Λουίς Σκόλα: Ο πιστός Απάτσι της Αργεντινής (pics, vids)

Λουίς Αλμπέρτο Σκόλα κι Αργεντινή, δύο έννοιες που πάνε χέρι-χέρι εδώ και κάτι παραπάνω από 20 χρόνια. Έχουν περάσει τόσες διοργανώσεις, κι ακόμα συνεχίζουν παρέα. Ο Αργεντινός θρύλος ετοιμάζεται για την πέμπτη του Ολυμπιάδα, έχοντας ήδη στην πλάτη του 41 Μάηδες. Τα μαλλιά μπορεί να έχουν γκριζάρει, το πάθος όμως παραμένει ίδιο. Γιατί άραγε συμβαίνει αυτό;

Είναι κατόρθωμα να μπορείς να κάνεις τον κόσμο να μιλά για σένα, σε τέτοια ηλικία, χωρίς να λέγεσαι Μαραντόνα, η Μέσι. Η μεγάλη αντίπαλος της Βραζιλίας ανέκαθεν λογίζεται ως μια κατ’ εξοχήν ποδοσφαιρική χώρα, μια χρυσή γενιά καλαθοσφαιριστών όμως έβαλε στόχο να δημιουργήσει και να διεκδικήσει τις δικές της «δάφνες».

Ο Σκόλα ήταν, από το ξεκίνημα, ένα από τα πρωτοπαλίκαρα των «Γκάουτσος». Παρέα με Τζινόμπιλι, Νοσιόνι, Πριχιόνι, Σάντσεθ, Σκονοκίνι και λοιπούς δημιούργησαν ένα σύνολο που πάλευε απέναντι σε κάθε αντίπαλο, προστατεύοντας παράλληλα κάθε μέλος του. Με μπόλικη λατινοαμερικάνικη τρέλα, πάθος, και το κλίμα μιας πολύ δεμένης αγέλης, έχοντας ως μότο το «ισχύς εν τη ενώσει», έφτασαν σε δυσθεώρητα ύψη, κόντρα στις προβλέψεις των περισσοτέρων.

Σε επίπεδο Ολυμπιακών Αγώνων επέδειξαν αξιοθαύμαστη σταθερότητα και, για οκτώ χρόνια, θεωρήθηκαν μια τρομερά υπολογίσιμη δύναμη. Χρυσό στην Αθήνα το 2004, όπου προσπέρασαν το δυσθεώρητο, (τουλάχιστον έτσι φάνταζε τότε), εμπόδιο της Team USA. Η φάση που δήλωνε , με τον καλύτερο τρόπο το εμφατικό ξέσπασμα των Αργεντινών, ήταν το κάρφωμα του Λουίς στον αιφνιδιασμό, στα τελειώματα του ματς.

Ακολούθησε η τρίτη θέση στο Πεκίνο το 2008 και η τέταρτη στο Λονδίνο το 2012. Στη Βραζιλία το 2016, δε μπόρεσαν να καταφέρουν κάτι παραπάνω από την όγδοη θέση. Με τη συγκεκριμένη χρονιά να αποτελεί το «κύκνειο άσμα» των Μανού και Αντρές, έπρεπε εκείνος από εκεί και πέρα να πάρει τα ηνία στην Εθνική, όπως κι έκανε.

Τρία χρόνια αργότερα, το 2019 στο Πεκίνο, στα 39 του, όλοι νόμιζαν ότι θα έγραφε το αντίο του με αυτή τη συμμετοχή. Ο ίδιος έκανε τα πάντα για να μπορέσει να παρουσιαστεί στην καλύτερη φυσική κατάσταση, με διαρκείς προπονήσεις και τρεξίματα, κάθε μέρα στις έξι το πρωί, μέχρι να έρθει η ώρα των αγώνων. Με εκείνον αρχηγό, τα παιδιά του Σέρτζιο Ερνάντεζ, σόκαραν τους πάντες. Σε μια ξέφρενη πορεία, που τελείωσε με ανάμεικτα συναισθήματα, κατέλαβαν τη δεύτερη θέση.

Ο Σκόλα, αγκάλιασε τον Τζινόμπιλι, μετά τη λήξη του ημιτελικού με τη Γαλλία, σε μια ανατριχιαστική στιγμή. Δεν ήταν παράλογο που βρισκόταν εκεί, αυτό θα έλεγε σε όποιον τον ρωτούσε. Έπαιζε ακόμα και στα «παράθυρα» στους προκριματικούς της διοργάνωσης. Δεν υπολόγιζε ηλικία, κόπωση, ή πόνο. Ανήκει σε μια γενιά αθεράπευτα ρομαντικών, όπως ο Μανού, ο Πάου, ο Πάρκερ, ο Νοβίτσκι. Αυτοί οι παικταράδες μπορεί να έκαναν τεράστια καριέρα στο NBA, όμως πάντα ήταν εκεί για το εθνόσημο απολαμβάνοντας κάθε στιγμή κι αποστομώνοντας ανθρώπους που έλεγαν παραδείγματος χάρη… «Δεν είναι παίκτης (πια) ο Γκασόλ».

Το καλό κλίμα και η οικογενειακή ατμόσφαιρα, σε συνδυασμό με την παρουσία παικτών, που επί πολλά χρόνια πορεύτηκαν μαζί τους, τους έκανε να συνεχίζουν. Ακόμα και τώρα, Σκόλα και Πάου είναι εκεί, θέλοντας, κατά πάσα πιθανότητα, να τελειώσουν την καριέρα τους σε συλλογικό και εθνικό επίπεδο ταυτόχρονα. Δείχνουν ότι, από τη στιγμή που δε θα μπορούν να προσφέρουν στην εθνική, δε θα μπορούν, ή δεν υπάρχει λόγος να προσφέρουν σε κάποιο σύλλογο. Αμφότεροι έζησαν μεγάλους θριάμβους, ακόμα όμως και να μην είχαν πάρει τίποτα, πάλι θα τραβούσε τα βλέμματα η συνεχής κι αδιάλειπτη προσφορά και προσπάθειά τους.

Δεν είναι υποχρεωτικό φυσικά για κανέναν, ούτε μπορούν όλοι να κάνουν αυτό το πράγμα με τέτοια συνέπεια, δε γίνεται όμως να μην εκτιμά κάποιος, έστω λίγο παραπάνω αυτούς που το καταφέρνουν. Ο Λουίς Σκόλα ετοιμάζεται να κάνει την Αργεντινή να τραγουδήσει το «Vamos vamos Argentina», μια τελευταία φορά, για χάρη του.

Δείτε εδώ στιγμιότυπα από το Masterclass που παρέδωσε στο Παγκόσμιο της Κίνας το 2019: