλληλα ο Αχιλλέας Γραμματικόπουλος, ο πρώτος θρυλικός ερυθρόλευκος γκολκίπερ και ο Φίλιππος Κουράντης ο «Ψαλίδας» και ύστερα οι Γιάννης Βάζος ο πρώτος σπουδαίος Έλληνας γκολτζής και το ταίρι του ο αρτίστας Θεολόγος Συμεωνίδης.

Δίστασε για λίγο. Κάτι που δεν συνήθιζε. Πήρα μια βαθιά ανάσα μέσα της έκρυψε όσα τον απασχολούσαν και συνέχισε: «Ύστερα ο τόπος πνίγηκε μικρή. Η Κατοχή έπνιξε τα πάντα. Απλά κατά καιρούς, διεξάγονταν αγώνες φιλικοί και τουρνουά ανεπίσημα, στα οποία ο Ολυμπιακός συνέχιζε να υποτάσσει τους αντιπάλους του και να δίνει λόγους στο λαό του να χαμογελά. Στο Κύπελλο Ελευθερίας, που σηματοδότησε και το τέλος της Κατοχής στο ποδόσφαιρο του τόπου μας, ο Ολυμπιακός διέλυσε κατά σειρά τους Εθνικό με 8-2, ΑΕΚ με 3-1, Απόλλωνα με 4-1 και Πανιώνιο με 6-0».

«Όταν τελείωσε ο πόλεμος πόσο χρονών ήσουν παππού; τον ρώτησε. «Ήμουν 22», αποκρίθηκε εκείνος. Ήμουν αρκετά μεγάλος για να θυμάμαι το πρώτο νταμπλ τη σεζόν 1947-1948»!

«Τι είναι νταμπλ;»

«Όταν μια ομάδα κατακτά παράλληλα το πρωτάθλημα και το κύπελλο, δύο τρόπαια μαζί», της εξήγησε χαμογελώντας. Και συνέχισε εξιστορώντας της μία από τις ιστορίες που της είχε ήδη πολλάκις διηγηθεί στο παρελθόν. Εκείνη της εκτέλεσης του Νίκου Γόδα, του επιθετικού του Ολυμπιακού και λοχαγού, στον οποίο ο πόλεμος στέρησε τη δυνατότητα να αγωνιστεί με την ερυθρόλευκη σε επίσημη διοργάνωση. Πέθανε όμως φορώντας την, περήφανος Ολυμπιακός.

«Μικρή τι θυμάσαι για τον Νίκο Γόδα;» την ρώτησε. «Είναι ο άνθρωπος-Ολυμπιακός. Είναι εκείνος που σαν τελευταία του επιθυμία, πριν πεθάνει, ζήτησε να φορέσει την ερυθρόλευκη φανέλα»

«Στις αρχές του 1945», πήρε τον λόγο ο κυρ Μανώλης, «ο Γόδας προσβάλλεται από πνευμονία και επιστρέφει στην Αθήνα, αφήνοντας την μονάδα στην οποία υπηρετούσε. Λίγο μετά συλλαμβάνεται από πληροφορία που δίνεται στις Αρχές και οδηγείται αρχικά στις φυλακές της Αίγινας και ύστερα σε αυτές της Κέρκυρας. Του ζητείται να υπογράψει δήλωση μεταμέλειας μα αρνείται. Παρέμεινε στη φυλακή τρία χρόνια, χωρίς να απαρνηθεί λεπτό τα πιστεύω του, τα ιδανικά του, ακόμα κι αν γνώριζε πως αυτή η στάση θα τον οδηγούσε με μαθηματική ακρίβεια στο θάνατο.

Είναι Νοέμβρης του 1948, όταν τον καλούν στο γραφείο του διοικητή. Περπατά το δικό του πράσινο μίλι και στο μυαλό του κυριαρχεί μία και μοναδική σκέψη. Να πεθάνει με την ερυθρόλευκη. Ήταν κομμάτι από την σάρκα του, χτύποι από την καρδιά του. Η μητέρα του στέλνει την φανέλα και το σορτσάκι. Τον οδηγούν στο νησί Λαζαρέτο για την εκτέλεσή του. Λίγα λεπτά πριν ανασάνει για ύστατη φορά οι στρατιώτες πηγαίνουν να του κλείσουν τα μάτια: Με δολοφονείτε με τη φανέλα του Ολυμπιακού. Μην μου δέσετε τα μάτια για να βλέπω τα χρώματα της ομάδας μου πριν τη χαριστική βολή, τους φωνάζει. Τον εκτελούν στα 27 του χρόνια. Το αίμα του ποτίζει την ερυθρόλευκη που γίνεται πιο κόκκινη από ποτέ…».

Τίτλοι:

1941-1950: 2 (1947, 1948)

Παίκτες που έγραψαν Ιστορία: Ο δοξασμένος Νίκος Γόδας, ο Διονύσης Μινάρδος με την ανεξάντλητη ενέργεια, ο θηριώδης κίπερ Στέλιος Κουρουκλάτος, ο Ανδρέας Μουράτης το Λιοντάρι, ο Γιώργος Δαρίβας ή αλλιώς Λορέντσι όπως αρέσκονταν να τον αποκαλούν οι οπαδοί.

Περπατούν, χεράκι – χεράκι… κάθε τόσο ο παππούς Μανώλης της ζητά να κοντοσταθούν σε καμιά ξέρα όπως χαρακτηριστικά τις έλεγε.

«Που πάμε τώρα;»

«Πάμε στην πλατεία Αλεξάνδρας. Θέλω να βλέπουμε θάλασσα όσο σου μιλάω για την ομάδα – Θρύλο των επόμενων χρόνων. Με βοηθάει η μυρωδιά της θάλασσας, σα να ταξιδεύει στο χρόνο και να ξεβράζει με τα κύματα, το παρελθόν… Μουράτης, Δαρίβας, Μπέμπης, Ρωσίδης, Υφαντής, Στεφανάκος, Κοτρίδης, Θεοδωρίδης, Πολυχρονίου, Σούλης, Δρόσος, Μουστακλής. Τι παίκτες θεέ μου! Τέλειες μονάδες, κομμάτια ενός ακόμα πιο άρτιου συνόλου που δημιουργήθηκε για να κατακτά τίτλους. Και κατέκτησαν πολλούς κόρη μου εκείνη την δεκαετία. Επτά πρωταθλήματα (τα έξι σερί), οκτώ Κύπελλα Ελλάδας! Δεν είχε αντίπαλο αυτή η ομάδα και έχαιρε και της πλήρης αποδοχής. Πόσο κρίμα που δεν αγωνίστηκε εκείνη η ομάδα σε διεθνείς διοργανώσεις, τι θα ζούσαμε»

Τίτλοι:

1951-1960: 7 (1951, 1954, 1955, 1956, 1957, 1958, 1959)

Οι πρωταγωνιστές του πρώτου χρονικά Θρύλου: Ο αέρινος Θανάσης Μπέμπης, ένας εκ των κορυφαίων ποδοσφαιριστών που γέννησε ο τόπος μας. Ο ηγέτης Ηλίας Ρωσίδης, ο κίλερ Ηλίας Υφαντής, ο… αυτοκρατορικός Μίμης Στεφανάκος – ο Έλληνας Τζορτ Μπεστ, ο «ψηλός» Μπάμπης Κοτρίδης, ο πάντα παθιασμένος Σάββας Θεοδωρίδης.

Στη δύση εκείνης της δεκαετίας, τη σεζόν 1959-60, «γεννιέται» η Α’ Εθνική.

«Μετά παππού, συνέχισε να κατακτά τίτλους;»

«Μετά παιδί μου ξεκίνησε η “πράσινη” αυτοκρατορία, οι παίκτες που οδήγησαν τον Ολυμπιακό μας σε μια χρυσή περίοδο σταδιακά σταμάτησαν το ποδόσφαιρο. Βέβαια μπορεί τα πρωταθλήματα να πήγαιναν σε Παναθηναϊκά ή Κίτρινα χέρια, αλλά τα φέρναμε βόλτα στο Κύπελλο. Επίσης εκείνη την δεκαετία η ομάδα μας κάνει τα πρώτα της βήματα εκτός συνόρων. Ήταν τότε που την έμαθε μέχρι και η Σάντος του Πελέ, ήταν τότε που οι Βραζιλιάνοι Πρωταθλητές Κόσμου υποτάχθηκαν στο μεγαλείο του Θρύλου. (Νίκη με 2-1, με τα τέρματα των Ποσειδώνα και Σουρούνη). Όπως και η Μπαρτσελόνα λίγο αργότερα (1-0) όπως και η Ντούκλα Πράγας. Ήταν τότε που έγινε Βαλκανιονίκης κατακτώντας το Βαλκανικό Κύπελλο του 1961 επικρατώντας της Λέφσκι Σόφιας. Ύστερα μάλιστα την ομάδα ανέλαβε ο σπουδαίος Ούγγρος τεχνικός, Μάρτον Μπούκοβι, ο οποίος ήρθε στον Ολυμπιακό το καλοκαίρι του 1965».

«Ο Μάρτσι – Μπάτσι» πετάγεται εκείνη και ο κυρ Μανώλης χαμογελάει που θυμάται παλιές του αναφορές.

«Υπό την μαεστρία του ο Ολυμπιακός σκαρφαλώνει και πάλι στην κορυφή, γίνεται του Μπουκοβί η ομαδάρα. Κατακτά το πρώτο του πρωτάθλημα στην Α’ Εθνική, μετά από έξι ολόκληρα χρόνια (1965-1966). Το δεύτερο συνεχόμενο έρχεται με μεγάλη ευκολία και αδιαμφισβήτητη υπεροχή επί των αντιπάλων του. Όμως το όνειρο μιας παντοκρατορίας θα σκοντάψει πάνω στις πολιτικές εξελίξεις του τόπου. Ο Μάρτον Μπούκοβι θα απελαθεί το καλοκαίρι του 1967 με δάκρυα στα μάτια και όλους του Πειραιώτες να εκλιπαρούμε για την παραμονή του. Ποτέ ξανά δεν ανέλαβε κάποια ομάδα. Δεν ασχολήθηκε ποτέ ξανά με το ποδόσφαιρο. Τελευταίος του σταθμός ήταν ο Ολυμπιακός. Οι τελευταίες του αναμνήσεις συνδέθηκαν με την ριγωτή ερυθρόλευκη φανέλα».

https://www.youtube.com/watch?v=t2huECMYIOg

Από εκείνο το βράδυ της φυγής του μεγάλου Μπούκοβι μέχρι και την επονομαζόμενη «εποχή Γουλανδρή» ο Ολυμπιακός σιγάει και περιμένει τον άνθρωπο που θα τον οδηγήσει εκ νέου σε επιτυχίες. Κατακτά το Κύπελλο του 1968 και φτάνει πολύ κοντά και σε εκείνο του 1969 το οποίο πηγαίνει μέσω… μιας δεκάρας στον Παναθηναϊκό.

Τίτλοι:

1961-1970: 2 (1966, 1967)

Παίκτες που έγραψαν Ιστορία:  Ο Γιώργος Σιδέρης αλλιώς «Φόντακας» ή «Μπουλντόζας» ο απόλυτος γκολτζής. Ο Νίκος Γιούτσος με τα… μπασίματά του, ο «πολεμιστής» Κώστας Πολυχρονίου και ο Βασίλης Μποτίνος αλλιώς «η τρελή Μποτίνα».

«Και αισίως φτάνουμε στις αρχές της δεκαετίας του 1970. Την ομάδα αναλαμβάνει ο Νίκος Γουλανδρής και πραγματώνει το όνειρο που παρέμεινε για πέντε χρόνια σιωπηλό. Για τρεις σεζόν και πάλι ο Ολυμπιακός μας κατακτά τίτλους και σπάει το ένα ρεκόρ μετά το άλλο. Ο ισχυρός άνδρας της εποχής αγαπάει παθολογικά τον Ολυμπιακό. Είναι η τρέλα του, η αδυναμία του.

Η περίοδος που αρχίζει να ανατέλλει υπό την προεδρία του, ομοιάζει με εκείνη της δεκαετίας του ’50. Ο Ανδριώτης εφοπλιστής στελεχώνει την ομάδα με ό,τι καλύτερο κυκλοφορούσε. Κυράστας, Γαλάκος, Κελεσίδης, Δεληκάρης. Μέχρι να ακουστεί το… «στην μπάντα, στην μπάντα, περνάει ο Λοσάντα». Μέχρι να παραμιλάει όλη η Ελλάδα για τον Θρύλο του Γουλανδρή με προπονητή τον Πετρόπουλο. Αρχίζει να… ζαλίζεται μέχρι και η Ευρώπη, ο Ολυμπιακός γίνεται η πρώτη ελληνική ομάδα που αποκλείει ιταλική σε διπλές αναμετρήσεις».

https://www.youtube.com/watch?v=XdEs-J_KJUM

Όμως και πάλι η άμμος στην κλεψύδρα της ευτυχίας θα άδειαζε. Ο Νίκος Γουλανδρής θα σιχαθεί το ποδόσφαιρο με την ίδια δύναμη που αγαπούσε τον Ολυμπιακό. Θα αποχωρήσει ένεκα και των προβλημάτων υγείας που τον ταλαιπωρούσαν έχοντας καταφέρει υπό το άγρυπνο μάτι της Χούντας να δημιουργήσει έναν Ολυμπιακό άξιο θαυμασμού μέσα σε ελάχιστο χρόνο, με όπλο μονάχα την αγάπη του για το σήμα και τα χρώματα της φανέλας. Μέχρι το 1980 ο Ολυμπιακός περιορίζεται σε δευτερεύοντα ρόλο. Η τρίτη κατά σειρά περίοδος «ανομβρίας» (1959-65, 1967-72, 1975-1980) θα ολοκληρωνόταν όταν τον σύλλογο αναλάμβανε, λίγο πριν ολοκληρωθεί η δεκαετία, ένας ακόμη «τρελός» με τον Ολυμπιακό, ο Σταύρος Νταϊφάς.

Τίτλοι:

1971-1980: 4 (1973, 1974, 1975, 1980)

Παίκτες που έγραψαν Ιστορία: Ο Γιώργος Δεληκάρης το πιο λατρεμένο «δεκάρι» της ερυθρόλευκης κερκίδας με το εκρηκτικό ταμπεραμέντο και το εκκωφαντικό ταλέντο ο οποίος έμελλε να γίνει και ο πρώτος ερυθρόλευκος στα 53 χρόνια ιστορίας του συλλόγου που αφήνει τον Ολυμπιακό για τον αιώνιο αντίπαλο, ο Υβ Τριαντάφυλλος που έγινε σύνθημα στα χείλη των οπαδών, ο σπουδαίος γκολτζής Μιχάλης Κρητικόπουλος ο οποίος άφησε την τελευταία του πνοή τον Ιούλιο του 2002, φορώντας την ερυθρόλευκη αγωνιζόμενος σε φιλικό αγώνα που διοργάνωνε η οικογένεια Γουλανδρή. Ο επόμενος μεγάλος πορτιέρε Παναγιώτης Κελεσίδης, ο… Μουντιαλικός Μίλτον Βιέρα, ο ασταμάτητος Χούλιο Λοσάντα, ο Γιάννης Κυράστας, ένας εκ των ηρώων της κερκίδας Μάικ Γαλάκος, ο ηγέτης της άμυνας Πέτρος Μίχος.

Έχοντας φτάσει πια στη δεκαετία του ’80, ο κυρ Μανώλης εμπιστεύεται περισσότερη την μνήμη του. «Όταν έφυγε ο Γουλανδρής έπεσε και πάλι σκοτάδι στις ερυθρόλευκες καρδιές. Αναζητούσαμε όλοι πάλι έναν τρελό, να δώσει υπόσταση στην ποίησή μας. Ο Σταύρος Νταϊφάς αναλαμβάνει το δύσκολο έργο της αναγέννησης του Θρύλου και τα καταφέρνει, μαγικά, όπως και ο Γουλανδρής στην εποχή του. Επί των ημερών του, ο Ολυμπιακός θα κατακτήσει πέντε Πρωταθλήματα, τα τέσσερα συνεχόμενα (1980-84) – θα είναι και τα τέσσερα πρώτα συνεχόμενα επαγγελματικά πρωταθλήματα στην Ιστορία του και ένα Κύπελλο. Με την ερυθρόλευκη αγωνίζονται παίκτες όπως οι Αναστόπουλος, Μητρόπουλος, Γαλάκος, Νοβοσέλατς, Σαργκάνης, Μίχος, Βαμβακούλας, Λεμονής, Κουσουλάκης. Στον πάγκο κάθεται ο Κάζιμιρ Γκόρσκι.

Εκείνη την περίοδο ο Νταϊφάς βρίσκει απέναντί του τον Παναθηναϊκό, τον Παναθηναϊκό του καλού του φίλου και κουμπάρου Γιώργου Βαρδινογιάννη. Τον φιλοδωρεί με πολλά γκολ, τον νικά τόσο στο γρασίδι όσο και εντός των δικαστικών αιθουσών, όταν ξεσκεπάζει την υπόθεση της παράνομης ελληνοποίησης του Αργεντινού, Χουάν Ραμόν Ρότσα αλλιώς Ιωάννη Μπουμπλή».

«Κάτσε ρε παππού πάρε μία ανάσα», του λέει.

Μα εκείνος δεν θέλει να σπαταλήσει άλλες ανάσες, θέλει να της διηγηθεί την πιο μαύρη ιστορία του ελληνικού αθλητισμού. Όταν 21 παιδιά έχασαν τη ζωή τους, στις 8 Φλεβάρη του 1981, στα σκαλιά της Θύρας 7.

«Δεν θέλω να τη θυμάμαι εκείνη τη μέρα. Ήταν ο πατέρας σου στο γήπεδο. Και του το’πα, τον προειδοποίησα να μην πάει. Του πήρα μέχρι και τα κλειδιά από το μηχανάκι. Τα εμπιστεύομαι εγώ τα προαισθήματα μου. Τράβηξε με τα πόδια. Ξεροκέφαλος! Έτρεμα ολόκληρος μέχρι να επιστρέψει στο σπίτι. Είκοσι μία ψυχές έσβησαν εκείνη τη μαύρη Κυριακή της 8ης Φεβρουαρίου του 1981. Έγιναν κομμάτι της πιο μαύρης σελίδας στην Ιστορία του ελληνικού αθλητισμού, σάρκα από τις σάρκες του Ολυμπιακού», της λέει.

Την είδε που συννέφιασε. Το πρόσωπό της έχασε λίγη από τη λάμψη του και δεν θέλησε να πει περισσότερα. Δεν βάσταζε κι εκείνος να μιλάει για αυτά. Ίσως μια άλλη μέρα. Συνέχισε έτσι την αναδρομή του στο παρελθόν.

Τον άκουσε τότε με οργή πρωτόγνωρη να ξεστομίζει τρία ονόματα: «Δέδες, Ζλατάνος, Βουράκης. Τα παλιοτόμαρα. Αυτοί, αυτοί και ο Κίμωνας Κουλούρης που διαφέντευε τότε τα αθλητικά δρώμενα έπρεπε να εξαφανιστούν. Εκείνη την περίοδο, οι κόντρα μεταξύ του Νταϊφά και του Βαρδινογιάννη και κατ’ επέκταση των δύο ομάδων είχε γιγαντωθεί. Θυμάμαι Γενάρης ήταν το 82’ εκείνος ο αγώνας για τη φάση των 32 του Κυπέλλου, όταν δεν μας επέτρεψαν να νικήσουμε. Με το έτσι θέλω να πάρει την πρόκριση ο Παναθηναϊκός. Αλλά δεν πειράζει, ο Ολυμπιακός έφτασε (το 1983) σε ακόμα ένα πρωτάθλημα. Και ύστερα κοντά στο τέταρτο. Κάπου εκεί όμως, τα φώτα έσβησαν ξανά, η λάμψη χάθηκε, το έντονο ερυθρό θαρρείς θάμπωσε, σαν μια άτυπη προειδοποίηση για το τι θα ακολουθούσε.

Ο Νταϊφάς είχε αποχωρήσει προσωρινά. Επιστρέφει τη σεζόν 1986-87 (όταν ο Ολυμπιακός είχε χάσει τα πρωταθλήματα των 1984, 1985, 1986). Η επιστροφή του σήμανε και την τελευταία περίοδο ηρεμίας πριν την απόλυτη φουρτούνα. Η κρίση που ακολουθεί είναι αρχικά αγωνιστική και διαχέεται σε όλα τα επίπεδα. Μια πραγματική κατάρρευση.

ΤΟΝ ΑΓΟΡΑΣΕ Ο ΚΡΟΙΣΟΣ ΚΟΣΚΩΤΑΣ θα είναι το πρωτοσέλιδο της Αθλητικής Ηχούς. Κάπου το έχω κρατημένο αυτό το πρωτοσέλιδο. Η διαφαινόμενη ανάσταση δεν θα έρθει ποτέ όμως. Ο Γιώργος Κοσκωτάς θα χρησιμοποιήσει τον Ολυμπιακό ως προμετωπίδα πίσω από την οποία θα συνεχίσει ανενόχλητος τις… επιχειρηματικές του δραστηριότητες. Το 1987 η ομάδα βρίσκεται στην 15η και προτελευταία θέση του βαθμολογικού πίνακα και ο εφιάλτης του υποβιβασμού για πρώτη φορά στην ιστορία της έπαιρνε σάρκα και οστά. Δεν ήταν αυτές θέσεις για τον Ολυμπιακό.

Το τέλος της χρονιάς μας βρήκε 8ους. Την επόμενη σεζόν, το 1988-1989, έρχεται στην Ελλάδα ο Λάγιος Ντέταρι. Το βάρος στην καρδιά, το σφίξιμο έφυγε μόνο προς στιγμήν, όσο πνίγηκε στον ενθουσιασμό της έλευσης του Ούγγρου παικταρά, του πιο ακριβοπληρωμένου άσου του γερμανικού ποδοσφαίρου. Πήγα στην Πλατεία Κοραή, εκείνη που περάσαμε πριν περπατώντας, ήμουν εκεί, ένας ανάμεσα στους περίπου 50.000 οπαδούς του Ολυμπιακού που έδωσαν το παρών. Όμως έφτασε η στιγμή που όλα κατέρρευσαν. Έφτασε ο Οκτώβριος του 1988, ήταν τότε που ξέσπασε το Σκάνδαλο Κοσκωτά, το Σκάνδαλο του Αιώνα».

Ο Γιώργος Κοσκωτάς ως πρόεδρος του Ολυμπιακού άρπαξε από τα ταμεία της Τράπεζας Κρήτης και κατ’ επέκταση από τον ελληνικό λαό 32 δισεκατομμύρια δραχμές με τον τότε πρωθυπουργό της χώρας Ανδρέα Παπανδρέου να δηλώνει ανήμπορος να ελέγξει την οικονομική δραστηριότητα του ιδιοκτήτη της τράπεζας. Από το 1988 μέχρι και τη σεζόν 1996-97 όταν ο Ολυμπιακός θα επέστρεφε στην κορυφή του πρωταθλήματος, κατέκτησε σε διάστημα εννέα χρόνων μονάχα δύο Κύπελλα, το 1990 (Ολυμπιακός – ΟΦΗ 4-2) και το 1992 (ΠΑΟΚ – Ολυμπιακός 1-1, Ολυμπιακός – ΠΑΟΚ 2-0).

«Μικρή αυτός δεν αγαπούσε τον Ολυμπιακό. Έκλεψε λίγη από την περηφάνια του. Νόμιζε πως θα την εξαγοράσει με παίκτες – μεγάλα ονόματα, ότι θα μας ξεγελάσει, όμως τιμωρήθηκε. Το ίδιο και αυτός που πήρε τη θέση του μετά την φυλάκισή του, ο Αργύρης Σαλιαρέλης, ο οποίος όχι μόνο δεν βελτίωσε την κατάσταση του συλλόγου αλλά οδήγησε τα χρέη σε δυσθεώρητα ύψη. Όλος ο κόσμος του Ολυμπιακού δεν άργησε να αντιδράσει, να τον στήσει στη γωνία.

Ήταν εχθρός μας, είχε έρθει απλά να δώσει τις τελειωτικές μαχαιριές στην μεγάλη μας αγάπη. Πλέον δεν θαμπωνόμασταν από όσους έρχονταν στην ομάδα. Τι να μας πουν οι Όλεγκ Προτάσοφ, Γκενάντι Λιτόφτσενκο και Γιούρι Σάβιτσεφ; Δεν θέλαμε ούτε τον Μπλαχίν στον πάγκο, θέλαμε πρώτα και πάνω απ’όλα τον Ολυμπιακό διαυγή, περήφανο και υγιή. Όχι έρμαιο σε άλλα βρώμικα χέρια. Ο Σαλιαρέλης έκανε το λάθος να τα βάλει και με την Θύρα 7 όμως τα λαρύγγια του πιο ζωντανού μέρους της κερκίδας δεν έπαψαν να ματώνουν. Του ζητούσαμε να φύγει, θέλαμε να ξεκολλήσουμε από το σώμα μας, από το σώμα του Ολυμπιακού μας, αυτή τη βδέλλα που ρουφούσε το αίμα μας. Με τον κόσμο του Ολυμπιακού δεν τα βάζει κανείς!»

Τίτλοι:

1981-1990: 4 (1981, 1982, 1983, 1987)

Παίκτες που έγραψαν Ιστορία: Ο «μουστάκιας» Νίκος Αναστόπουλος, ο Τάσος Μητρόπουλος – ο «Ράμπο» των ελληνικών γηπέδων, ο «Μπεκενμπάουερ» Μάρτιν Νοβοσέλατς, ο Λάγιος Ντέταρι η προσευχή δηλαδή όσων ασπάστηκαν την ολυμπιακή θρησκεία: Λάγιος ο Θεός, Λάγιος Ισχυρός, Λάγιος Αθάνατος και Ολυμπιακός. Ο Μινγκ – Όλεγκ Προτάσοφ, ο Γκενάντι Λιτόφτσενκο, ο Μίλος Σέστιτς, ο «βούβαλος» Χουάν Φούνες, ο Νίκος Σαργκάνης ο καλύτερος τερματοφύλακας της εποχής, ο θρυλικός Φάντομ. Ο Κυριάκος Καραταΐδης αλλιώς «Κούλης», ο μοναδικός παίκτης από όσους αποκτήθηκαν επί προεδρίας Γιώργου Κοσκωτά, άρα στην μαύρη δεκαετία, που κατάφερε να κατακτήσει πρωτάθλημα με τον Ολυμπιακό. Αγωνίστηκε με την ερυθρόλευκη επί 13 συναπτά έτη. Παρών στα πέτρινα χρόνια, παρών και στην αυτοκρατορία των επτά συνεχόμενων τίτλων.

Η ομάδα στη συνέχεια πέρασε στα χέρια του Γιώργου Μπανασάκη. Ο ίδιος μάλιστα είχε εκπλαγεί όταν αντιλήφθηκε ότι τις μετοχές δεν τις αγόρασε από τον ίδιο τον Σαλιαρέλη αλλά από μία ελβετική τράπεζα στην οποία τις είχε υποθηκεύσει. Αναζητούνταν όμως ακόμα ο ένας. Αυτός που πάνω από την ιδιότητα του επιχειρηματία θα δήλωνε και οπαδός της ομάδας. Όπως συνέβη και στο παρελθόν, έτσι και το 1993 βρέθηκε ένας ακόμα «άρρωστος Ολυμπιακός» ο οποίος ανέλαβε τον σύλλογο για να τον οδηγήσει στην αναγέννησή του… Πιο συγκεκριμένα, το 1992 ορίζεται νέα διοίκηση με πρόεδρο τον Σταύρο Νταϊφά και μέλος του διοικητικού συμβουλίου τον άνθρωπο που θα άλλαζε την σύγχρονη Ιστορία του Ολυμπιακού, τον Σωκράτη Κόκκαλη. Έναν χρόνο μετά, από μέλος γίνεται πρόεδρος και παίρνει από το χέρι τον Ολυμπιακό του, προκειμένου να τον οδηγήσει στην πιο «χρυσή» του εποχή…

Είχαν περάσει κοντά δύο ώρες. Η μικρή απολάμβανε εκείνη τη συζήτηση περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη στο παρελθόν. Την εντυπωσίαζε το πάθος του κυρ Μανώλη. Η λαχτάρα του να της τα πει όλα. Την κυρίεψε τότε ένας φόβος, ότι ήταν η τελευταία φορά που τον άκουγε όμως τον έδιωξε γρήγορα από το μυαλό της και τον προέτρεψε να συνεχίσει.

«Παππού, τι θα πούμε στον μπαμπά αν καταλάβει πώς σήμερα δεν με πήγες σχολείο; » «Θα είναι το μικρό μας μυστικό», της είπε, «Εξάλλου κι εδώ κάνουμε μάθημα, μάθημα Ολυμπιακής Ιστορίας!»

«Ε άντε τότε ρε παππού, η δασκάλα δεν σταματά ποτέ την αφήγηση…»

«Καλά, καλά… που είχα μείνει; Α ναι, ο Ολυμπιακός μετά από πέντε χρόνια βρίσκει επιτέλους κάπου να στηριχθεί. Το τιμόνι της ομάδας πιάνει ο Σωκράτης Κόκκαλης ο οποίος ήδη από το 1991 ήταν στο μπάσκετ. Έμεινε στην ομάδα πολλά χρόνια. Σύνολο 17! Κατέκτησε 12 Πρωταθλήματα (1997, 1998, 1999, 2000, 2001, 2002, 2003, 2005, 2006, 2007, 2008, 2009), σπάζοντας το σερί των έξι συνεχόμενων της ομάδας του ’50. Έχασε… έτσι όπως έχασε, εκείνο του 2004 και ύστερα κατέκτησε άλλους πέντε σερί τίτλους, συν άλλα πέντε Κύπελλα Ελλάδος (1999, 2005, 2006, 2008. 2009). Ο έφηβος χαμογέλασε ξανά. Πήρε φορά και τα σάρωσε όλα.

Ο Κόκκαλης πήρε το βάρος που σηκώναμε δέκα χρόνια στις πλάτες μας και το θρυμμάτισε. Μας έδωσε λόγους να χαμογελάμε, λόγους να ξεσκονίσουμε τις αναμνήσεις μας. Το ένδοξο παρελθόν, συνάντησε το λαμπρό μέλλον. Έντυσε στα ερυθρόλευκα παικταράδες που σε συγκινούσαν με τον τρόπο που παθιάζονταν για την ομάδα. Είδαμε ένα σορό προπονητές να κάθονται στον πάγκο (Ντούσαν Μπάγεβιτς, Αλμπέρτο Μπιγκόν, Γιάννης Μαντζουράκης, Τάκης Λεμονής, Γιάννης Κόλλιας, Σρέτσκο Κάτανετς, Όλεγκ Προτάσοφ, Σίνισα Γκόγκιτς, Νίκος Αλέφαντος). Είδαμε την ομάδα να φτάνει για πρώτη φορά στην Ιστορία της σε προημιτελική φάση ευρωπαϊκής διοργάνωσης, του Κυπέλλου Κυπελλούχων (το 1992-93), ταξιδέψαμε μέχρι το Ντέλε Άλπι και ονειρευτήκαμε μαζί με εμάς να δούνε και οι νεκροί μας τον Θρύλο μας στον τελικό. Ζήσαμε ένα μαγικό καλοκαίρι το 1999 που δεν θέλαμε να τελειώσει, κάναμε συνήθεια το Φάληρο – Αεροδρόμιο για να υποδεχόμαστε τους παικταράδες.

Θυμάμαι ακόμα εκείνο το 4-1 στο γήπεδο της Λεωφόρου Αλεξάνδρας. Θυμάμαι τους Μαυρογενίδη, Ανατολάκη, Κωστούλα, Ζε Ελίας, Λουτσιάνο, Γεωργάτο, Τζιοβάνι, Αλεξανδρή να δείχνουν τις φανέλες τους προς την πράσινη κερκίδα και εμείς να μην σταματάμε να ζητωκραυγάζουμε, πλήρως παραδομένοι στην τρέλα μας. Θυμάμαι τον Νίκο Αλέφαντο να ξεσπά σε κλάματα φοβούμενος ότι θα έπεφταν οι τίτλοι τέλους στην ερυθρόλευκη καριέρα του μετά από εκείνο το ντέρμπι αιωνίων (2-2), το ντέρμπι που του στέρησαν άδικα τη νίκη.

«Μα, δεν μπορεί να υπήρχαν μόνο καλές στιγμές…», πετάγεται εκείνη.

«Πράγματι, υπήρξαν και άσχημες. Μέρες που θα θέλαμε να εξφανιστούν από το ημερολόγιο. Μέρες που κοιμηθήκαμε με βάρος στην καρδιά όπως η καταραμένη 10η Δεκεμβρίου του 2003 η πιο ντροπιαστική ήττα της ομάδας (7-0 από την Γιουβέντους). Ή εκείνο το απόγευμα της 31ης Μαΐου του 2003. Έπεισα τον πατέρα σου να με πάει στο παλιό Καραϊσκάκης. Να το δω για τελευταία φορά. Τα τσιμέντα του, πάνω στα οποία πέρασα δεκάδες, εκατοντάδες Κυριακές. Εκείνη τη μέρα θα γκρεμιζόταν, για να γεννηθεί από τα χαλάσματα, τον Αύγουστο της επόμενης χρονιάς, το νέο Γεώργιος Καραϊσκάκης. Το νέο σπίτι του Ολυμπιακού μας. Έλαβε χώρα έτσι και μια άτυπη διάδοχη κατάσταση στην οικογένεια.

Ζήσαμε όμως και τα πρώτα της διπλά εκτός συνόρων (στις 03 Οκτώβρη του 2007, το 3-1 επί της Βέρντερ Βρέμης). Είδαμε το νέο Καραϊσκάκης, σύγχρονο και επιβλητικό να παίρνει τη θέση του παλιού. Σε αυτά τα χρόνια ο πατέρας σου μεγάλωσε, πλέον δεν μου ζητάει να τον πηγαίνω στο γήπεδο. Πέρασαν αυτοί οι καιροί προ πολλού. Τώρα εγώ είμαι αυτός που του ζητάει να με πάρει μαζί του και συνήθως μου απαντά: Κάτσε σπίτι γέρο, δεν αντέχει πια η καρδιά σου τέτοιες συγκινήσεις…

Τα χρόνια πέρασαν τόσο γρήγορα. Όλα τα κεφάλαια της ερυθρόλευκης Ιστορίας κάποια στιγμή κλείνουν. Έτσι έκλεισε κι αυτό του Σωκράτη Κόκκαλη. Ήξερε ότι προσέφερε ίσως παραπάνω από όσα μπορούσε. Ήξερε πως ο Ολυμπιακός του, ο Ολυμπιακός μας, χρειαζόταν αλλαγές σε διοικητικό και σε αγωνιστικό επίπεδο. Έκανε ένα βήμα πίσω και άρχισε να ψάχνει τον διάδοχό του. Δεν άργησε να τον βρει. Στις 18 Ιουνίου του 2010 ο Ολυμπιακός πέρασε στα χέρια του Βαγγέλη Μαρινάκη».

Τίτλοι:

1993-2003: 7 (1997, 1998, 1999, 2000, 2001, 2002, 2003)
2004-2010: 5 (2005, 2006, 2007, 2008, 2009)

Παίκτες που έγραψαν Ιστορία: Ο Μπεντ Κρίστενσεν o «Τούρμπο-Μπεν», ο αρχηγός Βασίλης Καραπιάλης, ο γκολτζής Αλέκος Αλεξανδρής, ο Σίνισα Γκόγκιτς – ο γερό Γκόγκα που αγωνίστηκε στον Ολυμπιακό από τα 34 έως τα 38 του χρόνια, το παιδί των Ακαδημιών – Δημήτρης Ελευθερόπουλος, ο τρελός καραφλός Γρηγόρης Γεωργάτος, ο Στέλιος Γιαννακόπουλος, ο… Έλληνας Πρέντραγκ Τζόρτζεβιτς ο αγαπημένος «Τζόλε» της κερκίδας, ο εκ των κορυφαίων ποδοσφαιριστών της σύγχρονης Ιστορίας του Ολυμπιακού, ο τελευταίος μεγάλος ηγέτης των ελληνικών γηπέδων…

«Ο εφοπλιστής με το ερυθρόλευκο παρελθόν (γιος του Μιλτιάδη Μαρινάκη και γέννημα θρέμμα Πειραιώτης) διέθεσε δεκάδες εκατομμύρια για να αγοράσει την ομάδα και να κλείσει τους ανοιχτούς λογαριασμούς της. Διέθεσε ακόμα περισσότερα χρήματα για να φέρει στον Ολυμπιακό τους παίκτες που θα τον οδηγούσαν εκ νέου στην κορυφή, εκεί όπου του αρμόζει να βρίσκεται. Από τη σεζόν 2010-2011 κατέκτησε επτά σερί πρωταθλήματα ισοφαρίζοντας το σερί του προκατόχου του. Στην εποχή του η ομάδα έφτασε σε μερικές από τις πιο σπουδαίες ευρωπαϊκές της βραδιές (το 2-0 επί της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ τον Φλεβάρη του 2014, τις νίκες επί των Ατλέτικο Μαδρίτης και Γιουβέντους την ίδια χρονιά) . Πρόσθεσε πάλι χρυσά γράμματα δίπλα στα ερυθρόλευκα χρώματά της».

«Μικρή, σήμερα η μεγάλη μου αγάπη κλείνει τα 93 χρόνια ζωής. Τα φετινά γενέθλιά της δεν την βρίσκουν στην κορυφή. Αλλά αυτή η ομάδα γεννήθηκε για να θριαμβεύει…»

Το θριαμβεύει ίσα που ακούστηκε από το στόμα του. Εκείνη έψαξε με το βλέμμα της το δικό του, μα εκείνος το είχε στρέψει προς τη θάλασσα από ώρα.

«Παππού γιατί δεν είσαι χαρούμενος; Επειδή θα χάσουμε το πρωτάθλημα;»

«Όχι, δεν είναι ο τίτλος μικρή. Είναι που κάτι λείπει από το χορτάρι τα 90 λεπτά των αγώνων. Είναι που συνήθισα μετά από τόσα χρόνια, μεγαλώνουμε βλέπεις παράλληλα, να βλέπω στους παίκτες εμένα και νιώθω πια πως κάτι λείπει. Από τρόπαια χόρτασα. Αλλά η καρδιά η άτιμη είναι αχάριστη. Όσο και να την ταΐζεις περηφάνια και χαρά, δεν χορταίνει. Όσο και να κοιτάς τους παίκτες να παθιάζονται θα θες ολοένα και περισσότερο να μοιράζονται μαζί σου το ίδιο πάθος που κουβαλάς στην ψυχή σου. Να νιώθουν τους παλμούς και το άγχος σου, τη λαχτάρα και την προσμονή σου. Να φορούν την φανέλα και να τους βαραίνει όσο βαραίνουν κι εμένα αυτά τα 95 χρόνια ζωής. Μεγάλωσα μαζί του! Όμως δεν σκιάζομαι. Την έχω μάθει καλά την ερυθρόλευκη Ιστορία και ο Ολυμπιακός ξέρει πολύ καλά να αναγεννάται από τις στάχτες του. Να πετάει μακριά όσα τον βυθίζουν και να κολυμπά βαθιά μέσα στις θάλασσες των πιο μεγάλων επιτυχιών!»

Τίτλοι:

2010-2018: 7 (2011, 2012, 2013, 2014, 2015, 2016, 2017)

Η νεότερη φουρνιά αστέρων: Ο δαιμόνιος Αριέλ Ιμπαγάσα, ο τρελο-βραζιλιάνος Ντιόγκο, ο Βίκινγκ Όλοφ Μέλμπεργκ, ο Μάρκο Πάντελιτς, ο μαχητής Νταβίντ Φουστέρ,ο «καλύτερος για εμάς» Κέβιν Μιραλάς, ο ταλαντούχος Κώστας Μανωλάς, ο αρχηγός Τσόρι Ντομίνγκες, ο σπουδαίος Εστέμπαν Καμπιάσο.