Οι μεγαλύτεροι trashtalkers του NBA (pics)

Πολλές φορές παίκτες μιλούν σε αντιπάλους τους, την ώρα που ο αγώνας βρίσκεται σε εξέλιξη, για να «μπουν» στο κεφάλι αυτών που αντιμετωπίζουν, κάνοντας τη βραδιά τους ευκολότερη. Πολλά ακούγονται, από απλή κοροϊδία, μέχρι αναφορές σε προσωπικές ιστορίες. To10.gr σας παρουσιάζει κάποιους από τους μεγαλύτερους trashtalkers του NBA.

Γκάρι Πέιτον

Δεν υπάρχει καταλληλότερος άνθρωπος, για να ξεκινήσει αυτή η λίστα από τον Γκάρι Πέιτον. Ο γεννημένος, στις 23 Ιουλίου στο Όκλαντ της Καλιφόρνια, το 1968 δεν υπήρξε γνωστός μόνο για την εξαιρετική του άμυνα και τις εκπληκτικές πάσες, που ήταν έτοιμα καλάθια. Το στόμα του ήταν προέκταση των χεριών του. Πριν επιδιώξει σωματική επαφή για να κολλήσει σαν γάντι πάνω σε όποιον αναλάμβανε να περιορίσει αμυντικά, φρόντιζε πάντα να τους «περιποιηθεί» λεκτικά, κάποιες φορές πριν καν ξεκινήσει ο αγώνας. Όπως άλλοι που θα αναφερθούν πιο κάτω, έλεγαν φωναχτά τα νούμερα που θα έβαζαν, πέφτοντας ακριβώς μέσα. Το συνηθέστερο για τον GP ήταν οι 20 πόντοι με 10 ασίστ.

Όπως έχει πει ο ίδιος:

Το να μιλάω είναι μέρος του παιχνιδιού μου. Το καλύτερο για μένα είναι να ξέρω κάτι προσωπικό για τον άλλον. Φυσικά αν έχει συμβεί κάτι στη μητέρα του, στην αδερφή του, θα τρέξω αμέσως μετά το τέλος του αγώνα, να του ζητήσω συγγνώμη. Όμως μέσα στο παιχνίδι θ το χρησιμοποιήσω, μπορεί να φαίνεται σκληρό, αλλά έτσι είμαι εγώ».

Ρέτζι Μίλερ

Τι να πει κανείς γι’ αυτόν τον τύπο. Μιλούσε συνέχεια, όμως απέναντι στους Νιου Γιορκ Νικς το πήγαινε σε άλλο επίπεδο.

Tη διετία 1993-1994 μπορεί να αποκλείστηκαν στον πρώτο γύρο, από την ομάδα του «Μεγάλου Μήλου», όχι όμως χωρίς «δώρα». Το 1993 στο τρίτο παιχνίδι της σειράς πήραν τη μοναδική τους νίκη. Ο Τζον Σταρκς θυμάται:

«Με χτυπούσε συνέχεια με αγκώνες, μίλαγε, μίλαγε μίλαγε, έκανα αυτό που έπρεπε. Κάποια στιγμή γυρνάω να πω κάτι στο διαιτητή κι αντί να με ακούσει, μου είπε Σταρκς σκάσε και παίξε. Λέω μεσα μου οκ θα το χειριστώ μόνος. Σκοράρω και έτρεξα προς το μέρος του, είχα τρελαθεί. Έτυχε να βρεθούμε πολύ κοντά, ήθελα να του διαπεράσω το πρόσωπο με τη γροθιά μου, αλλά δεν τον ακούμπησα πολύ. Εκείνος φυσικά ξέρει κι αμέσως μόλις υπήρξε επαφή, άρχισε την ηθοποιϊα».

Την επόμενη χρονιά συναντήθηκαν στον δεύτερο γύρο, με τη σειρά να οδηγείται στα επτά ματς. Στο πέμπτο εξ αυτών σεληνιάστηκε, βάζοντας 25 στην τελευταία περίοδο. Η αξέχαστη στιγμή όμως ήταν άλλη. Σίγουρος για τη νίκη, γύρισε προς τον Σπάικ Λι, που καθόταν στην πρώτη σειρά και του έκανε το διάσημο choke sign, μπροστά στη σύζυγό του.

Μάικλ Τζόρνταν

Δε γινόταν να λείπει από μια τέτοια κατηγορία ο «Air». Προσπαθούσε να κερδίσει με κάθε τρόπο, πράγμα που σημαίνει ότι κατέφευγε ουκ ολίγες φορές στο trashtalking.

Απέναντι στους Μπλέιζερς το 1992 είχε κρατήσει τα σχόλια όσων έλεγαν ότι ο Κλάιντ Ντρέξλερ ήταν καλύτερος του στα τρίποντα. Με έξι τρίποντα πριν το ημίχρονο του πρώτου αγώνα, έκανε το περίφημο
«The Shrug», κοιτώντας το Πόρτλαντ. Σα να λέει «Τι άλλο να κάνω»;

Απέναντι στους Καβαλίερς και τον Κρεγκ Ίλο που είχε τη φήμη του καλού αμυντικού έβαλε 69 πόντους περιγράφοντάς του κάθε σουτ, πριν ευστοχήσει στη μούρη του:

Θα πάω δεξιά, θα κάνω διπλή προσποίηση και θα εκτελέσω».

Κέβιν Γκαρνέτ

Για κάποιους υπάρχουν οι trashtalkers και μετά υπάρχει ο Κέβιν Γκαρνέτ. Ο «Big Ticket» ήταν ανταγωνιστικός και παθιασμένος, ακόμα κι εκτός γηπέδου. Τα επίπεδα θέλησης και τρέλας για τη νίκη σε οτιδήποτε, τα καταδεικνύει με τον καλύτερο τρόπο, μια ιστορία που εκτυλίσσεται, όχι σε κάποιο παρκέ, αλλά στον αέρα…

Οι παίκτες τζογάρουν στο οτιδήποτε. Από πόκερ, χαρτιά, ζάρια, μέχρι και σε βολές, σε σουτ σε αγώνες, κυριολεκτικά στα πάντα. Φτάνουν στο σημείο να στήνουν το δικό τους Fight Club, φέρνοντας γάντια του μποξ στα αποδυτήρια και παλεύοντας ο ένας με τον άλλον. Σύμφωνα με τον Μπράιαν Σκαλαμπρίνι τα πάντα έμοιαζαν με ένα συνεχές καζίνο. Τελικά η ομάδα αποφασίζει να μυηθεί στην τέχνη του μπραντεφερ. Εκεί, ανάμεσα στον σωρό ξεχωρίζει ένας παίκτης.

Ο «Big Baby» Γκλεν Ντέιβις. Ο τύπος είναι μόλις 23 αλλά είναι τόσο δυνατός (και τόσο πιο βαρύς από τους υπόλοιπους) που σε έναν αγώνα μπραντεφερ διαλύει τον ώμο του αντιπάλου του, Έντι Χάους. Ένα βράδυ λοιπόν, καθώς η ομάδα επιστρέφει με το αεροπλάνο από το Τορόντο, ο Kevin Garnett αποφασίζει να τον προκαλέσει.

«Έλα σιχαμένε, ΑΣ ΤΟ ΚΆΝΟΥΜΕ», του φωνάζει. Ο Ντέιβις κάθεται και ολόκληρο το αεροπλάνο ουρλιάζει και ποντάρει τα λεφτά του πάνω του. Κάποια στιγμή πετάγεται και ο Paul Pierce και λέει πως ποντάρει 2.000 δολάρια στον Big Ticket για όποιον θέλει να στοιχηματίσει μαζί του. Όλοι οι παίκτες τρέχουν να το κάνουν αφού κανείς δεν πιστεύει ότι ο Γκαρνέτ έχει ελπίδες. Η φάση ξεφεύγει τόσο που μέχρι και ο Ντοκ Ρίβερς, ο προπονητής της ομάδας αποφασίζει να μπει κι αυτός μέσα.

Το παιχνίδι ξεκινάει και ο Garnett δεν βουλώνει το στόμα του. Βρίζει τον Davis, του κάνει trash talk. Μετά από κάποια στιγμή και ενώ κανείς δεν έχει καταφέρει να ρίξει το χέρι του άλλου, ο «Big Baby» αρχίζει και ιδρώνει. Τότε ο Κέβιν, όντας ο Κέβιν που οι περισσότεροι γνωρίζουν, ουρλιάζει «ΣΕ ΕΧΩ ΤΩΡΑ ΠΑΛΙΟΚ@@@@@». Στιγμές αργότερα ο Davis εγκαταλείπει και ο Garnett ξαναουρλιάζει: «All ya MOTHERF@@@@ better take notice! I’m the Silverback Gorilla in this motherf@@@@ and don’t none of y’all ever forget it». Οι παίκτες ουρλιάζουν, τρελαίνονται, ο Πολ Πιρς μετράει τα λεφτά του, ενώ κάποια στιγμή ο πιλότος παίρνει το μικρόφωνο του και λέει συγχαρητήρια στον νικητή.

MUST READ

Νοοτροπία, επιλογές, ρεπό και μεταγραφές…

Bonus Fact, όλα αυτά συνέβησαν το 2009, τότε που οι δημοσιογράφοι, οι οικογένειες, αλλά και οι κάτοχοι εισιτηρίων διαρκείας ταξίδευαν στο ίδιο αεροπλάνο με την ομάδα. Την ίδια στιγμή που ο Γκαρνέτ έβγαζε τον λόγο του βασισμένο στον Τζουλς Γουίνφιλντ (Σάμουελ Λι Τζάκσον) του Pulp Fiction, υπήρχαν μερικές θέσεις πιο πίσω παιδιά 7 και 8 χρονών μαζί με τους γονείς τους.